หลังจากดูconcert เฉลียง ณ เชียงใหม่จบ ขอลายเซ็นต์เสร็จสรรพ แต่ขาดพี่แต๋งกับพี่จุ้ย ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนดีในเวลานั้น (แต่ตอนนี้ฝากให้คนแวะไปร้านอิ่มอุ่นบ่อยๆเพื่อตามลายเซ้นต์พี่จุ้ยมาให้ได้)เลยจำใจต้องกลับไปนั่งอ่านหนังสือพร้อมกับลายเซ็นต์ พี่เกี้ยง พี่นก พี่เจี๊ยบ พี่ดี้ จนถึงตีสี่ แล้วหลังจากนั้น CD ทั้งหลายที่มีอยู่ก็ไม่ได้ถูกเปิดอีกเลยนอกจาก ของเฉลียงกับพี่เกี้ยง แล้วก็ยังมีเทป ขอแค่คิดถ฿งอีกอันนึง เวลาเล่าบรรยากาศconcert ให้เพื่อนที่ทำงานฟังเค้าก็ไม่ค่อยอินเท่าไหร่ เลยต้องดทรไปเม้าแตกกับเพื่อนที่กทม. แล้วก็ที่ chaliang นี่แหละ นั่งยิ้ม หัวเราะอยู่ได้เป็นนาน ก็ยังมีคนที่เข้าใจกันอักตั้งเยอะ ความสุขมันหาได้ง่ายง่าย แค่นี้เอง อ่านแล้วรู้สึกสบายดีจัง แต่มันลำบากตรงที่เข้ามาแล้วไม่อยากออกนี่สิทำไงดี

แบบนี้นี้เปลืองสตางค์ค่า INTERNET แย่เลย เอาแบบวันละนิดจิตแจ่มใสก็พอ พี่พี่ไม่หนีไปไหนหรอกครับ

ถึงเปลืองก็มีความสุขมาทดแทนนะผมว่า

พี่เกี๊ยงขยันจังเข้ามาบ่อยจังเลย ก็เลยไม่กลัวพี่เกี๊ยงหนี แต่ถ้าหายไป 1 วันนะ เราจะไปแจ้งความเลยละ

กลัวพี่เกี๊ยงอ่ะ

ใครๆ ว่าพี่เกี๊ยงใจดี
แต่หนูกลัวอ่ะ....
:(((((

โอ้ย เข้ามาในนี่ทีไร
ต้องแย่งหน้าคอมพ์กันดูกับ
เพื่อน ๆ ทุกที .. คอมพ์ตัวอื่น
ก็มีอีกตั้งมากมาย ทำไมต้องมาแย่ง
ดูเฉลียงกับเราด้วยเนี่ย ???

ไม่เข้าใจ

ไม่เปลืองหรอกค่ะ นู๋ได้ของฟรีใช้ แค่เสียค่าโทรศัพท์ครั้งละ 3 บาท เอง ....

ทำยังไงได้ คงต้องปล่อยให้ติดต่อไป :)

ไม่เป็นไรหรอกนะคะ..เพราะรู้สึกว่าจะมีคนอาการเดียวกันอยู่อีกไม่น้อย..^_^

ว้า....ขอโทษนะ หนูอ้อน จ้องจอเดียวมันเหงาง่ะ อ่านด้วยกัน ได้บรรยากาศดี
เค้าไม่ง้อก็ได้...หึ..เค้าจะใช้ตัวอื่น