+ + + + เรื่องของมาลี + + + +
.....................................................................
ชายร่างสูงโปร่งที่กำลังยืนเลือกซื้อของในแผนกเสื้อผ้าเด็กนั่น ดูคุ้นตาดิฉันเหลือเกิน ดิฉันพยายามนึกทบทวนอยู่หลายรอบ เดินวนไปมาก็หลายหน
...ใจก็พยายามนึก....
ดิฉันเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ที่ไหนกันนะ
แต่จนแล้วจนรอด ดิฉันก็ยังนึกไม่ออก เวลาผ่านไปซักพัก ชายคนนั้นก็หันกลับมา
...ใช่แล้ว ใช่แน่ ๆ .....
ยิ่งเห็นหน้าดิฉันยิ่งมั่นใจ ว่าดิฉันรู้จักเขา แต่รู้จักที่ไหน และเมื่อไหร่ นี่สิคือปัญหา
แล้วปริศนากลางห้างสรรพสินค้า ก็กระจ่างขึ้น
..นั่นมาลีหรือเปล่า... เขาทักดิฉันอย่างเป็นกันเอง
..เฮ้ย... ดิฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี
วรพงศ์...วรพงศ์ใช่มั้ย ดิฉันเรียกชื่อของเขาออกมาอย่างลืมตัว
ดิฉันจำเขาได้แล้ว
วรพงศ์ คือเพื่อนของดิฉันตั้งแต่สมัยอนุบาลสอง แต่เป็นเพื่อนแบบที่ดิฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเราสนิทกันหรือเปล่า เพราะวรพงศ์ชอบแกล้งดิฉันอยู่เสมอ
ตอนเข้าแถวเข้าห้องเรียน วรพงศ์จะเอามือมาดึงหางเปียของดิฉันไปผูกกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง แล้วก็แอบหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
บางวันก็เอารองเท้านักเรียนของดิฉันไปซ่อน แล้วก็ลืมเอามาคืน จนดิฉันต้องเดินเท้าเปล่ากลับบ้าน
สิ่งที่วรพงศ์ทำทั้งหมด ส่งผลให้เพี่อน ๆ ในชั้นอนุบาลสองของเราในขณะนั้น ลงความเห็นว่า วรพงศ์คงแอบชอบดิฉันอยู่
...แล้วก็ล้อว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน...
มาลี - วรพงศ์ สองชื่อนี้เลยกลายเป็นชื่อที่ติดหูของเพื่อน ๆ ในห้องมาตั้งแต่ตอนนั้น
ไม่แพ้ สมบัติ- อรัญญา หรือ สรพงศ์-จารุณี เลยทีเดียว
และถึงเขาจะแกล้งดิฉันขนาดไหน ดิฉันก็ไม่เคยโกรธ
แต่ในใจลึก ๆ กลับรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
ดังนั้น ทุกครั้งที่ถูกล้อว่าเป็นแฟนกัน ดิฉันได้แต่ยิ้มขวยเขิน หน้าแดง เอามือหมุนหางเปียไปมา แล้วก็วิ่งหนีไปหาอะไรกินแถว ๆ โรงอาหารเป็นประจำทุกครั้ง
..ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ว่าเราจะได้มาเจอกันอีก.. ดิฉันเริ่มบทสนทนา หลังจากที่ทบทวนความทรงจำได้แล้ว
ใช่...ใช่ บังเอิญมากเลย เขายิ้มเห็นฟันขาว จนดิฉันเริ่มหวั่นไหว
ว่าแต่ยังโกรธผมไหมอ่ะ มาลี ที่เคยแกล้งเมื่อตอนเด็กๆ เขาทำหน้าเหมือนสำนึกผิด
ดิฉันส่ายหัว จนผมกระจาย
ไม่เคย ไม่เคยโกรธเลย ดิฉันรีบตอบ ความรู้สึกดี ๆ เมื่อครั้งเก่าก่อนก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง
แล้วเราก็นั่งมองหน้ากันไปมา สลับกับการพูดคุยเป็นระยะ ๆ หัวข้อที่พูดคุยมีตั้งแต่ อาหารปลอดสารพิษ ปัญหาเด็กจรจัด ไปจนถึงเรื่องความสัมพันธ์ระดับประเทศ แต่เรื่องเดียวที่เราทั้งคู่ไม่กล้าจะถามกัน ก็คือ
...เอ้อ...เอ้อ... แบบว่า มีแฟนกันหรือยังนะ
เหมือนเขาจะรู้ว่าดิฉันคิดอะไรอยู่
มาลี วันนี้ผมคงต้องรีบกลับแล้วล่ะ เขาทำท่าเหมือนจะลุกขึ้น
ดิฉันหน้าเปลี่ยนสี ใจยังคงอยากถามถึงความเป็นไป
