เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา มีชาวเวบเฉลียงกลุ่มนึงเกิดคิดถึงกันขนาดหนัก หลังจากเปลี่ยนการพบปะกับในเวบบอร์ด มาเป็น ICQ และเครื่องมือสื่อสารประเภทจิกหัว…เอ้ย…ประเภทติดตามตัว ยัง….พวกมันยังไม่หนำใจ เจอหน้ากันดีกว่า เม้าท์กันมันกว่านี้
พวกเรารวมพลพรรค ได้ 7 คน ตอนแรกจะนัดกันวันอาทิตย์ และด้วยความขี้เกียจของคนคนนึง ขี้เกียจออกจากบ้าน 2 วัน “ขอวันเสาร์นะ ได้โปรด please” น้องๆที่แสนดีก็เปลี่ยนวันให้อย่างรวดเร็ว …..

โอ้น้องเอ๋ย พี่มีเหตุผลอีกอย่างซ่อนเร้นไว้ เจอกันค่อยบอกนะจ๊ะ

ในที่สุดวันเสาร์ เราทั้ง 7 ประกอบด้วย นาย Engineer Man ชายเดียวของทริป, น้องทีหัว โลโก้เฉลียง, น้องปราง, น้องแม่มดน้อย, เศษทราย, picmee และหมูตุ้ม ก็นัดเจอกันหน้าร้านประเภทกินด่วน (พยายามสุภาพแล้วนะ) ตอน 17.30 น. ทุกคนตรงเวลาดีมาก นอกจากหมูตุ้มที่บ้านไกลที่สุดและยังอยากถ่อสังขารมาเจอกัน ยังอยู่ระหว่างทาง (หมูตุ้มไม่ได้ตั้งใจสายหรอกนะ แต่ว่ามีอุบัติเหตุเล็กน้อย ที่อุตส่าห์ใส่ชุดสีขาวงามงด แต่ดันเอาก๋วยเตี๋ยวน้ำตกราดชุดเสียก่อนน่ะซิ) คนที่มาก่อนก็เลยเป็นคนดีด้วยการที่ยืนรอหมูตุ้มที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง กลังหมูตุ้มตามไปไม่เจอ…..(หมูตุ้ม ความจริงเราไม่ได้ดีกันขนาดนั้นหรอก พวกเราเจอหน้ากันปุ๊บก็ตั้งวงเม้าท์แตกกันทันที ไม่มีรอให้เสียเวลา ยืนคุยมันตรงนั้นแหละ ทำอย่างกับนัดมายืนคุยกันมากกว่ามาหาอะไรกิน)
พอหมูตุ้มมา เราตัดสินในไปร้านสุกี้ เหตุผลที่เลือกร้านนี้ ก็เหมือนเหตุผลที่เลือกร้านเนื้อย่างตอนท้าย Meeting #1 แหล่ะ “ร้านอะไรก็ได้ นั่งได้นานๆ กินได้เรื่อยๆไม่มาไล่เราออกไป”
พอเริ่มได้กิน ก็เริ่มยิงมุขกันไม่ยั้ง ชูโรงด้วย นาย Engineer Man และ picmee ที่ผลัดกันยิงมุขกันอย่างไม่ยั้ง ทั้งยิงชาวบ้าน ทั้งกัดกันเอง แม้ว่าจะไม่ค่อยถนัด’ เพราะดันเลือกนั่งข้างเดียวกัน แถมมีหัวเด็กกลมๆ ของน้องปรางมาขวางกั้น พวกเราเลยว่า “น้องปราง อย่าทำตัวเป็นคนดีบนเวทีอย่างพี่นกซิ !”
ระหว่างนั่งไปก็ขุดเรื่องของพี่ๆมานินทากันให้หนำใจ
เฮ้ยกระทู้นี้อ่านรึยัง
นี่ๆ เรื่องพี่….เรื่องนี้รู้รึยัง
แถมน้องทีหัวพกรูปพี่ๆเฉลียง ตอนซ้อมคอนเสิร์ตมาให้ดูด้วย รูปดีๆ มีมากหากหาเจอ ส่วนใหญ่แล้วจะหนักไปทางพี่ดี้แยกร่างเป็น 6 คน เหมือน…….. (ไม่กล้าพูดน่ะ เดี๋ยวโดน…) เต็มไปหมด
แต่เอาเถอะ มันอยากได้นี่หว่า ควานหารูปที่พอใจสั่งกันใหญ่ พร้อมคำนินทาประกอบรูป ว่า
รูปโน้นพี่เจี๊ยบดูไม่แก่ รูปนั้นพี่เกี๊ยงไม่หล่อ เฮ้ยดูพี่เกี๊ยงกะพี่นกถ่ายคู่กันรูปนี้ซิ ถ้าไม่ติดว่าร้านเขาคนเยอะอึกทึกกันอยู่แล้ว เขาคงเชิญเราออกไปตั้งนานแล้วล่ะ
แต่ความจริงก็คือความจริง หลังจากนั่งแช่เม้าท์สนั่นกันประมาณ 2 ชั่วโมง … พนักงานเดินมาเก็บโต๊ะเฉยเลย
เอาไปก็ไป …. เราไปต่อร้านอื่นกัน และที่หมายของเราก็คือ ร้านที่มีเค้กขาย
