แปะมาคะ......ไม่รักแต่คิดถึง ........-จากเนชั่นสุดสัปดาห์ by ตาหนอม
ตาหนอม wijakp@hotmail.com
ไม่รักแต่คิดถึง
เมื่อเร็วๆ นี้ หลายคนได้พบว่าเวลา 18 ปีกว่า มันยังไม่นานพอที่จะทำให้วง "เฉลียง" ถูกแฟนๆ ของเขาทอดทิ้งเหมือนกับวงดนตรีอื่นๆ
เครื่องยืนยันคือ ยอดจองตั๋วคอนเสิร์ต (ที่คุณดี้ นิติพงษ์ ห่อนาค ในฐานะหัวหน้าวง ประกาศอย่างเป็นทางการในช่วงท้ายของงานว่า คราวนี้จะไม่มีอีกต่อไปแล้วนั้น) ขายหมดเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็วจริงๆ
เชื่อว่าก่อนหน้าและหลังจากเฉลียงไป ก็คงจะมีอีกไม่กี่วงเท่านั้นที่ได้อยู่ในสถานะนี้...
ก็จะมีสักกี่วงในเมืองไทยละครับที่ในเพลงฮิตของเขามีคำว่า "ตูด" อยู่ด้วย แถมฟังแล้วไม่น่าเกลียดอีกต่างหาก
- เอาตูดแช่น้ำ แล้วเดินต่อไป - เมื่อสักสิบกว่าปีที่แล้วนั้น ลูกเด็กเล็กแดงหัวหงอกหัวดำ ร้องกันให้สนุกสนาน ได้ยินกันแทบทุกงาน
ต่อไปจากนี้จะไม่ได้ฟังจากพวกเขาโดยตรงอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้หนีหายหน้ากันไปไหน หัวหน้าวงเขาก็พูดเอาไว้ในตอน "เปิดใจ" ท้ายคอนเสิร์ตเหมือนกันว่า ถึงจะไม่มีเฉลียงอีกต่อไปแล้ว แต่แฟนๆ ก็ยังเจอพวกเขาได้เหมือนเดิม ในงานแขนงต่างๆ ของสมาชิกที่แยกตัวกันออกไปทำ
แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่ได้พูดถึงอินเทอร์เน็ตที่เป็นอีกที่ที่จะสามารถเจอพวกเขาได้ ทั้งที่จริงๆ แล้วเป็นเวบที่ทำได้ดีมาก และดูเป็น
"เฉลียง" มากพอๆ กับที่ปรากฏในงานเพลงของพวกเขาเลยทีเดียว
เท่าที่ลองแคะๆ ดู ไม่พบว่าทีมงานไหนเป็นคนทำ แต่ผลงานออกมา พูดได้ว่าเป็นเวบที่ทำได้กะทัดรัดในรูปแบบ คือไม่ต้องหวือหวาใช้สเปเชียลเอฟเฟคท์สุดสวิงให้มันโหลดช้าจนเกินงาม
แต่อาศัยเอาดีไซน์ให้มันเก๋ๆ สะอาดสะอ้าน (ซึ่งก็ไม่น่าจะยากอะไรสำหรับเฉลียงที่สมาชิกหลายคนก็มีอาชีพหลักเป็นสถาปนิกกันอยู่แล้ว) และจัดหมวดหมู่ให้เป็นเรื่องเป็นราว ก็ทำให้เวบนี้น่ามองน่าคลิกมาก
บวกกับเนื้อหาที่บอกได้เลยว่า ใครเป็นแฟนพันธุ์แท้ หรือแม้แต่พันธุ์ทาง ก็จะท่องไปในเวบเฉลียงนี้ด้วยความเพลิดเพลิน ไม่เสียดายค่าออนไลน์จริงๆ
นี่ขนาดผมไม่ใช่แฟนประเภทกรี๊ดสลบ ถ้าปากเบากว่านี้ยังแทบอยากจะยกให้เป็นเวบที่อ่านสนุกที่สุดตั้งแต่เคยท่องเวบมาเลยเสียด้วยซ้ำ
