วันแรกพบ
วันนี้...ป้าพรางตัวไปสอบเป็นนักเรียนโรงบ่มที่บ้านไทยมุงมา
จะด้วยเหตุอะไรมาดลใจ ยังไม่แน่ชัด แต่ก็มีเสียงเตือนจากเหล่าเพื่อนสนิทมิตรสหายว่า...อย่าเลย พริ้งเอ๊ย อยู่ก่ะเหย้าเฝ้าผีเรือน เอ๊ย อยู่ก่ะเหย้าเฝ้าก่ะเรือนดีกว่า
ไม่ ป้าเสียงเด็ดเดี่ยว แต่หางเสียงสั่นตามวัยเล็กน้อย
อายุเรามันก็เท่านี้แล้ว จะเอาเนื้อหาอะไรไปแต่งกันล่ะเนี่ย
เสียงถามกันเซ็งแซ่ ก่อนจะมีเสียงลอยลมที่หาตัวจับได้ยากแว่วมากระทบหูป้าดังอั้ก
เพลงนี้ไง แก่แล้วแก่เลย
พูดจบก็หัวเราะกันครื้นเครง ป้าได้แต่แอบกัดฟันเลือดไหลซิบซิบ แต่คงไม่มีใครสังเกตุเห็น
นั่น...นั่น น้ำหมากย้อยแล้วพริ้งเอ๊ย มามะ เช็ดให้ เช็ดให้...
ไม่ ป้าเสียงเด็ดเดี่ยวไม่เลิก สองมือแอบตั้งการ์ดเตรียมชก
ถึงยังไง ฉันก็จะไป
ป้าลั่นวาจา ก่อนทุบโต๊ะดังแปะ แปะ แปะ แล้วก็วิ่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบไม่รู้ทิศรู้ทางออกมา
มีคนไปสอบเยอะมาก เด็ก ๆ กันทั้งน้าน ป้าได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อก ๆ ใจก่ะจะหลบไปดึงหน้าทำเบบี้เฟซ ตรงคลีนิคข้าง ๆ ก็กลัวจะมาสอบไม่ทัน เลยตัดสินใจแบบเป็นไงเป็นกัน ผลักประตูเข้ามา
ด่านแรกก็ทำเอาป้าใจฝ่อเชียว...
คุณป้ามาตามหลานเหรอค่ะ
เสียงใส ๆ ยิ้มซื่อ ๆ ถามมา ป้าถอยหลังไปตั้งสติสองสามก้าว ก่อนรวบรวมกำลังใจที่มีตอบกลับไป
อ๊ะ มิได้หนู ป้ามาสอบตังหาก
ป้าทำเสียงเล็กเสียงน้อย ให้ดูเด็กขึ้นมาหน่อย พลางจับจ้องไปที่ใบหน้าของสาวที่คอยต้อนรับ เธอทำหน้าเหมือนคนสับสนในชีวิต
เอ่อ
ค่ะ ค่ะ คุณป้าเซ็นชื่อแล้วนั่งลงรอนะคะ
น่าน... ให้มันรู้ซะบ้าง ป้ากระหยิ่มยิ้มย่อง หยิบพัดลายไทยในกระเป๋าเชี่ยนหมากมาโบกอย่างคนอารมณ์ดี
...จนกระทั่งเวลาสอบมาถึง...
ข้อสอบเป็นเขียนล้วน ๆ ไม่มีอะไรมาปนเลย ป้าแอบยิ้มให้กับตัวเองหนึ่งที ภาพเก่า ๆ ตอนสมัยเข้าห้องสอบผ่านแวบเข้ามาในหลืบน้อย ๆ ของสมอง ภาพที่เห็นคือ สาวน้อยผมเปียที่ทำหน้าเอาเป็นเอาตาย ในการเหลือบสายตาเพื่อลอกของเพื่อนอยู่ เอ้อ
นั่นใช่ป้าไหมเนี่ย ป้ารีบสะบัดหน้าให้ภาพนั้นหายไป แต่ยังไม่วายลืมตัว หันไปเหล่คนที่นั่งข้าง ๆ แทน ...ก่ะลอกอีกสักครา... แต่เขาคงรู้ทัน มีการหยิบปกหนังสือมาปัดป้อง เหมือนปัดแมลงวันยังไงยังงั้น
อ่ะนะ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ป้าทำเป็นไม่สนใจ นั่งดมยาดมชมวิวไปเรื่อย กระเป๋าเชี่ยนหมากที่ถือไป ป้าก็ปิดเปิดปิดเปิด จนคนข้าง ๆ คงทนไม่ไหว
คุณป้าไม่ทำข้อสอบซะหน่อยเหรอค่ะ
คำพูดนั้นเหมือนเตือนสติป้าขึ้นมาได้ ป้าแทบจะหันไปให้ศีลให้พรที่หนูคนนั้น ที่ทำให้ป้าเริ่มคิดได้ และหันมาลอก เอ๊ย ทำข้อสอบเองอย่างจริงจังและมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยจริงจริง
ให้ตายสิ !!!
