ระหว่างที่นั่งทานอาหาร ฉันเคยถามเพื่อนคนหนึ่งว่า
"รู้สึกยังไงที่เกิดเป็นลูกคนโต"
เพื่อนคนนั้นหันมามองหน้าฉัน ราวกับว่าฉันถามแปลกซะเต็มที
ฉันจึงตอบกลับไปว่า "ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่คิดว่าฉันโชคดี ที่เกิดเป็นลูกคนเล็ก"
"เลยอยากรู้ว่าคนที่เกิดเป็นลูกคนโต หรือคนกลาง เค้ารู้สึกยังไงกัน"

ใช่…ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ การเกิดเป็นลูกคนเล็กนี่ช่างโชคดีจริงๆ
อย่างน้อยการเป็นลูกคนเล็ก คงมีความสำคัญอยู่บ้าง
เห็นได้จากมีหนังสือมากมายที่เขียนเกี่ยวกับน้องคนเล็ก
ไม่ว่าจะเป็น "ไม่มีใครร้ายเท่าน้องเล็ก" "น้องเล็กยังร้ายอยู่"
หรือ "เกิดเป็นน้องคนเล็ก" ซึ่งเป็นเล่มเดียวที่ฉันได้อ่าน
เนื่องจากพี่สาวซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด
จริงๆแล้ว สองเล่มแรกที่กล่าวถึงก็มีอยู่ในตู้หนังสือที่บ้านเหมือนกัน
เพียงแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไม อาจเป็นเพราะใกล้ตัวเกินไป
เลยไม่ทราบว่าทำไมน้องเล็กถึงร้ายอย่างไม่มีใครเทียบเท่า และทำไมถึงยังร้ายอยู่

ที่บ้าน ฉันมีพี่น้องทั้งหมดสามคนซึ่งนับรวมตัวฉันเองด้วย
แต่ละคน ไม่มีความเหลื่อมล้ำกันในเรื่องความรักของพ่อแม่
พี่สาวคนโต…ลูกคนแรก พ่อแม่ ต้องรักเป็นพิเศษอยู่แล้ว
พี่ชายคนกลาง…ถึงแม้จะเป็นลูกคนกลาง แต่นับว่าไม่มีปัญหา
เนื่องจากเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน พ่อแม่ต้องรักเป็นพิเศษอีกเช่นกัน
คนสุดท้อง…ฉันเอง…แน่นอน ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกคนเล็กเป็นพิเศษหรอก
เพราะฉะนั้น เรื่องการเอาแต่ใจตัวเอง จึงไม่มีใครยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
แต่เนื่องด้วยการอบรมสั่งสอน ที่ให้รู้จักแบ่งปันกัน
ไม่ว่าจะเป็นของกิน ของเล่น หรือของใช้ เลยทำให้หยุดอยู่แค่การเอาแต่ใจตัวเอง
ไม่เลยไปเป็นความเห็นแก่ตัว ตามความคิดฉัน สองคำนี้ใกล้เคียงกันมาก
ในขณะเดียวกันก็มีความต่างอยู่มากพอควร
การเอาแต่ใจตัวเอง เหมือนมีความเป็นเด็กอยู่ในตัว
อยากได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ
แน่นอน มันต้องมีความดื้อรั้นปนอยู่ด้วย ถ้าไม่ได้ดั่งใจก็ไม่พอใจ
แต่ก็แค่นั้น และถ้าเห็นว่าสิ่งที่อยากทำนั้นก่อให้เกิดความเดือดร้อน
ก็อาจเปลี่ยนใจ การเปลี่ยนใจไม่ทำนั้น ก็เป็นการเอาแต่ใจตัวเองอีกเช่นกัน
เพราะใจเปลี่ยนเป็นไม่อยากทำเลยไม่ทำ ในขณะที่ความเห็นแก่ตัว
มักจะไม่สนใจความเดือดร้อนของใครนอกจากตัวเอง
นั่นคือความแตกต่างที่สำคัญของคำสองคำนี้

แล้วตอนนี้ก็มาถึงคำถามที่ว่า "ทำไม…ถึงโชคดีที่เกิดเป็นน้องคนเล็ก"


**********โปรดติดตามตอนต่อไป**********

ทำไมล่ะ จบซะแล้ว

tsudzuku (to be continued) ทุกทีเลย
@^o^@

นั่นน่ะสิทำไม อยากรู้ อยากรู้ ^_^

ลูกคนเล็ก กับลูกคนเดียว ใครจะเฮี้ยวกว่ากันหนอ ^_^

: )

จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ^_^

จากประสบการณ์..
ลูกคนเล็กจะน่ารักเสมอ (^-^)

เห็นด้วยกับkookkai อย่างเต็มที่เลย....

เกิดเป็นลูกคนโตก็ดีนะ.....

ตอบ
เกิดเป็นลูกคนโตก็ดีนะ.....

โดยคุณ : ไก่น้อย

น้า...น..ซิ
เห็นด้วยกะไก่น้อย

เกิดเป็น ลูก(คน)รัก ก็พอแล้ว :)

เป็นคนดีกันเถอะค่ะ ยังไงก็มีคนรัก

เห็นด้วยกับคุณ kookkai กำลัง 2 ^o^

คนไหนก็ได้...ให้เป็นลูก(คน)รักก็พอ....
เหมือนทีหัวเลย....

เกิดเป็นลูกคนเดียว..ไม่ต้องคิดอะไรต่อแล้ว

เคยถามแม่กับพ่อว่าในบรรดาลูก ๆ ตระกูลของเรานี่

"ใครน่ารักสุด หรือใครน่าจะถูกรักที่สุด"

ทั้งสองคนทำหน้าเหมือนถูกบังคับ อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ มีเกี่ยงกันตอบอีกตังหาก เอ้อ ...แม่นะแม่ พ่อนะพ่อ ^ ^

ตอนนี้ไม่ว่าจะลูกคนโต พี่สาวคนรอง หรือน้องคนเล็ก ไม่มีใครได้คะแนนนำเลยซักคน.... :)

เอ .. นั่นสิ "ทำไม…ถึงโชคดีที่เกิดเป็นน้องคนเล็ก" อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะเหมือนกันมั้ยนะ