ไม่รู้นึกดัดจริตอะไรขึ้นมา เสร็จงานจากซอยทองหล่อ 21
เดินหลบฝนพรำ ๆ ไปกินก๋วยเตี๋ยว ....หมดชามแล้วฝนก็ยังไม่หยุด
และฉันเองก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน ... ผ่านไปร้าน good job ขึ้นไปซื้อเฟรมมาตุนไว้รออารมณ์อยากวาดรูป ร้อยวันพันปีไม่เคยถามฉัน วันนี้คนขายมาถามกัน "เรียนอยู่ที่ไหนคะ..?" ตอบเขาไปว่า "ทำงานมานานแล้วค่ะ" คงไม่ใช่หน้าเราอ่อนหรอก แต่สภาพมอมเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้ ยกให้ยังเรียนอยู่คงให้เกียรติกันมากกว่า
ฉันยังเดินต่อไปอีกแน่ะ ถามตัวเองว่า "นี่หล่อนจะเดินตากฝนไปถึงไหน? " มีอีกเสียงยุว่า "เฮ้ย! ปากซอยเลย..." ฉันยังไม่เชื่อใคร เดินผ่านร้านกาแฟ คนเยอะจังเลย
ใคร ๆ ก็หลบฝนกินกาแฟอุ่น ฉันเดินผ่านไปอีก 2 ร้าน แวะกินไอติมกับเค้กอย่างละ ๑ ก้อน ทั้งร้านมีเราคนเดียว
ใครมันจะบ้าพาตัวเองมาหนาวล่ะ
ก็นั่งคุย (กับตัวเอง) นั่งมองอะไรไปเรื่อย ยังคิดอะไรไว้ในใจแล้วเดินต่อไปอีก
คราวนี้ไม่ถามแล้ว ขอเสพบรรยกาศรอบตัวดีกว่า
ได้เจอกับแมวเตี้ยล่ำ เพศผู้ตัวหนึ่ง
ทักทายพอรู้ว่าให้จับได้ คราวนี้ฉันเลยนั่งคุยกับมันซะเลย
ยอมนอนหงายให้เกาคอ เกาหู เล่นกันได้พักนึงฉันต้องขอตัวไปก่อน เดินยิ้มจากมา ...
ถ้านั่งรถ แมวที่ไหนจะวิ่งตามมาเล่นด้วยกันทัน ถ้าไม่เดินเรื่อย ๆ แล้วฉันจะมีเฟรมกลับบ้านรึ คงไม่ได้กินไอติมเย็น ๆ คงอดกินเค้กช็อคโกแลตอร่อย ๆ
และแล้ว ...ปากซอยก็อยู่ตรงหน้าด้วยสองเท้าที่ก้าวเดิน...

อยากแยกร่างเป็นสามคน ฉันคนแรกขึ้นรถกลับแต่โดยดีไม่เปียกฝน
คนที่สองก็เป็นจริงอย่างที่ฉันทำ
คนสุดท้ายเอาไว้คอยดูเหตุการณ์ของทั้งสองคนแล้วจะได้รู้ว่าชีวิตที่ตัดสินใจแตกต่างกัน เป็นอย่างไร

จากซอยทองหล่อ 21 ถึง สถานีรถไฟฟ้าทองหล่อ พุธ ๑๖ พฤษภา ๔๔ บ่ายแก่ฝนพรำ.


อ่านจบแล้ว...รำคาญฉันไหม ...ว่าฉันเขียนมาบอกชาวบ้านทำไม เพราะฉัน "อยากที่จะสื่อสารกับคนอื่นรู้เรื่อง" อยากบอกใครคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ให้รู้ และเข้าใจ ถึงสิ่งที่ฉันคิด ที่ฉันรู้สึก ไม่ใช่คุยอยู่แต่กับตัวเอง หรือเขียนแต่สมุดบันทึก
คิดได้ตอนกินก๋วยเตี๋ยว แล้วอ่านหนังสือ "คุยกับประภาส"
แล้วก็เดินตรองเรื่อยมา...ว่าอยากทำ "วันนี้ของหมีสมองฯ" อยากรู้ว่าสิ่งที่เขียนตามปกตินั้น คนอื่นเขาจะรับรู้ได้หรือเปล่า เพราะเวลาฉันคุยกับใคร....จะเป็นโรคการสื่อสารล้มเหลว อยากหายจากโรคเศร้า ๆ โรคนี้ อ่านจากไหนไม่รู้ เขาบอกว่าให้เขียนจดหมาย เพราะมันจะมีการโต้ตอบทางความคิด หากเขียนแต่บันทึก มันจะมีเราเพียงคนเดียว ความคิดเดียว และรู้เรื่องอยู่คนเดียว
....ฉันเลยทำอย่างนี้ไงคะ ไม่ใช่จดหมาย แต่แบ่งที่เราได้บันทึกนึกคิดให้เขาอ่าน
ขอความกรุณาคุณหมอทั้งหลายช่วยเยียวยาเราหน่อยนะ เราเขียนอะไรมา คิดว่าไง อ่านรู้เรื่องไหม...จะด่าจะว่าก็น้อมรับฟังเจ้าค่ะ.



