ดูจากสภาพแล้ว..ใครจะรู้ว่ามันมาอยู่ในมือฉันมานานถึง 6 ปี
ก็ฉันเฝ้าถนอม ดูแลมันอย่างดีนี่
ไอ้สิ่งของเนี่ย..จะถามว่ารักเท่าชีวิตมั๊ยก็คงไม่ใช่
แต่จะถามว่ารักแค่ไหนก็ประมาณไม่ได้เหมือนกัน
ใครจะยืมจะใช้ยังไงฉันไม่เคยว่า
มันจะพร่องจะลดไปบ้างตามลักษณะการใช้งานของมันฉันก็รับได้ ก็ฉันซื้อมันมาใช้งานนี่
แต่ฉันอยากให้คนที่ยืมเขาได้รู้ว่าฉันไม่ได้ซื้อมาเพื่อเอาไว้ให้คนอื่น"ทำหายเล่นๆ"
อยากให้เขารู้ว่าจะเอาของฉันไปใช้ควรจะดูแลบ้าง อย่างน้อยก็นำมันกลับมาให้ครบ
อยากให้เขารู้ว่าฉันรักของของฉันมากแค่ไหน
ถึงเขาจะไม่ได้รักมันอย่างที่ฉันรัก..
แต่ควรแล้วหรือที่เค้าจะทำลายความรักของฉัน

ใครนะทำน้อง prang ได้ลงคอ

@^o^@

ของเล็กๆน้อย
แต่ไม่ใช่ของเล่นๆ...

บางทีคนที่ยืมมันไป อาจจะไม่เห็นคุณค่าของมันเท่ากับเรา เราก็เอากลับคืนมา ดูแลมันให้ดีดังเดิม ^O^

เฮ้อ เศร้า -_- อยู่ดีดีก็หนีเที่ยวไม่รักเจ้าของเอาซะเลย..ย..ย

เป็นเหมือนกันเลยนะ บางทีของ ๆ เราบางชิ้นที่คนอื่นอาจดูเหมือนว่าไม่น่าจะใช่ของที่สำคัญอะไร แต่กับตัวเราอาจเป็นยิ่งกว่าของสำคัญ

อโหสิให้เขาเหอะผมว่าไงมันก็ไม่ได้คืนแน่ๆนี่นา แต่ก่อนนั้นคุณควรบอกเขาว่า " นี่คุณของๆที่ยืมไปน่ะคุณทำหายไปอันนึงนะรู้สึกละอายใจไหมละเอ้อ ไงก็รู้ไว้ว่าเรารักของๆเรานะเธอ เราไม่ว่าอะไรเธอหรอกแต่ก็จะจำไว้ "

น้องสาว...

ของที่ว่า เราคงไม่ได้ซื้อมันมาหรอก
พี่ว่า เราทำมันเองต่างหาก....
ผลิตเอง ผลิตด้วยหัวใจ และแรงกายทั้งหมดที่มี

แล้วเราก็ไม่ได้คิดขายมันด้วย
เดิมที เราก็ทำมันขึ้นมา เพื่อเก็บ
ระหว่างเก็บ ก็ยังคงเฝ้าถนอม รักษา และทำให้มันสวยงามมากขึ้นไปเรื่อยๆ

แต่เมื่อวันนึง
วันที่เราพบใครสักคน
ซึ่งเราคิดว่า เราอยากให้ของสำคัญของเราแก่เขาจังเลย
แล้ว ของสิ่งนี้ ก็ตกไปอยู่ในมือเขา

หลายครั้ง
ที่คนคนนั้น แค่เดินผ่านมา และไม่ได้ขอ "ของ" จากเราสักนิด...เราก็ให้เขา เพื่อไปเป็น "ของเล่น"
บางครั้ง กับบางคน
เข้ามาขอ ของที่เรารักที่สุด เพราะตั้งใจจะไปดูแลมันไว้ให้...แต่เรากลับไม่ได้ให้เขาไป


ไม่มีเหตุผลหรอกนะ
ที่เราให้ หรือไม่ให้ใคร
เพราะเราไม่ได้ใช้สมอง แต่ใช้หัวใจในการตัดสิน...

พี่ไม่อาจแนะหรอกนะ ว่า
ถ้าให้ใครไปแล้ว....
เมื่อไหร่ เขาจะไม่ต้องการ และส่งคืนมา
เมื่อไหร่และกับใคร ที่ควรเอาคืน
หรือกับใคร ที่ให้ไปเถิด ไม่จำเป็นต้องเอาคืนมา ... เพราะเขาเหมาะสมที่จะครอบครองมันไว้

ลองเลือกดูนะน้องสาวคนดีของพี่
เพราะอย่างไร....
ของสำคัญนั้น มันก็คือของเรา

......................................

ร้องไห้...ให้เขาอีกครั้ง
แล้วเดินหันหลัง...กลับมาอย่างช้าช้า
วันนี้.....ที่มีน้ำตา
บางทีอาจไม่รู้ว่า....เพราะอะไร

แต่มันจะทำ...ให้ใจแกร่ง
เข้มแข็ง...ไม่อ่อนไหว
รัก..ที่วันนี้หลุดลอยไปไกล

บางที
มันอาจกำลังเดินทางครั้งใหม่...ในสักวัน...

.....................................

ชอบที่ picmeeได้postไว้ มากครับ
และคงจะดีกว่านี้นะครับถ้า...
unsmile picmee เปลี่ยนเป็นยิ้มและมีความสุข..
prang รู้ว่าเค้าไม่ได้ทำลายรักเพียงแต่เค้าไม่คู่ควรกับความรักของเรา...
^_^ กันเถอะนะ

เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ แต่ก็เคยนะ มีคนยืมของแล้วทำหาย บางทีเขาก็ไม่รู้ถึงความสำคัญของมัน ยังไงก็อย่าโกรธหรือโมโหเขาเลยนะครับ สักวันที่เขาโดนเหตุการณ์อย่างเดียวกัน เขาจะ รำลึกถึงคุณเองนะครับ

ไม่ควรหรอกนะ ยังไงคนเราก็ต้องมีความรับผิดชอบบ้าง
ถ้ามันสุดวิสัย ก็ต้องมาขอโทษ
ถ้ามันเลินเล่อ ก็ต้องชดใช้ให้สาสม(ใจ)