เนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 910 วันที่ 6 พฤศจิกายน 2552 หน้า 58
คอลัมภ์ "เพลงกวีเปลี่ยนชีวิต" โดย ไพวรินทร์ ขาวงาม
ว่าด้วย "พี่จุ้ย" แห่ง "แค่มี"

อ่านจบด้วยความรู้สึก.. เอ๊ะ ฤาว่าความคิดถึงอาจเป็น "แรง" ชนิดหนึ่งที่แพร่เชื้อถึงกันได้(ด้วยความแปลกใจจากกระทู้ข้างล่าง ๆ ที่มีคนคิดถึงพี่จุ้ยเยอะจังจนแปลกใจ)

เดือนก่อนนู้นนน ได้ดูรายการคิดถึงจัง:คุณจิระ มะลิกุล บอกว่าเพลงรักในดวงใจตลอดกาลของพี่เขาคือเพลง "แค่มี".. อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ได้ฟังแล้วรู้สึกดีจังจังจัง^___^

โดยคุณ :

ขอบคุณค้าที่มาบอกให้ต้องวิ่งรีบไปซื้ออ่านโดยพลัน
คุณไพวรินทร์ บอกว่า

"......อยู่ ๆ เกิดคิดถึงเขา(พี่จุ้ย)ขึ้นมา......."

เออแน่ะ  อย่างไรซะแล้ว พี่จุ้ยเรา  ทำคนคิดถึงไปทั่วบ้านทั่วเมือง

โดยคุณ :

ในยุคสมัยหนึ่งพอถึงวันแม่ทุกคนจะร้องเพลงค่าน้ำนมกัน พอร้องแล้วน้ำหูน้าตาไหลกันใหญ่ แต่พอถึงยุคสมัยนี้ ต้องร้องเพลงอิ่มอุ่นครับ ไม่ได้ว่าเพลงเก่าไม่ดีนะ แต่มันเป็นอย่างนี้จริงๆ

โดยคุณ :

เคยหลงลืมพี่จุ้ยไปช่วงหนึ่ง ด้วยสารพัดสารพันเหตุผล
แต่พอมานั่งดูพี่จุ้ยเล่นเร่ขายฝัน ถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเรารักพี่จุ้
ยมากแค่ไหน พี่จุ้ยไม่ได้หายไปไหนเลย ยังคงอยู่ในใจเราลึกๆนั่นเอง
แค่รอวันที่เราจะได้เต็มตื้นกับผลงานของพี่จุ้ยอีกครั้งเท่านั้น

ไว้เจอกันวันที่ 29 นี้นะพี่จุ้ย(แต่งานนี้เค้าขอเจอพี่ป้างด้วย^_^)

ถ้าเร่ขายฝันรีเสตจจริง คงได้ไปดูนิรนามอีกแหละจ้า

ถ้าอ่านเรื่องราวการเมืองหน้าอื่น ๆ แล้วยิ้มได้เหมือนอ่านเรื่องเกี่ยวกับพี่จุ้ย.. ก็ดีสินะ

โดยคุณ :

ได้อ่านแล้วค่ะ  ยิ้ม : )  ^_______^   ขอบคุณนะคะที่มาบอก


คนข้างบนคะ
เพียงบางเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้ ก็ยังดีกว่าไม่มีเรื่องให้ได้ยิ้ม.. ไม่ใช่หรือคะ

โดยคุณ :

แย่งองุ่น"นิรนาม"กิน..

ที่โพสต์นี่...ไม่ต้องการอะไรนอกจากความอิจฉา

โดยคุณ :

อภิมหาโค-ตะ-ระ อิจฉาจริง ๆ ด้วยเหว้ยยยยยยยยยย!

โดยคุณ :

อิจฉา!

เป็นอาการอิจฉาที่เปื้อนยิ้มและอยากอิจฉาอีกหลาย ๆ รูป.. ได้ป่ะ

โดยคุณ :

ไม่ไหวแล้วนะทีฯ

ไฟจากตาจะไหม้บ้านแล้ว

เกรียม.....

โดยคุณ :

ชิ..

โดยคุณ :

ชิชะ ..