สอบข้อเขียนเสร็จ ก็มีสอบร้องเพลงต่อเพื่อทดสอบเสียงและการรู้ทำนอง
โอ้... ของชอบ ของชอบ
ป้าน่ะ เตรียมมาแล้ว ทั้งหนังสือและคอร์ดเพลง นั่นก็เดอะกีตาร์เล่มหนึ่งถึงเจ็ด อีกกองก็รวมเพลงฮิตปีสองพันหนึ่ง เสียดายป้าหยิบมาแค่เล่มเดียว จริง ๆ มีมนต์เพลงสองห้าสี่สี่อีกนะ แต่อยู่ที่บ้าน ป้าดันลืมเอามา แต่ไม่เป็นไร เท่านี้ก็คงพอใช้การได้แหละ ป้าแยกหนังสือเป็นกอง ๆ เพื่อเลือกหาเล่มที่ถูกใจ
คุณป้าพริ้งครับ สิ้นเสียงเรียก ทุกคนหันมองป้าเป็นตาเดียว
เอ้อ
หนุ่มน้อยที่จัดคิว ทำหน้าเหมือนคนปวดท้องทันทีที่สบตา
ชะ เชิญครับ เขาผายมืออย่างนอบน้อม แทบจะมาพยุงป้าเข้าไป
ป้าเดินเข้าตามเข้าไปอย่างเงียบเงียบ ในใจได้ยินแต่เสียงของใครคนหนึ่ง ที่จะดังขึ้นทุกครั้งยามที่ต้องการกำลังใจ !
สวัสดีค่ะ ทุกคน ป้าไหว้กราด ทันทีที่ได้ไปถึงโต๊ะสัมภาษณ์
แล้วการสัมภาษณ์ก็เริ่มต้น ตั้งแต่ประวัติที่ป้าพยายามสรรหาและเล่าออกอาการอย่างเมามัน ชีวิตช่วงวัยรุ่น มากมายสารพัน ยิ่งเล่าตัวเราก็เหมือนปุยนุ่น ที่เบาและลอยไป... ลอยออกไป
คุณป้าร้องเพลงสักเพลงสิคะ ผู้สัมภาษณ์คนหนึ่งพยายามดึงป้าให้ลงมาจากเพดาน
ด้าย แหม แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก
อะแฮ่ม เทสต์ เทสต์ วอหนึ่งเรียกวอสอง แมงมุมเรียกแมงกุดจี่ ป้าพึมพึมก่อนเริ่มต้น
เขาเป็นใครหนอ
เขามาจากไหน
ใครมาทำอะไร
ยังไงยังไงกันเมื่อไหร่
ขาวดำต่ำสูง
ผอมหรืออ้วนไหม
ใครจะเป็นยังไง
ยังไงยังไงกันที่ไหน
ระหว่างที่ร้อง ป้าก็อดใจไม่ไหว ขอขึ้นมาเต้นประกอบเพลงจนจบ เสียอย่างเดียวเพื่อนคู่หูอีกคนไม่มา ไม่งั้นคงจะสมบูรณ์แบบกว่านี้
เปิดแผ่นป้ายสิหนู ป้าร้องเตือน ทันทีที่ร้องจบ
เอ้อ คุณป้าคะ นี่ไม่ใช่ชิงร้อยชิงล้านนะคะ สาวคนเดิมบอกป้าเสียงเรียบเชียว
อิ อิ ป้าหัวเราะร่วน เขินจัด แต่การสัมภาษณ์ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
แล้วจะติดต่อไปอีกทีนะครับ อีกหนึ่งหนุ่มขอมีส่วนร่วมสนทนากับป้าในช่วงท้าย ๆ
หา ว่าไงนะ ป้าตะแคงหู
อีหนูพูดดังดังเซ่... ป้าไม่ค่อยได้ยิน
ปล่าวค่ะ หนูบอกว่าเชี่ยนหมากคุณป้าสวยดี
สาวน้อยที่นั่งสัมภาษณ์ยิ้มหวาน แต่ป้าเห็นความสับสนในชีวิตฉายออกมาทางแววตา ไม่แพ้คนที่เจอป้าตอนแรก
ขอบใจ ขอบใจ ป้าตบไหล่เสียงดังป้าป ก่อนไหว้ร่ำลาทุกคนอย่างอาลัยอาวรณ์
ตอนจะกลับได้เจอน้อง ๆ ในนี้หลายคนเหมือนกัน ที่จำได้มี ทีหัว น้องpitsie~~ แต่ไม่มีใครจำป้าได้เลยแม้แต่คนเดียว !!!
ใจก็อยากเข้าไปทัก เดินสวนกันไปมาตรงบันไดตั้งหลายที
...แต่ใจมันไม่กล้า...
นึกถึงหนังไทยแบบเดินสวนกัน ชนกัน ของตก ร้องอุ๊ย เอื้อมลงเก็บของพร้อมกัน นั่น... เงยหน้าสิ สบตาเล็กน้อย
แล้วก็ต้องมาบังเอิญหยิบของชิ้นสุดท้ายพร้อมกัน
ของฉันนะ
ใครบอกของฉันย่ะ
อ้าว
ผิดแผนไปหน่อย
ตอนหลังก่ะว่า จะทำเป็นเดินกระแทกหัวไหล่เจ้าทีหัว ก็กลัวจะตกกระไดปากแตกไปเสียก่อน เลยเปลี่ยนใจ ได้แต่แอบส่งยิ้มไปให้หลายที แต่ไม่ยักก่ะมีคนเห็น
..
...วันที่แสนสนุก กำลังจะผ่านไปอีกวันแล้ว...
โดยคุณ :
ป้าพริ้ง - [20:04:58 15 ก.ค. 2544] |