เขียนให้อ่าน เล่าให้ฟัง ตอน 2
เขียนให้อ่าน เล่าให้ฟัง 2
หัวค่ำ พฤหัสฯ 7 ก.พ. 45
หน้าโรงแรมบ้านอ่าวนาง กระบี่
นั่งรอยืนรอกันหน้าเคาน์เตอร์ ห้องมีแล้ว รายชื่อมีแล้ว จะขาดก็แต่คนที่รู้ว่าชื่อไหนอยู่ห้องอะไร สักพักก็เคลียร์ได้ นกหวังดี ให้พวกเราได้นอนอย่างสบาย ไม่มีใครรบกวน จึงให้นอนเดี่ยวทุกคน
หารู้ไม่ว่า โรงแรมนี้ เป็นโรงแรมสำหรับพาครอบครัวมาพักผ่อน ดังนั้น เมื่อเปิดประตูห้องพัก จึงพบกับเตียงคี่ คือ มีเตียงเดี่ยว 1 เตียงคู่อีก 1 กับผนังห้องเลี่ยนๆ อันกว้างขวาง ที่สำคัญคือ ไม่มีโทรทัศน์
เจี๊ยบทยอยเอาข้าวของเครื่องใช้อัฐบริขารทั้งหลายออกมาจัดวาง ซึ่งก็กินเวลามากโข เพราะตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะวางมีดโกนหนวดไว้ทางซ้าย แปรงสีฟันไว้ทางขวา หรือโลชั่นต้องมาก่อนยาทาจั๊กแร้ พอได้ฤกษ์จะอาบน้ำ พบว่ารีโมทแอร์ถ่านหมด ไม่มีที่เปิดอื่นซะด้วย โทรตามแม่บ้านมา กว่าจะได้ถ่าน 2 ก้อนมาจากสต๊อก ก็จวนเจียนได้เวลานัดกินข้าวเย็น
20.00 น.
ขึ้นรถตู้ย้อนกลับเข้าเมืองไปอีก เกือบครึ่งชั่วโมงก็มาถึงร้านเรือนไม้ อาหารค่อนข้างรสจัด จึงต้องดับความเผ็ดร้อนด้วยน้ำเย็นๆ ขมๆ คนละจอกสองจอกจนหมดร้าน เหลือแต่เบียร์ช้าง ซึ่งชาวคณะยังไม่นึกอยากภาคภูมิใจ จึงชวนกันเดินทางกลับที่พัก และไม่ลืมที่จะปรายตาส่งยิ้มให้กับพนักงานสาวอิสลาม ที่สวยหวานจนสร่างเมา
23.00 น.
เดินเล่นหน้าโรงแรมย่อยอาหาร มีของวางขายตลอดถนน ส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูป กระเป๋า รองเท้า นาฬิกาปลอม ซีดีคลองถม และของที่ระลึก อาทิ ไม้แกะสลักจากเชียงใหม่ เซรามิคจากลำปาง เครื่องเงินจากลาวและพม่า พยายามหาของฝากจากกระบี่ยากมาก
โอ..นั่นไง สินค้าออกของกระบี่ วางกองพะเนิน แทบจะทุกร้าน มันคือจิ้งจกยาง ตุ๊กแก งู กิ้งก่าทำจากผ้าลายกระอักกระอ่วนยัดทราย นัยว่าเป็นทรายจากกระบี่นี่เอง
แต๋งเลือกดูนาฬิกาแต่ไม่ซื้อ เกี๊ยงเลือกซื้อซีดี อ้างว่าไม่มีเวลาไปเดินคลองถม นกได้กิ้งก่าผ้ากลับไปฝากลูกชาย เจี๊ยบได้ที่ติดตู้เย็นที่เขียนว่า กระบี่ มา 2 อัน กับว้อดก้า 1 กั๊ก พอแก้มือสั่น
และแล้วทั้ง 4 ก็มาหยุดยืนหน้าฝรั่งสาวที่กำลังให้ช่างไทยวาดรูปที่เหมือนรอยสักให้ที่ข้อเท้า สาวเจ้าก็ดูเหมือนจะชื่นชอบรอยสักเทียมๆบนข้อเท้า จนไม่ได้สังเกตเลยว่า มีชายไทย 4 คนยืนจ้องอยู่เป็นนานสองนาน ซึ่งถามเอาความจริงๆ ปรากฏว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเธอสักรูปอะไร เนื่องจากไม่ได้มองตรงรอยสักเลยแม้แต่คนเดียว
เดินกลับเข้าโรงแรม เข้านอนฟังเสียงตู้เย็นใบเล็กครางหึ่งๆ แทนดูโทรทัศน์ เริ่มนับถอยหลังกันแล้วว่าอีกกี่วันจะได้กลับบ้าน ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถ่ายกันสักคัท
ยังมีต่อ
โดยคุณ :
พี่เจี๊ยบ - [22:01:47 23 ก.พ. 2545] |