ระยะนี้มีเวลาคุยกับตัวเอง เพื่อถามไถ่ความต้องการในทางเดินชีวิตที่อยากให้เป็นไป.. คำตอบนั้นเงียบนิ่ง...ไม่มีแม้ตรอกเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นมา แล้วฉันจะทำอย่างไรดี ในเมื่อใกล้ถึงเวลาที่ฉันต้องเลือกสักทางเพื่อทุ่มเทพลังที่มีเพื่อความก้าวหน้าให้ชีวิต ไม่ใช่ลองแล้วเริ่มใหม่อยู่ร่ำไปเช่นนี้ ถึงเวลาที่จะหาความมั่นคงให้ชีวิตตัวเองและคนรอบข้างได้แล้ว...แต่ฉันยังหาตัวเองยังไม่เจอเลย มันยากเย็นยิ่งนักกับการรู้จักตัวเอง

: บางครั้งการไม่เลือกอะไรเลย แล้วปล่อยให้มันเป็นไป
ก็เป็นการเลือกอย่างหนึ่งนะ
เราเองก็ไม่ชอบคำถามนี้
" จะทำอะไรกับชีวิต?" ...เพราะไม่เคยตอบได้สักที
ถึงแม้ว่าทางที่เราลองแล้วเริ่มใหม่อยู่ร่ำไปจะไม่ก้าวหน้า
แต่มันก็เป็นทางที่เราเดินทางก้าวไป
ที่ใครบางคนก็ไม่มีโอกาสก้าวมาได้

อย่ามองเพียงแต่จุดหมายที่มองไม่เห็น
หันกลับไปดูที่จุดเริ่มต้นสิ เรามาไกลเยอะแล้วนะ
ไม่ต้องพยายามหาตัวเองหรอก
...มันอยู่ตรงนี้อยู่แล้ว.

ยังไม่รู้จักตัวเองเหมือนกัน
อยากเป็นหลายอย่าง แต่ไปไม่ถึง ไปไม่เป็นเหมือนกัน
แต่ไม่เป็นไร ให้มันเป็นไปอย่างที่พี่ป้อมว่า เอ้ย อย่างที่หมีสมองว่า
ส่วนตัวไม่เคยเสียใจกับทางที่เดินมา จะโชคร้ายก็ไม่เสียใจ ไอ้ที่เดินผ่านมาก็ไม่เคยคิดว่าจะเดินมาถึงเหมือนกัน

นี่แหละ ชีวิต...

ไม่มีคำแนะนำจะให้...เพราะอันตัวเราเองนั้น ก็ยังหาทางของตัวเองไม่เจอเหมือกัน

มีเพียงก็แต่กำลังใจ ...ที่จะให้พี่นิ่มเดินทางต่อไปด้วยรอยยิ้ม

แค่อยากบอกว่า.....บนเส้นทางการตามหานี้  พี่ไม่ได้เดินอยู่โดดเดี่ยวค่ะ  เมย์เองก็กำลังเดินทางตามหาตัวเองอยู่เหมือนกัน