เคยคิดกันบ้างมั้ย ว่าเราควรจะเว้นช่องว่างกับเพื่อนสนิทของเรามากน้อยแค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเพื่อนสนิทคนนั้น เป็นเพศตรงข้าม

เว้นช่องว่างน้อยเกินไป ก็อาจถูกเข้าใจว่าจีบ เข้าหน้ากันไม่ติด
เว้นช่องว่างมากเกินไป ก็กลายเป็นห่างเหิน เป็นเหมือนแค่คนรู้จัก

อยากถามอีกนิดนึงว่า คิดยังไงกับการที่เราสามารถวางตัวให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมได้ แต่ว่าเป็นการ "เสแสร้ง" มันเป็นการถูกแล้วเหรอที่เราจะต้องแกล้งเก็บความรู้สึก คำพูด และการกระทำที่เราอยากจะให้เพื่อน ไว้กับต้วเองคนเดียว มันจะเป็นการขโมยความทรงจำของเค้ารึเปล่า [(อธิบายง่ายๆ คือ ทุกคนก็คงรู้สึกดีเวลาที่มีใครทำอะไรดีๆให้ใช่มั้ย ทีนี้ถ้าเราต้องเก็บสิ่งที่เราคิดว่าดีและอยากจะทำให้เพื่อนไว้ ไม่ให้เค้ารู้ เค้าก็คงเสียโอกาสที่จะได้รู้สึกดี(รู้สึกดีที่เราทำอะไรดีๆให้)]

แต่มองในมุมกลับ เราแน่ใจแล้วเหรอว่าเค้าต้องการในสิ่งที่เราอยากจะให้ หรือเค้าต้องการแค่เพียงให้เราอยู่ในที่ที่เราควรจะอยู่เท่านั้นเอง

เป็นคำถามที่ตอบยากจัง เพราะตัวเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้มาจนบัดนี้ แต่สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้คือว่าเราให้ความเป็นเพื่อนตามที่เรารู้สึก แต่ก็ไม่ลืมที่จะสังเกตปฏิกิริยาจากเค้าด้วย แล้วที่สำคัญ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจริง มีอะไรเราก็คุยกันได้เสมอ แม้แต่เรื่องระยะห่างระหว่างเรา คิดอย่างนั้นค่ะ

กับคำว่าเพื่อนนะ...ไม่ต้องเสริม ไม่ต้องแต่ง ไม่ต้องเสแสร้งใดๆ เป็นตัวของตัวเองได้ มีที่ไหนจะมาแทน..เพราะงั้นไม่ต้องมากลัวหรอกว่าใครจะรู้สึกยังไง..ก็เราคบกันด้วยใจบริสุทธิ์นี่นา

ยากจังเลยเนอะ

ลอกทั้งหมดของ"แอบดูอยู่นานแล้ว" *^_^

ระยะห่างที่พอดีของเสา.. จึงจะทำให้อาคารทรงตัวอยู่ได้อย่างมั่นคง : >

ช่องว่างที่ว่านั่นจะถูกถมให้เต็มได้ด้วยมิตรภาพและความจริงใจครับ ถ้ามัวแต่กังวลว่าควรจะมีช่องว่างมากน้อยแค่ไหนจะทำให้เกิดความลำบากใจในการคบหากัน แต่ถ้ามันจะมีระยะห่างบ้าง ก็น่าจะเหมือนเขียนหนังสือนะที่บางทีควรมีการเว้นช่องไฟ

Nothing to worry about other person, if you feel he/she is only your FRIEND! Keep your friendship is more important.