วันนี้ของหมีสมองฯ ๐๗
วันนี้ของหมีสมองฯ มีสุขกะเขาซะที
ได้ที่นั่งบนรถตู้แถวหน้าหลังคนขับ ตอนกลับบ้านเมื่อวันศุกร์ ดึกพอให้ห้างปิดบริการ
พอรถจอดรับคนที่เซ็นทรัลลาดพร้าว มีสาวสวยคนหนึ่งขึ้นมานั่งอยู่เคียงกัน
ฉันตะลึงตั้งแต่ประตูรถเปิดรับ พยายามจะแอบมองให้ชัด
แต่เธอก็นั่งเอียงไปมองออกนอกรถ ไม่หันมาให้เห็นกันจะ ๆ ซักที
สมองประมวลผล จิตใจคอยบงการ ฉันสองคนนั้นมีปากเสียง เถียงกันอีกแล้ว
ฉันนั่งอยู่ไม่เป็นสุข ดุ๊กดิ๊ก ๆ อยู่อย่างนั้น พยายามหาโอกาสสบสายตาให้ได้ อยากเห็นชัด ๆ แอบมองขนยาว ๆ ที่แขน
ยิ่งว้าวุ่นใจ...จะทำอย่างไรดี
เมื่อ 13-14 ปีก่อน มีเพื่อนรักวัยประถมอยู่ 2 คน เพียรเขียนจดหมายหากัน เมื่อต้องแยกย้ายต่างโรงเรียนกัน
ฉันเป็นคนเดียวที่แยกไป พวกเราทำได้แค่เขียนจดหมายหากันเท่านั้น โทรศัพท์สมัยนั้นขอยากจะตาย_่า (เฮ้ย..!)
แล้วก็ยังเด็กเกินไปที่จะขึ้นรถเมล์ไปหากันเป็น
และไม่รู้ว่าไอ้ความคิดพิลึกพิลั่นของฉัน มันจะทำให้สัมพันธภาพของเราจางหายจากกันไป
ระยะหลัง ๆ ฉันตอบจดหมาย ใส่ซองติดแสตมป์ แต่ไม่ส่ง!!
ฉันตอบเพื่อนแล้วนะ ฉันรัก ... ฉันคิดถึง... แต่มันไปไม่ถึง!!! ฉันเก็บจดหมายตัวเองเป็นที่ระลึก
: ช่างเถอะ...ถ้าใช่เธอแล้วไง นั่งทำท่ารังเกียจกันขนาดนี้
คงจำเราไม่ได้ หรือไม่ก็ทำเป็นจำไม่ได้เหมือนกันน่ะแหละ
: ถามสิ ทักสิ จะได้สบายใจไงถ้าไม่ใช่ ก็ฟังซาวน์เบาท์ต่อแค่นั้นเอง
: คอยดูก็ได้ ถ้าลงป้ายนั้นนะก็ใช่แน่นอนแล้วค่อยยิ้มให้ก็พอ จากกันมาขนาดนี้แล้ว จะทักไปทำไม จะคุยอะไร...
จะเหมือนเดิมกันเหรอไง โอ๊ย...ไม่มีทาง
: จะยอมให้จากกันไปตลอดเลยหรือ โอกาสมาแล้วไง ไม่ได้เจอกันง่าย ๆ เลยนะ จะเอาไง อีกไม่กี่ป้ายแล้ว....
จะป้ายหน้าแล้ว.... ไม่สนแล้วโว้ย !!..."ขอโทษนะคะ ชื่อแก๊ปหรือเปล่าคะ?"
เธอหันมาเต็ม ๆ ..."เออ..ค่ะ ใช่ค่ะ ใช่"
ฉันดีใจอย่างที่สุด "นี่หนิงนะ จำได้หรือเปล่า...?"
เราทักกันอย่างล่กที่สุด "แล้วมาถามทำไมตอนจะถึงบ้านเราแล้วเนี่ย" ... "เอาเบอร์ไปเร็ว โทร.มาหานะ"
"เดี๋ยวถึงบ้านแล้วโทร.ไป วันนี้เลย"...
มีคำพูดอีกมากมายที่แข่งกับเวลาไม่ถึงสองนาทีในตอนนั้น
พอสงบลงฉันถึงได้เห็นสายตาของคนทั้งรถ ที่มองมายังฉันที่เหลืออยู่
ไม่สนหรอกย่ะ....แล้วฉันก็ยิ้มต่อไปอีกห้ากิโล กว่าจะได้ลงจากรถ
วางกระเป๋า คว้าโทรศัพท์ เรื่องราวพรั่งพรู อบอุ่นและดีใจ
มิตรภาพแม้จะไม่เหมือนตอนเด็ก ๆ แต่ต่อกันติดสนิทใจ
และฉันก็จะไม่ยอมให้ห่างหายกันไปไหนอีกแล้ว...สัญญากับตัวเอง
เพื่อนจำฉันไม่ได้ เด็กบ้าที่ไหนมามองหน้าอยู่ได้
จะเอียงไปทางไหนก็เอียงตาม โดนด่าในใจไปเป็นชุด
ฉันบอกความฝันกับเพื่อนว่า "นี่ฉันกะให้ดังพอที่จะไปออกรายการ สักรายการหนึ่ง แล้วประกาศขอโทษและตามหาเพื่อนรักฉัน แต่นี่ไม่ต้องรอแล้ว ดีใจที่กลับมาเจออีกครั้งและตลอดไป..."
เพื่อนฉันตอบกลับมาว่า "ดีแล้วที่ทักน่ะ แก๊ปอายเค้า ถ้าหนิงทำอย่างนั้นจริง ๆ"
โดยคุณ :
หมีสมองเล็ก - [23:19:43 30 มิ.ย. 2544] |
