กระดานความรู้สึก


เรื่องเล่า...และภาพของเขา

..................................


“ลัลลัลลา ลาลาลัลลัล ลาลาลา...”

เสียงเพลงจากวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่าดังมาแผ่วแผ่ว... ฉันจับใจความได้ท่อนหนึ่งว่าเพลงกำลังพูดถึงการพลัดพลากจากลา ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปเปิดเสียงให้ดังยิ่งขึ้น....

“ลาลาลา ลาลาลา ลัลลัลลาลา...”

เพลงยังคงพูดถึงการร่ำลาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด น้ำเสียงของคนร้องก็ช่างร่าเริงเสียนี่กระไร... ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจนึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ อย่างอดไม่ได้....

“แล้วพี่จะกลับมาหาเอ็งนะนวล...” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันยังคงจำได้ไม่มีวันลืมเลือน

พี่สุพจน์ หรือพี่สุพ เป็นคนที่พูดประโยคอมตะนี้กับฉัน ก่อนที่เขาจะขออนุญาติฉันไปสมัครเป็นดาราที่บางกอก...

“ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ...” ฉันสะอึกสะอื้นฮักฮักจนตัวโยนเป็นจังหวะ ในใจน้อยใจเขาเหลือเกิน

....จริงอยู่ ที่เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีพอสมควร คิ้วโก่งจนแทบไม่ต้องกันคิ้ว ใบหูได้ขนาดพอเหมาะรับกับใบหน้า ฟันกรามด้านในเรียงกันครบสี่ซี่ตามข้อกำหนดของกรมอนามัยโลก รวมถึงไฝตรงท้ายทอยด้านซ้ายก็เป็นเม็ดกลมน่ารัก...

“เอ็งต้องเข้าใจพี่นะนวล...” พี่สุพปลอบฉัน ภาพที่ฉันเห็นนั้นเริ่มพร่าเลือน แต่ยังรับรู้ถึงรังสีแห่งความมุ่งมั่นของเขาจนจับได้

“เอาเถอะ…ถ้าพี่สุพคิดว่านวลไม่สำคัญ...” ฉันปล่อยหมัดเด็ด ก่ะว่าประโยคนี้ที่ดิฉันจำเอามาจากละครที่ดูบ่อย ๆ จะทำให้เขาชะงักงัน

“ขอบใจมากนะนวลที่อนุญาติ...” พี่สุพแปลเจตนาฉันไปโน่นเลย พูดพลางก็เอื้อมมือมาเขย่าอย่างดีใจ ฉันหรี่ตามองอย่างเซ็งเซ็ง...

“แล้วพี่จะกลับมา พี่สัญญา…”

พร้อมพร้อมกับพูดจบพี่สุพก็หยิบเป้ใบเขื่องออกมา และสะพายมันอย่างทะมัดทะแมง พลางก้าวเดินลงบันไดบ้านไปอย่างว่องไว โดยไม่ลืมที่จะหันมามองหน้าฉันเป็นครั้งสุดท้าย....

ฉันยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้กลางบ้าน เขาโบกมือหยอยหยอยท่าทางน่ารัก ฉันอดไม่ได้ที่จะโบกมือตอบ (แต่ท่าดิฉันออกแนวน่ารักกว่า) เราโบกกันไปมาเป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้…จนมือใหญ่เป็นใบพายของพี่สุพที่เคยคุ้นตา.. ไกลออกไป…ออกไป…จนกลายเป็นมือขนาดอันน้อยนิด...

...เวลาผ่านไปนาน…นานและนาน...

ชายหนุ่มที่เคยรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะกลับมาหาดิฉัน จนป่านนี้ไม่มีแม้แต่เงา….

