แสงไฟติดๆดับๆจากเสาไฟฟ้าข้างทาง
> >>อาจทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นสมุดเล่มหนึ่งซึ่งตกอยู่ระหว่างกอห้า
> >>ที่เกิดจากที่ดินรกร้างข้างฟุตบาท
> >>แต่ไม่เคยมีใครสักคนคิดจะหยิบมันขึ้นมา
> >>ปล่อยให้สมุดที่เคยสีสันสดใสเล่มหนึ่งนอนอยู่กับกอห้า
> >>ผ่านลมและฝนมานานพร้อมกับรอยหมึกคำสัาที่นับวันยิ่งเลือนลาง
> >>เพราะน้ำฝน...
> >>แต่ฝนไม่สามารถลบเลือนคำสัาจากจิตใจคนๆหนึ่งได้
> >>ชีวิตของเด็กมัธยมปลายทุกคนคงไม่สามารถหลีกหนีไปจากเรื่อง
> >>เพื่อน ความฝัน ความรัก เอ็นทรานซ์ ไปได้
> >>และทั้งหมดนี้คือที่มาของเรื่องราวของผมที่เริ่มต้นที่ห้องเรียนศิลปะ...
> >>ผม บอม กบ ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่
> >>ม.ต้นได้มาอยู่ห้องเดียวกันในชั้นม.4
> >>คงเป็นเหตุการณ์นั้นที่ทำให้พวกเราได้รู้จักกับนุ่น
> >>"นี่เธอ...เธอ..ยืมของเราก็ได้นะ" บอมพูดพร้อมกับยื่นดินสอ 2b ให้ 1 แท่ง
> >>เธอก็รับไปพร้อมด้วยรอยยิ้มและเหล็กดัดฟันกลับมา
> >>รอยยิ้มที่เราได้เห็นทำให้พวกผมนึกไปถึงรอยยิ้มของน้องสาวตัวเล็กๆน่ารักคนห
> นึ่ง
>
> >>หลังจากหมดชั่งโมงศิลปะ พวกผมอาสาพาเธอไปกินข้าวที่โรงอาหาร
> >>และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มพวกผม
> >>พร้อมกับความแปลกใจของหลายๆคนที่เห็นเด็กผู้หิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
> >>นั่งอยู่ในกลุ่มของเด็กผู้ชายที่กำลังคุยกันเสียงดังด้วยคำสบถต่างๆ
> >>ซึ่งเป็นคำธรรมดาในความคิดของเด็กผู้ชาย ..
> >>จากวันป็นเดือน......จากเดือนเป็นปี....
> >>เมื่อเพื่อนคบกันมานานก็ย่อมรู้ใจกัน...
> >>และเริ่มรับรู้บางอย่างในวันที่นุ่นตัดผมสั้นมาใหม่
> >>"เฮ้ยนี่แกอะไรเข้าฝันวะ" ผมพูด
> >>"อี๋...ทรงเก่าดีกว่าแยะเลย" กบพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะจากทุกคน
> >>"แต่เราว่าน่ารักดีนะ" บอมพูด
> >>คำๆนี้ของบอมทำให้หน้าขาวๆของนุ่นแดงขึ้นมา
> >>ตั้งแต่เราเริ่มสังเกตุจากวันนั้นเราก็รู้ว่าคำพูดของบอมมีอิทธิพลกับนุ่นมา
> ก
>
> >>และรู้ว่านุ่นต้องแอบปลื้มบอมไม่มากก็น้อย
> >>แต่ไม่เคยมีคำว่ารักคำใดๆเกิดขึ้นในกลุ่มเพื่อน
> >>ณ.โต๊ะประจำกลุ่มของเรา "ขนมมาแล้วจ๊ะ"
> >>เสียงใสๆของนุ่นที่มาพร้อมกับขนมหลายถุงที่ถือเดินคู่มากับบอม
