กระต่าย กับ เต่า
กาลครั้งหนึ่งกลางดงพงพฤกษา
> > > > > วันที่แดดเจิดจ้าวันฟ้าสวย
> > > > > กระต่ายหนุ่มกลับสลดระทดระทวย
> > > > > มองสายน้ำในห้วยเหมือนป่วยใจ
> > > > > ฉับพลัน.. พบเจ้าเต่าขาสั้นผ่านมาใกล้
> > > > > จึงตะโกนก้องฟ้าท้าชิงชัย
> > > > > เฮ้ย ! มาแข่งกันใหม่สู้ไหมวะ ?
> > > > > สมัยก่อนตอนปู่ของสูเจ้า
> > > > > เคยทำเอาปู่ข้าต้องผงะ
> > > > > ขาทั้งสี่สั้น ๆ ดันชนะ
> > > > > เพียงขณะเพราะประมาทปู่พลาดไป
> > > > > จากวันนั้นถึงวันนี้ข้าชีช้ำ
> > > > > เกียรติกระต่ายตกต่ำเหนือจรดใต้
> > > > > ต่างรู้ข่าวปู่ข้าพ่ายปราชัย
> > > > > จะสู้หน้าใครได้ในแผ่นดิน
> > > > > เพราะฉะนั้นวันนี้จึงดีนัก
> > > > > สองเราจักขันแข่งจนแรงสิ้น
> > > > > พิสูจน์แก่สากลให้ยลยิน
> > > > > ใครคือหนึ่งในธานินทร์ในถิ่นนี้
> > > > > เจ้าเต่าน้อยค่อย ๆ มองจ้องกระต่าย
> > > > > เสร็จแล้วส่ายศีรษะอย่าเลยพี่
> > > > > ประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอยกี่ร้อยที
> > > > > จึงจะมีสำนึกและตรึกตรอง
> > > > > เพราะมีการขันแข่งแบ่งเป็นฝ่าย
> > > > > จึงมีผู้แพ้พ่ายหนึ่งในสอง
> > > > > อีกฝ่ายหนึ่งซึ่งชนะก็คะนอง
> > > > > ชนทั้งผองเอือมหน้าระอาใจ
> > > > > หากโลกไม่แยกแบ่งไม่แข่งขัน
> > > > > แพ้ - ชนะที่ไหนมันจะมีได้
> > > > > ชนะ - แพ้ที่แท้แล้วมีอะไร
> > > > > มัวโรมรันกันยกใหญ่ให้ป่วยการ
> > > > > เราต่างเป็นส่วนหนึ่งในโลกนี้
> > > > > และต่างมีดีเด่นคนละด้าน
> > > > > พี่ต่ายวิ่งเร็วไวใครจะปาน
> > > > > ส่วนฉันคลานช้า ๆ คนละชั้น
> > > > > แต่พอถึงบึงน้ำฉันดำว่าย
> > > > > พี่กระต่ายดูท่าคงขาสั่น
> > > > > ธรรมชาติสรรค์สร้างเราต่างกัน
> > > > > ไม่มีวันชนะ - แพ้อย่างแท้จริง
> > > > > เจ้าเต่าจบคารมยืนอมยิ้ม
> > > > > กระต่ายพริ้มตาปิดสนิทนิ่ง
> > > > > ลมสงัดใบไม้ไม่ไหวติง
> > > > > กระต่ายพิงต้นไทรใช้ความคิด
> > > > > ดวงตะวันวาดแววตรงแนวหัว
> > > > > กระต่ายเริ่มรู้ตัวสำนึกผิด
> > > > > แท้สัตว์โลกทั่วถ้วนคือมวลมิตร
> > > > > ควรใกล้ชิดกระชับมั่นสัมพันธ์ใจ
> > > > > กระต่ายเด็ดดอกไม้ส่งให้เต่า
> > > > > แต่นี้เราเริ่มต้นบนทางใหม่
> > > > > มัวประชันขันแข่งแก่งแย่งใด
> > > > > เกียรติยศหรือยิ่งใหญ่กว่าไมตรี...
sources: forwarded mail
โดยคุณ :
เขาว่าผมคล้ายโน้ต อุดม - [10:13:01 23 ก.พ. 2544] |