เรื่องเล่า...และภาพของเขา
..................................
ลัลลัลลา ลาลาลัลลัล ลาลาลา...
เสียงเพลงจากวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่าดังมาแผ่วแผ่ว... ฉันจับใจความได้ท่อนหนึ่งว่าเพลงกำลังพูดถึงการพลัดพลากจากลา ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปเปิดเสียงให้ดังยิ่งขึ้น....
ลาลาลา ลาลาลา ลัลลัลลาลา...
เพลงยังคงพูดถึงการร่ำลาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด น้ำเสียงของคนร้องก็ช่างร่าเริงเสียนี่กระไร... ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจนึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ อย่างอดไม่ได้....
แล้วพี่จะกลับมาหาเอ็งนะนวล... นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันยังคงจำได้ไม่มีวันลืมเลือน
พี่สุพจน์ หรือพี่สุพ เป็นคนที่พูดประโยคอมตะนี้กับฉัน ก่อนที่เขาจะขออนุญาติฉันไปสมัครเป็นดาราที่บางกอก...
ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ... ฉันสะอึกสะอื้นฮักฮักจนตัวโยนเป็นจังหวะ ในใจน้อยใจเขาเหลือเกิน
....จริงอยู่ ที่เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีพอสมควร คิ้วโก่งจนแทบไม่ต้องกันคิ้ว ใบหูได้ขนาดพอเหมาะรับกับใบหน้า ฟันกรามด้านในเรียงกันครบสี่ซี่ตามข้อกำหนดของกรมอนามัยโลก รวมถึงไฝตรงท้ายทอยด้านซ้ายก็เป็นเม็ดกลมน่ารัก...
เอ็งต้องเข้าใจพี่นะนวล... พี่สุพปลอบฉัน ภาพที่ฉันเห็นนั้นเริ่มพร่าเลือน แต่ยังรับรู้ถึงรังสีแห่งความมุ่งมั่นของเขาจนจับได้
เอาเถอะ
ถ้าพี่สุพคิดว่านวลไม่สำคัญ... ฉันปล่อยหมัดเด็ด ก่ะว่าประโยคนี้ที่ดิฉันจำเอามาจากละครที่ดูบ่อย ๆ จะทำให้เขาชะงักงัน
ขอบใจมากนะนวลที่อนุญาติ... พี่สุพแปลเจตนาฉันไปโน่นเลย พูดพลางก็เอื้อมมือมาเขย่าอย่างดีใจ ฉันหรี่ตามองอย่างเซ็งเซ็ง...
แล้วพี่จะกลับมา พี่สัญญา
พร้อมพร้อมกับพูดจบพี่สุพก็หยิบเป้ใบเขื่องออกมา และสะพายมันอย่างทะมัดทะแมง พลางก้าวเดินลงบันไดบ้านไปอย่างว่องไว โดยไม่ลืมที่จะหันมามองหน้าฉันเป็นครั้งสุดท้าย....
ฉันยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้กลางบ้าน เขาโบกมือหยอยหยอยท่าทางน่ารัก ฉันอดไม่ได้ที่จะโบกมือตอบ (แต่ท่าดิฉันออกแนวน่ารักกว่า) เราโบกกันไปมาเป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้
จนมือใหญ่เป็นใบพายของพี่สุพที่เคยคุ้นตา.. ไกลออกไป
ออกไป
จนกลายเป็นมือขนาดอันน้อยนิด...
...เวลาผ่านไปนาน
นานและนาน...
ชายหนุ่มที่เคยรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะกลับมาหาดิฉัน จนป่านนี้ไม่มีแม้แต่เงา
.
ฉันยังคงใช้ชีวิตประจำวันไปอย่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเป็นไปตามครรลองของมัน... ฉันยังคงนึกถึงหน้าของพี่สุพบ้างบางที นอกจากวันไหนที่นึกสนุกอยากเหงามากมาก ฉันจะแอบไปท้ายทุ่งตอนหัวค่ำ แล้วมองดวงดาวที่เกลื่อนกลาดอยู่เต็มท้องฟ้า แล้วก็ปล่อยให้ความรู้สึกลอยไปอย่างไร้ขอบเขต....
