เมื่อคืนที่ได้ดูคอนเสิร์ตเฉลียง ทำให้เราคิดถึงอะไรๆ อีกหลายอย่าง
"เฉลียง"ถือกำเนิดขึ้น ณ ตอนที่เรา 4 ขวบ จะไปรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับดนตรี และชีวิต
จำได้แต่ว่าพ่อร้องกล่อมด้วยเพลงสุนทราภรณ์..เหมือนพี่เจี๊ยบเลยเห็นไหมคะ..
จำได้แต่ว่าตอนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับที่ทำงานพ่อ แล้วถูกบังคับให้ร้องเพลง เด็ก ป. 5 คนนั้น เลือกเพลงอะไรสักเพลงของคุณหนุ่มเสกที่มีอยู่ในหนังสือพวกคอร์ดกีตาร์
จำได้แต่ว่าเพลงที่ชอบที่สุดตอนเด็ก คือ เพลงพี่ชายที่แสนดี ของพี่อุ้ย รวิวรรณ
ดูเหมือนว่าไม่ใช่เฉลียงเลยใช่ไหม


แต่เรารู้สึกอยู่ว่า เพลงที่จำได้อยู่จนบัดนี้ นอกจาก พี่ชายที่แสนดีแล้ว มันเป็นเพลงหลากหลายเพลงของเฉลียง พี่อุ้ยอยู่ในความทรงจำของเราแค่พี่ชายที่แสนดี
แต่เฉลียง มีมากกว่านั้น
เด็กอายุแค่นั้น ฟังเพลงที่พี่จิกสรรปั้นแต่งไม่เขาใจดอก แต่เริ่มเข้าใจมากขึ้น ตามอายุที่มากขึ้น
พ่อของเด็กคนนั้น ไม่ได้มีรายรับมากมายอะไร อาชีพครู...เหมือนพี่ดี้เลย.... เขาจึงไม่มีของสะสมอะไรของเฉลียง เทปเพลงเฉลียง มีแต่ชุดคุณยายกายสิทธิ์ เขาไม่มีวิทยุเทปส่วนตัว เพิ่งจะมีวางตรงหัวนอนก็สัก ม.2 แล้ว .... เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเฉลียงเลย....
แต่เขาไม่รู้ตัวว่าเขาชอบเพลงของเฉลียง และสามารถร้องได้ในทุกชุด แม้จะไม่ใช่ทุกเพลง
เขาลืมไปว่าเขาชอบพี่เจี๊ยบทั้งในฐานะนักร้อง ตอนที่เป็นซูโม่ และขณะที่เป็นพิธีกรวิก 07
เมื่อเริ่มโตขึ้น
เขาชอบเพลงของพี่ฟอร์ด เพราะหลงเสน่ห์ความไพเราะของเครื่องเป่า แต่เด็กนั่นไม่รู้ตัวว่า มีอีกคนที่ฝังเสียงงดงามนั้นไว้ในใจ (.... พี่แต๋งไงคะ)

พอที่พ่อ-แม่จะให้ไปไหนต่อไหนได้ คอนเสิร์ตแรกที่อยากไป กลับเป็นคอนเสิร์ตของเฉลียง
แต่รู้อะไรไหม ตอนนั้นเฉลียงหายไปแล้ว
เมื่อ 6 ปีก่อน เด็กคนนั้นอยู่ ม. 6 เฉลียงกลับมาอีกครั้งพร้อมประกายความหวังในใจ...แต่ด้วยเหตุผลอื่นๆอีกมากมาย เขาไม่ได้ไป....
สิ่งที่ฝังใจเด็กคนนั้นเรื่อยมาคือตอนที่ดูข่าว แล้วพบว่านั่นคือคอนเสิร์ตสุดท้าย....เขาร้องไห้...ร้องไห้ให้กับกลุ่มนักร้อง (Boy Band) กลุ่มหนึ่ง ไม่รู้ว่าทำไม

