กระดานความรู้สึก


+++ นิทานเรื่อง ผู้หญิงอ่อนไหว และ ผู้ชายขี้เหงา +++
เนิ่นนานมาแล้ว.....
มีเจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว
ผู้ซึ่งอาศัย อยู่บนภูเขาแห่งดอกไม้ อยู่หนึ่งคน
เธอมีดวงตาที่อ่อนไหว
นัยย์ตาอ่อนโยนคู่นั้นมีแววของความโศกเศร้าอยู่เบื้องลึก
ที่ถูกกลบเกลื่อน ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
เธออาศัยอยู่บนภูเขาแห่งดอกไม้นั้นเพียงลำพัง

จนกระทั่ง มีเจ้าชายแห่งความเหงา เดินทางมาพบภูเขาลูกนี้โดยบังเอิญ สีสันของดอกไม้หลายๆดอก ทำให้เจ้าชายหยุดอยู่ที่นี่ ราวกับถูกมนต์สะกด เจ้าชายมองเห็นเจ้าหญิง ผ่าน ดอกไม้กลีบใสๆ
ทันทีที่พบกับเจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว เจ้าชายรู้สึกรักเธอตั้งแต่แรกพบ หากแต่เจ้าหญิง มิได้รู้สึกเฉกเช่นเดียวกับเจ้าชาย เธอกลับรู้สึกว่า เขาเป็นใครเหตุใดจึงมาพบ ภูเขาแห่งนี้ได้ และด้วยสายตาคู่นั้น ยิ่งทำให้เจ้าหญิง ไม่คิดจะไว้ใจ ชายคนนี้เลย

เจ้าชายแห่งความเหงา ตะโกนบอกเจ้าหญิง ว่า เราจะไม่มาทำความรู้จักกันหน่อยหรือ เจ้าหญิง แห่งความอ่อนไหว เมื่อได้ยินคำดังกล่าว จึงเดินตามเสียงตะโกนนั้นไป
หลังจากที่ได้รู้จักกันแล้ว เจ้าชายแห่งความเหงา ตัดสินใจได้ทันทีว่า เขาพร้อมที่จะหยุดการเดินทาง ที่ภูเขาแห่งนี้ การสนทนาของคนทั้งคู่ ทำให้พวกเขา ผูกพันกันมากขึ้น
เจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว เริ่มมีใจให้กับเจ้าชาย
จนกระทั่งเธอลืมดูแลดอกไม้ทั้งมวล ดอกไม้บนภูเขา พากันล้มตาย เจ้าหญิง เอาใจใส่ เพียงแค่เจ้าชายคนรัก
เจ้าชายแห่งความเหงา เริ่มเฉยชากับเจ้าหญิง เมื่อหล่อนไม่คิดจะทำอะไรนอกเสียจาก การได้พูดคุย หรือการได้รัก ตน เจ้าชายแห่งความเหงา จึง รู้สึกได้ถึงความอึดอัด ความเหงาได้ แผ่ซ่านขึ้นมาในใจของเจ้าชายอีกครั้ง ... เจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว รู้เพียงแต่ว่า ผู้ชายคนนี้คือ คนที่พร้อมจะดูแลเธอ พูดคุยกับเธอ และ อยู่กับเธอบนภูเขาแห่งนี้ คนสองคน ใจสองใจ เป็นความต่างที่ไม่ลงตัว
*ความรักของเจ้าชายที่เคยเต็มเปี่ยมในใจ วันนี้เหลือเพียงแค่ความรำคาญอึดอัดใจ
*ความรักของเจ้าหญิงที่ไม่เคยมีในใจ วันนี้กลับเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก
เจ้าชายแห่งความเหงา เฉยชา กับ เจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว ไม่มีการพูดคุย ไม่มีการมองตา ไม่มีการจับมือ เหมือนเคย
เจ้าหญิง แห่ง ความอ่อนไหว แอบร้องไห้เพียงลำพัง ทางด้านหนึ่งของภูเขา เจ้าชาย ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งเช่นกัน
----ความเงียบ ความแห้งแล้ง เดียวดาย สายลมร้อน ได้พัดผ่านภูเขาลูกนี้ ราวกับจะกลั่นแกล้งเจ้าหญิง
แห่งความอ่อนไหวให้ ชาชินกับความรู้สึก เดียวดายเฉกเช่นวันนี้
เจ้าชายแห่งความเหงาตัดสินใจ เดินทางจากไป ไม่มีแม้คำอำลา
เจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว ไม่พบแม้ใครบนภูเขาแห่งนี้ เธอร่ำไห้ อย่างน่าอาดูร
น้ำตาของเธอไหลรินมากมายเหลือเกิน จนทำให้มวลดอกไม้ที่ล้มตาย ฟื้นกลับคืนมายืนต้นอีกครั้ง
หล่อนจึงดำเนินชีวิต อย่างเคย ทำเหมือน ไม่เคยมีใครเข้ามาเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตหลอ่น แต่ความเศร้า ก็พร้อมที่จะทำร้ายหล่อนได้เสมอ เมื่อคิดถึงหรือนึกถึงเจ้าชายแห่งความเหงา เธอพึมพำกับมวลดอกไม้ เบาๆว่า "ความรักของฉันอยู่ไหน"

เจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว ยังคงคิดถึงเจ้าชายแห่งความเหงาอยู่เสมอ หากเธอก็ไม่โทษว่า เขาผิด เฝ้าโทษตัวเองว่า เหตุใดเราจึงไม่รักเขาอย่างพอเหมาะ เขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายขี้เหงาคนหนึ่ง ที่วันนึงเขาผ่านเข้ามาทำให้เราได้รู้จักรัก ได้รักให้เป็น เขาเป็นเพียงแค่ผู้ชาย ผู้ชายไม่รักผู้หญิง เอาแต่ใจเฉกเช่นหล่อนนักหรอก การเฝ้าปลอบใจตัวเองของเจ้าหญิงแห่งความอ่อนไหว
คือบทเรียนของความรัก

--เพียงอยากให้ผู้หญิงทุกคนรู้ว่า ผู้ชายก็เป็นเพียงแค่มนุษย์ขี้เหงา มีเพียงความเหงา ในหัวใจ ความรักของเขา ไม่เคยจีรัง อย่าไปให้หัวใจของเราทั้งหมดแก่เขาเพราะเขาอาจดูแลได้ไม่ดีเท่าเราดูแล จงดำเนินชีวิตอย่างปกติอยุ่ร่วมกับความรักด้วยความพอดี อย่าลืมดูแลดอกไม้ของเราด้วย( ดอกไม้ ในเรื่องนี้ผมนิยามมันให้เป็นตัวตนของผู้หญิงทุกคน) จงมีความสุขกับความรักและพร้อมที่จะ ยอมรับความจริง ว่าเขาพร้อมที่จะจากเราไปทุกเมื่อ จง เป็น ปกติ

***ความ รัก แค่ ลม ร้อน วูบ หนึ่ง ที่ ผ่าน มา ทำ ให้ ใจ อ่อน ไหว อบ อุ่น บาง คราว มัน ก็ กรีด หัว ใจ เรา ให้ ด้าน ชา และ แห้ง ผาก ***
---รักด้วยความพอเหมาะ รักให้เป็น--
ใครเคยกล่าวไว้ว่า การเริ่มต้น รักของผู้ชายมากมายนักด้วยรัก การเริ่มต้นรักของผุ้หญิง น้อยค่านัก หากเมื่อเวลาผ่านไป ค่าของความรักในใจก็เปลี่ยนไป

รักของผู้หญิงมากขึ้น แต่กลับกัน รักของเธอ มัน ไม่เหลือเลย
คงเป็นเพราะผู้หญิงอ่อนไหว และผู้ชายขี้เหงา การเริ่มต้นและการสิ้นสุดของความรักนั้นจึง
...............................................ต่างกันอย่างสิ้นเชิง....................................................
____________ฉันก็แค่ผู้หญิงอ่อนไหว_________เธอก็แค่ผู้ชายขี้เหงา
โดยคุณ : m&m - [13:21:10  15 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 1
ขอกลับมาแสดงความอ่อนไหว ให้กับ...

