สองสามวันก่อน แม่ป่วย... ผู้หญิงใจแข็งคนนั้น
ยืนกรานว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลโดยเด็ดขาด เธอกินยาจีน พักผ่อนอยู่บ้าน
เสียงบ่นของแม่...หายไป กลับมีเสียงของใครอีกคนขึ้นมาแทน...เสียงของพ่อ
พ่อที่ปกติแล้วลูกๆทุกคนลงมติว่า...ดุ และ เงียบขรึม
วันนี้พ่อกลายเป็นผู้ชายขี้บ่นไปซะแล้ว... พ่อบ่นทั้งวันและทุกวัน
เรื่องที่บ่นก็มีอยู่เรื่องเดียว...บ่นแม่ พ่อบ่นว่า แม่ไม่ยอมไปหาหมอ
แต่...คนขี้บ่นนี่แหละ ที่ไปปรึกษาเภสัชกรที่ร้านขายยา ซื้อหายาอมแก้เจ็บคอ
ยาแก้ไข้ที่แม่ใช้ประจำมาวางไว้ให้ข้างเตียง พ่อ...ที่ปกติชอบออกไปหากับข้าวแปลกๆ
ข้างนอกกินเป็นกิจวัตร... บ่นว่าเบื่อกินข้าวที่บ้าน
แต่...พ่อก็สั่งฉันไปซื้อกับข้าวที่ร้านโปรดของแม่มากินที่บ้าน...
เพียงเพราะไม่อยากให้แม่อยู่บ้านคนเดียว แม่แตะกับข้าวได้คำเดียว...เอาใจพ่อ
ทั้งๆที่ฉันก็ว่ากับข้าวอร่อยดี แต่...พ่อกลับว่า วันนี้เชฟฝีมือตก
ทำไม่อร่อย...เลยไม่ถูกปากแม่ แล้ววันนี้...แม่อาการดีขึ้น
ลุกขึ้นมาเดินเหินได้นิดหน่อย บ่น...อยากกินแครกเกอร์กับโกโก้ร้อน
แต่...ของแห้งที่บ้านหมด รวมทั้งแครกเกอร์ยี่ห้อโปรดด้วย
พ่อ...ผู้ชายที่แสดงออกตลอดเวลา...ว่าเกลียดการเดินซูเปอร์มาเก็ต...
บอกลูกๆว่าน้ำส้มของพ่อหมด ไปซื้อกันเถอะ พวกเราอมยิ้ม
ผู้ชายปากแข็ง...จะบอกว่าไปซื้อของให้แม่ก็ไม่ได้ ต้องอ้างยังโน้นยังงี้
แต่...แค่ย่างเท้าเข้าห้างสรรพสินค้า คนจะซื้อน้ำส้มเดินหา...แครกเกอร์ เฮ้อ...
พ่อ...มีโรคประจำตัว...โรคหัวใจ พ่อต้องเดินช้าๆ
เพราะว่าไม่อยากให้หัวใจทำงานหนักเกินไป แต่ในซุปเปอร์มาเก็ตวันนี้
พ่อเดิน...เข้าช่องโน้น ออกช่องนี้ เพราะแม่กินได้แต่ข้าวต้ม
ข้าวต้มซองชนิดมีกับพร้อมปรุงถูกพ่อกวาดมาทุกชนิด...
เครื่องข้าวต้ม...ทั้งผักดอง ผักกระป๋อง พ่อหยิบทุกขวดทุกกระป๋องมาอ่าน...
หายี่ห้อที่แม่ชอบ...ความจริงจะสั่งฉันไปหาซื้อน่าจะง่ายกว่านะ
แต่พ่อก็เลือกที่จะทำเอง เพราะพ่อเลือกของเหล่านั้น...ด้วยความรัก
ฉันทำได้แค่เข็นรถตาม... แต่แค่นี้ก็ยากแล้วนะ เพราะเข็นตามไม่ทันสักที
ถ้าเทียบกับใจที่ไปถึงชั้นวางขวดผักดองเรียบร้อยแล้วของผู้ชายตรงหน้า...
หลังที่เริ่มคุ้มงอตามวัยของพ่อ นำอยู่ข้างหน้าหน้าลิ่วๆ
ตาของพ่อ...ที่มีไว้มองผู้หญิงคนเดียวในชีวิต มองหาแต่สรรพสิ่งที่เหมาะกับแม่
ณ วินาทีนั้น ฉันอิจฉา...อิจฉาผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่ที่บ้าน อิจฉาแม่ตัวเอง
เพราะพ่อที่ลูกๆคุ้นเคย คือผู้ชายที่ไม่เคยแคร์ใคร... กับลูกๆ...เรารู้...พ่อรัก
เพราะพ่อแสดงออกกับเราเสมอ หากกับแม่...พวกเราเพิ่งรู้...พ่อห่วงแม่มากมาย
คงเพราะปกติเราเห็นแต่แม่ที่คอยดูแลพ่อ โรคประจำตัวพ่อเยอะแยะนี่นา
แม่...ซึ่งเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง อึด...ในสายตาพวกเรา ยามเมื่อได้รับการดูแลจากพ่อ
ดูเหมือนจะซึ้งไม่ต่างจากเรา คนซึ่งร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดยี่สิบห้าปี
ดูแลกันและกันยามป่วยไข้ คงไม่มีอะไรน่าชื่นใจไปกว่านี้แล้วมั้ง .........
ฉันหันมามองรอบตัว สักวันข้างหน้า...ยามเมื่อชีวิตได้ผ่านวันเวลา ทั้งความสุข
ความทุกข์ ความโศก จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ยืนข้างๆฉัน ดูแล...ยามที่ฉันป่วยไข้
จะมีใครสักคนมั้ย...ที่จำได้ กับแค่แครกเกอร์ยี่ห้อโปรดของฉัน
จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ยอมเดินฝ่าฝูงคนพลุกพล่านที่ตัวเองแสนเกลียด...
เพียงเพื่อเครื่องกระป๋อง... ที่อยากจะเลือกสรรแต่สิ่งดีๆเพื่อคนอันเป็นที่รัก
จะมีใครสักคนมั้ย...ที่ส่งยาอมแก้เจ็บคอให้ฉัน พร้อมกับบอกว่า
‘คราวก่อนเจ็บคอ กินแล้วหาย นี่ยังเหลือ เอาไปกินสิ’
ทั้งๆที่ยาอมหลอดนั้น มันยังไม่ได้แกะ!!!