ปลายปีก่อน เด็กคนนั้นเติบโต ทำงานแล้ว ก็มีข่าวคอนเสิร์ตเรื่องราวบนแผ่นไม้ .... เราคงไม่ได้ทำบุญร่วมกันมา เขาซื้อบัตรไม่ได้
แต่กรรมเก่าที่พี่ๆเฉลียงทำคงมีมากพอ เราได้บัตรรอบซ้อมใหญ่มาจากเพื่อน ...คราวนี้เป็นตายอย่างไรก็ไป จริงๆแล้วเราติดธุระจะไปฟังปราศรัยเลือกตั้งของพรรคการเมือง...เอาน่า ปราศรัยเดี๋ยวก็มีเฉลียงมีอีกทีเมื่อไหร่ไม่รู้.... เราเลือกไปนั่งในหอประชุมใหญ่ ที่มหาวิทยาลัยของเรา
เราร่วมร้องไปกับทุกเพลง
เราอิ่มเอมไปกับเรื่องราวเกือบ 20 ปี บนแผ่นไม้ที่ทรงคุณค่า
เรายิ้มกับพี่เจี๊ยบเพราะนิทานหิ่งห้อยภาคพิเศษ (พี่เจี๊ยบคะ..หนูส่งยิ้มกว้างๆ ผ่านศีรษะคนมากมายไปให้ เห็นหรือเปล่าคะ)
คอนเสิร์ตจบ ไม่ร้องไห้สักนิด มีแต่ยิ้มกับเพื่อนที่ไปด้วยกัน ยิ้มกับตัวเอง ยิ้มกับลมที่พัดเข้าหน้าต่างรถเมล์สาย 59 ตอน 5 ทุ่ม

ตอนนี้เด็กคนนั้นทำงานแล้ว แม้เงินเดือนราชการ 6000 กว่า ...
รู้ไหมว่าเขาเก็บเงินอย่างที่สุดเพื่อซื้อความทรงจำเกี่ยวกับเฉลียง
เขาสั่งจอง VDO คอนเสิร์ตอย่างไม่ลังเล

แต่รู้ไหม ช่อง 7 เมื่อคืนทำให้เขาลังเล เกือบจะเปลี่ยนใจ แค่ท่อนสั้นๆ แค่นั้น เขาร้องไห้ราวกับกลับไปเป็นเด็กตัวน้อยอีกครั้ง
ร้องไห้กับประโยคของพี่เกี๊ยง
ร้องไห้กับที่พี่เจี๊ยบพูดว่าใจหาย
ร้องไห้กับที่พี่ดี้พูดว่า แล้วเราจะเจอกันอีกทีที่ไหน

แล้วเราจะเจอกันอีกที่ไหน

เด็กคนนั้นเพิ่งคิดได้ว่า เขามัวแต่มองหาคนอื่น มองหา hero ที่บินผ่านเข้ามาชั่ววูบ
แต่เขาลืมเพื่อนเก่าที่วิ่งเล่นด้วยกันมาในช่วงเวลาหลายปี
พอรู้ว่าเพื่อนรุ่นพี่นั้น กำลังจะจากไป ไปตามทางของตนเอง....
ทำไมรู้ตัวช้าเหลือเกินนะ

แล้วเราจะเจอกันอีกที่ไหน

ฟุ้งซ่านและสับสนเหลือเกินแล้ว

ฟุ้งซ่าน ได้จับใจเหลือเกิน
@^o^@

อ่านมาถึงช่วง ..

ร้องไห้กับที่พี่เจี๊ยบพูดว่าใจหาย
ร้องไห้กับที่พี่ดี้พูดว่า แล้วเราจะเจอกันอีกทีที่ไหน

ยอมรับว่า น้ำตาไหล เลยค่ะ ...

