ได้จาก FWD Mail..ส่วนสำคัญที่สุดของร่างกาย
--------------------------------------------------------------------------------

แม่ของผมเคยถามผมว่า ส่วนไหนของร่างกายที่สำคัญที่สุดตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมได้ทายสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ถูก เมื่อตอนผมยังเป็นเด็กเล็ก ผมเคยคิดว่า เสียง เป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับเราในฐานะที่เป็นมนุษย์ ดังนั้น ผมจึงบอกว่า "แม่ มันคือ หูผมไง" แต่แม่บอกว่า "ไม่ใช่จ๊ะ คนจำนวนมาก หูหนวก แต่ก็ยังอยู่ได้ ลูกลองคิดดูนะ แล้วเร็วๆ นี้แม่จะถามลูกใหม่"หลายปีผ่านไปก่อนที่แม่จะถามผมเรื่องนี้อีกครั้ง
ตั้งแต่ที่ผมทายผิดครั้งแรกผมก็พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่ถูกต้องตลอดมา และในตอนนี้ผมบอกกับแม่ว่า "แม่ การมองเห็น สำคัญมากสำหรับทุกๆ คน ดังนั้นมันต้องเป็นตาของเราแน่เลยที่สำคัญที่สุด" แม่มองมาที่ผม และบอกกับผมว่า "ลูกเรียนรู้ได้เร็วมาก แต่ว่าคำตอบยังไม่ถูกจ๊ะ เพราะว่ายังมีคนมากมายที่ตาบอด แต่ก็ยังอยู่ได้"
อึ้งไปอีกครั้ง แต่ผมก็ยังคงพยายามค้นคว้าหาความรู้ต่อมาอีกหลายปี และแม่ก็ยังคงถามผมอีกหลายครั้ง และทุกครั้งคำตอบของแม่ก็คือ "ไม่ใช่จ๊ะ แต่ลูกก็ฉลาดขึ้นทุกๆ ครั้งนะจ๊ะ ลูกรัก"
จนเมื่อปีที่แล้ว ปู่ของผมตายลง ทุกคนในบ้านเศร้าใจกันมาก ทุกคนร้องไห้ แม้แต่พ่อของผมก็ร้องด้วย ผมจำได้ดีเพราะว่ามันเป็นเพียงครั้งที่สองที่ผมเห็นพ่อร้องไห้
แม่มองมาที่ผม ตอนที่เรากล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายต่อคุณปู่ แล้วแม่ก็ถามผมว่า "ลูกรู้หรือยังว่าส่วนไหนของร่างกายเราสำคัญที่สุดลูกรัก?" ผมรู้สึกงุนงง ที่แม่ถามผมตอนนนี้ ผมคิดตลอดมาว่าคำถามนี้เป็นเกมระหว่างผมกับแม่
แม่มองเห็นสีหน้ามึนของผม และบอกว่า "คำถามนี้สำคัญมากลูก มันแสดงให้เห็นความจริง ในชีวิตของเรา สำหรับอวัยวะต่างๆ ที่ลูกเคยบอกกับแม่ว่าสำคัญในอดีตที่ผ่านมา และแม่ได้บอกกับลูกว่ามันผิดมาตลอด พร้อมกันนั้นแม่ก็ได้ยกตัวอย่างให้ลูกฟังว่าทำไม มันถึงผิด แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ลูกจะได้เรียนบทเรียนที่สำคัญที่สุด"
แม่ก้มลงมองมาที่ผม ด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่แม่คนหนึ่งจะทำได้
ผมเห็นตาแม่เอ่อด้วยน้ำตา
และแม่ก็พูดว่า "ลูกรัก ส่วนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของลูกก็คือ ' บ่า ' จ๊ะ"
ผมถามแม่ว่า "เป็นเพราะว่ามันคอยรองรับหัวของเราไว้ใช่มั๊ยครับ?"
แม่ตอบว่า "ไม่ใช่จ๊ะ แต่เป็นเพราะว่ามันสามารถรองรับศรีษะของเพื่อนของเรา หรือคนที่เรารัก เมื่อยามที่เค้าร้องไห้ คนเราทุกคนต้องการบ่าใครซักคนไว้คอยซบยามร้องไห้ในบางช่วงเวลาของชีวิต ลูกรัก แม่เพียงแต่หวังว่า ลูกจะมีเพื่อนและคนรักที่จะมีบ่าพร้อมที่จะให้ลูกซบตอนร้องไห้ยามเมื่อลูกต้องการ"
ตรงนั้นเองที่ผมได้รู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดของร่างกายเราคือ การไม่เห็นแก่ตัว และมันคือความรู้สึกร่วมรับรู้กับความเจ็บปวดของคนอื่น
คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณพูด
คนเราอาจจะลืมสิ่งที่คุณทำ
แต่ไม่มีใครลืม สิ่งที่ทำให้เค้า "รู้สึก" ได้
มิตรแท้ที่ดีและพิเศษก็เหมือนดาวบนฟ้า
ใช่ว่าเราจะได้เจอได้บ่อยๆ

โดยคุณ :

อืมม์....ใช่เลย