ก็วันนี้เรามาตั้งใจฉลอง “วันเฉลียง” กันนี่นา ตัวตั้งตัวตีคนนึงเฉลยออกมา
เราเลยไปจะไปกินเค้ก “วันเฉลียง” กัน สาวๆ เลือกเค้กกันนานมากราวกับเลือกแฟน
“อันนี้ไม่สวยน่ะ”
“หนูไม่กินกาแฟ” “อ้าว แล้วกันก็ต้องเป็นเค้กหน้าตาเด็กๆ น่ะซิ”
“เฮ้ยอันนั้นมีตุ๊กตาด้วย”
“ตุ๊กตาสาวน้อยนุ่งบิกินีอันนั้น เห็นแล้วคิดถึงพี่จุ้ยว่ะ”
ตบตีกันนานมาก จนคนขายเหนื่อยใจ และคงคิดว่ามันเอาไงของมันวะ
แต่ในที่สุดเราก็ได้เค้กมา 1 ก้อน พร้อมคำสั่งเขียนหน้าเค้กว่า
Happy Anniversary 19th “เฉลียง”
และแล้วเค้กก้อนกลมพร้อม พร้อมเทียน 20 เล่มก็ออกมา
พนักงานแสนดีเหลือเกิน ถามพวกเราว่าเอาเพลงวันเกิดด้วยไหมครับ
พวกเราหัวเราะ และตอบเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าจะขอเพลง เพลงนั้นคงไม่มี”
แต่ไม่รู้ว่าเขาได้ยินสิ่งที่เรานินทาถึงพี่ดี้ และลูกสาวทั้ง 7 ด้วยหรือเปล่า เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนเพลงในร้านเป็นของ Grammy ให้เลย….. ดีจัง
หลังจากเราร่วมเป่าเทียนวันเกิด แล้วจะตัดเค้กแบ่งกันเราหยิบไอ้ของตกแต่งบนหน้าเค้ก ที่มันทำมาจากน้ำตาลที่แข็งๆน่ะ เรียกไม่ถูก มากินกัน
….แต่…..มันแข็งมาก…… ตกแต่งสีเป็นท่อนฟืน หน้าตาเหมือนขนมปังกรอบ แต่กัดปุ๊บ…โอ๊ย ฟัน(กู)เกือบหัก
“(เฮ้ยเนี่ย) อันไหนมันกินได้บ้างครับ(วะ)“
พนักงานตอบบอกว่ากินได้หมดเลย
ว่าแล้วเราก็คว้ามา 2 ชิ้น เอามาฟาดกันอย่างแรง มันยังไม่หักเลยว่ะ
อีกชิ้นเป็นแผ่นเหมือนพื้นดินปะหน้าเค้กอยู่ นาย Engineer Man ก็ใช้ที่ตัดเค้กโลหะฟาดเปรี้ยง !!! อ้อ แล้วไปมันแตก.. แล้วเราก็ยกมันออกมาไม่สนใจกินมันอีก เพื่อตัดกินเค้กกันอย่างสบายใจ สลับกับมุขอันใหม่
เฮ้ย เรามี 7 คนพอดี ใครอยาก(เสมือน)เป็นพี่เฉลียงคนไหน บอกมา…
เลือกกันไปมา พร้อมกับเสียงหัวเราะร่าอย่างเคย (อยากรู้ ใครเป็นใครถามเอาเองนะจ๊ะ)
น้องทีหัวคงรักเฉลียงมากเหลือเกิน เก็บน้ำตาลก้อนแข็งฟันหักกัดไม่เข้ากลับบ้าน ประกอบกับพี่ๆช่วยกันยุว่า เนี่ยเอาไปอม พร้อมอ่านหนังสือนะ รับรองตื่น อ่านได้ตลอด น้องเล็กของเราก็เชื่อแต่โดยดี บรรจงเช็ดครีมออกจากก้อนน้ำตาลห่อกระดาษกลับบ้าน
ยังไม่หมด ของเล่นอีก 1 ชิ้น ที่แปะมาบนเค้ก ไขลานได้ด้วย เราเอามาเล่นกันใหญ่ ถ้าไม่ติดว่าดึกแล้ว คงมีคนหันมาว่าไอ้เด็กโต๊ะนี้มันบ้าแน่ๆ
มุขที่กระหน่ำกันมาตลอดเย็นยังไม่หมด ใครสักคนพูดออกมาว่า
เฮ้ยดูซิ ไอ้ไดโนเสาร์เนี่ย หน้าเหมือนพี่แต๋งเลยว่ะ ตากลมโตๆ แก้มป่องๆ
ไดโนเสาร์อะไรวะ มองจากข้างหลังยังเห็นแก้มเลย
เฮ้ยดูดิ เดินเชิดหน้าไปมาด้วย
เหมือนพี่แต๋งจริงๆ ว่ะ
เช่นกันกับร้านที่สอง เราก็ถูกเขาเก็บของไล่ที่เช่นเคย ก็เล่นนั่งกันจน 3 ทุ่มครึ่ง ร้านจะปิดแล้วนี่นา
พวกเราจึงเดินออกเตรียมแยกกันกลับบ้าน
เสียงหมูตุ้ม กับน้องทีหัวถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า “เอาพี่แต๋งกลับมาด้วยหรือเปล่า”