เป็นความรู้สึกเดียวกัน ที่ถ่ายทอด ได้ลึกซึ้งมาก

อิจฉาจัง
อยากบรรยายอะไรได้เก่ง ๆ แบบนี้บ้าง

picmee จ๋า แล้วเราจะเจอพี่ๆ เค้าได้ในความทรงจำตลอดไปค่ะ ^_^

ซึ้งค่ะ และเชื่อว่าความรู้สึกนี้คงไม่เกิดแต่เฉพาะคนดูอย่างเรา แต่พี่ ๆ เฉลียงก็คงเช่นเดียวกัน ถ้าความหวังเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตจริง ก็อยากจะหวังว่าเรื่องราวเรื่องนี้ จะหวนคืนมาให้เห็น ให้ได้ยิน ให้รับรู้ ได้อีกครั้งในอนาคต นะคะ

ดูเทปคอนเสิร์ตที่ช่อง7เมื่อคืน
ตอนสุดท้าย พี่ดี่พูดว่า เป็นเรื่องง่ายที่เราทุกคนสามารถเจอเฉลียงได้ในเวลาที่เราคิดถึง
แต่เวลาที่เฉลียงคิดถึงเรา จะไปเจอกันได้ที่ไหน อยากบอกพี่ดี้ค่ะว่าเราเจอกันได้ที่นี่ และที่ความทรงจำค่ะ

เก่งจังค่ะ พี่ปิ๊ก นับถือค่ะ ถ่ายทอดความรู้สึกได้โดนใจมากค่ะ

อ่านแล้วประทับใจ โดนใจมาก เห็นด้วยมาก

เรื่องราวบนแผ่นไม้จดจำ ... เมื่อเรามานั่งดู :~)

pic ขอบคุณจริงๆ ความรู้สึกคงไม่ต่างกันนะ แต่เพราะเป็น pic มันคงหลั่งไหล ออกมาได้ขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ

เคยรู้สึกอย่างนี้เมื่อตอนคอนเสิร์ตจบไปหมาดๆ
และเริ่มทำใจได้(ยังกะคนอกหัก) มาเกือบเดือน
เมื่อคืน นั่งดูพี่ๆ ทั้ง 6 อีกหน
ความรู้สึกนั้นเริ่มกลับมา
มันเหงา เศร้า จริงๆนะพี่
เมื่อได้ยินคำว่า
"ครั้งสุดท้าย" จากพี่ดี้และพี่แต๋ง


เฮ้อ...ขอบอกว่าต้องเริ่มทำใจใหม่อีกหน
เฉลียงจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป
มันเป็นส่วนหนึ่งในหัวใจที่ไม่อาจลบเลือนไปได้
........คิดถึงเฉลียง จริงๆ......

อ่านกระทู้คุณpicmeeทำให้น้ำตารื้นขึ้นมาอีกแล้ว

ตอนนี้พูดอะไรไม่ออกแล้วค่ะ
น้ำตาซึม สะเทือนใจกับคำว่า
"อดีต" และ "สุดท้าย"

พี่ปิ๊กคะ เก่งจัง ถ่ายทอดออกมาดีจังค่ะ เล่นเอาน้ำตาไหลท่ามกลางความ ตะลึง และทึ่งในตัวพี่ปิ๊กค่ะ

อ่านแล้วเริ่มจะมีน้ำตาอีกรอบ ตรงใจมากค่ะ

รู้สึกเหมือนกันตรงที่ว่า เรารู้จักใครคนหนึ่งมานานแสนนาน สม่ำเสมอ แล้วก้เข้ากันได้ดีกับเราเหลือเกิน แต่เราเพิ่งมารู้สึกสูญเสียตอนที่เขาต้องจากไปทำหน้าที่ของเขาเองแล้ว เหมือนอยากจะหมุนย้อนเวลา แล้วเก็บความทรงจำอันมีค่าไว้ให้มากกว่านี้

pic เราเข้าใจความรู้สึกทุกอย่างนะ
ทุกคนบนนี้ก็คงคิดเหมือนกัน
ที่ถามว่าจะได้เจอกันอีกที่ไหน
ต้องเจอสิจ๊ะ...ก็พี่ๆอยู่ในใจของพวกเราเสมอไง

เจอกันที่นี่ไงคะ ...เจอกันที่ชมรม เราก็ไม่เหงา เพราะมีคนร่วมเหงาอีกมากมาย ......และวันว่างๆ อาจได้เจอพี่เขาที่นี่เหมือนกัน (ใช่ไหมคะพี่ พี่ๆ ไม่ทิ้งน้องน้าาาาาาา) อย่างน้อยการได้รู้ข่าวเล็กๆ น้อยๆ การที่รู้ข่าวว่าพี่ๆ ก็ยังก้าวเดินอยู่ในโลกใบเดียวกัน ได้รู้ทุกข์สุขบ้าง.....ได้รู้ว่าพี่ๆ รู้ว่ามีพวกเราเป็นกำลังใจให้ วงเฉลียงก็ยังอยู่ตรงนี้ไงคะ.....