(โดนจริงๆ ขอบอก)
โดยคุณ :m&m - [13:33:02  15 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 2
---รักด้วยความพอเหมาะ รักให้เป็น--

ยากจัง สอนหน่อยจิ
โดยคุณ :เด็กน้อยไม่ยอมเรียน - [14:00:53  15 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 3
อย่าเลยจ้ะเด็กน้อย อย่าให้ใครสอน
สอนไปไม่ถูกทาง ถึงวันที่พลาดพลั้งคิดได้ก็สายแล้ว จะหวนคิดโทษคนสอน

หาคนที่คิดว่ามั่นใจก็พอ ถ้าวันหนึ่งเขาดันกลายเป็นแค่เจ้าชายแห่งความเหงา ก็แค่เสียใจ จะสักกี่ครั้งกันเชียว ถ้าไม่ใช่คนมากรัก
โดยคุณ :ดุ๊ก - [18:29:07  15 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 4
ได้อ่านแล้ว ตรงกับตัวเองมาก ๆ ค่ะ เราก็เป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนไหว และได้เปิดใจรับผู้ชายขี้เหงาที่เดินทางผ่านมา แรก ๆ เค้ารักเรามากในขณะที่เรายังไม่รักเค้าจนเวลาล่วงเลยพ้นไป เรารักเค้ามากขึ้น ๆ แต่เค้ากลับรักเราน้อยลง ถึงวันนี้ไม่มีความรักหลงเหลือในใจเค้าอีก  คงเหลือแต่เราผู้หญิงอ่อนไหวคนเก่า พร้อมรอยแผลลึกที่ฝังอยู่ในใจ
โดยคุณ :ตัวท้วม ๆ - [0:19:33  16 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 5
เออ หรือว่าผมเป็นผู้ชายขี้เหงาหว่า
เหอ เหอ
โดยคุณ :ป.ล. - [11:39:19  16 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 6
เรื่องนี้ก็น่ารัก  ที่มา FW mali

นิทาน ตาวิษ : [ หมี ๆ ที่ขั้วโลกในขั้วโลกเหนือ]

ยังมีหมีขาวอยู่สองตัว ( ความจริงมีมากกว่านั้นแต่นิทานเรื่องนี้มีหมีมาเกี่ยวข้องแค่สองตัว )
หมีตัวผู้ชายชื่อว่า  หมีบีโฮลเด้ Beholde   หมีตัวผู้หญิงชื่อว่าหมีอาเลนี่ Aleneหมีขั้วโลกสองตัวนี้เป็นแฟนกัน

หมีบีโฮลเด้เป็นหมีเข้มแข็งที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้ค่อนข้างจัดเป็นหมีรักสันโดษอยู่บ้าง

ส่วนหมีอาเลนี่เป็นหมีขี้เหงาแถมทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
ส่วนใหญ่เธอมักจะพึ่งพาหมีบีโฮลเด้อยู่ตลอดเวลา
วันหนึ่งหมีอาเลนี่พูดขึ้นมาว่า “แต่งงานกันเถอะนะ”
หมีบีโฮลเด้ไม่ยิ้มและไม่ตอบอะไร   เพราะมัวแต่คิดในใจอยู่ว่า
เขาก็อยู่ของเขาตัวเดียวได้นี่นา แล้วทำไมจะต้องแต่งด้วย

หมีอาเลนี่อ้อนต่อว่า
“ชั้นชอบที่มีคุณคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา คุณทำให้ชั้นมีความสุข”
ถ้าเป็นหมีหนุ่มตัวอื่นก็คงจะเป็นปลื้มไปแล้วที่ได้ยินแฟนพูดยอกันแบบนี้
แต่หมีบีโฮลเด้เป็นหมีคิดมาก
เขาคิดว่าการดูแลคนรักได้เป็นแค่คุณสมบัติที่คนเป็นแฟนกันจะต้องมีเท่านั้น
แต่ไม่ใช่เหตุผลของการเลือกที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตเลย

วันรุ่งขึ้นหมีบีโฮลเด้หายไปจากบ้าน . . . แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย !

หมีอาเลนี่ร้องไห้ตัดพ้อต่อว่าหมีบีโฮลเด้ว่า
ทำไมต้องทิ้งกันด้วย
ชั้นหาอาหารก็ไม่ค่อยเก่ง ทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น
แต่ก่อนก็ทำให้ชั้นมาตลอดแล้วจู่ๆก็มาทิ้งกันไปเฉยๆเลยเนี่ยนะ
หมีบีโฮลเด้ใจร้าย หมีบีโฮลเด้ใจร้ายที่สุด. .

และแล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งปี เป็นหนึ่งปีที่หมีขาวทั้งสองตัวได้เรียนรู้อะไรมากมาย

ในเวลานี้หมีอาเลนี่ไม่ใช่หมีหน่อมแน้มขี้เหงาตัวเดิมที่ทำอะไรไม่เป็นอีกแล้ว
เธอเข้มแข็งขึ้นมาก
เธอรับรู้แล้วว่าการใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียงไหน
และเมื่อหมีอาเลนี่สามารถดูแลตัวเองได้ นานเข้าเธอก็เริ่มเกิดความรู้สึกว่าอยากจะได้ดูแลคนที่เธอรัก บ้าง เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน และก็พลันพบว่า

เธอได้พลาดอะไรไปบ้างเมื่อตอนที่ยังมีหมีบีโฮลเด้อยู่ด้วย เธอเอาแต่พึ่งพาหมีบีโฮลเด้ตลอด จนตัวเธอเองไม่มีโอกาสได้ทำอะไรดีๆให้กับเขาบ้างเลย เธอไม่เคยหาอาหารมาป้อนเขาบ้าง เธอไม่เคยรับฟังปัญหาของเขา

เธอซบไหล่เขาตลอดเวลาแต่ไม่เคยให้ไหล่ของเธอเป็นที่พักพิงกับเขา  เลยอตอนนี้เธอรู้สึกแล้วว่าเธอสมควรโดนทิ้งจริงๆ . . .

ส่วนหมีบีโฮลเด้...

หมีบีโฮลเด้หลังจากที่หนีมาก็ไม่ได้ไปไหนไกล
เขาเฝ้าอยู่ข้างกายหมีอาเลนี่มาโดยตลอด
เขามักจะปลอมตัวเป็นเนินหิมะไปติดตามคอยดูแลเธออยู่อย่างเงียบๆเสมอๆ
โดยเฉพาะช่วงแรกๆที่หมีอาเลนี่ยังจับปลาไม่เป็น หมีบีโฮลเด้ต้องคอยไปแอบจับปลาแล้วเอามาวางทิ้งไว้ที่ข้าง ๆ หลุมน้ำแข็งให้

ด้วยความที่หมีอาเลนี่เป็นหมีหน่อมแน้ม
เธอก็เข้าใจว่าปลาคงจะหนาวเลยกระโดดขึ้นมานอนตากแดดเล่นล่ะมั๊ง

จนกระทั่งนานเข้า....

หมีอาเลนี่ก็สามารถดูแลตัวเองได้
และเธอก็ไม่ต้องการการดูแลอย่างลับๆจากเขาอีกต่อไป

นั่นทำให้หมีบีโฮลเด้มีเวลาเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติตามประสาหมีโสดไปวันๆ อย่างมีอิสระมากขึ้น

หมีบีโฮลเด้ไม่มีภาระอะไรให้ต้องห่วง
ให้ต้องกังวล เหมือนเช่นตอนที่ยังอยู่กับหมีอาเลนี่อีกแล้ว
แรกๆเขาก็สบายใจ
แต่พอนานเข้าเขาก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตเหมือนจะขาดอะไรบางอย่างไป
แค่ขาดอะไรบางอย่างไปยังไม่พอ แต่กลับยังมีความเหงามาแทนที่อีกด้วย

