อยากไปมากๆ   ๆ  ๆ ๆ ๆ แต่ไม่รู้เวลา และโอกาสจะเอื้ออำนวยหรือเปล่า แต่อยากไป

อะไรๆก็ปาย
อะไรก็จะจัดที่ปาย
อะไรๆก็จะไปปายกันลูกเดียว

จะปายฟีเวอร์ไปถึงไหน

ปล. เเค่บ่น เเต่ไม่ใช่ว่าไม่รัก นะจ๊ะ

โดยคุณ :

เป็นไรไปน้องถนนฯ

อิจฉาเค้าล่ะซี้

โดยคุณ :

 ไม่ได้อิจฉา  เเละก็ไม่เกี่ยวอะไรกะคอนเสิร์ตพี่จุ้ยเลยค่ะ

เเต่ไม่ชอบปายทุกวันนี้ ที่ปายเปลี่ยนไป เพราะ"เรา" ทำให้มันเปลี่ยน เราทำให้ปายที่เเสนบริสุทธิ์นั้นหายไป
ไม่ชอบตั้งเเต่มันมีงานหนัง งานเพลง ที่จัดกันที่ปายอย่างคึกคัก ในช่วงปีสองปีมานี้

โดยคุณ :

ต่างคนก็ต่างความคิดเนอะ
พี่ขอโทษ
และขอถอนคำพูดจ้ะ
มัวแต่ดีใจจะได้ฟังพี่จุ้ยร้องเพลง ไม่ได้คิดเรื่องอื่น

แต่เพลงแบบพี่จุ้ย คงไม่ได้ทำลายอะไรๆที่ไหนของใครหรอกมั๊ง
แฟนเพลงพี่เขา แต่ละคนก็ออกจะน่ารัก

ปล. สิ่งใดไม่เปลี่ยนแปลง ย่อมไม่มี  เพียงแต่ช้าหรือเร็ว...เท่านั้น

ไม่เป็นหรอกค่ะพี่
ไม่ได้ติดใจเอาความอะไร
เราพี่น้องกัน
หนูเเค่เป็นคน conservative นิดหน่อย

คอนเสิร์ตพี่จุ้ยก็น่าไปนะ เเต่ว่า คงไปไม่ได้
เนื่องจากช่วงนั้นเพิ่งกลับจากตะรุเตา ไม่อยากเหนื่อยลางานไปปายอีก

ใครไป ก็ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ บรรยากาศคงดี

โดยคุณ :

- -* โอกาสยังไม่เอื้ออำนวย - -ไปมิได้สักที

โดยคุณ :

ถ้าปายเป็นคน ก็ต้องเติบโต
และบังเอิญว่าปายเป็นดารา
ดาราหลายคนก็หลงแสงสี...แต่บางคนก็ไม่
เราหวังว่าปายจะเป็นอย่างหลัง
เราแค่หวังให้ปาย เป็นคนที่เติบโตอย่างมีคุณค่า..มีทิศทาง
แต่เราคงทำอะไรไม่ได้มาก เพราะเราไม่ใช่ปาย
หรือถ้าเราเป็นเพื่อนปาย(ไม่รู้ใฝ่สูงเกินไปหรือเปล่า)
เราก็คงทำได้เพียงตักเตือน บอกกล่าว

อันที่จริง เรายังไม่เคยเจอปาย
เราคงบอกไม่ได้ว่าเราตกหลุมรักปาย
แต่เราก็แอบชอบปาย...

พิพ

ขอร่วมแชร์เรื่องปาย ..ไม่ปายหน่อยครับ
ผมอาจจะรู้สึกคล้ายๆ กับเจ้าของความเห็นแรก แต่คงเป็นคนละเหตุผลมากกว่า


ในวันนี้....ถ้ามีใครสักคนมาชวนผมให้ไปเที่ยวปาย
ผมคงต้องขอเวลาชั่งใจอยู่พักใหญ่ๆล่ะ
เรื่องนี้มีที่มา...





ผมไม่รู้ว่าปายในวันนี้ จะใช่ปายเดียกันที่ผมเคยหลงรักเมื่อกว่าสิบปีที่แล้ว
หรือเปล่า  น่าแปลกที่เกิดความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาได้
ทั้งๆ ที่แต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมแม่นยำและมั่นคงมาก เมื่อพูดถึงปาย
เพราะเมื่อพ้นช่วงหน้าฝนไปคราวใด  ในใจนั้นก็มีทางเลือกอยู่ไม่กี่ทาง
และหนึ่งในไม่กี่ทางนั้น  ยังไงก็ต้องมีปายเป็นทางเลือกที่ไม่คิดปฏิเสธ

ประมาณว่า   "อยากไปไหนก็ปาย...."


ปายเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ไม่ได้มีอะไรมากมาย ร้านรวงเล็กๆ ร้านค้าพองาม
ผมคงไม่สามารถอวดอ้างตัวว่าตัวเองเป็นคนกลุ่มแรกๆ ที่ได้ไปเที่ยวปาย
เพราะปายที่ได้รู้จักในตอนนั้น ก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายของนักเดินทาง
คนไทยกลุ่มหนึ่งแล้ว  มิพักต้องพูดถึงนักเดินทางประเภทแบ็คแพ็คชาวต่างชาติ
ที่รู้จักปายดีเสียยิ่งกว่าเรามากมายนัก  ส่วนตัวผมเองก็รู้จักปายจากคำบอกเล่า
ของกัลยาณมิตรทางตัวหนังสือ  แล้วก็ดั้นด้นหาวิธีไปปาย ผ่านการเปิดหนังสือ
แผนที่โดยที่ไม่ได้รู้จักปายไปมากกว่าการที่รู้ว่า ปาย เป็นเมืองเล็กๆ เงียบๆ
และเหมาะเป็นสถานที่เหมาะสำหรับการถีบเสือภูเขาลัดเลาะเที่ยวเชมธรรมชาติ
ไป    ด้วยข้อมูลเท่านั้นเองก็เพียงพอแล้วที่จะเชื้อเชิญผมและเพื่อนร่วมอุดมการณ์คว้าเสือคนละคัน   ยกขึ้นท้ายรถคู่ใจ ลัดเลาะจากแดนดินถิ่นด้ามขวานเพื่อให้ไปถึงเกือบถิ่นเกือบเหนือสุดของประเทศนี้

ทุกเมืองที่เราไปเยี่ยมเยือน เราได้มีโอกาสพักจอดพาหนะหลัก
เพื่อเอาเสือคู่ใจลัดเลาะไปตามทางที่จะทำให้เราได้ทำความรู้จักสนิทสนมกับ
เมืองนั้นๆ ได้ดีกว่าการทำได้แค่พบเจอเพียงแวบผ่าน

อ้อมไปเวียนมาหลายเส้นทาง หลายเมือง หลายถิ่น
ในที่สุดก็ถึงปาย ที่พักฟรี แถมอยู่ติดชิดน้ำปาย
เราน่าจะได้ใกล้ชิดกับน้ำปายมากกว่าใครๆ
เพราะถึงแม้ว่าการได้นอนในบ้านพักก็คงจะสบายดี ผ้านวมนิ่มๆ อาจะทำให้เราได้หลับอุ่นสบาย  ไม่ต้องนอนหนาวอย่างสาหัส

เต้นท์ที่เรานำมากางไว้แบบสนิทแนบชายน้ำ
ซึ่งสร้างความสงสัยให้กับเจ้าของเกสท์เฮ้าส์ ประมาณว่าไม่รู้จะคิดราคา
ยังไงดี  ก็ทำให้เราได้ดื่มด่ำความสุขในยามค่ำคืนกับเสียงน้ำที่กล่อมนอนทั้งคืน

(และในปีต่อๆ มาที่ได้ไป ผมได้พบเจ้าของเกสท์เฮ้าส์คนเดิมที่บอกว่าเหมือน
เป็นประเพณีไปแล้วกับการให้เช่าที่กางเต้นท์ที่ปาย ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ใน
ความไม่รู้สาไหรของเรา ในครั้งแรกกับปาย)

ช่วงยามเช้ากับการปั่นเสือไปรอบๆ ปายบนทางสูงๆ ต่ำๆ เพื่อให้ร่างชุ่มเหงื่อ
อย่างเต็มที่  ก่อนที่จะไปชะล้างคราบไคลเหล่านั้นที่บ่อน้ำร้อนสาธารณะ
ตกกลางวันไม่มีอะไรดีกว่าการได้เอกเขนกนอนเล่นบนเปลพร้อมหนังสือที่
ถูกใจสักเล่มหรือไม่ก็วาดรูประบายสีน้ำเล่นๆ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้มีทักษะด้าน
นี้เอาเสียเลย
ช่วงเย็นก็ถีบรถชมเมืองอีกสักรอบ ก่อนหาอะไรอร่อยๆ กิน