เฮ้ย
เสียงทุ้มใหญ่ตวาดก้อง ทำเอาฉันสะดุ้ง ดาวหลายดวงตกใจผลุบหายไปในเงาของพระจันทร์
อ้าว นังนวลนี่เอง มาทำอะไรตรงนี้วะ... กำนันอ๊อดนั่นเอง
แล้วกำนันล่ะ... ฉันย้อนถาม ในใจนึกตำหนิที่กำนันมาขัดจังหวะฉันจนได้
มายิงกระต่ายโว้ย.. กำนันทำเสียงหงุดหงิด
อ้าว
มิน่า นวลก็นึกว่าน้ำค้างลง.. ฉันหัวเราะแหะแหะ แล้วแก้เขินด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุยเสียเลย
กำนันได้ข่าวพี่สุพมั่งไหม.. กำนันยังคงฮึดฮัด แต่ก็ไม่มากเหมือนตอนแรก
เนี่ย.. พี่เขาหายไปนานแล้วนะ ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงมั่ง ข่าวคราวก็ไม่ส่งมาบอกเลย สงสัยจะลืมเราแล้วละมั้ง.. ประโยคสุดท้ายเบาหวิวจนกำนันต้องเขยิบมาซะใกล้เชียว...
อือมม์... กำนันลูบหนวด
ฉันกลัวจะลืมหน้าพี่สุพด้วยล่ะกำนัน กำนันก็รู้ว่าความจำฉันไม่ค่อยดี วันก่อนแม่ให้ไปซื้อข้าวสารสองถัง ฉันยังซื้อเหล้าขาวมาสองลังแทนเลย
เฮ้อ
เอางี้ เอ็งมีรูปเขาบ้างไหมล่ะ ถ้ากลัวจะลืมหน้าเขา ก็หารงหารูปอะไรมาติดไว้สิวะ แล้วก็หมั่นดูเข้าไว้ จะได้จำได้ไง... กำนันเตือนสติฉันอย่างหวังดี
จริงด้วยสิ ทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยนะ ฉันดีใจเป่าปากวีดวิ้ว แล้วรีบกลับบ้าน เพื่อไปค้นหารูปภาพของพี่สุพ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งบ้านมีรูปอยู่เพียงภาพเดียวที่เราถ่ายคู่กัน แต่รูปนั้น เป็นความพิเรนทร์ของฉันเอง ที่เอามือไปปิดหน้าพี่เขา... (ตอนนั้นเป็นท่าที่กำลังฮิตมาก)
โธ่
.ฉันเอามือกุมหน้าผาก ความหวังเริ่มริบหรี่...
ก่อนที่ใบหน้าของพี่สุพจะเริ่มลางเลือนไปจากความทรงจำ...
ฉันก็เริ่มมุ่งมั่นที่อยากจะมีรูปของเขาเป็นของตนเอง
..และแล้วคำอธิษฐานของฉันก็เป็นจริง...
วันนั้น....
ที่หมู่บ้านของฉัน มีรถเร่ขายของจิปาถะเข้ามาขาย มันเป็นรถกะบะคันเก่า แต่ต่อเติมได้หลายชั้น มองไกล ๆ จะดูคล้ายเป็นคอนโดเคลื่อนที่
เอ้า เร่เข้ามาพ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย... ทั้งซ้ายทั้งขวา ทั้งที่อยู่ด้านหน้าและด้านหลัง กระผมนายนรพลคนซื่อ ขอถือโอกาสเข้ามาสวัสดีพ่อแม่พี่น้อง และนำของมาให้ได้เชยชม แต่จะมีของอะไร ต้องเข้ามาดูให้สุขสม ทั้งของใช้ ของเล่น ยาหม่องยาดม เรามีมาให้ชมกันแล้วครับท่าน
.
