อยากเห็นเธอสวมครุยลุยโคลนล่อง
สาดแสงส่องศรัทธาสู่ป่าหงอย
ซับความทุกข์ทรมานเด็กบ้านดอย
ซึ่งอย่างน้อยซักครั้งก็ยังดี
ให้เขาอิ่มอาหารการเรียนรู้
เข้าใจปูหนทางสร้างวิถี
ซักวันหนึ่งโรคฟันจะไม่มี
วันพรุ่งนี้เธอจะไปใช่ไหมเอย
เป็นกลอนที่เจอจากหนังสือรุ่นที่คณะค่ะ ช่วงนี้จบแล้วก็เลยอ่านแล้วอินมาก จริงๆแล้วโอกาสที่จะต้องไปทำงานในโรงพยาบาลไกลๆมีมากเลยค่ะ ด้วยต้องใช้หนี้หลวง ก็คิดว่าจะพยายามทำเต็มที่ในขณะที่ยังมีไฟอยู่ เพราะจากการที่ไปฝึกงานที่โรงพยาบาลชุมชนมาเด็กๆ ชาวบ้านยังมีปัญหาเรื่องสุขภาพและความยากจนมาก แต่ที่เอามาให้อ่านเพราะชอบกลอนวรรคแรกมากก็อยากให้ทุกคนถ้ามีโอกาสก็น่าจะลองเหมือนในกลอนบ้างนะคะ
ซึ่งอย่างน้อยสักครั้งก็ยังดีค่ะ ฝากเอาไว้นะคะ

ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ ขอให้เดินไปตามความฝัน ด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง และร่างกายที่แข็งแรงนะคะ ^_^
รออ่านแบบยาว ๆ อยู่นะคะ อย่าลืมมาเล่านะ

: )

ชอบจัง ตอนสมัยเรียนในมหาวิทยาลัยมีไฟมุ่งมั่นอะไรแบบนี้มากเลย แต่ความเป็นจริงของชีวิตมันก็อีกอย่างนึง ขอให้กำลังใจทุกคนที่มีไฟ มีฝันและได้ทำตามนั้นนะคะ

ดีใจแทนเด็กในมี่ห่างไกลจะได้คนช่วยดูแลสุขภาพในช่องปากเพิ่มขึ้นอีก ตั้งใจทำงานนะคะ พี่ๆของคุณบุกเบิกงานนี้กันมาเยอะแล้วอยากได้น้องๆมาช่วยอีกค่ะ

คุณ p_winnie เป็นคนอาชีพเดียวกันหรือเปล่าคะเนี่ย

ช่วงมีไฟมักทำทุกอย่างด้วยใจที่ศรัธทา
และแล้วเพิ่งจบได้ปีกว่าแต่เริ่มหมดศรัธทาต่ออาชีพเดิมจนเปลี่ยนมาทำงานอย่างอื่นในแขนงใกล้กันอิจฉาคนยังมีไฟ
เมื่อมีไฟจงใช้ไฟอย่าฟุ่มเฟือยเพราะเป็นหนึ่งในทรัพยากรที่ทำให้เกิดฝันต้องอนุรักษ์