ผมเป็นห่วงลูกน่ะ สิ้นคำที่เขาพูด ดิฉันถึงกับใจสั่น สองมือบีบเข้าหากันอย่างลืมตัว
..ลูกผมสองขวบแล้ว.. เขายังคงพูดไปเรื่อย ๆ แต่ก้มหน้านิ่ง
ดิฉันซึมไปทันทีที่รู้ความจริง แม้จะรู้ว่า ก็เราเป็นเพียงเพื่อนกัน แต่ดิฉันก็อดใจหายไม่ได้
เอ้อ...แล้วมาลีล่ะ มีแฟนหรือยัง เขายังมีแก่ใจถามถึงความเป็นไปของดิฉัน
ดิฉันเชิดหน้า ทำท่ารักษาฟอร์มสุดชีวิต
มีแล้ว เรามีแล้ว เสียงของดิฉันขาดหายไปเป็นห้วง ๆ
เขาอมยิ้ม เหมือนไม่ได้ทุกข์ร้อนกับคำตอบของดิฉันแม้แต่นิดเดียว
..ลูกวรพงศ์คงน่ารักนะ ป่านนี้คงจะเดินได้แล้วล่ะสิ... ดิฉันถามออกไปอย่างรักษามารยาท ไม่อยากให้เขารู้ว่าดิฉันรู้สึกอย่างไร
อือ...วิ่งทั้งวันเลย เขาตอบอย่างใจเย็น นั่นยิ่งทำให้ดิฉันรู้สึกแปลบ ๆ ที่ในใจอย่างบอกไม่ถูก
วรพงศ์กลับไปเถอะ...เดี๋ยวลูกจะรอ ดิฉันรีบตัดบท เพราะรู้ตัวดีว่า ถ้ายังนั่งประวิงเวลาอยู่อย่างนี้ ดิฉันอาจจะต้องร้องไห้โฮ ๆ เหมือนนางเอกมิวสิควีดีโอก็เป็นได้
..มาลี... เขาเรียกดิฉัน
อยากรู้ไหมว่าลูกผมชื่ออะไร เขาถามเสียงทุ้ม นุ่ม
ชื่ออะไรเหรอ ดิฉันกลั้นใจถามกลับไป
ชื่อ..มาลี.. เขาตอบกลับมา ย้ำอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ผมตั้งชื่อลูกตามชื่อมาลีเลยนะ เอ่อ ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่ผมอยากให้ลูกผมใช้ชื่อนี้ เขาพูดเสียงเบา ๆ แต่นั่นมันทำให้ดิฉันยิ่งอ่อนแอขนาดหนัก น้ำตาเริ่มปริ่มอยู่ที่ขอบตา
...ดิฉันเบือนหน้าหนี ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว....
ลูกผมรออยู่ที่รถ มาลีไปดูด้วยกันไหม เขาเอ่ยปากชวน
ดิฉันแทบจะวิ่งหนีออกไปให้พ้นจากที่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นไปได้ขนาดนี้แม้จะไม่อยากไปเห็นความจริง แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหว พยักหน้าและเดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ
...ลูกของเขารออยู่ที่นั่นจริง ๆ ....
ลูกของเขาหน้าตาน่ารัก
ลูกของเขาใส่เสื้อผ้าเด็กสีชมพูสดใส
ลูกของเขาดวงตาขี้เล่น
ลูกของเขามีขนปุกปุย
...และที่สำคัญ...
ลูกของเขาเห่าได้ด้วย !!
..มาลี มาลี... เขาตบมือเรียก
..มานี่..มามะ มามะ ...มาหาพ่อมา.. เขายังคงตบมือเรียกลูกของเขา และหันมายิ้มให้ดิฉันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ภาพความทรงจำเมื่อครั้งอนุบาลสองผุดขึ้นมาอีกครั้ง
...วรพงศ์...วรพงศ์.....
ชื่อนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป
..เขายังคงเป็นวรพงศ์คนเดิมสำหรับดิฉันจริง ๆ ....
.........................................................................
 โดยคุณ :
ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [11:25:46 29 ก.ย. 2546] |
โดยคุณ
:ป.ฟ. - [12:23:26 29 ก.ย. 2546]
โดยคุณ
:chindo - [13:29:34 29 ก.ย. 2546]
โดยคุณ
:ลี้น้อย - [14:23:56 29 ก.ย. 2546]
โดยคุณ
:เด็กน้อยไม่ยอมเรียน - [15:56:33 29 ก.ย. 2546]
โดยคุณ
:ไม่เคยคิดถาม - [20:05:06 29 ก.ย. 2546]
โดยคุณ
:ยาวันต์ - [9:30:16 30 ก.ย. 2546]
โดยคุณ
:พญาเสือโคร่ง - [16:48:52 1 ต.ค. 2546]