ลูกสาวของแม่
........................................
...แม่...
เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง
หน้าตาธรรมดา มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ธรรมดา
นิสัย ความรู้สึก ที่แสนจะเรียบง่าย
แต่ในความธรรมดานั้น...
แม่เป็นผู้หญิงที่พิเศษที่สุดสำหรับฉัน
ฉันยังจำเหตุการณ์ครั้งหนึ่ง มันอาจจะผ่านมานานมากแล้ว แต่ยังคงจำมันได้ดี และทุกครั้งที่นึกถึง...มันทำให้ฉันรู้สึกจับใจอย่างบอกไม่ถูก...
ตอนนั้น ฉันไม่สบาย แม่อยู่บ้านคนเดียว ในขณะที่พ่อไปทำงาน ตัวร้อนจัดและเป็นไข้สูง แม่ฝากน้องชายไว้กับคนข้างบ้าน โดยที่น้องชายของฉันตอนนั้นก็ยังเล็กนัก
แม่เริ่มละล้าละลัง ห่วงน้องก็ห่วง ห่วงฉันก็ห่วง แต่แม่ไม่สามารถจะหอบหิ้วเด็กเล็ก ๆ สองคนไปโรงพยาบาลพร้อมกันได้
แม่ตัดใจจูงมือฉันเดินออกมาขึ้นรถเพื่อไปหาหมอ โดยที่มีเสียงร้องไห้ของน้องชายดังก้องอยู่ในหัวสมองของเราทั้งคู่
ตอนเรานั่งมาอยู่ในรถ ตัวของฉันหนาวสั่น แม่ใช้สองมือโอบกอดฉันไว้ และลูบหัวฉันไปตลอดทาง
...ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้ หรืออะไร...
ฉันร้องไห้ น้ำตาหยดใสใสไหลออกมาตลอดทาง
กายหนาว
แต่หัวใจของฉันอุ่นด้วยอ้อมกอดของแม่...
ตอนที่ฉันถูกส่งเข้าห้องคนไข้ ฉันตะโกนเรียกแต่แม่ สองมือไขว่คว้า ประตูค่อย ๆ ปิดลง แม้จะเหลือช่องว่างเพียงนิดที่สามารถมองผ่านไปได้นั้น
...แต่ฉันกลับมองเห็น....
ฉันเห็นบางอย่างฉายอยู่ในดวงตาของแม่ ที่จนถึงทุกวันนี้ ฉันไม่เคยลืมเลือน
เรากลับบ้านด้วยความรู้สึกที่เป็นสุข โชคดีที่หมอบอกว่าฉันไม่เป็นอะไรมาก แต่นั่นเป็นเหตุการณ์หนึ่ง ในหลายครั้ง ที่ฉันได้เห็นความห่วงใยของแม่ที่ฉันสัมผัสมันได้ด้วยหัวใจ
แม่เป็นผู้หญิงช่างสอน ในทุกคำสอนของแม่ มันได้ซึมซับให้ฉันเป็นอย่างนั้นโดยปริยาย ไม่ว่าจะเป็นตัวตน หรือความรู้สึกลึกลึกภายใน
แม่ไปไหนมาไหนกับฉันได้บ่อย ด้วยความที่เรามีอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนกัน
เราไปเที่ยวด้วยกัน
เราไปกินข้าว
เราไปดูหนัง
เราไปไหว้พระ
เราไปเดินซื้อเสื้อผ้า
เราไปนั่งฟังเพลง
ทุก ๆที่ที่เคยไปมา มันเหมือนมีเรื่องเล่าอยู่ในสถานที่เหล่านั้น และได้กลายมาเป็นความทรงจำที่ดีระหว่างเราสองคน
ครั้งหนึ่ง ฉันเคยโกรธแม่ อาจเพราะด้วยวัยในตอนนั้น ทำให้ฉันเป็นคนไม่มีเหตุผลแม้แต่นิดเดียว
ฉันไม่ยอมพูดกับแม่ ซึ่งถึงวันนี้ ฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าฉันโกรธแม่เรื่องอะไร แต่สิ่งเดียวที่ฉันจำได้คือ...ในขณะที่ฉันไม่ยอมพูดและหมางเมินกับแม่แต่แม่กลับทำตัวเป็นปกติ แม่ยังคงทำกับข้าวอย่างที่ฉันชอบ รีดชุดนักเรียน จัดห้องนอนให้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ในขณะที่ฉันเริ่มไม่ปกติ....
ฉันรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก...แต่ฉันไม่กล้าเดินเข้าไปขอโทษ
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ จนต้องลุกขึ้นมาสงบสติอารมณ์พักใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น
ฉันเดินไปมาอยู่อย่างนั้นเกือบค่อนคืน ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอนของแม่
ภาพที่เห็นตอนนั้น ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนเป็นเงาของตัวเองกำลังนอนหลับสนิท ฉันมองไปที่ดวงหน้านั้นแล้วค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ ปลายเท้า ตอนนั้นฉันอยากจะปลุกแม่ขึ้นมารับฟังความรู้สึกของฉัน
...แต่สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือ...
ฉันค่อย ๆ พนมมืออย่างช้า ๆ ก่อนก้มลงกราบไปที่ปลายเท้านั้น
............................
ทุกวันนี้ ฉันเป็นผู้ใหญ่เหมือนกับแม่
แต่ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กน้อย ๆ ที่อยากให้แม่คอยปกป้องฉันเหมือนเก่า พร้อมกับอยากจะเล่าเรื่องราวเหล่านั้นให้แม่รับฟัง
วันเกิดของฉันที่ผ่านมา เราไปทำบุญถวายสังฆทานด้วยกัน
ฉันถามแม่ว่า อยากรู้ไหม ว่าฉันอธิษฐานว่าอะไร
แม่ยิ้ม
"ขอให้สวยล่ะสิ"
"ปล่าว" ฉันหัวเราะชอบใจ ก่อนพูดเสียงหนักแน่น
"...ขอให้เราเป็นแม่ลูกกันอย่างนี้ตลอดไป.."
รอบข้างเงียบสนิท แต่เราต่างได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน
...ทุกวันนี้ ...
แม่ ยังคงเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง
ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา
มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ธรรมดา
นิสัย ความรู้สึก ที่แสนจะเรียบง่าย
แต่ในความธรรมดานั้น
...แม่ได้สร้างสิ่งที่พิเศษที่สุดให้กับฉันแล้วอย่างแท้จริง...
....................................
11 สิงหาคม 2544
โดยคุณ :
ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [22:58:17 11 ส.ค. 2544] |