4 ชั่วโมงกว่าที่พวกเรา นั่งฉลอง “วันเฉลียง” ให้พวกพี่ๆ (ตามสัญญา) ก็จบลง พร้อมรอยยิ้มที่ปะบนแก้มตุ่ยๆ ของแต่ละคนกลับบ้านของตน พร้อมสัญญากันว่า
เดี๋ยวเจอกันบน ”บ้านเฉลียง” นะ
รักเฉลียงจัง

เรื่องที่เล่าไปเนี่ย เกิดขึ้นตั้งแต่วันเสาร์แล้ว แต่ที่เพิ่งจะเล่า เพราะพวกเราเถียงกันนานมากว่า
เล่าดีไหม กลัวเพื่อนๆ โกรธ กลัวเพื่อนๆ งอน
เพื่อนๆคนไหนโกรธ งอนก็ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง ครั้งนี้เรานัดกันกระทันหันมาก
แต่ใครอยากทำตามเมื่อใดได้เลยเพราะนี่คือการสังสรรค์ กระชับสัมพันธ์ระหว่างชาวเวบเฉลียงจ้ะ ไม่สงวนลิขสิทธิ์
----------------------------------
พี่ดี้ หนูทำตามสัญญาแล้วนะ

น่ารักจังเลยค่ะ
ชอบจังเลย ตอนสุดท้ายน่ะ

เสียงหมูตุ้ม กับน้องทีหัวถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า “เอาพี่แต๋งกลับมาด้วยหรือเปล่า”

ฮิๆ น่ารักๆ ชักอยากเห็นแล้วล่ะสิ่ ว่าจะเหมือนขนาดไหน

อยากไปด้วยจังเลยค่ะ น่ารักดี น่าสนุกดี น่าอบอุ่นดีจัง ถ้านัดกันอีกคราวหน้า บอกด้วยนะคะ

ไม่โกรธ ไม่งอน หรอกค่ะ ^_^ เพื่อน ๆ ฉลองเผื่อแล้วนี่น่า แค่ฟังที่เล่าก็สนุกแล้วค่ะ (หวังว่าคงเดาไม่ผิดนะจ๊ะ ;>)
รู้สึกตอนนี้เราจะกลมเกลียวกันดีจังเลยค่ะ อบอุ่นมาก ๆ อย่าลืมไปช่วยกันแต่งนิทานต่อนะคะ กำลังสนุกเลยค่ะ ^_^

