คนก็เป็นเหมือนวงกลม
มีหลายด้านให้มอง
มี 360 องศา ให้เดินค้นหามองเห็น
แต่คนเรามักจะหยุดอยู่ตรงองศาแรกที่มองเห็น
และยึดติดว่าสิ่งที่เห็น และสิ่งที่รู้ในด้านนั้น
เป็นทุกอย่างของคนคนนั้นไปเสียทั้งหมด

แต่เมื่อคนคนนั้นเริ่มหมุน
เปลี่ยนมุมมอง ทิศทาง ให้ได้ดู ได้เห็น ได้รับรู้บ้าง
กลับบอกว่าเขา เปลี่ยนไป

ฉะนั้น
การจะรู้จัก คบหาใครสักคน
ต้องเดินวนให้ครบ 360 องศา ก่อน...ใช่ไหม
ถึงจะสามารถรู้ได้ว่าคนคนนั้นมีกี่มุม ให้ได้มอง

โดยคุณ :

จ๊า..

โดยคุณ :

เรามองข้ามข้อจำกัดของการมองเห็นไปไม่ได้ครับ
อย่างวัตถุกลมนี่เรามองเห็นได้แค่180องศาในเวลาหนึ่งๆและแตกต่างไปในวัตถุแต่ละทรง
...แง่มุมที่มองไม่เห็นของแต่ละคนไม่เท่ากันครับ

นั่นแปลว่าในขณะแรกเห็นเราเห็นได้อย่างมากที่สุด มากอย่างไรก็เห็นไม่ได้หมดได้ครบ360
แต่ใน180ที่สามารถเห็นเราอาจเห็นแค่1 เห็น10 หรือเห็น20 ก่อน
ต่อเมื่อคบกันไปมีโอกาสได้ดึงสายตาไปจากหน้า(กรณีเธอหน้าสวย)ไปมองดูเรียวขา,ได้อ่านบทสัมภาษณ์นักเขียน(จากเดิมที่อ่านแต่งานเขียน),ไปเห็นรอยยิ้มยามเธออยู่นอกห้องเรียน มุมที่มองเห็นค่อยๆเพิ่มเป็น50เป็น100
ถ้ายังติดตาม ยังมีความสัมพันธ์กันต่อก็น่าจะเพิ่มไปเรื่อยๆใช่มั้ยครับ
แต่ผมยังคิดว่าเพิ่มอย่างไรก็ไม่มีทางเห็นได้360อยู่ดี ก็มันมีข้อจำกัด180นั่นอยู่

อีก180ที่เหลือผมว่ามันขึ้นกับเธอด้วยครับ
เธออยากจะเก็บไว้อย่างนั้นรึเปล่า
เราแต่ละคนสวมหมวกอยู่หลายสถานะ สวมหน้ากากอยู่หลายหน้า
กับคนทั่วไปเราอยากให้เห็นในหน้านี้ก็พอแล้ว
(ความรู้สึกประมาณดาราอยากมีโลกส่วนตัว พี่เบริ์ดต้องไปสวิสฯ ปลูกบ้านอยู่เชียงใหม่เชียงรายไปโน่น)

แต่กับคนบางคนเราที่เราอยากให้เค้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา
เราจะเริ่มพาเค้ามารู้จักที่บ้าน รู้จักเพื่อนสมัยเด็ก พาไปที่ที่เราเคยหนีเรียนไปนั่งประจำ
เราจะเริ่มเปิดมุมที่มองเห็นได้ให้กว้างขึ้นพิเศษสำหรับเค้า

เรื่องมันเกิดตรงที่บางครั้งมุมที่เพิ่มขึ้นนี่เค้าเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา
มันไปขัดกับความต้องการที่เค้าอยากได้จากเรา ไม่ใช่แบบที่เค้าคาดว่าเราจะมีจะเป็น
จะถอนกลับมาแค่ความสัมพันธ์เก่าก็ไม่ได้เสียแล้ว

เรื่องความสัมพันธ์นี่ก็แปลกครับ
กับคนไม่สนิทเราบอกเรากินอะไรก็ได้ เผ็ดไปก็ทนกิน คนปรุงก็ปรุงรสชาติกลางๆไว้
ต่อเมื่อสนิทกัน คนปรุงก็ดันบรรจงใส่แบบที่เค้าคิดว่าอร่อยที่สุด อยากให้เราได้กินของอร่อย
คนกินบอกเผ็ดไป ไม่กินได้มั้ย ทอดไข่ดาวเพิ่มเถอะ
เศร้าเลย...คนทำทั้งเสียกำลังใจ ทั้งคิดว่าเราไม่ถนอมน้ำใจ
ฝ่ายคนกินก็ยืนว่าเรากินแบบนี้จริงๆนี่หน่า จะให้แกล้งบอกดี ฝืนกินมันfakeน่ะ เลยกลายเป็นเมื่อก่อนอะไรก็ได้เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปขึ้นมา

ก่อนอื่นคงต้องออกตัวก่อนว่า ไม่ได้มีเจตนาที่จะขัดแย้งกับคุณ นวิซ นะค่ะ เพียงแต่ความคิดนี้เป็นความคิดเห็นของเราที่แตกต่างกับคุณ นวิซเท่านั้นเอง ..