ด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างที่สุด

ถึงคุณหมีสมองฯ
ชอบอ่านอะไรแบบนี้ (ชอบรู้เรื่องชาวบ้าน) ชอบรู้สึกอย่างนี้ด้วย อ่านเข้าใจ ทำไมเหรอ สนุกดีออกคุยกะตัวเองแล้วเล่าให้คนอื่นฟังว่าเราคุยว่าอย่างไร ยินดีรับฟังอย่างยิ่ง : )

เขียนมาให้อ่านกันบ่อย ๆ นะคะ การเขียนช่วยให้เรามีเวลาเรียบเรียงความคิดได้ดีขึ้นค่ะ ^_^

อ่านได้เข้าใจดี และดีที่ได้อ่านครับ
เห็นด้วยครับ การเขียนมีส่วนช่วยในการสื่อสาร
เพราะมีเวลาให้กับมันมากขึ้น

รับรู้ และเข้าใจครับ
หมีสมองฯ เคยดูเรื่อง Sliding Doors ไหม

@^o^@

แต้วได้ดูพี่ละเมอ sliding doors น่ะ

อ่านข้อความของหมีสมองฯ แล้วเข้าใจนะ อาจเป็นเพราะว่าเราเป็นคนคล้ายๆ กันมากเลยล่ะ
เดินเรื่อยเรื่อย...คิดเรื่อยเรื่อย....คุยกะตัวเอง และคุยกะแมว (อันนี้เป็นบ่อย)
บางทีก็โดนแมวมองหน้าแล้วบ่นว่า 'กลับบ้านไปซะทีเถอะ เปียกเป็นลูกแมวเชียว'

หมีสมองฯ เขียนมาอีกนะ อ่านแล้วเหมือนเห็นตอนตัวเองเดินผ่านกระจกเลย...

ดีใจกับ หมีสมองฯ จริงๆ
มีเพื่อนเพิ่มตั้งหลายคนแล้ว ใครอ่านก็บอกว่ารู้เรื่อง
แล้วรู้หรือยังล่ะว่า เป็นโรคการสื่อสารล้มเหลว ส่วนไหน เพราะถ้าด้านบอกเล่าถึงชีวิต ก็รู้เรื่องดี

เราก็อ่านรู้เรื่องนะหมีสมองฯ
แล้วเราว่ามันก็อาจจะคล้ายๆกับใครหลายคน(รวมทั้งเราด้วย)

น้องหมาบ้านเราคุยกับเราจนผลอยหลับทุกวันแหละ ตอนเราไม่มีน้องหมา เรามีน้องตุ๊กตาหมีพูเป็นเพื่อนคุย ตอนเราไม่มีใครเป็นเพื่อนคุย เราฟังต้นไม้กับสายลมพูดคุยกัน ^-^

ื เราก็เข้าใจหมีสมองฯเหมือนกัน และก็ชอบทำอย่างที่หมีสมองฯทำ
เหมือนกัน ....ไม่แปลกหรอกมั้ง....เนอะ

เขียนได้ดีออก ดูสื่ออารมณ์ได้ดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะติอะไร อาการแบบนี้ดีออกได้รู้จัก แล้วก็รู้ด้วยว่าตัวเรากำลังทำไรอยู่ เค้าเรียกว่ามีสติอยู่กับตัว อ่านแล้วรู้สึกดีนะ (ชอบสอดรู้เรื่องคนอื่น) แล้วเขียนมาอีกล่ะ

เขียนอย่างนี้แล้วใครจะใจร้าย
ว่าน้องหมีได้ลงคอ

ตั้งแต่เขียนหนังสือได้ไม่หวัด
ก็คงรู้แล้วสินะ

ว่า... ทำได้

ดีใจด้วย
เห็นไหมไม่ยากอย่างที่คิด

ตกใจและดีใจพร้อม ๆ กันค่ะ ไม่คิดว่าจะมีคุณหมอใจดีเยอะขนาดนี้
หนังเรื่อง Sliding Doors ก็อยู่ในลิ้นชักสมองของเรา
แต่เราโลภกว่า อยากมีตัวเองตั้ง ๓ คน เราเองก็คิดถึงตอนจะขึ้นรถไฟฟ้านั่นแหละ
เรามาถูกกลุ่มแล้ว มนุษย์เราย่อมมีกลุ่มเป็นของตัวเอง
เพียงแต่ต้องหากันให้เจอ ...โรเบิร์ต ฟูลกัม ว่าไว้ ดีใจจังเลย.

ดีใจด้วยค่ะ ที่หาถูกกลุ่มแล้ว เรายังหากลุ่มไม่เจอเลย

ขออยู่ในกลุ่มด้วยคน ... เราเองบางครั้งพูดอะไรไป ก็ยังมีคนไม่เข้าใจเลย เราเข้าใจว่ากำลังทำอะไรอยู่ก็น่าจะพอ (หรือเปล่า) .... อิอิ

เขียนได้ดีค่ะ .. ชอบที่จะอ่านค่ะ ^_^

เก่งจิงนะไอ้แบน