บาปหนุนหรือบุญนำ
เดือนที่ผ่านมา พวกเราบางคนบ่นคิดถึงกัน อยากจะใช้ความคิดถึงนี้ให้เป็นประโยชน์
พวกเรา 3-4 คนเลยนัดกันจะไปทำสื่อการสอนให้น้องๆโรงเรียนสอนคนตาบอด ก็ชวนกันไปชวนกันมา ประกาศชวนในเว็บบอร์ดซะด้วยเลย
ทางโรงเรียนก็บอกว่าจะเตรียมอุปกรณ์การทำสื่อการสอนไว้ให้
3 วันก่อนจะถึงวันนัด เราพยายามโทรไปถามทางโรงเรียนว่าต้องการอะไรอีกบ้าง เราจะจัดให้ แต่โทรไปทีไร พี่ยามเขารับสายแล้วก็ต่อไปห้องครู แต่ไม่มีคนรับ
เที่ยงตรง เราไปถึงโรงเรียน
ตกใจ คนเป็นร้อยเดินเต็มโรงเรียนไปหมด เฮ้ย คนเว็บเราไปกินอะไรมา ถึงลุกฮือมาทำบุญกันขนาดนี้ ให้มันได้ยังงี้สิ มากันเยอะงี้ มีตติ้งของจริงคราวหน้ากกช.จะทุ่มสุดชีวิตเล้ย
((((เคร้งๆๆๆๆ)))) ตื่นจากภวังค์ จริงๆพวกนั้นเค้าไม่เกี่ยว มันคนละกลุ่มกัน อย่ามั่ว เค้ากำลังจะพาน้องๆไปทัศนศึกษาที่เขาดิน เดี๋ยวจะมีรถบัสของทหารมารับ
เรารออยู่นาน ไม่เห็นเงาคุณครูในห้องที่นัดหมาย เราเลยเดินไปถามครูคนอื่นๆ
ครูบอกว่า "นึกออกแล้ว มีครูอีกคนฝากเรื่องไว้ ว่าไม่ได้เตรียมอุปกรณ์ไว้ให้ ถ้าชมรมนี้มา ให้พาเด็กๆไปเขาดินกับกรุ๊ปนู้น"
..เรางง..
..มันอะไรวะคะเนี่ย..
ตัดสินใจอยู่นานว่าจะเอายังไงดี
ตอนนี้มีพวกเราอยู่ที่โรงเรียนราวๆ 20 ชีวิต
ถ้าไปเขาดิน พวกเราที่ตามมาโรงเรียนทีหลังจะไม่เจอใคร
แล้วถ้าไม่ไป เราจะอยู่ทำด๋อยอะไรกัน
เดินไปถามกลุ่มที่จะพาน้องไปเขาดินว่ามาจากหน่วยงานไหน เขาก็ว่ามาจากต่างที่ต่างทางกัน
..เอ้า ไหนๆก็ไหนๆ เราไปเขาดินด้วยก็ได้ ดีกว่าไม่มีอะไรทำ
ทีหัวโทรบอกคนที่ยังมาไม่ถึง
ป้าพริ้ง(ทางโทรศัพท์) : "เหรอๆ ไปเขาดินเหรอ เย้ๆ รอเค้าด้วยๆ เค้าไปด้วย"
พอป้ามาถึง แววตาป้าส่งประกายมุ่งมั่น ป้าพับหมากพลูใส่กระติก เตรียมตะลุยเขาดินเต็มที่
รถไปเขาดินกำลังจะออก เสียงพวกเราตะโกนโหวกเหวก
"ทีหัววววว พี่เจี๊ยบม๊าาาาาาาา"
"ว๊ากกกกกกก"
หลังจากพี่เจี๊ยบได้รับการสักการะจากน้องๆ พอพี่เจี๊ยบรู้ว่าเราต้องไปเขาดิน พี่เจี๊ยบบอก "พี่ขับรถตามไปเขาดินก็ได้ ใครจะไปรถพี่บ้าง"
เรามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครบังอาจนั่งรถกับพี่เจี๊ยบ ประมาณว่าเกรงใจ (แฟนคลับประสาอะไรนี่) (อีกอย่าง ถ้าไปรถทหารจะไม่เสียตังค์ค่าเข้าเขาดิน) (อย่างหลังนี่น่าคิด)
ไปถึงเขาดิน เราแบกน้ำหามขนมลงรถไปแจกเด็กๆ
เสร็จแล้วก็เดินเกร่ไปเกร่มา เพราะจำนวนอาสาสมัครที่ดูแลน้องมีเยอะกว่าน้องที่มาทัศนศึกษา
โทรหาพี่เจี๊ยบ พี่เจี๊ยบอยู่คนละประตูกับเรา กว่าจะคุยกันรู้เรื่องว่าอยู่ประตูไหนกันบ้างเล่นเอาเหนื่อย
พี่เจี๊ยบเดินมาเจอะพวกเรากลางทาง อาสาสมัครกำลังอธิบายให้น้องฟังว่าในกรงมีตัวอะไร ลักษณะเป็นยังไง
พี่เจี๊ยบก็หวังดี.. "อย่างนี้เราก็มั่วได้สิเนอะ นี่ๆน้อง กรงนี้ไดโนเสาร์ ตัวเบ้อเริ่มเลย"
อาสาสมัครสาวจูงน้องมาเจอพี่เจี๊ยบที่ข้างบ่อสมเสร็จ
เธอก็ให้น้องไหว้ "นี่ไงคะพี่เจี๊ยบ น้องไหว้พี่เจี๊ยบสิคะ"
น้องก็ไหว้ซะสวย ไหว้เสร็จ น้องหันไปถามอาสาสมัคร "เจี๊ยบไหน??"