ฉันยังคงใช้ชีวิตประจำวันไปอย่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเป็นไปตามครรลองของมัน... ฉันยังคงนึกถึงหน้าของพี่สุพบ้างบางที นอกจากวันไหนที่นึกสนุกอยากเหงามากมาก ฉันจะแอบไปท้ายทุ่งตอนหัวค่ำ แล้วมองดวงดาวที่เกลื่อนกลาดอยู่เต็มท้องฟ้า แล้วก็ปล่อยให้ความรู้สึกลอยไปอย่างไร้ขอบเขต....

“เฮ้ย…” เสียงทุ้มใหญ่ตวาดก้อง ทำเอาฉันสะดุ้ง ดาวหลายดวงตกใจผลุบหายไปในเงาของพระจันทร์

“อ้าว นังนวลนี่เอง มาทำอะไรตรงนี้วะ...” กำนันอ๊อดนั่นเอง

“แล้วกำนันล่ะ... “ ฉันย้อนถาม ในใจนึกตำหนิที่กำนันมาขัดจังหวะฉันจนได้

“มายิงกระต่ายโว้ย..” กำนันทำเสียงหงุดหงิด

“อ้าว…มิน่า นวลก็นึกว่าน้ำค้างลง..” ฉันหัวเราะแหะแหะ แล้วแก้เขินด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุยเสียเลย

“กำนันได้ข่าวพี่สุพมั่งไหม.. “ กำนันยังคงฮึดฮัด แต่ก็ไม่มากเหมือนตอนแรก

“เนี่ย.. พี่เขาหายไปนานแล้วนะ ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงมั่ง ข่าวคราวก็ไม่ส่งมาบอกเลย สงสัยจะลืมเราแล้วละมั้ง..” ประโยคสุดท้ายเบาหวิวจนกำนันต้องเขยิบมาซะใกล้เชียว...

“อือมม์... “ กำนันลูบหนวด

“ฉันกลัวจะลืมหน้าพี่สุพด้วยล่ะกำนัน กำนันก็รู้ว่าความจำฉันไม่ค่อยดี วันก่อนแม่ให้ไปซื้อข้าวสารสองถัง ฉันยังซื้อเหล้าขาวมาสองลังแทนเลย…เฮ้อ…”

“เอางี้ เอ็งมีรูปเขาบ้างไหมล่ะ ถ้ากลัวจะลืมหน้าเขา ก็หารงหารูปอะไรมาติดไว้สิวะ แล้วก็หมั่นดูเข้าไว้ จะได้จำได้ไง... “ กำนันเตือนสติฉันอย่างหวังดี

“จริงด้วยสิ ทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยนะ” ฉันดีใจเป่าปากวีดวิ้ว แล้วรีบกลับบ้าน เพื่อไปค้นหารูปภาพของพี่สุพ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งบ้านมีรูปอยู่เพียงภาพเดียวที่เราถ่ายคู่กัน แต่รูปนั้น เป็นความพิเรนทร์ของฉันเอง ที่เอามือไปปิดหน้าพี่เขา... (ตอนนั้นเป็นท่าที่กำลังฮิตมาก)

“โธ่….ฉันเอามือกุมหน้าผาก ความหวังเริ่มริบหรี่...

…………………………………

ก่อนที่ใบหน้าของพี่สุพจะเริ่มลางเลือนไปจากความทรงจำ...

ฉันก็เริ่มมุ่งมั่นที่อยากจะมีรูปของเขาเป็นของตนเอง

..และแล้วคำอธิษฐานของฉันก็เป็นจริง...

วันนั้น....

ที่หมู่บ้านของฉัน มีรถเร่ขายของจิปาถะเข้ามาขาย มันเป็นรถกะบะคันเก่า แต่ต่อเติมได้หลายชั้น มองไกล ๆ จะดูคล้ายเป็นคอนโดเคลื่อนที่

“เอ้า เร่เข้ามาพ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย... ทั้งซ้ายทั้งขวา ทั้งที่อยู่ด้านหน้าและด้านหลัง กระผมนายนรพลคนซื่อ ขอถือโอกาสเข้ามาสวัสดีพ่อแม่พี่น้อง และนำของมาให้ได้เชยชม แต่จะมีของอะไร ต้องเข้ามาดูให้สุขสม ทั้งของใช้ ของเล่น ยาหม่องยาดม เรามีมาให้ชมกันแล้วครับท่าน….”

