เคยได้ยินพี่ดี้ให้สัมภาษณ์ไว้ในช่วงที่อัลบั้ม "เซเว่น" ออกใหม่ๆ ว่า
"คนเราทุกคนก็มีความเห็นแก่ตัวเหมือนกันหมด ...
แม้กระทั่งการทำบุญ ผู้ทำบุญก็ย่อมต้องการ"บุญ" และ "ความสบายใจ" กลับมาเป็นการตอบแทน
ดังนั้น "การให้" ที่ประเสริฐที่สุดจึงเป็นการให้ที่ไม่หวังสิ่งใดๆ ตอบแทนทั้งสิ้น
ไม่ว่าจะเป็น "ความสบายใจ"หรือความรู้สึกดีๆ อื่นใดก็ตาม
(ต้องขอโทษพี่ดี้ด้วยนะคะ บางคำอาจคลาดเคลื่อนจากที่พี่พูดไว้ เพราะจำรายละเอียดทุกคำพูดของพี่ไม่ได้จริงๆ จำได้แต่ประเด็นที่พี่ต้องการบอกว่า "อยากให้ผู้คนได้เรียนรู้ และรู้จักที่จะ "ให้" จากหัวใจ ไม่หวังสิ่งใดๆ ตอบแทนเลย เพื่อจะได้พบกับความสุขจากการให้ที่แท้จริง" ประมาณนี้แหละค่ะ
วันนั้นที่ได้ฟังพี่ดี้พูดยังนึกแย้งอยู่ในใจว่า
"จะเป็นไปได้เหรอพี่ หนูทำบุญ หนูก็ต้องอยากได้บุญคืนมา ตามประสามนุษย์ที่ยังมีกิเลสคนหนึ่ง"
แต่มาถึงวันนี้ ... วันที่ตัวเองได้ผ่านเรื่องราวอะไรบางอย่างในชีวิต
เรื่องที่เป็นซะยิ่งกว่า "ละคร"
(เคยคิดว่าอยากโพสต์เรื่องราวที่ได้เจอมาให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ได้อ่านเพราะขณะนี้ต้องการ"กำลังใจ"อย่างที่สุด
แต่ก็กลัวว่าหลายคนคงจะเบื่อและรำคาญ เพราะมันอาจเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่น ไม่น่าสนใจ และไม่น่าติดตามเหมือนมายาภาพบนเซลลูลอยด์)
จนทำให้ได้รู้ว่า ทุกวันนี้ ไม่ว่าตัวเองจะทำอะไรให้ใคร เช่น ทำบุญ, ซื้อของไปฝากเพื่อน, ลุกให้เด็ก - คนชรา นั่งบนรถประจำทาง(แต่ไม่เคยได้รับคำ"ขอบคุณ" กลับมาเลย กับเรื่องนี้เพื่อนๆ เคยสงสัยกันไม๊ค่ะว่าเพราะอะไร?) ฯลฯ ก็ไม่หวังอีกแล้วว่าจะต้องได้รับความสบายใจกลับมา
บ่อยครั้ง...การให้ของเราก็นำความเจ็บปวดกลับมาให้เรามากมายเหลือเกิน
เมื่อก่อนเราเคยเรียกร้องอะไรมากมายจากการให้
แต่บัดนี้ เราให้ทุกอย่าง กับทุกคนได้ด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าทำบุญได้บาปก็ไม่สนใจแล้วล่ะค่ะ
แต่เราก็ยังเป็นคนที่มีทั้งดีและเลวคนหนึ่ง แน่นอนว่า หากการให้ครั้งใด ทำให้เราต้องเสียความรู้สึกตามมา เราก็ยังคงมีความรู้สึก "เสียใจ" อยู่บ้าง แต่เราไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่โมโห ผู้ใดอีกแล้ว เช่น ซื้อขนมไปฝากเพื่อน เพื่อนบอกว่าไม่ชอบขนมนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะหัวฟัดหัวเหวี่ยง น้ำลายฟูมปาก แต่วันนี้เราบอกเพื่อนเรากลับไปว่า"ไม่ชอบเหรอ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้จะซื้ออย่างอื่นมาให้ใหม่"
เราแค่อยากบอกเพื่อนๆ ว่า หากเพื่อนๆ สามารถจัดการ "หัวใจ" ตัวเองให้รู้จัก "ให้" ได้อย่างที่พี่ดี้บอก
เพื่อนๆ ก็จะพบความสุขจากการให้อย่างมหาศาล เป็นความสุขอีกมิติหนึ่งที่ทำให้ยิ้มได้กับทุกอย่าง ทุกเหตุการณ์ และทุกคน โลกสดใสขึ้นเป็นกองเลย
ปล. แต่อย่าฝืนตัวเองนะ ถ้าหัวใจมันบอกว่า"ฉันยังต้องการสิ่งตอบแทนอยู่" ก็ปล่อยให้มันคิดไป เราค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ ค่อย ๆ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างช้าๆ หรือเพื่อนๆ อาจลองทดสอบใจตัวเอง จากการ 10 ครั้ง ลองดูซิว่ามีสัก 1 ครั้งไม๊ที่เพื่อนๆ ให้อย่างไม่หวังอะไรเลยจริงๆ ถ้าทำได้ ไม่นานเพื่อนๆ ก็จะพบว่า ไม่ว่าจะเราจะถูกสาดโคลนมากสักแค่ไหน แต่ชีวิตมันก็ยังสวยงามค่ะ
ขอบคุณพี่ดี้ สำหรับคำพูดดีๆ และขอบคุณ เพื่อนๆ ทุกคนที่อุตส่าห์อ่านกระทู้นี้จนจบ ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ

บ่อยครั้งที่ต้องฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ เพียงเพื่อรักษาความรู้สึกของเพื่อนไว้
บ่อยครั้งที่ตั้งใจทำอะไรดีๆให้เพื่อนไปแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันตรงข้ามกัน
ได้แต่บอกตัวเองว่าช่างมันเถอะ แค่ได้ทำอะไรดีๆก็พอแล้วแต่ด้วยกิเลสก็ไม่รู้ว่าจะทนไปได้อีกนานแค่ไหน