เดินไปเรื่อยๆ ยังไม่มีน้องเป็นของตัวเอง
พี่เจี๊ยบถาม "เอาไง ทิ่มตากันเองมั้ย จะได้มีคนไว้จูง"
เดินกันอีกสักพัก เริ่มหนีมาเอาขนมปังเขวี้ยงหัวปลา แล้วชวนกันไปกินส้มตำ ยังไม่ทันถึงร้าน
พี่เจี๊ยบเดินไปดูนกกระจอกเทศเงียบๆนิ่งๆ พึมพำว่านกกกระจอกเทศเหมือนทีเร็กซ์ แล้วลากลับไปรับลูก
ลับหลังพี่เจี๊ยบ เราประชุมเครียดว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิต จะไปตั้งต้นใหม่ หรือจะไปกินส้มตำ เอาร้านไหนดี ยอมให้ ToT กับทีหัวไปด้วยมั้ย หรือจะทิ้งมันไว้ที่นี่ ร้านไหนตูดไก่ไม่อร่อยไม่กินนะ
..สรุปว่าเราจะกลับก่อนน้องๆ จะไปมอบของที่โรงเรียน
.. แล้วค่อยไปกินต่อ
พวกเรากลับไปโรงเรียน ทั้งครูทั้งอาสาสมัครไปเขาดินกันหมด เหลือแต่ยามกับครูห้องพยาบาล
เราเจอน้องๆที่อดไปเขาดิน เพราะบางคนไม่สบาย บางคนกำลังจะสอบพรุ่งนี้ น้องๆมาขอให้เราอ่านหนังสือให้ฟัง ให้เราช่วยเขียนรายงานส่งครู
..ตั้งแต่เช้า เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ก็ตอนนี้..
เราไปหาครูห้องพยาบาล
ครูบอก" บริจาคที่นี่ก็ได้ค่ะ พอดีไม่มีใครอยู่ พาเด็กๆไปเที่ยวเขาดินกันหมด"
ใครโพล่งมาไม่รู้ "ผมก็เพิ่งกลับมาจากเขาดินเนี่ยครับ"
ToT โวย "เฮ้ย บอกงั้นเสียภาพพจน์ ต้องบอกว่า อ๋อ เหรอครับ นี่ผมไม่รู้เลยนะครับเนี่ย"
5000 บาทที่กองทุนให้มา
เราเอาไปซื้อเทปเปล่าบริจาค 100 ม้วน เป็นเงิน 1400 บาท
ส่วนที่เหลือ 3600 บาท เรามอบให้ทางโรงเรียนเป็นเงินสด
ขนมที่เราหิ้วมากะว่าจะกินระหว่างทำสื่อการสอน เราก็บริจาคให้น้องๆไปด้วย
นั่งดูคัตเตอร์ กาว กรรไกร เครื่องเขียนที่เตรียมมา แล้วคิดอยู่นานว่าเอามาทำไม
บางคนเลยบริจาคเครื่องเขียนประชดชีวิต
ในห้องรับบริจาคมีคอมพิวเตอร์ 1 พรินเตอร์ 1
ที่พรินเตอร์มีตัวหนังสือแปะไว้ตัวโตว่า "ชมรมคนสนิทชิดเฉลียง"
พวกเราเห่อกันจนจับได้
ปีนี้ทำอะไรให้ไม่ได้ ก็ขอภูมิใจกับของเก่านี่แหละวะ
ป้าพริ้งขอสติ๊กเกอร์โลโก้ชมรมจากปลายฟ้า ไปแปะไว้ที่พรินเตอร์เพื่อเป็นสิริมงคล
ทีหัวชี้ให้ดูโปสเตอร์ขอรับบริจาคเทปเปล่า ที่มีชื่อเพลงอื่นๆอีกมากมายติดอยู่บนโปสเตอร์ พวกเรากรี๊ด
ตอนบริจาคเทปเปล่ากับเงิน(ของกองทุน) เราทำหน้าอิ่มบุญประหนึ่งว่าเงินตัวเอง
ครูถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า "มากันบ่อยหรือคะ"
ToT หน่วยสร้างภาพของเราก็จะทำงานทันที "มาบ่อยยยยยครับ"