น่าสนุกจังคราวหน้าชวนปลายฟ้าด้วยนะ แบบว่าอยากแจม

น่าสนุกจังคราวหน้าชวนปลายฟ้าด้วยนะ แบบว่าอยากแจม

โอย ตาร้อน

อยากเห็นหน้า"พี่แต๋ง" อ่ะ

ซ่า..ซ่า..
ทีหัวเรียกพี่สาวตัวกลม

555 อ่านแล้วขำเป็นรถอีแต๋นสตาร์ทเครื่องเลยค่ะ
อันที่จริง เราโหยหาอาหาร แล้วเอาวันเกิดเฉลียงมาบังหน้าหรือเปล่าคะพี่ ^ ^
-ทราบแล้วอย่าบอกเฉลียง-
ซ่า... ซ่า...

ซ่า... ซ่า...
ทีหัวเรียกpicmee

ขาดเรื่อง เก้าอี้เด็ก ไปได้ไง ..เอิ๊ก

-ทราบแล้วอย่าบอกพี่ปราง-
ซ่า... ซ่า...

น่ารักดี จะมีฉลองอย่างนี้ทุกๆปีไหม เราหวังว่าจะมีโอกาสไปบ้างซักครั้งนะ เราออกจะงงๆ ก๊งๆ จะรังเกียจไหมเอ่ย?

ในที่สุดก็ได้ฟัง ... อิอิ น่าหนุกกันจังน้อ

แล้วตกลงเอาพี่แต๋ง กลับมาป่าวคะ
(แอบเป็นห่วง) :)

อิจฉาจัง อยากไปด้วยอ่ะ

ทำไมไม่ชวนเราบ้างอ่ะ น้อยใจจริงๆๆ :( สงกะสัยจะลืมเรา ฮืออออออ

น่ารักกันจังเลย อิจฉาหนะ ถ้าคราวหน้านักกันอีก ขอแจมด้วยได้ไหมเอ๋ย

ว่างๆก็เอาพี่แต๋งมาอวดกันบ้างนะ อยากดูว่าเป็นยังไง

ยับบาดั๊บบาดี้

อิจฉาจังเลย...แต่ก็ดีใจที่มีคนฉลองวันเฉลียงแล้ว...จะนัดกันอีกเมื่อไหร่..ขอไปด้วยคนนะจ๊ะ :)

5555
โอ้ย! ขำค่ะ ขนาดไปด้วยยังไม่หายขำเลยนะคะนี่
จริงด้วยค่ะ ตกเรื่องเก้าอี้ไปได้ยังงัยคะ พี่picmee
อย่าลืมเอามาเล่าให้ฟังกันอีกนะคะ ^_^

ขอบคุณค่ะ ที่เล่าให้ฟัง เล่าได้น่ารักดี

เล่าได้รสมากเลย
อย่าลืมเอาพี่แต๋งมาให้ดูด้วยนะ
@^o^@

น่ารักกันจริงเชียว

: )

เหมือนได้นั่งฟังด้วยเลย....น่ารักกันจัง ^^

ฮ่า ฮ่า ฮ่า หุ หุ หุ อิ อิ อิ คิก คิก คิก ...ขำ
มีเรื่องตลกสลับอาหาร
คล้ายตลกบริโภคเนอะ

เอ๊ะ ลืมเรื่องตาชั่งหรือเปล่าครับ

ตาชั่งอะไรรือคะ พี่ engineer man

เก้าอี้เด็กอะไรเหรอคะน้องทีหัว พี่ไม่เข้าใจ
เอ๊ะ..เราไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวรึปล่าวเนี่ย

นาย engineer man ตาชั่งอะไรวะ

งานนี้อดไปเจ้าค่ะ
เสียดายเจงๆ
งานหน้าไม่พลาดแน่ๆ หึๆ ...

คราวหน้าขอเค้าไปด้วยคนนะ อยากไปที่สุดเลย ท่าทางน่าสนุกจังเลย

อิอิ
น่ารักจัง
วันหลังอย่าลืมชวนกันเน้อ..

