วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา
 บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป แต่กลับบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น..
 จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย
 ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน ...

 เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน
สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย
 บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย
หรือ
 คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่... บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า
กลายเป็นคนคุ้นเคย...
 จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน ..
 ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้ ...
 และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น .....

 แต่ในทางกลับกัน.. ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา
 จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ..
 กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป .....
 แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่ ..

 แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ..
 ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา
 พอ ๆ กับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก.....
 ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้
 และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน..
 เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน
 1 ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100
 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้ ..

 และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว
 เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ.....
 กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก
 เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง
 กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่
 เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป..
 แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่
 ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด.....

 เคยรู้สึกใช่ไหมว่า ..
 ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี กับบางคนเรากำลังเดินหนี
บางคนกลับเดินตาม...
 กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก
แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน.....
 ขณะที่บางคนวิ่งตาม
ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า
 และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน

 อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน.. เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า
แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม
 พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้
บนความห่าง ห่างจนลับตา ..
 ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน ..
 ไม่เคยรับรู้ว่า ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน

สำหรับทุกสิ่ง "การสร้าง" ง่ายกว่า "การรักษา" มันไว้
และเรามักจะไม่เห็นคุณค่าของสิ่งใกล้ตัว...
จนกว่าสิ่งนั้นจะไม่ได้อยู่ตรงนั้น...อีกต่อไป

ถึงมันจะไม่ค่อยจะเกี่ยวกับข้างบน...
แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

โดยคุณ :

ระยะห่างกับกาลเวลา
บางทีก็เป็นเหมือนเส้นขนาน
ที่ไม่มีวันที่จะมาพบกันได้
แต่บางทีมันก็เป็นเหมือน
วงกลมนะ....

ระยะห่างระหว่างตนเองยังมีเลย เข้าใจและยอมรับ จะช่วยได้

" ... กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก
แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน..... "
กำลังทำอย่างนี้กับใครคนนึง ... รู้ว่าเค้าเจ็บปวด แต่ถ้าใกล้กันมากกว่านี้ คงต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ไปเรื่อยๆ นะ ...

ถ้าเราอยากลดระยะห่าง.....แต่ก็กลัวที่จะใกล้กันหล่ะ

โดยคุณ :

อ่านแล้วคิดถึงแฟนเก่า อยากจะบอกเขาว่า เรายังเดินตามเขาอยู่ แม้มันจะห่างมากๆ ก็ตาม รอวันที่เรามีกำลังเพียงพอไม่น้อยหน้าใครแล้วเราจะเดินเคียงคู่กับเขา...แต่ไม่รู้เขาจะทนรอไหวหรือเปล่า....ได้แต่ภาวนา....อย่าวิ่งหนีไปเสียหล่ะ

โดยคุณ :