คนนอกมาถามทางถามอะไรก็ตอบเหมือนกับว่าคุ้นเคยกับโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี
บริจาคเสร็จก็แยกย้ายกันไปดูแลแผลใจของน้องๆที่อดไปเขาดิน
อย่างป้าพริ้งก็สวมวิญญาณบริเจทโจนส์อ่านบริเจทโจนส์ไดอารี่ให้น้องฟังไปครึ่งเล่ม
ปรางกับหมีสมองฯช่วยน้องเขียนรายงานอยู่ใต้ต้นไม้
ปลายฟ้ากับToT พา 2 พี่น้องที่เพิ่งทะเลาะกันไปเล่นม้าลื่นมาราธอน เล่นอยู่อย่างเดียวเป็นชั่วโมงๆไม่ยอมเลิก ไอ้พี่ก็อึดจริงๆ
ทีหัวจับลูกหมามาเล่นไม้ลื่นบ้าง พอลื่นลงมาถึงพื้น มันเซ
ส่วนหมูเอยกะทีหัวเล่นหลับตาเตะบอล เตะกันเองบ้าง เตะลูกหมาบ้างตามสมควร เสมอกัน 2:2
เล่นแบบนี้แล้วจะเข้าใจความรู้สึกน้อง ..นี่เราแค่หลับตา เวลาเราล้ม เดินไปติดรั้ว หัวโขกเสา หาลูกบอลไม่เจอ เราจะลืมตาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่น้องเข้าได้แต่สัมผัส ไม่มีโอกาสได้เห็นว่าฉันเดินชนอะไร ที่เตะไปเมื่อกี๊มันลูกหมาหรือลูกบอล ..
แหงนไปเห็นลูกบอลติดอยู่บนกิ่งไม้ 3 ลูก พระเอกToTเสี่ยงชีวิตไปเขี่ยลงมา สาวๆข้างล่างปรบมือเกรียว
5 โมงครึ่งน้องๆกลับมาจากเขาดิน และเริ่มกินข้าว เราผละจากการติดหนึบของน้องบางคนได้ แต่รายงานของน้องอีกคนยังไม่เสร็จ ก็ช่วยให้ถึงที่สุด
กว่าจะเสร็จ ได้ไปกินส้มตำกันจริงๆก็มืดค่ำ หิวกันตาลาย กินควายได้ฝูงครึ่ง
เราย้ายก้นไปซอยรางน้ำ ที่ร้าน"ธิดาอิสาน"(ชื่อไฮโซมาก)
บน3โต๊ะอาหารที่เอามาต่อกัน ทีหัวกับToTยังคงเป็นบุคคลพึงหลีกเลี่ยง
"อย่า-ไม่-ToTไป ไปนั่งโน่นเลย"
"เย โชคดีที่เราไม่นั่งตรงนั้น ตรงนั้นมีทีหัว"
เราก็เฮฮาตามประสากันอย่างเคย
หัวโต๊ะยังคงกัดกันเป็นนิจศีล
กลางโต๊ะคุยกันเรื่องวรรณกรรม
ส่วนปลายโต๊ะ ..สงัดมาก
..ได้ยินป้าพริ้งคุยโทรศัพท์กับ sunflower " พี่เจี๊ยบพูดอยู่คำเดียว.. กู-ไม่-น่า-เลย "
กินเสร็จ เห็นบิลมาเป็นปึกๆ หนาเป็นประวัติการณ์
ชดใช้ค่าอาหารเสร็จก็เดินหัวเราะพุงกระเพื่อมออกมาจากซอยรางน้ำไปทะลุอนุสาวรีย์ แล้วแยกย้ายกันไปบ้านใครบ้านมัน คราวหน้ามาเจอกันใหม่ จะเอาให้มันเรียบร้อยสมบูรณ์กว่านี้
ขอโทษพี่ๆเพื่อนๆ(โดยเฉพาะพี่เจี๊ยบ - -' )ที่เหตุการณ์มันพลิกไปพลิกมาแบบนี้ (แต่ก็สนุกดี..เราว่า)
อย่างน้อยเราก็มีใจจะมาทำบุญ ได้อ่านหนังสือให้น้องฟัง พาน้องไปเล่นม้าลื่น นั่งท้องร้องช่วยน้องทำรายงานความสุขเล็กๆมันก็ผุดขึ้นในใจ
..หรือใครจะเถียง..
โดยคุณ :
ทีหัว - [18:30:48 16 ก.ย. 2545] |