เป็นกำลังใจในการสู้กับอาการป่วยครับผม

น่ารักมากเลยค่ะ ขอให้หายป่วยเร็วๆเลยนะคะนั่นสินะ จะมีไหมน้า...

ขอให้คุณแม่ คุณ 134 หายป่วยโดยไว และกลับมา "อึด" เหมือนเดิมนะคะ ส่วนคุณพ่อก็ขอให้สุขภาพแข็งแรง โรคหัวใจรักษาได้ถ้าคนรอบข้างช่วยกันดูแลและเอาใจใส่ค่ะ

อันนี้อ่านมาจากหนังสือ "รักเขา..เท่าเพลงไหน" โดย กูก้อย เขาเขียนไว้ว่า
"...ในวันที่รู้สึกแย่ ๆ ไม่มีอะไรดีกว่าการอยู่บ้าน อยู่ใกล้คนที่รักเราโดยไม่ต้องมีเหตุผลใด ๆ
ไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะเลิกรักเราเมื่อไหร่ แล้วจะแปลกใจว่า แค่เราไม่ได้ออกไปไหนในวันนี้ ทำให้วันธรรมดา ๆ วันนึงกลายเป็นวันพิเศษของคนที่รอเราอยู่ที่บ้านทุกวัน" (หน้า 26)

ขอให้คุณแม่หายป่วยไวๆ นะคะ

เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งครอบครัวน่ะจ๊ะ คิดถึงเพลง..รักเราไม่เก่าเลย.. จัง

เหมือนเคยอ่านเลย น่ารักจัง

อ่านแล้วซึ้ง และอึ้งเลยค่ะ ...
อย่างนี้ซิคะเรียกได้ว่าเป็นคู่ทุกข์คู่ยากจริง ๆ
...
ขอบคุณค่ะ ที่เอาความรู้สึกดี ๆมาแบ่งปัน

น่ารักจังเลย ชอบครอบครัวแบบนี้จัง
แอบอิจฉาเล็กๆ สุขภาพดีหายป่วยเร็วๆนะคะ

เฮ้อ.....อยากมีครอบครัวแบบนี้บ้างจังเลยครับ มีใครคิดแบบผมบ้างไหม