เรื่องราวจากริมหน้าต่าง ...............................
วันนี้ขอมาแบบ มีสาระนิด ๆ นะคะ ... เขียนบทความนี้ไว้เมื่อไม่นานมานี้ค่ะ วันนี้ฤกษ์งามยามดี เลยเอามาฝากให้อ่านกัน ^_^
........
เช้าวันหนึ่งมีโอกาสได้มานั่งเล่นซุกตัวบนโซฟาริมหน้าต่าง จิบกาแฟหอมกรุ่นไปพลาง มองไปยังถนนที่มีรถวิ่งไปมามอง แสงแดดสีสวยที่สาดส่อง ตามตัวตึก มองการเคลื่อนไหวของสิ่งต่าง ๆ ชอบมุมนี้ของห้องที่อยู่มากเลยค่ะ (เพียงแต่ไม่มีโอกาส ได้มานั่งนาน ๆ ด้วยภาระกิจหลายอย่าง บางครั้งบางคราวเมื่อตื่นขึ้นมา ท่านพระอาทิตย์ก็อยู่เกือบตรงศรีษะแล้วค่ะ เวลาจะมานั่งจิบกาแฟแทบไม่เหลือ) นั่งมอง ๆ ไปแล้วนึกถึงเรื่องราว ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็สนุกดีเหมือนกัน มองกลับไปว่า ตอนที่มีความทุกข์เราก็นึกไม่ออกว่าจะผ่านช่วงนั้นได้อย่างไร รู้สึกว่า มันเป็นเรื่องใหญ่เหลือเกิน ใครใครก็บอกว่า เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะมองว่าเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่เป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย เราก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี ยังมองหน้า คนบอกด้วยหน้าตาเต็มไปด้วยคำถาม แถมด้วยสายตาที่เถียงหน่อย ๆ ด้วยตอนนั้นคิดว่า แต่ตอนนี้มันเรื่องใหญ่เชียวนา ฉันยังมองไม่เห็นเลยว่า จะผ่าน ไปได้อย่างไร แต่พอมาถึงวันที่นั่งอยู่ตรงข้างหน้าต่างบานนี้เรื่องราวที่เคยทุกข์เคยโศกนั้น มันก็เป็นเรื่องเล็กจริง ๆ เลยอยากจะบอกใคร ๆ ที่กำลังมีทุกข์ (ถ้าไม่มีก็ดีแล้วค่ะ) อยู่ตอนนี้ว่า ขอเพียงให้มีสติ มีใจที่เข้มแข็งและสำรวจดูตัวเองตลอดเวลา พยายามหาสาเหตุของทุกข์ให้เจอ ถ้ามองกันให้ดีแล้ว เจ้าตัวที่ถูกเรียกว่าทุกข์ นั้นไม่ได้อยู่ที่ใครเลยค่ะ อยู่ที่ตัวของเราเอง (อันนี้ต้องมองดี ๆ มองอย่างมีสติ) เมื่อมองเห็นสาเหตุแล้ว ก็จะเข้าใจและ อีกไม่นานสิ่งที่กำลังรุมเร้าจิตใจมันก็จะหายไปเอง แต่ก็อย่าไปนั่งรอว่าจะหายไปเมื่อไหร่ จะหายช้าจะหายเร็ว ประเดี๋ยว ก็จะหายไปเอง วันนั้นต้องมีค่ะ ถ้าไม่ชิงหนีไปซะก่อน โลกนี้ยังมีอะไรให้เราศึกษาและเรียนรู้อีกเยอะเลย และเรายังสามารถ ทำตัวเป็นประโยชน์ ให้กับคนอื่น ๆ อีกมากมายเสียด้วยซี
พูดถึงเรื่องช้า เรื่องเร็ว เคยคุยกับเพื่อน ๆ และพี่ ๆ รอบ ๆ ข้าง .. ว่าคนเรามีสเกลหรือมาตรวัดของชีวิตไม่เหมือนกัน หนึ่งฟุต ในชีวิตของคนบางคน อาจจะเท่ากับหนึ่งเซนติเมตรของอีกคน เช่นว่า มีคนเคยพูดว่า น่าเสียดายที่เข้ามาศึกษาธรรมะ ตอนอายุเยอะแล้ว ซึ่งจริง ๆ ไม่ใช่เรื่องน่าเสียดาย เลยค่ะ บางคนศึกษามาทั้งชีวิต แต่ไม่เคยเข้าใจ แต่บางคนเข้ามาศึกษาได้ไม่นาน ก็สามารถเรียนรู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้ง เพราะฉะนั้นเรื่องของ ความช้าเร็วขึ้นอยู่กับว่าจะใช้อะไรวัด หน่วยเท่ากันหรือไม่ หรือจะว่ากันไปแล้ว ขึ้นอยู่กับว่า เรา "พอใจ" และ "เข้าใจ" กับสิ่งที่เรากำลังศึกษา หรือทำอยู่แค่ไหน ไม่จำเป็นจะต้องไปกังวลกับเรื่องช้าหรือเร็ว เพียงแต่ทำหน้าที่ที่เรามีให้ดีที่สุด เหมาะสมที่สุด แล้วเรื่องช้าเรื่องเร็ว ก็จะไม่ใช่ ปัญหาอีกต่อไป แต่โดยปกติแล้ว คนเราบางครั้งมักจะลืมหน้าที่ของตัวเองไป เรื่องช้า เรื่องเร็ว จึงเข้ามามีบทบาทสำคัญ
เอ เขียนไปเขียนมา ทำไมกลายเป็นเหมือนคนบ่นไปละนี่ แต่เป็นเรื่องราวที่อยากจะเล่าสู่กันฟังค่ะ อ้อ ขอฝากข้อความนี้ไว้ ก่อนจะโบกมือบ๋ายบาย ไปทำหน้าที่ค่ะ เอามาจากหนังสือ Essential Zen ชอบจังค่ะ
A student asked the teacher during a meditation retreat, "I am very discouraged. What should I do?"
The teacher replied, "Encourage others."
ละเลงโดย ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้าย ... ในวันที่อารมณ์ดี๊ ดี ^_^
โดยคุณ :
ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้าย - [11:27:28 25 ก.พ. 2544] |