โดยคุณ :

ชิชิมารุ

โดยคุณ :

น่าจะ scan มาให้อ่านบ้างนะครับ

อ่านนี่ก่อนดีกว่า ชื่อเรื่อง 'เขียนให้พี่จุ้ย' โดยคุณลุง(หรือพี่?)ชาติ กอบจิตติ
ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสารสีสัน ปีที่ ๑๑ ฉบับที่ ๒ พ.ศ.๒๕๔๒
ตอนหลังเอามารวมเล่มในชื่อหนังสือ "เปลญวนใต้ต้นนุ่น"
คัดมาทุกตัวอักษร ความว่า


เรื่องที่จะเล่าสู่กันฟังเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนเป็นตัวหนังสือลำบาก
คือถ้าเขียนออกมาไม่ดีแล้วจะพลอยเสียหายกันไปหมด (รวมถึงพี่จุ้ยที่ผม
กำลังจะเขียนถึงด้วย) นับว่าเป็นเรื่องเสี่ยงพอสมควรกับอาชีพของผม

แต่ถึงจะเสี่ยงอย่างไรก็จำเป็นต้องเขียน เพราะผมรับปากกับพี่จุ้ยไว้แล้ว
ว่าจะเขียนเรื่องนี้ออกสู่สาธารณชนให้อ่านกัน

และต้องบอกพี่จุ้ยไว้ตรงนี้เลยว่า
ถ้าหากผมเขียนออกมาแล้วทำให้พี่ต้องเสียคนละก็ อย่ามาว่าผม
ผมบอกแล้วว่าเรื่องอย่างนี้มันเขียนยาก

ที่หมู่บ้านใกล้บ้านที่ผมอยู่ คงไม่ต้องบอกชื่อหรอกครับว่าหมู่บ้านอะไร
มีโรงเรียนประจำหมู่บ้านอยู่โรงเรียนหนึ่ง

วันหนึ่งผมมานั่งคิดว่า นอกจากร่วมกินหล้ากับชาวบ้านเป็นประจำแล้ว
ผมน่าจะทำตัวให้เป็นประโยชน์กับหมู่บ้านบ้าง  นั่งคิด นอนคิดดู
ผมจึงตัดสินใจไปสอนหนังสือเด็ก ๆ  ผมไปสอนวิชาการเขียนและการอ่าน
(เป็นวิชาเสริม) เพราะเป็นวิชาเดียวที่ผมรู้

ขณะที่ผมไปโรงเรียน ผมก็สังเกตเด็ก ๆ ไปด้วย  อาจเป็นด้วยความหิว
ไม่อาจซ่อนเร้นหรืออย่างไรไม่ทราบ ผมจึงสังเกตเห็นเด็กบางคนหิว

.........เด็กบอกผมว่า ไม่ได้กินข้าวกลางวัน...........

ผมจึงถามครูใหญ่ว่า ทำไมเด็ก ๆ จึงไม่ได้กินข้าวกลางวัน ทั้ง ๆ ที่โรงเรียนนี้
มีโครงการอาหารกลางวันให้เด็กนักเรียน (เป็นงบประมาณของทางราชการ)

ครูใหญ่บอกผมว่า งบประมาณของราชการนั้นเป็นเรื่องธรรมดาซึ่งเราก็คง
ทราบกันดี คือมาไม่ตรงเวลา  เด็กเปิดเทอมไปจวนจะปิดอยู่แล้ว
งบฯ ก็ยังไม่ตกมา (แต่มิใช่ว่าจะไม่มา)

ผมหารือกับครูใหญ่ว่า เราน่าจะหาเงินสักก้อนมาเป็นกองทุนสำรองจ่าย
เพื่อเด็ก ๆ จะได้มีอาหารกลางวันกินทุกวัน  เมื่องบประมาณราชการตกมาถึง
ก็นำเงินมาคืนกองทุนสำรองจ่าย  ครูใหญ่เห็นดีด้วย แต่ติดที่ว่า
ลำพังชาวบ้านในหมู่บ้านนั้นก็ชักหน้าไม่ถึงหลังอยู่แล้ว
คงเป็นเรื่องลำบากที่จะจัดหาเงินกองทุน
ด้วยความที่เป็นคน 'ชอบเสือก' ของผม ผมจึงอาสาจะหาทุนก้อนนี้มาให้