ชายหนุ่มเจ้าของรถกระบะร้องเป็นจังหวะได้อย่างน่าสนุก ฉันได้ยินเสียงผ่านไมโครโฟน ก็รีบวิ่งมาดูกับเขาทันที...
มีรูปดาราไหมคะ... ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบถามเขาเสียงล่ะล่ำละลัก
รูปถ่ายทั้งหญิงชาย
อยากบอกว่าสิ่งที่น้องมาดหมายนั้นอยู่ตรงหน้า จะเอารูปนักร้องหรือดารา บอกพี่มาละกันคนดี จะดาราเก่าใหม่ เอาที่เพิ่งเข้าวงการก็มีอยู่หลายเลยน้องพี่ จะเอารูปใครดีมาเลือกดู
ว่าแต่
ยังไม่ทันที่จะฟังเขาพูดจบ
นั่นไง ฉันกรี๊ดเสียงดังลั่น
มันเป็นรูปภาพของพี่สุพนั่นเอง มาดแมนเหลือกำลัง และภาพนั้นก็ทำให้ฉันกระโดดโลดเต้นด้วยความลิงโลดยิ่งนัก หนุ่มน้อยเจ้าของรถกระบะหันมามอง...
เอ่อ
ถ้ารูปนี้ไม่ขายครับ...
ความหวังของดิฉันดับวูบ มิไยที่จะขู่กรรโชกเขา แต่เขาตอบด้วยมาดสุขุมนุ่มลึก ฟอร์มไม่มีตกเลย โดยเหตุผลคือ เขาเป็นคนถ่ายรูปนั้นเอง และอยากจะเก็บมันเป็นที่ระลึกมากกว่า...
เอารูปอื่นแทนได้ไหม... เขาปลอบ ยังมีน้ำใจหยิบอีกรูปมาให้แทน ฉันจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นรูปของดาวตลกคณะอะไรสักคณะนี่แหละ
ไม่เป็นไร ไม่เอาดีกว่า ฉันตอบเสียงเบา ๆ ก่อนเดินถอยห่างออกมาอย่างช้าช้า ในใจพยายามนึกถึงใบหน้าของพี่สุพ ที่วันนี้เริ่มจะชัดบ้างมัวบ้างแล้วในความทรงจำของฉัน...
แต่ฉันยังไม่เคยล้มเลิกความหวังที่จะมีรูปภาพของเขา
วันนั้น ฉันเปิดรายการโทรทัศน์ มีการประกวดอะไรสักอย่างที่มีรูปภาพของเขานั่นเองเป็นของรางวัล ฉันรีบจดที่อยู่ของรายการ และเขียนไปถามรายละเอียดของการประกวดมั่ง และก็รอ
รอ และรอ...
คุณนวลครับ... ทางรายการขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง รูปภาพนั้น มีคนได้ไปแล้วครับ เจ้าของรายการโทรมาบอกฉันสามวันให้หลัง
ฉันกระพริบตาถี่ถี่สองสามที ไม่เกินไปกว่านั้นหลังจากได้ฟังคำตอบที่รออยู่
. ในใจสงบเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
เสียงวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่า ยังคงเล่นเพลงลาของมันไปตามท่วงทำนอง...
...ทุกวันนี้ฉันยังคงไม่มีแม้แต่รูปของเขาสักใบ...
แต่หากมีใครถามว่า..ฉันจำอะไรเกี่ยวกับพี่สุพได้บ้าง ดวงตาของฉันจะเป็นประกาย แล้วเรื่องเล่าต่าง ๆ ที่เป็นความทรงจำดีดีจะเริ่มพรั่งพรูออกมาราวกับไม่มีวันจะหมด... ทุกเรื่องยังคงแจ่มชัดและสดใส
.
...และถึงแม้ว่าจะไม่มีภาพของเขาในเรื่องเล่าของฉันเลยก็ตาม
โดยคุณ :
ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [17:27:52 6 พ.ค. 2544] |