แค่ถามคำ ตอบคำ
(ความหลังช้ำๆ)
หลังบ้านตึกแถวมันชนกัน มีระยะว่าง 2 เมตรตามเทศบัญญัติ
ผมออกไปซักผ้า แบบมีลุ้นทุกครั้งว่าเธอจะออกมารึเปล่า
ก็รั้วมันเตี้ยนิดเดียว มองกันก็เห็น ผมพยายามมองหาเธอ
แต่ไม่เจอ
เอ
ช่วงนี้เธอหายไปไหนนะ
นี่ก็เลยเวลามาตั้งหลายวันแล้ว
จริงๆ แล้วผมไม่ค่อยกล้าคุยกับเธอเท่าไร
ถ้ามีการพูดจากันส่วนมาก ก็มักจะเป็นแค่ถามคำ ตอบคำ
ใครมันจะไปกล้า ชีวิตเราสองคนต่างกันเหมือนฟ้าเหว
บ้านเธอมีอันจะกิน แต่ผมมันประเภท มีอันจะกินแต่สุราเมรัย
ก็คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่ครับ
ผมอยากจะกล้าพูดคุยกับเธอ เหมือนคนอื่นๆ
แต่ในใจมันช่างตรงกันข้าม
ทุกครั้งที่ได้พบเธอ
เหมือนมีอะไรมาปิดปากให้ต้องเงียบตลอดเวลา
ผมกลับเข้าบ้าน หยิบตังค์ใส่กระเป๋ากางเกง
กะว่าจะเดินไปหาอะไรกิน แถวๆใต้แฟลตข้างบ้าน
พอผมปิดประตูบ้านเสร็จ หันหลัง กำลังจะก้มหน้าจะเดินออกไป
.
นายเฮฮา
.
นั่นไง
ใช่แล้ว
เสียงเธอนั่นเอง
ผมหันกลับมามองเธอด้วยความประหม่า
เลือดสูบฉีด ในใจรัวเหมือนกลอง ในขณะที่เธอเดินเข้ามาหา
ผมก้มหน้าหลบตาอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมเป็นแบบนี้ทุกทีว่ะ
ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ
เธอพูดติดยิ้มที่มุมปาก
ผมเกิดอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
นิ่งเงียบเหมือนถูกมนต์สะกด จนกระทั่งเธอพูดต่อ
นี่ๆ
ค่าเช่าหน่ะค้างฉันมาเดือนที่สามแล้วนะย่ะ ที่บ้านยังไม่ส่งมาให้อีกเหรอ
ฮ้า
แล้วทีไอ้เงินกินเหล้าเมาหน่ะ มีได้ทุกที เวลาเพื่อนๆมาก็อย่าให้เสียงมันดังกันมาก
กีตาร์หน่ะ เดี๋ยวจะเอาไปขาย จะได้สักกี่ตังค์
ฮ้า
อีกสองวันเอามาจ่ายให้ครบไม่อย่างนั้น
แม่ ตามไปด่าถึงมหาลัยเลย
ฮ้า
อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะย่ะ
ฮ้า
ครับเจ๊
ผมตอบเธอเหมือนเดิม
แค่ถามคำตอบคำ
โดยคุณ :
พี่เฮฮา - [9:06:48 21 มี.ค. 2544] |