ชายหนุ่มเจ้าของรถกระบะร้องเป็นจังหวะได้อย่างน่าสนุก ฉันได้ยินเสียงผ่านไมโครโฟน ก็รีบวิ่งมาดูกับเขาทันที...

“มีรูปดาราไหมคะ...” ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบถามเขาเสียงล่ะล่ำละลัก

“รูปถ่ายทั้งหญิงชาย…อยากบอกว่าสิ่งที่น้องมาดหมายนั้นอยู่ตรงหน้า จะเอารูปนักร้องหรือดารา บอกพี่มาละกันคนดี จะดาราเก่าใหม่ เอาที่เพิ่งเข้าวงการก็มีอยู่หลายเลยน้องพี่ จะเอารูปใครดีมาเลือกดู …ว่าแต่…” ยังไม่ทันที่จะฟังเขาพูดจบ

“นั่นไง” ฉันกรี๊ดเสียงดังลั่น

มันเป็นรูปภาพของพี่สุพนั่นเอง มาดแมนเหลือกำลัง และภาพนั้นก็ทำให้ฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความลิงโลดยิ่งนัก หนุ่มน้อยเจ้าของรถกระบะหันมามอง...

“เอ่อ…ถ้ารูปนี้ไม่ขายครับ...”

ความหวังของดิฉันดับวูบ มิไยที่จะขู่กรรโชกเขา แต่เขาตอบด้วยมาดสุขุมนุ่มลึก ฟอร์มไม่มีตกเลย โดยเหตุผลคือ เขาเป็นคนถ่ายรูปนั้นเอง และอยากจะเก็บมันเป็นที่ระลึกมากกว่า...

“เอารูปอื่นแทนได้ไหม... “ เขาปลอบ ยังมีน้ำใจหยิบอีกรูปมาให้แทน ฉันจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นรูปของดาวตลกคณะอะไรสักคณะนี่แหละ

“ไม่เป็นไร ไม่เอาดีกว่า” ฉันตอบเสียงเบา ๆ ก่อนเดินถอยห่างออกมาอย่างช้าช้า ในใจพยายามนึกถึงใบหน้าของพี่สุพ ที่วันนี้เริ่มจะชัดบ้างมัวบ้างแล้วในความทรงจำของฉัน...

แต่ฉันยังไม่เคยล้มเลิกความหวังที่จะมีรูปภาพของเขา…

วันนั้น ฉันเปิดรายการโทรทัศน์ มีการประกวดอะไรสักอย่างที่มีรูปภาพของเขานั่นเองเป็นของรางวัล ฉันรีบจดที่อยู่ของรายการ และเขียนไปถามรายละเอียดของการประกวดมั่ง และก็รอ…รอ และรอ...

“คุณนวลครับ... ทางรายการขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง รูปภาพนั้น มีคนได้ไปแล้วครับ” เจ้าของรายการโทรมาบอกฉันสามวันให้หลัง

ฉันกระพริบตาถี่ถี่สองสามที ไม่เกินไปกว่านั้นหลังจากได้ฟังคำตอบที่รออยู่…. ในใจสงบเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

เสียงวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่า ยังคงเล่นเพลงลาของมันไปตามท่วงทำนอง...

...ทุกวันนี้ฉันยังคงไม่มีแม้แต่รูปของเขาสักใบ...

แต่หากมีใครถามว่า..ฉันจำอะไรเกี่ยวกับพี่สุพได้บ้าง ดวงตาของฉันจะเป็นประกาย แล้วเรื่องเล่าต่าง ๆ ที่เป็นความทรงจำดีดีจะเริ่มพรั่งพรูออกมาราวกับไม่มีวันจะหมด... ทุกเรื่องยังคงแจ่มชัดและสดใส….

