.................................

ลืมใส่น้ำตาล
ก็ไม่หวาน

ดอกไม้ลืมบาน
คงไม่สดใส

ดาวลืมส่องแสง
คงร้าวแล้งในใจ

ลมลืมพัดไป
จะปลิดปลิวได้….อย่างไรกัน

เมฆน้อย
หากลืมลอย…คงไม่เห็น

ความรู้สึกที่กำลังเป็น
ว่างเว้น…จนลืมไหวหวั่น

หนึ่งคนหายไป
จะลืมไหม…ว่ายังมีกัน

แค่อยากรู้เท่านั้น

ว่าชื่อของฉัน
...เธอยังไม่ลืม....

.....................................

อ่านกลอนแล้วลืมไม่ลงหรอกจ๊ะ
เพราะรู้ว่ายังไงๆ ก็คง .. ยังมี ..
.. @^-^@ ..

แค่จะบอกให้รู้..ว่าไม่ลืมกัน..ค่ะ

ไม่มีทาง

ใครจะไปลืมได้

ชื่อเพราะออกอย่างนี้ ไม่ลืมหรอกจ้า

หุหุ ใครจะไปลืมได้ลงเล่า (^-^)

มีกลอนมาให้อ่านอย่างนี้ ใครที่ไหนจะไปลืมลงล่ะจ๊ะพี่ชมพู

ชมพูฯ ก็เริ่มอ้อนเป็นแล้วนะ เหมือนใครก็ไม่รู้ : >

จะคอยอยู่เป็นเพื่อน...
รอคนที่เหมือนจะลืมเลือนมาหา
แม้จะมีสักกี่ร้อยคน
คอยห่วงใยผ่่านมา
รู้นะว่า...คงไม่เหมือนใครสักคน
ที่ผ่านไป

เมื่อคืนฝันถึงคนที่พี่ชมพูฯ ถามหาด้วยหล่ะ

ลืมตา
เลยไม่ได้นอน

ลืมหมอน
ไม่มีอะไรหนุน

ลืมผ้าห่ม
เลยไม่ค่อยอุ่น

ลืมใครที่คุ้น
คงวุ่น เอาการ...

@^o^@

ถึงความจำไม่ค่อยดีแต่ยังไม่ลืมหรอกครับ เหมือนเคยอ่านเจอว่าพระเจ้าท่านประทานความลืมมาให้มนุษย์เพราะมนุษย์จะได้ลืมในสิ่งที่ควรลืมนะครับ แต่ผมว่านะ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องนี่แน่หละ จริงไหมครับ

ลืมไม่ลงแน่หรือ

:)

เหมือนว่าเราจะเคยลงเรื่องนี้ เข้ามาในนี้แล้วด้วยล่ะ ชอบ ๆ