> >>(การซื้อขนมเลี้ยงของนุ่นมักเป็นกิจวัตรประจำ
> >>พวกเราเคยปฎิเสธเพราะพวกผมยังไม่รู้ว่านั่นมาจากเงินเล็กน้อยของคุณหนูนุ่นน
> ั่นเอง)
>
> >>ขณะที่กินขนมอยู่นั้นนุ่นถามถึงอาชีพในอนาคตของทุกคน
> >>ผม กับ กบ ยังไม่ได้คิดอะไรถ้า เอ็น ติดอะไรก็เรียนไป
> >>ความฝันของบอม คือ เข้าเรียนเศรษฐศาสตร์ที่ธรรมศาสตร์
> >>และเป็นนักวิเคราะห์การเงินเหมือนพ่อของเขา
> >>ความฝันของนุ่นที่ต้องการเป็นนักสังคมสงเคราะห์ช่วยเหลือเด็กไม่ทำให้พวกผมแ
> ปลกใจเลย
>
> >>เพราะการชอบช่วยเหลือผู้อื่นและมองโลกในแง่ดีที่เป็นนิสัยของเธอ
> >>สิ่งที่เรารู้กันเลยก็คือนุ่นต้องอยากเรียนสังคมสงเคราะห์ที่ธรรมศาสตร์แน่น
> อน
>
> >>เมื่อนุ่นพุดจบบอมก็หยิบสมุดจดศัพย์ภาษาอังกฤษของนุ่นที่วางอยู่มา
> >>เปิดไปหน้าสุดท้ายของสมุดแล้วเขียนว่า...
> >>เราสองคนจะต้องเป็นลูกแม่โดมให้ได้นะ.....ลงชื่อ....บอม ...
> >>สิ่งที่เราเห็นต่อมาคือรอยยิ้มของนุ่นพร้อมกับหน้าแดงนาน 2-3นาที.
> >>ยิ้มน่ารักมากกว่าสิ่งใดๆ............
> >>วันแรกของม.6ไม่มีอะไรมากนอกจากการฉลองที่นุ่น
> >>ได้อนุาติให้ไป-กลับโรงเรียนเองเหมือนนักเรียนทั่วไป
> >>ซึ่งเป็นสิ่งที่นุ่นต้องการมาตลอด 4-5 ปีที่แม่คอยรับคอยส่ง..
> >>วันนี้ผมได้เห็นอาการดีใจของคนที่ได้รับสิ่งที่ผมเรียกมันว่า
> >>....."อิสรภาพ".........
> >>
> >>ชีวิตของนักเรียนม.6 หลายๆคนคงไม่พ้นการเรียนพิเศษต่อตั้งแต่ 5 โมง-2 ทุ่ม
> >>แต่การที่ได้เรียนกับเพื่อนรักของผมทำให้ผมไม่เคยคิดเหนื่อยหรือท้อแท้เลย
> >>โต๊ะ 4
> >ตัวหลังสุดเป็นที่รู้กันว่าเป็นโต๊ะของกลุ่มผมขณะที่พวกเรากำลังนั่งคุยรออาจ
> ารย์อยู่นั้น
>
> >>บอมได้ชี้ไปที่นักเรียนหิงใส่ชุดuniformแขนยาว หน้าตาสวยมากคนหนึ่ง
> >>พร้อมพูดว่า "นี่ดูผู้หิงคนนั้นสิเราชอบเขามากเลยนะ"
> >>ตั้งแต่วันนั้นผู้หิงคนนั้นก็เป็นประเด็นสนทนาในกลุ่มอีกบ่อย
> >>แต่ทุกครั้งที่พูดถึงผู้หิงคนนั้นผมรู้สึกว่านุ่นมีความรู้สึกแปลกๆที่ไม่แส
> ดงออกมา
>
> >>จนผมคิดว่าต้องให้บอมถามให้ได้ว่าเป็นอะไรเพราะเขาสองคนสนิทกันมากที่สุด
> >>แต่บอมก็ไม่เคยสงสัยและถาม
> >>สักพักผมเลิกสนใจกับสิ่งนี้เพราะผมก็แค่ผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะเข้าใจความรู้ส
> ึก