...และถึงแม้ว่าจะไม่มีภาพของเขาในเรื่องเล่าของฉันเลยก็ตาม…

……………………………

โดยคุณ : ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [17:27:52  6 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 1
พอจะบอกรูปพรรณสัณฐาน พี่เขาให้ชัดกว่านี้ได้มั้ย
จะได้ช่วยหา

@^o^@
โดยคุณ :นายละเมอ เพ้อพก - [17:56:01  6 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 2
ใครกันน้าพี่สุพ
โดยคุณ :ว่าน - [18:35:14  6 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 3
...ทุกวันนี้ฉันยังคงไม่มีแม้แต่รูปของเขาสักใบ...

หากได้เจอกันจะเอาไปให้นะคะ ว่าแต่จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่าน้า....
โดยคุณ :เฌอ - [22:15:29  6 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 4
ช่วยค้น ช่วยหา =^O^=
โดยคุณ :ใบหม่อน - [1:52:09  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 5
ช่วยหาจ้ะ ช่วยหา :)
โดยคุณ :gem_ - [2:24:42  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 6
ชมพูฯก็ลองไปงานมีทติ้งสิ ... อาจจะมีรูปหล่นอยู่แถวนั้นบ้างก็ได้นะ .... *O*
โดยคุณ :little angel - [8:32:35  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 7
มีภาคต่อใช่ไหม .. รออ่านค่ะรออ่าน ^_^
โดยคุณ :ปุ๊กปั๊กปุ้ยป้าย - [9:42:00  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 8
ลองเขียนไปขอกับคนชื่อ คิง สิจ๊ะ สงสัยจะได้มาเป็นโหล พี่เขาออกจะใจดี ^0^
โดยคุณ :s - [9:43:06  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 9
ช่างเป็นวรรณกรรมชิ้นดี
โดยคุณ :leowut - [13:41:53  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 10
บางภาพให้คนอื่นได้ เพราะความดีใจที่เกิดขึ้นในสายตาของคนรับ

บางภาพก็ให้คนอื่นได้ เพราะความสามารถ การกระทำของคนนั้น

แต่บางภาพยังไงก็ให้ไม่ได้


เพราะหวง ก็เท่านั้น
โดยคุณ :KING - [22:54:25  7 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 11
อธิษฐานให้นวลได้ภาพของพี่สุพ ไว..ไวนะคะ
ขอให้พี่คิงใจดี มอบภาพสวย ๆ ให้เลย
แต่ก็อยากได้บ้างจัง แต่คงไม่มีการกระทำใด ๆ ที่จะทำให้
พี่คิงให้รูปได้เลย
โดยคุณ :รัง fat - [0:27:16  8 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 12
แล้วจะรอ อ่านต่อนะ.....ฮับ
โดยคุณ :puiman can do - [1:06:08  8 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 13
สวัสดีนะชมพู
ตามมาอ่านเรื่องสนุก ๆ อย่างเคยนะจ้ะ
บางที ไม่มีภาพก็ไม่เห็นจะเป็นไรนะจ้ะ
ชมพูเคยได้อยู่เค้าบอกมั้ยว่า
สมองเราเนี่ยเป็นหน่วยความจำที่จุที่สุด
แถมภาพยังเคลื่อนไหวได้ด้วย
ดีกว่าภาพนิ่งตั้งเยอะ นะจ๊ะชมพู
โดยคุณ :เจ้าชายน้อย(สวย) - [16:04:19  9 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 14
สนุกดีจัง แจกซีไรต์ให้เลยละกัน เอ้า!รับนะ
โดยคุณ :สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าทน - [18:30:15  9 พ.ค. 2544]

ความคิดเห็นที่ 15
คิดได้ไงนี่
โดยคุณ :jarm - [14:41:06  13 พ.ค. 2544]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....