ก่อนที่จะถีบรถกลับที่พักในท่ามกลางความมืดพองามด้วยเพราะที่พักเราอยู่
นอกเมืองไปอีก   แสงจันทร์  สายดาว ช่วยให้เราไม่ต้องรู้สึกต้องอ้างว้างจน
เกินไป

ค่ำแล้วคืนเล่าที่ได้ใช้ชีวิตแบบที่รุ้สึกได้ว่าลำลองจริงๆ
และความรุ้สึกตอนที่ได้ใช้ชีวิตเอกเขนกที่ปาย โดยไม่ต้องมีจังหวะชีวิต
ที่ต้องเร่งรีบ และทำให้เกิดความรุ้สึกประมาณว่า "อยู่ปายวันๆ " จริงๆ

จนวันต้องเดินทางกลับ ที่เราได้แสดงความอาวรณ์ต่อปายแบบไม่ต้องปิด
บังใครๆ และให้สัญญากับตัวเองว่า หากมีโอกาส ยังไงก็ต้อง"ปาย"อีก


แต่ด้วยเหตุของภาระหน้าที่และอื่นๆ ที่ทำให้ระยะหลังนี้ผมไม่ได้พบปะ
กับปายไปหลายปี  จวบจนเมื่อ 2 ปีก่อนที่มีโอกาสช่วงสั้นๆ ที่ผมได้ไป
ทบทวนความสัมพันธ์กับปาย

แต่ปายหนนี้เป็นเหมือนกับปายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
สะพานเหล็กข้ามแม่น้ำที่เคยเกรอะกรันด้วยสนิมเหล็ก
กับทางเดินที่ดูหมิ่นเหม่เหลือกเกินกับไม้ผุๆ ที่พาดอยู่
บ่งบอกถึงการขาดการดูแลมาโดยตลอด
แต่ก็ยังให้ความรู้สึกกลมกลืนไปกับเมืองเล็กๆ แห่งนี้ อย่างน่าอบอุ่น

มาถึงวันนี้กลับกลายเป็นสะพานที่ได้รับการแต่งหน้าทาปาก
ให้ดูดีเสียยิ่งกว่าครั้งไหนที่เคยเป็นมา
แถมด้วยป้ายบอกสรรพคุณของสะพานอีกต่างหาก
แต่ทำไมผมกลับรุ้สึกอ้างว้างมากกว่าที่จะคุ้นเคย
ไม่เว้นแม้แต่ส่วนอื่นของเมืองที่ดูพลุกพล่านและว้าวุ่น

คนจำนวนมากมาสร้างวัฒนธรรมกินใช้ถ่ายทิ้งไว้ที่นี่
ปายก็เป็นเหมือนกับเมืองท่องเที่ยวอื่นๆ ที่เสื่อมโทรมไปเรื่อยๆ
ผมคงไม่สามารถจะกล่าวว่าอะไรได้ เพราะถือว่าเป็นสิทธิ
ของคนไทยทุกคนที่จะสามารถเดินทางมาที่นี่ได้

เพียงแต่อยากจะขอแค่อย่างเดียว
หากว่ารัก "ปาย" ทำไมไม่ปล่อยให้มันเป็น"ปาย"
ทำไมต้องชำเรากันขนาดนี้
ไม่ว่าจะเป็นคนผ่านทาง นักลงทุนหรือเจ้าถิ่น

มาถึงวันนี้ ....
แม้ถึงจะรู้ว่าสรรพสิ่งไม่จีรัง และจักมีการเปลี่ยนแปลง
แต่ถึงยังไงผมก็ยังมีปายที่แจ่มชัดในความรุ้สึก
เหมือนกับเมื่อกว่าสิบปีก่อน
โดยไม่ต้องไปรู้สึกว่าดีหรือไม่ดีกับปายที่เป็นในปัจจุบันต่อไป


คำตอบสำหรับตัวเอง.......


เหตผลที่ต้องไปปาย .. เพราะอยาก"ปาย"
เหตุผลที่ไม่อยากไปปาย.... เพราะมันไม่"ปาย"แล้ว


บางทีอาจจะดูเหมือนบ่นเพ้อไร้สาระ
แต่ก็อยากจะบอกว่า
บางทีนะ ...


ถ้าคุณไม่เคย "ปาย" คุณอาจจะไม่มีวันเข้าที่ผมพร่ำก็ได้