>
> >>นึกคิดของผู้หิง
> >>เวลาที่พวกผมได้ผักผ่อนมากที่สุดจากการเรียนคงเป็นตอนหลังเลิกเรียนพิเศษ
> >>ซึ่งพวกผมจะเวียนไปฝากท้องตามร้านต่างๆ
> >>หลังจากนั้นก็มักไปเล่นเกมส์ เกมส์ประจำตัวของผมคือ daytona
> >>ของกบชอบเล่น dj โดยเฉพาะตอนมีสาวๆมองเยอะจะออกลีลาเป็นพิเศษ
> >>เครื่องตู้เกมส์ เตอติส
> >>ที่อยู่หลังร้านเหมือนเป็นเกมส์ที่สร้างมาเพื่อบอมและนุ่น
> >>ผมได้เห็นทั้งคู่เล่นด้วยกัน เล่นแข่งกันได้
> >>ดูเวลาที่เขาแกล้งกัน นุ่นมักปัดมือของบอมให้ออกจากจอยเกมส์เป็นประจำ
> >>เวลาที่ทั้งคู่เล่นแข่งเพราะบอมเป็นคนที่เล่นเก่งมาก
> >>แต่บอมก็ชอบและไม่เคยเห็นบอมโกรธนุ่นสักครั้งเวลาที่นุ่นคอยแหย่คอยกวน
> >>ผมคิดว่าทั้งคู่คงมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ๆกัน
> >>พลางคิดไปถึงคำพูดใน หนัง รักออกแบบไม่ได้ ที่ว่า
> >>"เป็นเพื่อนกันดีที่สุดจะได้คบกันนานๆ"
> >>แต่สำหรับสำหรับคู่นี้ผมนึกภาพไปถึงตอนที่ทั้งคู่เป็นคนชราคู่หนึ่ง
> >>ที่ใช้เวลาบั้นปลายชีวิตนั่งนับดาวบนท้องฟ้าด้วยกันและต่อเติมความสุขซึ่งกั
> นและกัน
>
> >>ทุกครั้งที่มองคู่นี้อยู่ด้วยกันผมคิดว่าเค้ากำลังร่วมสร้างและต่อเติมความร
> ักซึ่งกันและกันอยู่
>
> >>แม้เพื่อนสนิทอย่างผมจะแซวว่าทั้งคู่ไม่เหมือนแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นนะคู่นี
> ้
>
> >>แต่ว่าสิ่งที่ผมเห็นคือรอยยิ้มของทั้งคู่พร้อมอาการเขิน
> >>และสายตาของนุ่นที่หันไปมองบอม แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันปฎิเสธ
> >>แล้วนุ่นก็มักจะพูดว่า"พวกนี้เนี่ยไม่พูดด้วยแล้ว"
> >>พรอ้มกับหันหลังเดินไปซื้อขนมและบอมก็เดินตามติดๆกันไป
> >>วันศุกใกล้ปิดคอร์สเรียนพิเศษภาษาอังกฤษเมื่อพวกเรามาถึงที่เรียนพิเศษปรากฏ
> ว่า
>
> >>ไฟดับโรงเรียนจึงนัดชดเชยให้วันอื่น
> >>วันนี้จึงไม่ค่อยได้เรียนเพราะวันศุกที่โรงเรียนมีเรียนแค่2วิชา
> >>พวกเราจึงถือสมุดหนังสือไปเรียนเพียงไม่กี่เล่มหลังจากนั้นพวกเราจึงไปเดินเ
> ล่นที่ห้างสรรพสินค้า
>
> >>วันนี้นุ่นผิดปกติดูซึมๆตั้งแต่เช้า พวกเรารบเร้าเท่าไหร่ก็ไม่บอก
> >>ขณะที่เดินเล่นกันอยู่บอมได้จับหน้าผากของนุ่น
> >>บอมตกใจมากเพราะนุ่นตัวร้อนจัด
> >>บอมจึงพูดว่า"นุ่นเธอตัวร้อนมากนะกินยาอะไรหรือยัง?"
