หมีสมองฯ ชวนเล่นพิเรน
: งุ่นง่านอยู่ในใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยามเห็นอาการเหมือนคนพูดคนเดีียวอยู่ตรงหน้า ตั้งแต่ก่อนเขาฮิตการใช้ small talk กับมือถือ
เวลาเห็นใครคุยโทรศัพท์ที่ต้องออกท่าออกทางตามอารมณ์บรรเจิดขณะนั้น ๆ เราเคยชินกันมานานนม
ไม่ค่อยจะแปลกตา เท่ากับไม่ถือโทรศัพท์ไว้แล้วออกท่าทาง
เจอคนพูดคนเดียวเวลาซื้อของในซุปเปอร์ ฯ ชี้โน่นชี้นี่
บางทีก็มีดุด้วย อยู่ข้างๆ มันขนลุกพิกล
เห็นคนนั้งจ้ออยู่ข้าง ๆ บนรถสาธารณะ ก็แปลก ๆ
แม้นั่งรถผ่านกัน เห็นคนขับชี้โบ้ชี้เบ้ หัวเราะร่วนหรือ คุยแบบทะเลาะกับใครเวลาขับรถ แต่นั่งโด่อยู่คนเดียว
ทั้ง ๆ ที่รู้นะว่าเขาคุยโทรศัพท์อยู่แต่ก็ได้ภาพขัดใจ
มันแปลกสนุกน่ะ...!
คิดถึงหนังผีเมื่อก่อน แบบที่นางเอกจะเห็นผีอยู่คนเดียว คนอื่นไม่เห็นด้วย
แล้วเวลาทำอะไรคนเขาก็หาว่าบ้า น่ะแหละ
เคยพยายามหลายทีแล้วนะ ตั้งแต่เป็นเด็กมีความคิดพิเรนไม่เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขา
หัดคุยโทรศัพท์แบบน้ำเสียงสนุกสุด ๆ แต่ท่าทีสำรวมไร้อารมณ์ใด ๆ น่ะ ยากชะมัด!!!
แค่อยากชวนให้สังเกตุเล่น ๆ กันดูน่ะ
เวลาเครียด ๆ เบื่อ ๆ นัดใครยังไม่มา ก็หาอะไรมานั่งดูเล่น
พฤติกรรมมนุษย์น่ะ สนุกล้ำเหนือกำหนด
จะหัดพูดกับท่าทางไม่ตรงกัน
หรือจะลอบมอง -ตั้งใจมองคนอื่น ก็ไม่ว่ากันจ้ะ
แล้วมาเล่าสู่กันนะว่าเป็นฉันใด.
โดยคุณ :
หมีสมองเล็ก - [1:11:04 29 พ.ค. 2545] |