และแล้วเขาก็เข้าใจความรู้สึกของหมีอาเลนี่ขึ้นมาในทันที
เขารับรู้แล้วว่าการมีใครสักคนคอยเฝ้าเคียงข้างอยู่ทุกเวลาเป็นความรู้สึกที่ดีถึงเพียงไหน

ตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าเขาไม่น่าทิ้งเธอมาจริงๆ . .
และแล้วเมื่อวันสุดท้ายของฤดูร้อนก่อนที่จะถึงช่วงจำศีลอันแสนยาวนานในฤดูหนาวมาถึง

หมีอาเลนี่นั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งข้างๆเนินหิมะ
แม้เธอจะเข้มแข็งและสามารถอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้แล้ว . . .
แต่เธอก็กลับมีน้ำตาไหลออกมา

“กลับมาหาชั้นเถอะนะ
ชั้นมีอะไรที่อยากจะชดเชยให้กับคุณมากมาย” เธอพูดคนเดียวทั้งน้ำตา

“ผมก็ขอโทษ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้ว”

หมีอาเลนี่ประหลาดใจที่มีเสียงตอบกลับมา

เนินหิมะข้างๆเธอเริ่มขยับ...
และก็ยืนขึ้นมากลายเป็นหมีบีโฮลเด้นี่เอง

หมีอาเลนี่ยิ้มทั้งน้ำตา “แต่งงานกันเถอะนะ ชั้นอยากจะดูแลคุณ
ชั้นอยากจะทำให้คุณมีความสุข”

คราวนี้หมีบีโฮลเด้ก็ยังคงไม่ตอบอะไรเช่นเดิม

เขาเพียงแต่ยิ้ม . . .
และก็ใช้เพียงแค่รอยยิ้มนี้กับแววตาเท่านั้น แทนคำตอบว่าตกลง

“หน้าหนาวปีนี้คุณกับผมมานอนจำศีลด้วยกันนะ”
มันจะต้องเป็นหน้าหนาวที่อบอุ่นและมีความสุขมากแน่ๆ

หมีอ่อนแอต้องการคนดูแล
ถ้าไม่รู้จักความสุขของการได้ดูแลคนอื่นบ้าง
มีแฟนไปก็กลายเป็นภาระแฟนเปล่าๆ

หมีเข้มแข็งที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังได้
แต่ถ้าไม่รู้จักความอ้างว้างบ้าง ก็ไม่รู้จะมีความรักไปทำไม
โดยคุณ :เด็กน้อยไม่ยอมเรียน - [12:34:48  16 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 7
การจะรักใครสักคนมันง่ายมาก แต่การรักให้เป็นมันยาก ต้องเรียนรู้กันไป ผิดบ้าง ถูกบ้าง น้อยคนนักที่ไม่เคยพลาด เมื่อเวลาผ่านไป มันจะสอนเราเอง แล้วเอามันมาเป็นแนวทางในการดำเนินความรักครั้งใหม่ แต่ไม่ใช่ตัวเปรียบเทียบกับรักครั้งใหม่นะ
โดยคุณ :แพนด้าฯ - [21:44:52  16 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 8
ทำไมรู้สึกกลับกันล่ะ
โดยคุณ :พระยาขยายกำจายมูลมูก - [23:30:53  17 ธ.ค. 2547]

ความคิดเห็นที่ 9
=v_v=  ชอบนิทาน ตาวิษ : [ หมี ๆ ที่ขั้วโลกในขั้วโลกเหนือ] ของเด็กน้อยฯ จังเลยน่ารักมาก ๆ
โดยคุณ :o - aee - [15:37:08  5 ม.ค. 2548]

ความคิดเห็นที่ 10
ทำไมเราอยู่กับคนที่เรารักแต่รู้สึกเหงาก็ไม่รู้อยู่คนเดียวยังไม่เหงาเท่านี้เลย
โดยคุณ :น้ำหวาน - [10:26:17  28 ธ.ค. 2552]

ความคิดเห็นที่ 11
ความรักมีแต่จะทำหั้ยเราเจ็บปวด
แต่ก็ทำจัยที่จะลือมเขามั่ยด้าน
โดยคุณ :หมิว - [22:27:58  4 ก.ค. 2554]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....