> >>"ปวดหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก" นุ่นตอบ
> >>พวกผมจึงรบเร้าให้นุ่นรีบกลับไปผักผ่อนที่บ้านและตัดสินใจให้บอมเดินไปส่งนุ
> ่นขึ้นtaxi
>
> >>โดยผมกับกบจะไปรอที่food center
> >>ก่อนที่ผมจะแยกย้ายกับนุ่น บอมแซวนุ่นว่า
> >>"นี่ไม่สบายขนาดนี้ยังไม่ยอมนอนพักอยู่บ้านอีก"
> >>"ก็ฉันเป็นเด็กขยันนะซิจ๊ะ" นุ่นตอบพร้อมกับยิ้มมา
> >>"ดูนุ่นสิหน้าเหมือนคนจะตายอยู่แล้วยังยิ้มออกอีก"
> >>บอมพูดไปโดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มนี้จะเป็นรอยยิ้มที่พวกผมจะไม่มีวันลืม
> >>สำหรับผมเหตุผลเดียวที่นุ่นมาเรียนวันนี้คือการที่ได้มานั่งเรียนพิเศษข้างๆ
> บอม
>
> >>หลังจากผมแยกย้ายกับนุ่นบอมก็เดินไปส่งนุ่นขึ้นtaxi กลับบ้าน
> >>.......เอี้ยด.....ปัง......อัก......
> >>รถบบรทุกคันหนึ่งวิ่งคร่อมเลนมาชนกับtaxiคันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วค่อน
> ข้างสูง
>
> >>ร่างของผู้หิงคนหนึ่งที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นกระแทกกระจกรถออกมาตก
> ลง
>
> >>บนพื้นและไถลไปข้างหน้าอีก7-10 เมตร
> >>สมุด หนังสือ ดินสอกระจัดกระจายอยู่บนถนนบ้างบนทางเท้าบ้าง
> >>กล่องดินสอ มือถือแตกเป็น 2 ส่วน
> >>พลเมืองดีผู้หนึ่งอุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลไปส่งโรงพยาบาล
> >>เช้าวันเสาร์ ณ ที่เรียนพิเศษวิชาคณิตพวกผมรู้สึกแปลกใจที่นุ่นมาเรียนสาย
> >>เพราะปกตินุ่นจะมาเป็นคนแรก
> >>แต่พวกผมก็คิดว่านุ่นคงยังไม่ค่อยสบายและผักผ่อนอยู่ที่บ้าน
> >>แต่ขณะที่เริ่มเรียนไปได้15นาที เพจของบอมก็ดังขึ้น
> >>พรอ้มกับข้อความจากแม่ของนุ่นที่ว่า ตอนนี้นุ่นอยู่ห้อง ICU โรงพยาบาลเปาโล
> >>ต้องการพบบอมด่วน
> >>เมื่อพวกผมอ่านข้อความนี้จบก็เดินออกจากห้องทันทีมารู้ตัวอีกทีก็คือเห็นรอย
> ช้ำ
>
> >>ของขอบตาที่เกิดจากการร้องไห้ของแม่ของนุ่น
> >>พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ยอมหยุดที่หน้าห้องICU
> >>เมื่อเราเดินเข้าไปในห้องหมอบอกพวกผมว่านุ่นเสียเมื่อ 5 นาที ที่แล้ว
> >>พวกผมเหมือนตกอยู่ในภวัง
> >>น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากทุกคนที่เรียกตัวเองว่าลูกผู้ชาย
> >>ทุกคนยืนร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงของนุ่น
> >>ไม่มีสักคนเปิดผ้าที่คลุมร่างที่ไร้วิาณของนุ่นดูเพราะทุกคนรู้ดีว่านุ่นไม่
> ต้องการ
>
> >>ให้ใครเห็นนุ่นในสภาพอย่างนี้แน่
> >>เหตุการณ์นี้แม้ว่าผมจะเสียใจมากแต่ยังไงก็คงไม่เท่าบอมเพราะทุกคนรู้ดีว่าบ
> อมเสียใจมากที่สุด
>
> >>แต่บอมก็เก่งมากเพราะหลังจากนั้นอาทิตย์หนึ่งก็ไม่เห็นบอมร้องไห้อีก
> >>ขณะนั่งเรียนวิชาคณิตในคาบที่ 7 หลังจากงานฌาปณกิจนุ่น 2 วัน
> >>แม่ของนุ่นได้ขออนุาตอาจารย์เดินเข้ามาหาบอมในห้องและพูดว่า
> >>" ในห้องICU ก่อนที่นุ่นจะสิ้นใจนุ่นบอกกับแม่ให้นำ diary
> >เล่มนี้มาให้บอมให้ได้"
> >>แล้วแม่ของนุ่นก็ยื่นถุงกระดาษที่ข้างในมี diary เล่มหนึ่งมาให้
> >>หลังจากหมดคาบผมและบอมได้หยิบ diary ขึ้นมา
> >>มันเป็น diary เล่มสีชมพู ที่นุ่นใช้เขียนความคิดและความฝันต่างๆของนุ่น
