เพี้ยน แผลง แสลง กร่อน
นานมาแล้ว...ได้ยินจากอ.แม่(สุนีย์)ว่า คำพังเพย สุภาษิต อุปมาอุปมัยของไทยเรานั้นกร่อนไปทุกวี่...
อย่างเช่น 'ชีพจรลงเท้า' เนี่ย ก็ไม่ได้แปลว่า ชีพจรที่เต้นอยู่ที่ข้อมือจะนึกสนุกลงต่ำไปแดนซ์ที่ตาตุ่ม (เพราะแค่เอาไว้ให้หัวใจตกลงไปก็พอเพียงแล้ว)...
เดิมทีคำนี้มาจาก "เทพจรลงเท้า" นะเออ ก็ท่านเทพจรน่ะ ท่านขึ้นชื่อด้านการ "จร" เมื่อท่านมาที่เท้า ก็หมายถึงว่าเดินทางเข้าไปเถอะ อย่าหยุด ประมาณนั้น...
ใครรู้อะไรแบบเนี้ย...ช่วยมาแปะ ๆ อึ้ม ๆ เล่าสู่กันฟังหน่อยนะจ๊ะ โดยคุณ :
แค้น...ต้องชำรุด - ICQ:
9159131
[2:30:06 7 มี.ค. 2544] |