เด็กรุ่นใหม่ๆ ที่โตมาพร้อมๆ กับโบว์-จอยซ์ (เขียนถูกหรือเปล่า?) เนี่ย อาจจะอ่านได้อารมณ์สนุก อันเป็นสไตล์หากินที่ "ขายได้" จนติดตลาดของวงเฉลียงอยู่แล้ว ในขณะที่คนรุ่นๆ ที่โตมาพร้อมๆ กับพวกเขา ก็จะได้อีกอารมณ์หนึ่ง พ่วงติดไปด้วย ว่า เออ...ตอนนั้นเป็นอย่างนี้เองเหรอ ตอนนี้มีเกร็ดอย่างนี้ด้วยเหรอ แฟนพันธุ์ทางอย่างผมอ่านๆ ไปยังเผลอซึมเข้าไปในช่วงโหยหาอดีตอย่างที่คนแก่ๆ เขาเป็นด้วยเลย
ในเวบจะแบ่งเนื้อหาออกเป็นสองส่วนใหญ่ๆ คือ ส่วนที่เรียกว่า "ปรากฏการณ์เฉลียง" อันเป็นส่วนที่อ่านสนุกที่สุด มีเรื่องราวเกร็ดย่อยๆ ในแต่ละช่วงเวลาของวงดนตรีนี้ว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร เล่าผ่านสมาชิกทีละคนๆ และค่อยๆ เชื่อมกันจนเป็นเฉลียง
บางเรื่องรู้แล้วยังว่าแปลกๆ ดี อย่างเรื่องที่เฉลียงมารวมวงกันใหม่อีกครั้งก่อนจะดังเป็นพลุก็เพราะ ศุ บุญเลี้ยง ผู้มีศักดิ์เป็นระดับน้องของเฉลียงคนอื่นๆ นั่งรถเมล์ไปพบกับประภาส ชลศรานนท์ ผู้ที่บางคนว่าเป็นเฉลียงที่อยู่หลังเวที เป็นฮีโร่ของเขา เพื่อจะขอทำเพลงบ้าง (แฟนตัวจริงไม่ต้องโห่นะครับถ้าเป็นเรื่องที่รู้ๆ กันอยู่แล้ว) หรือเคยมีเฉลียงไว้หนวดที่ชื่อ เล็ก สมชาย ศักดิกุล ด้วยหรือเนี่ย (โธ่ อย่าโห่สิครับ)
ปรากฏการณ์เฉลียงจะซอยย่อยออกเป็นช่วงเวลา โดยตั้งชื่อแต่ละช่วงเปรียบกับการสร้างเฉลียงของบ้าน คือ ถมดิน แบบร่าง สร้างจริง งานเลี้ยง ต่อเติม ถึงเวลา และ คิดถึง มีให้อ่านกันจุใจ
กับอีกส่วนหนึ่งที่เป็นเนื้อหามาตรฐานของเวบทั่วไป แต่เขาก็ทำให้มันมีเอกลักษณ์ และทำได้น่าอ่านเหมือนเดิม คือ สมุดเยี่ยม (ซึ่งก็มีผู้คนเข้าไปแจมกันจนล้นหลามตามคาด) และ ลายไม้ ที่พวกเขาเปรียบเทียบเอาว่า เพลงของเฉลียงก็เปรียบได้กับลวดลายที่อยู่บนไม้ที่ประกอบเป็นเฉลียง ซึ่งเขาก็ตั้งใจทำกระทั่งมีทั้งคอร์ดเล่นกีตาร์ไปจนถึงโน้ตเพลงครบทุกอัลบั้มเลยทีเดียว
กับส่วน ผู้คนบนเฉลียง ก็น่าอ่านดี เขาเอาคนทั้งหลายที่เกี่ยวข้องกับเฉลียงในแต่ละช่วง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง มาพูดเกี่ยวกับเฉลียงในส่วนที่เขาได้สัมผัส
ลองมาดูกันนะครับว่าผู้จัดการสมัครเล่นคนแรกของวง เธอพูดถึงเฉลียง (ที่เธอบอกว่าเป็นวง BOYBAND ยุคแรกๆ ของไทย) อย่างไรบ้าง
เหล่าตัวโน้ตอารมณ์ดีทั้งหกเจ็ดคนนี้ ทำเพลงฝากเอาไว้กับพวกเราอย่างไร www.chaliang.com ก็ถ่ายทอดสิ่งนั้นออกมาได้เหมือนกัน เรียกได้ว่าไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวงครับ
นับเป็นงานทิ้งท้ายของเฉลียงให้กับแฟนๆ ของเขาอย่างที่มีเนื้อร้องอยู่ในเพลงพิเศษท้ายคอนเสิร์ตนั่นแหละครับ ตรงดี
...ไม่รักแต่คิดถึง
---------------------------------
โดยคุณ :
jkn - [7:38:06 1 ก.พ. 2544] |