> >>ชื่อของบอมมีอยู่ใน diary
> >>ของนุ่นทุกหน้าตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับบอมที่ห้องศิลปะ
> >>เมื่อพลิกกลับมาช่วงกลางเล่มน้ำตาของบอมก็หยดลงบนรูปๆหนึ่งที่นุ่นวาดขึ้นใน
> diary
>
> >>เป็นรูปนุ่นกับบอมที่ยืนยิ้มโดยนุ่นยืนกอดแขนบอมอยู่และทั้งคู่ใส่ชุดนักศึก
> ษา
>
> >>มหาลัยธรรมศาสตร์
> >>"ทำไมนุ่นไม่รู้ล่ะว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน"
> >>บอมพูดเมื่ออ่าน diary และได้รู้ว่านุ่นรอคอยคำว่ารักจากบอมอยู่
> >>และเมื่อช่วงหนึ่งใน diary จึงได้รู้ว่า
> >>นุ่นเข้าใจผิดว่าบอมไปรักผู้หิงคนหนึ่งที่บอมชี้ให้พวกเราดู ณ
> ที่เรียนพิเศษ
>
> >>สิ่งต่อมาที่ผมได้รู้ก็คือ นุ่นไม่เคยเข้าใจสิ่งที่บอมพูดเสมอในกลุ่ม
> >>ว่า รัก กับ ชอบ นั้นแตกต่างกันมาก
> >>ผมได้แต่นึกเสียดายที่บอมไม่ยอมพูดความรู้สึกของตัวเองให้นุ่นได้รับรู้
> >>ได้แต่ปล่อยให้นุ่นคิดไปต่างๆนาๆ
> >>เพราะถ้าบอมได้พูดและอธิบายความรู้สึกของตัวเองนุ่นก็คงจากไปอย่างมีความสุข
> กว่านี้
>
> >>ก่อนการเร่งสอบปลายภาคไม่กี่วัน
> >>เพื่อให้เวลานักเรียนอ่านหนังสือเตรียมเอ็นครั้งที่2
> >>ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกัน กบได้ตะโกนถามเพื่อนๆทุกคนว่า
> >ถ้าตอนนี้มีพรวิเศษขออะไรก็ได้สิ่งหนึ่งจะขออะไร
> >>คำตอบที่ได้ก็แตกต่างกันไป บ้างขอให้ หล่อ รวย สวย เอ็นติด
> ทุกคนตอบต่างๆกันไป
>
> >>เมื่อกบหันมามองหน้าบอมทุกคนก็หันมาเหมือนจะรอคำตอบจากบอม
> >>"เราขอแค่ได้พบนุ่นอีกครั้งแล้วเราจะบอกเค้าว่าเรารักเค้ามากขนาดไหน"
> >>บอมตอบมาพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆคลอออกมา
> >>หลังที่บอมพูดจบเพื่อนในห้องหลายคนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาของตน
> >>วันนั้นผมจึงได้รู้ว่า นุ่นยังคงอยู่ในใจของบอมอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
> >>วันที่ผมได้รู้อานุภาพของความรักก็คือวันประกาศผลเอ็น
> >>เรานัดเปิดซองจดหมายผลสอบพร้อมกันที่บ้านของกบ
> >>กบติด ม.เชียงใหม่ ผม ติด ที่ประสานมิตร
> >>แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากคือ คนที่ได้คะแนน60
> >>กว่าเกือบทุกวิชาไม่ติดเศรษฐศาสตร์ได้อย่างไร
> >>แต่คำอธิบายของบอมก็ทำให้ผมรู้ว่าบอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักการเงินของเขา
> >>มาเรียนสังคมสงเคราะห์เพื่อเดินตามความฝันของนุ่น
> >>ทำให้ผมได้เห็นความรักที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของคนๆหนึ่ง
> >>ความฝันของบอมเปลี่ยนเป็นการได้สร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
> >>และได้นำชื่อณัฐธิดาที่เป็นชื่อจริงของนุ่นมาตั้งเป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็ก
> >>เพื่อเป็นอนุสรณ์ของผู้หิงจิตใจดีงามคนหนึ่งที่เค้าได้เคยพบเจอในชีวิต
> >>คนที่ไม่รู้จักบอมดีจะมองเค้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ปิดตัวเองไม่ยอมเปิ
> ดใจให้ใคร
>
> >>แต่สำหรับผมรู้ดีว่าใครอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา ........
