“ หากรักเป็นเหมือนเมฆลอยไปในฝากฟ้ากว้าง...ไกลตา
ลมยังพา เมฆน้อยเลื่อนลอยไป
ดั่งฉันมั่นหมายและปองเธอละเมอเผลอรัก...หมดใจ
รักเธอเท่าไหร่ รักมากแค่ไหน
โปรดอ่านใจของฉันดู
หากฉันเป็นนกจะติดตามเมฆน้อยที่ล่องลอย...ลับไป
ฝากฟ้าสิ้นลงตรงไหน ไม่หวั่น
หวังไว้...คงสักวัน...อาจได้เจอ”
เพลง หากรัก ของ อ๊อด คีรีบูน

ในบางอารมณ์ของชีวิต เคยถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่า
“ ณ เส้นขอบฟ้า มีใครรอเราอยู่บ้างมั้ย
เมื่อไหร่ เราถึงจะเห็น ใครสักคนที่เรารอ เดินออกมาจากเส้นขอบฟ้า
เพื่อมาหาเรา”

...วันนี้ก้อคงจะเป็นอีกหนึ่งวันที่ผันผ่าน
การตั้งคำถามกับตัวเอง แล้วใช้เวลาค้นหาคำตอบอยู่เงียบๆกับตัวเอง
บางครั้งมันก็เป็นการเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์ได้อีกทางหนึ่ง ถึงแม้ว่าคำตอบที่เราได้จะพาเราไปจบลงด้วยคำถามอีกร้อยพันคำถามก็ตาม
เพราะคำถามและคำตอบที่เราให้กับตัวเอง
มันเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนที่แท้จริงของเรา
ขอเพียงแต่ให้เรายอมรับความจริงที่ว่า นั่นคือ ความเป็นตัวเราเอง
คำถามบางครั้งถึงมันจะดูงี่เง่า ดูเหลวไหล ดูเพ้อเจ้อ ไปบ้าง
แต่ทุกคำตอบที่เราได้มา เพื่อที่จะดึงตัวเองออกมาจากคำถามที่ครอบงำเราอยู่
ณ ขณะจิตนั้น มันทำให้เรา เติบโต ขึ้น ทีละน้อย อย่างแน่นอน

หิมะละลาย
ซึมหายไปกับพื้นดิน
หากชีวิตยังไม่สิ้น
ชีวินข้ายังต้องเติบใหญ่
ต้องซึมซับเอาทุกสิ่ง
ดั่งดินซับนำ...

: )

@^-^@

:)