กระดานความรู้สึก


การเดินทางที่ชื่อ 'ว่าวแม่นบ่?'
มิตรรักนักเดินทางทุกท่าน,

รายงานสภาพอากาศในวันเด็กแห่งชาติปี ๒๕๔๗

“ภาคตะวันออกเฉียงเหนืออากาศหนาว และมีเสื้อกันหนาวในตอนเช้า ยอดดอยอากาศหนาวจัด พื้นราบอากาศจัดว่าหนาว ลมหายใจและทุกคำพูดมีไอเย็นปกคลุม ลมตะวันออกเฉียงเหนือความเร็ว ๒๕-๓๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง โทรศัพท์มีคลื่นเล็กน้อย ท้องฟ้ามีว่าวสูงประมาณ ๙๐ เมตร จากชายคา ความคึกคะนองกระจายเป็นแห่งๆ ประชาชนที่มีหัวใจเป็นเด็กควรงดอยู่กับบ้าน”

ลมหนาวมาแล้ว
‘หิน ถาม ทาง’ ก็มาแล้ว!!!

มนุษย์เมืองร้อนอย่างพวกเราต่างพากันรอคอยและต้อนรับลมหนาวกันอย่างอบอุ่นราวกับเป็น
กิจวัตรประจำปี แต่ละคนต่างก็มีวิธีเปลี่ยนความหนาวให้กลายเป็นความสุขด้วยวิธีที่ผิดแผกแตกต่างกันออกไป บ้างก็ใช้มือข้างที่ถนัดกุมมือของคนพิเศษ บ้างก็ใช้มือข้างเดียวกันนี้ยกกระดกแก้วเบียร์ และมือน้อยๆ อีกหลายๆ มือก็เลือกที่จะกำกระป๋องนม กระตุกสายป่านสื่อสารกับว่าวตัวโปรด

แท้จริงแล้ว ความสุขก็อยู่ในมือของเรานี่เอง

พี่น้องชาวอีสานคลาสสิก ดินแดนที่ได้ชื่อว่าอุดมสมบูรณ์ไปด้วยความเย็นยะเยือก เจียดเอาบางส่วนของลมหนาวมาใช้ส่งว่าวหลายแบบหลากสีให้ลอยสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า โดยเป็นที่รู้กันว่าอีสานเป็นดินแดนแห่งเดียวในเมืองไทยที่เล่นว่าวเฉพาะในฤดูหนาว

เสียงเดินทางผ่านอากาศเย็นได้ช้ากว่าปกติ แต่ความสุขกลับเคลื่อนย้ายร่างกายผ่านความหนาวเย็นได้อย่างปราดเปรียวโดยเฉพาะเมื่อผ่านตัวนำความสุขชั้นดีอย่างสายป่าน บนพื้นที่ของสนามโล่งๆ เบื้องล่างท้องฟ้าเปื้อนว่าว มีความสุขมากมายถูกโอนถ่ายกันไปมาระหว่างคนสอนเล่นว่าวกับคนหัดเล่นว่าว, คนส่งว่าวกับคนวิ่งว่าว, เจ้าของว่าวกับเจ้าของว่าวที่ช่วยกันแกะว่าวออกจากกัน และอีกหลายผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับว่าว

เป็นเรื่องน่าแปลกที่ถึงแม้ว่าเราจะสนุกสนานกับการเล่นว่าวแค่ไหน เราก็มักจะได้เล่นมันแค่ในช่วงวัยเด็ก ซึ่งเป็นช่วงที่เราจดจำรายรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตได้มากมายจนไม่น่าเชื่อ ถึงวันนี้ ถ้ามีอะไรมาสะกิดเข้าสักหน่อย มันก็พร้อมจะหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาให้ชมกันอีกรอบอย่างคมชัด ไม่เชื่อลองนึกภาพตัวเองตอนที่หัดท่องสูตรคูณแม่ ๒, ชื่อตัวเองที่เขียนโย้เย้อยู่บนเครื่องเขียน, ข้อความในกระดาษที่เขียนแล้วพับส่งหาเพื่อนในระหว่างเรียน, หนังสือเรียนวิชาภาษาไทยที่เราชอบอ่านเรื่องล่วงหน้า, ละอองฝุ่นจากผงชอล์กที่ฟุ้งขึ้นมาเข้าจมูกตอนที่เอาแปรงลบกระดานไปเคาะ และอีกไปยาล

เชื่อไหมว่าการเดินทางที่มีสายป่านยาวๆ กับว่าว ๑ ตัว จะพาเรากลับไปเยี่ยมตัวเองในวัยเด็กได้?  

การเดินทางที่ชื่อ ‘ว่าวแม่นบ่?’
๙-๑๑ มกราคม ๒๕๔๗
สนามหญ้าหน้าเสาธงของโรงเรียนประถมเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดนครราชสีมา
‘หิน ถาม ทาง’ ดูแลการเดินทาง...อย่างพอเพียง
คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่เราได้เดินทางด้วยกัน

ซึมซับข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
HinTamTang@email.com หรือ
0 1923 9461
โดยคุณ : หิน ถาม ทาง - [23:48:45  1 ม.ค. 2547]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....