> >>ในเวลาโพล้เพล้สายลมลมพัดเมฆมาก่อตัวรวมกันจนกลั่นป็นเม็ดฝนลงมาสู่ดินทุกหน
> แห่ง
>
> >>ลมพัดเข้ามาในหัองผมอย่างแรง ทำให้กรอบรูปที่มีรูปถ่ายของพวกเราอยู่
> >>คว่ำด้านหน้าลง
> >>ผมหยิบมันพลิกขึ้นวางที่เดิม
> >>และมองไปที่รูปนั้น อีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้ผมนึกถึง ..เธอ....
> >>เธอ... ผู้ที่ทำให้พวกผมรู้ได้รู้ว่าคนดัดฟันกินอาหารบางอย่างไม่ได้ ..
> >>เธอ... ผู้ที่ทำให้พวกผมได้หัดฟังเพลงค่าย DOJO CITY
> >>เธอ... ผู้ที่แนะนำให้พวกผมมองโลกในแง่ดี และออกไปต่อสู้กับปัหา
> >>เธอ... ผู้ที่นำความงดงามของจิตใจเธอมาให้พวกผมได้สัมผัส
> >>เธอ... ผู้ที่มาเปลื่ยนแปลงชีวิตของพวกผม
> >>เธอ... ผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา
> >>ฝนยังคงกระหน่ำลงบนถนนสายหนึ่ง
> >>เม็ดฝนกระหน่ำลงมาปานจะฉีกสมุดที่อยู่ในดงห้าข้างๆ
> >>ทางเท้าเล่มหนึ่งยุ่ยขาดเป็นส่วน
> >>แม้จะผ่านลมฝนลมหนาวมานานเท่าใดแต่สมุดเล่มนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิม
> >>พร้อมกับรอยหมึกคำสัาที่ไม่อาจเป็นจริงได้เพราะคนๆ หนึ่งได้จากไปแล้ว .....
>
> >>"รัก" บางคนคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องพูด
> >>แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่ามีบางคนใช้ชีวิตเพื่อเสาะหาและรอคอยคำๆนี้จากปากคุณอย
> ู่
>
> >>เมื่อคุณมั่นใจแล้วคุณควรที่จะพูดออกไป
> >>ดีกว่าที่จะต้องมานั่งเสียดายและเสียใจเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่
> >>...สาย...เกิน...ไป....

ผมคงไม่มีโอกาสแล้วละครับ
________________________

แอบชอบ..ชื่นชม..วันแรกพบ
แอบสบ..สายตา..เธอรู้ไหมบ
แอบส่ง..ข้อความ..ภายในใจ
แอบรัก..เก็บไว้..ไม่บอกเธอ
รักเริ่ม..เกิดก่อ..ซ่อนในจิต
รักมาก..ดั่งชีวิต..ใช่ลุ่มหลง
รักเธอ..เพราะรัก..ไร้พรพรหม
รักคง..มั่นอยู่..ตราบนิรันดร
________________________

อ่านแล้วเศร้าจัง
หลายครั้งที่คิดจะบอกความรู้สึกกับเขาแต่รู้ตัวว่ายังไม่กล้าพอ... กลัวว่าพูดออกไปแล้วทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม ...กลัวว่าพูดออกไปเเล้วจะเสียเค้าไป
แค่ได้รู้สึกดีๆอย่างนี้ก็พอ