ความเดิมต่อจากตอนที่ 1
เรื่องเก้าอี้เด็กที่ถามหากัน มีใครสงสัยบ้างไหมเนี่ย
..........
ระหว่างที่เราเดินทางไปร้านสุกี้นั้น น้องปราง เด็กน้อยที่อายุก็มาก แต่ดันตัวเล็กเท่าสเมิร์ฟ สูง 150 หนัก 40 (กรุณาคิดภาพตาม....หมาเกรทเดนโตกว่า) เธอเดินเข้าไปสั่งจองโต๊ะ 7 ที่ค่ะ เสียงเล็กใส ราวแก้วเซรามิคขุ่นๆ
พนักงานตอบโดยไม่ต้องคิดว่า
"นั่งโต๊ะ 6 คน เสริมเก้าอี้เด็กตัวนึงได้ไหมคะ"

โอ้ย ตาย ขำแตกกันตรงนั้นแหละ

ยังไม่จบ สาวๆ 4 คน สามารถนั่งเบียดกันได้ 1 ข้าง ส่วนน้องปรางนั่งขวางทางพี่หมา 2 ตัว (Engineer / picmee) ไม่ให้กัดกันรุนแรง ระหว่างกินสนุกสนาม และขำกันอยู่อย่างออกรส

ในที่สุดน้องปรางก็เลิกทำตัวเป็นคนดูบนเวที โดยการพูดออกมา พร้อมขยับตัวลุกขึ้นยืนเล็กน้อย ว่า

"รู้งี้ หนูเอาเก้าอี้เด็กดีกว่า หนูตักสุกี้ไม่ถึงน่ะ"

น่าอิจฉาจังเลย..
Engineer man ไหนว่าจะไปรับเพื่อนเราไม่ใช่เหรอยะ..แล้วไงไม่ชวนเลยนะ..^-^

picmee ขำจัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทนไม่ไหวแล้ว โอ๊ย ปวดท้อง...ปรางพี่ขอโทษ ที่มาหัวเราะเหมือนตอกย้ำปราง ไว้เจอกันครั้งหน้า พี่จะหา "ลัง" ไปให้ปรางยืนต่อตัวนะจ๊ะ
@^O^@

^-^ น่าซาหนุกจัง

ง่า...
แวะมาเพิ่มเรทติ้ง เฉย ๆ ง่ะ
เอิ๊กๆๆ
คุณ engineer man ขา...า เรื่องตาชั่งเนี่ย
คุณคิดไว้ในใจของคุณคนเดียวใช่ไหมเนี่ย
ทำไมคนอื่นไม่รู้เรื่องเลยอ๊ะ
?????

เออ เข้ามาเล่าให้ฟังเลย ไม่มีใครรู้ทั้งนั้น

เออ เข้ามาเล่าให้ฟังเลย ไม่มีใครรู้ทั้งนั้น

จริงเรื่องนี้ไม่ได้เล่าโดยตรงนะ แค่ให้นึกถึงเรื่องตาชั่งที่ล่า meeting ให้ฟังคราวก่อนนะ จำได้ไหม ที่ร้าน S&P ไง
(เล่ามากกว่านี้ไม่ได้แล้วเดี๋ยวโดนปิด)
ถึง โอ๊ต ว่าจะไปรับเพื่อนเธอแล้วหละ แต่เธอดันเห็นงานสำคัญกว่านะทำไงดี คราวหน้า เผาเลยดีไหม?

รู้งี้ไม่บอกใครดีกว่าว่ากำลังปีนโต๊ะ

ทำไมเรทติ้งมันลดจากเกือบ 40 เหลือ 19 ล่ะเนี่ย

นั่นสิ นั่นสิ
ลดลงอย่างเห็นได้ชัดเลยนะเนี่ย
ทั่นประธานค่ะ
มีการโกงคะแนนกันค่ะ
:P

คุณ engineer man เล่าที่ daidomon ไม่ใช่หรือ
หรือมีตาชั่ง version2 อีก ขนาดเวอร์ชันแรก
ยังขนาดนั้น

@^o^@

พี่ละเมอ อยากรู้ล่ะซิ
อันนี้ต้องเล่าส่วนตัวครับผม.........

อยากรู้เหมือนกัน ฟังด้วยนะ

ใครอยากรู้เรื่อง ตาชั่ง บ้าง

เจอกัน Meeting ครั้งหน้านะ
Engineer Man จะเล่าให้ฟัง

เพิ่งแว่บมาอ่าน
@^-^@

ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่

โดยคุณ :