คิดในตอนนั้นว่าน่าจะอาศัยพี่ ๆ น้อง ๆ และเพื่อนฝูงในแวดวงที่ผมรู้จัก
คงจะพอช่วยกันได้

ผมจึงเริ่มออกปากกับเพื่อนฝูงพี่น้องที่คิดว่าพอมีเหลือเฟือฟาย พอจะแบ่งปัน
ให้คนที่ขาดแคลนได้  ทุกคนที่ผมเอ่ยปากต่างตอบรับมาด้วยดี  ในจำนวนนี้
มีเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งบอกกับผมว่า จะลองคุยกับ "กองทุนเฉลียง" ดู

ผมเองไม่เคยรู้หรอกว่าวงดนตรีเฉลียงมีกองทุนช่วยเหลือสังคมอยู่ด้วย
นึกตามประสาแบบทุนนิยมเต็มตัวทั่ว ๆ ไปว่า  เรื่องอะไรเขาจะเอาเงิน
ที่หามาได้มาแจกจ่ายให้คนอื่นที่ไม่รู้จัก  สู้เก็บเอาไว้ซื้อบ้าน ซื้อรถ
ซื้อความสะดวกสบายเพิ่มพูนให้กับตัวเองไม่ดีกว่าหรือ

รุ่นน้องผู้อาสาขอทุนให้ บอกกับผมว่า กองทุนเฉลียงเกิดขึ้นจากการนำรายได้
จากการแสดงของพวกเขาฝากไว้ในธนาคาร แล้วนำดอกผลคืนสู่สังคม
ซึ่งก็น่าอนุโมทนาด้วย

ในวันที่ ๙ กันยายน ๒๕๔๑  ผมพาครูใหญ่และครูผู้ช่วยไปรับเงินทุนอาหาร-
กลางวัน(จำนวนสามหมื่นบาท)  ในวันนั้นผมยังมีโอกาสได้เห็นกองทุนเฉลียง
มอบทุนให้กับโครงการต่าง ๆ อีกหลายโครงการ เช่น
โครงการเกี่ยวกับเด็กพิการ, โครงการช่วยเหลือผู้ติดเชื้อเอชไอวี,
โครงการสร้างที่พักให้เด็กนักเรียนชาวเขา ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่ผมนึกไม่ถึง

นึกไม่ถึงว่าสมาชิกวงดนตรีเฉลียงจะมีน้ำใจงดงามกับสังคมเช่นนี้

ก่อนพิธีมอบทุนเราได้มีโอกาสคุยกัน  จุ้ยบอกกับผมว่า ให้ผมเขียนเรื่องนี้
(เรื่องกองทุนอาหารกลางวัน) ลงในหน้าหนังสือให้คนอ่านได้ทราบทั่วกัน
ในวงกว้าง  ถ้าผมไม่เขียนเขาจะไม่ให้ทุน (ฮา)  ผมรู้ว่าจุ้ยพูดเล่น
เพราะเราพูดเล่นกันเสมอ ๆ

แต่หลังจากที่ครูใหญ่รับทุนมาแล้ว  จุ้ยก็ยังยืนยันให้ผมเขียนอยู่ดี
ผมจึงรู้ว่าจุ้ยพูดจริง  ผมจึงรับปากกับจุ้ยว่าจะเขียนให้
จุ้ยบอกกับผมว่าไม่ต้องการให้ผมบอก (โฆษณา) ว่า
ได้รับเงินจากกองทุนเฉลียงแต่อย่างใด -ไม่ต้องการทำบุญเอาหน้า

แต่อยากให้ผมเขียนถึงปัญหาของงบประมาณอาหารกลางวันของเด็กในชนบท
ดังที่ผมเล่ามา มาบอกกับท่านผู้อ่าน  เผื่อว่ามีท่านผู้อ่านที่บังเอิญมีหน้าที่จัดทำ
งบประมาณอาหารกลางวันของเด็ก ๆ ได้มาอ่านเข้า  จะได้ช่วยกันเร่งทำ
งบประมาณให้ตรงตามเวลาตามเวลา  ช่วยกันหาวิธีแก้ปัญหานี้ให้ลุล่วงไป
เพราะคนปัญญาดี ๆ น่าจะทราบได้ว่า

...........เมื่อเด็กหิว เด็กจะเรียนไม่รู้เรื่อง..........