ก้านตองเห็นด้วยกับคุณครูฯค่ะที่ว่าเราสามารถมองให้ครบทั้ง 360 องศาได้ เพียงแต่เราอาจจะไม่ได้มองเค้าในครั้งเดียว ก็คือค่อยๆพลิก ค่อยๆมองทีละด้านจนครบ 360 แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับคนที่ให้มองด้วยว่าเค้าเต็มใจที่จะพลิกด้านต่างๆให้เราดูมั้ย ..
.. แล้วจำเป็นมั้ยค่ะที่เราจะต้องมองเค้าทั้ง 360 องศา อย่างเช่น ในสังคมการทำงานบางทีถ้าเรามองเค้าเฉพาะมุมของการทำงานร่วมกัน การทำงานเป็นทีม ความมีน้ำใจในที่ทำงาน ไม่มองมุมเรื่องส่วนตัวเค้าอาจจะดีกว่าที่จะมองทุกมุมของเค้า
...คือคิดว่าน่าจะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ หรือสถานภาพของคนที่มองกะคนที่ถูกมอง อย่างเค้าเป็นหัวหน้าที่ดี เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี แต่อาจจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่แย่ แล้วอย่างนี้เราควรปฎิบัติกับเค้าอย่างดีใช่มั้ยค่ะเพราะเค้าเป็นหัวหน้าที่ดี เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี
..ถ้าเป็นเพราะกลัวว่าถ้ามองไม่ครบ 360 องศา แล้ววันหนึ่งเราเห็นส่วนที่เราไม่เคยเห็น แล้วรับไม่ได้ นั่นเพราะเราไปคาดหวังอะไรกะเค้าหรือเปล่าค่ะ อย่างเช่น มีคนๆหนึ่งเรามองว่าเค้าเป็นคนดี เป็นคนร่าเริงมาตลอด แล้ววันหนึ่งเค้าเกิดมีอารมณ์โมโหทำให้เกิดพฤติกรรมที่ไม่ดีออกมา อย่างนี้เราจะเสียความรู้สึกกับเค้าเลยหรือเปล่า ...หรือว่าเราสนิทกะเค้าแล้ว เลยเตือนสติเค้า..ให้เค้ารู้ว่าใช้อารมณ์มากไป..

" เรื่องความสัมพันธ์นี่ก็แปลกครับ
กับคนไม่สนิทเราบอกเรากินอะไรก็ได้ เผ็ดไปก็ทนกิน คนปรุงก็ปรุงรสชาติกลางๆไว้
ต่อเมื่อสนิทกัน คนปรุงก็ดันบรรจงใส่แบบที่เค้าคิดว่าอร่อยที่สุด อยากให้เราได้กินของอร่อย
คนกินบอกเผ็ดไป ไม่กินได้มั้ย ทอดไข่ดาวเพิ่มเถอะ
เศร้าเลย...คนทำทั้งเสียกำลังใจ ทั้งคิดว่าเราไม่ถนอมน้ำใจ"

...อันนี้ถ้ามองอีกมุม ก็คงจะเห็นว่าเราไม่ถนอมน้ำใจคนที่สนิท แต่กับคนที่ไม่สนิททำไมเราถนอมน้ำใจเค้านักก็ไม่รู้  คงเป็นเพราะสนิทกันความเกรงใจเลยน้อยลง ความเป็นตัวของตัวเองเลยมากขึ้น ...แหะๆ อันนี้ก้านตองก็เป็นในบางครั้งค่ะ ..

...ว่าแต่ครูค่ะ ถ้าเจอกันตอนมีทติ้ง ..ครูจะให้ก้านตองหมุนรอบตัวให้ครูดูหรือเปล่าค่ะ (^_^)

โดยคุณ :

ถ้าเราสามารถมองและรู้จักทุกคนหมดทั้ง 360 องศา คำว่า "เปี๊ยนไป๋" ก็คงไม่เกิดขึ้นใช่มั้ยคะ

โดยคุณ :

ในความคิดของผมนั้น
เราจะเห็นครบ 360 องศาหรือเปล่า
ไม่สำคัญเท่ากับว่า
เรามีทัศนคติอย่างไร
กับแต่ละองศา ของเขา ที่เราได้เห็น

เพราะว่า
ยกตัวอย่างเช่น
องศาที่ 1 ของเขาในวันนี้
ใช่ว่าจะเป็นองศาเดียวกันกับ องศาที่ 1 ของเขา
ในอีก 1 ปี ข้างหน้า
10 ปี ข้างหน้า
50 ปี ข้างหน้า
ฯลฯ

โดยคุณ :