นานมาแล้ว...ได้ยินจากอ.แม่(สุนีย์)ว่า คำพังเพย สุภาษิต อุปมาอุปมัยของไทยเรานั้นกร่อนไปทุกวี่...
อย่างเช่น 'ชีพจรลงเท้า' เนี่ย ก็ไม่ได้แปลว่า ชีพจรที่เต้นอยู่ที่ข้อมือจะนึกสนุกลงต่ำไปแดนซ์ที่ตาตุ่ม (เพราะแค่เอาไว้ให้หัวใจตกลงไปก็พอเพียงแล้ว)...
เดิมทีคำนี้มาจาก "เทพจรลงเท้า" นะเออ ก็ท่านเทพจรน่ะ ท่านขึ้นชื่อด้านการ "จร" เมื่อท่านมาที่เท้า ก็หมายถึงว่าเดินทางเข้าไปเถอะ อย่าหยุด ประมาณนั้น...

ใครรู้อะไรแบบเนี้ย...ช่วยมาแปะ ๆ อึ้ม ๆ เล่าสู่กันฟังหน่อยนะจ๊ะ

สวัสดี...
มีคำหลายคำนะ ที่ปัจจุบันยังใช้ทั้งรูปที่กร่อน และไม่กร่อน
เช่น ดำเนิน เป็น เดิน
สำเร็จ เป็น เสร็จ

ส่วนที่เพี้ยน จะขอยกตัวอย่าง "ยืนกระต่ายขาเดียว" ซึ่งเพี้ยนมาจาก "ยืนกระต่ายสามขา"
ส่วนที่มาเป็นอย่างไร ไว้ใครอยากฟังเดี๋ยวครูมาเล่าให้ฟังต่อ

สวัสดี...

ข่มเขาโคขืนให้กินหญ้า
พอพูดเร็วๆไม่ได้คิดทีไรชอบพูดเป็น
ขมขืนโคเขาให้กินหญ้า

"หน้าซีดเป็นไก่ต้ม" ได้ไหมคะ ที่มาคงต้องถามไก่น้อยเอาละค่ะ

ไก่โลหิตจางต้มซีดกว่า

มาวนาวสาว

โดยคุณ :

จุดยืนของพวกเราทุกคนคือ  ส้นตีน      

โดยคุณ :