และเมื่อเด็กเรียนไม่รู้เรื่องแล้ว อนาคตของชาติจะเป็นอย่างไร.. คงไม่ต้องเดา

พี่จุ้ยครับ  เอาเป็นว่าผมเขียนให้พี่แล้วนะครับ  ส่วนใครอ่านแล้วจะหาว่า
พี่จุ้ยทำบุญเอาหน้า  ก็ขอให้โทษผมคนเดียว เพราะฝีมือผมมีอยู่แค่นี้จริง ๆ

              " " " " " " " " " " " " " " " " " "

เพราะฉะนี้ รักเราจึงนิรันดร์ ใช่รักจนบ้าคลั่งแบบหาเหตุไม่ได้
เพราะหลาย ๆ เรื่องที่รับรู้เกี่ยวกับเฉลียง
ทำให้ภูมิใจทุกครั้งที่ฟังเพลงเฉลียงด้วยซีดีแผ่นแท้
หรือแม้หากจะก๊อป ก็ก๊อปจากแผ่นแท้ที่ซื้อมาเอง ลง mp3 หรือมือถือ
เพื่อสะดวกแก่การฟังเท่านั้น

โดยคุณ :

ขอบคุณบทความ ซึ้งใจจริงๆค่ะ

โดยคุณ :

ทำให้ภูมิใจทุกครั้งที่ฟังเพลงเฉลียงด้วยซีดีแผ่นแท้
หรือแม้หากจะก๊อป ก็ก๊อปจากแผ่นแท้ที่ซื้อมาเอง ลง mp3 หรือมือถือ
เพื่อสะดวกแก่การฟังเท่านั้น
โดยคุณ :~๐~ - [17:20:35  9 พ.ย. 2552]
เห็นด้วยครับ เพราะรู้สึกว่าเวลาฟังเพลงที่ก๊อปปี้มาหลายๆรอบคุณภาพเสียงจะลดลง โดยเฉพาะพี่ๆวง เฉลียงใช้เครื่องดนตรีและซาวด์เยอะทำให้เวลาก๊อปปี้ซ้ำๆทำให้รู้สึก จืดเหมือนเคี้ยวหนังยาง อันนี้ไม่ได้สำบัดสำนวนอะไรนะ  ชอบสะสมของแท้เหมือนกัน

โดยคุณ :

เข้ามาอ่านสามสี่รอบแล้ว
แฮ่.. แอบหวังว่า จขกท จะมีอะไรมาฝากอีก
ขอบคุณมากมายที่เผื่อแผ่ให้ได้อ่าน

ปล.คนแอบอ่านแม้จะเกิดไม่ทันยุคเฉลียง แต่ก็อุตส่าห์ดั้นด้นหาแผ่นแท้เพลงเฉลียงมาฟังจนได้เเหมือนกันจ้า(คุยด้วยความภูมิใจมาก ๆ )

โดยคุณ :

ขอบคุณนะจ๊ะที่มาบอกให้ต้องไปหาอ่านจนได้
น่ารักเนอะทั้งคนเขียน คนถูกเขียนถึง และคนมาป่าวร้องบอกข่าว

บทความ "เขียนให้พี่จุ้ย"  อ่านแล้วรู้สึกดี ๆ จังเลย ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ขยันพิมพ์ให้อ่าน

โดยคุณ :

ขอบคุณครับพี่ชาติ _/\_

น่ารัก

โดยคุณ :

คห.20
น่ารัก
???

หมายถึงใครเหรอ

โดยคุณ :

กระดานบอร์ด กะ เว็บมาสเตอร์ด้วยงั๊ยยยย...
ถ้าไม่มีกระดาน เราคงไม่ได้อ่านเรื่องดี ๆ  ใช่ป่ะ

โดยคุณ :

ระวังตัวหน่อยนะ เว็บมาส์เตอร์ที่นี่โมโหร้าย...กินจุ ...แต่เวลาดีก็ดีโคตรๆ

โดยคุณ :

ขอบคุณนะคะที่เอามาให้อ่าน

โดยคุณ :