จับใจ..จริงๆคะ...ความรู้สึกนี้เป็นกันทุกคนเลยนะคะ.....

ไม่อยากเชื่อเลยว่าปิ๊กจะเล่าได้ความรู้สึกขนาดนี้...
ที่พี่ดี้พูดว่าพวกเราสามารถเจอพี่ให้ที่...
นู๋ขอบอกว่าใช่ แต่เราจะไม่ได้เห็นพี่มายืนร้องเพลงให้พวกเราฟัง มาเล่าเรื่องสนุก ๆ ไม่ได้ยินเสียงเพลงจะพี่ในนามของ "เฉลียง" อีก สิ่งเหล่านี้พวกเราจะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะค่ะ

หลังจากน้ำตารื้นๆเมื่อคืนนี้ ก็มาอินอีกทีตอนอ่านกระทู้นี้แหละค่ะ หวังว่าพี่ๆคงรู้นะคะ ว่าน้องๆที่นี่ก้อยังคิดถึงพี่เหมือนเดิม

เมื่อคืนดูเทปยังไม่รู้สึกเท่าไหร่...
มาน้ำตาซึมก็ตอนอ่านกระทู้พี่ปิ๊กนี่แหล่ะค่ะ

พี่ปิ๊กขา พี่ทำให้หนูน้ำตาซึมเป็นรอบที่ 3 หลังจากคอนเสิร์ตครั้งนั้นจบ หลังจากดูเทปคอนเสิร์ตเมื่อวาน พี่ปิ๊กบรรยายได้ความรู้สึกจริงๆค่ะ

อยากบอกพี่ดี้และพี่ๆเฉลียงค่ะว่าเราจะเจอกันได้เสมอใน
" www (world wide web) "
^--^

ประทับใจครับ ถ่ายทอดความรู้สึกได้ตรงกับใจจริง ๆ

ตอนพี่ดี้ถาม ... หนูก็ตอบเหมือนกับเพื่อนๆ หลายคนในนี้ (ตอบซะดังเชียวด้วย ... หน้าจอทีวี) ว่า เจอกันที่ เฉลียงดอทคอมค่ะ :)

เรามาเดินขบวนประท้วงให้มีคอนเสิร์ตเฉลียงกันอีกเหอะ...ตอนนี้แบบว่าเริ่มมีตังค์บ้างแล้วแต่ไม่อยากดูvcdอย่างเดียวอะเพิ่งเอนท์เสร็จแล้วก็อยู่ไกลตั้งเชียงใหม่...ตอนนี้เอนท์ติดธรรมศาสตร์แล้วเชียวแต่มาไม่ทัมคอนเสิร์ต
เฮ้อ.....

เป็นคนหนึ่งที่ได้ไป สัมผัสบรรยากาศเเละร่วมย้อนรำลึกเรื่องราวบนเเผ่นไม้เสียดายที่เราไม่ได้ดูรอบสุดท้ายที่จะได้อยู่ร่วมกับพวกพี่ๆเฉลียงนานๆเท่าที่ทำได้ นี่เป็นการไปดูคอนเสิรท์เฉลียงครั้งเเรกยังหวังอยู่ในใจลึกๆว่าจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายจริงๆ เราได้เข้ามาที่webเฉลียงหลายหนเเล้วเเต่นี่เป็นครั้งเเรกที่ได้เข้ามาร่วมพูดคุยกับผู้คนบนเฉลียงที่มีหัวใจรักสิ่งเดียวกันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวร้อยกับเฉลียง ตัวเราเองรู้จักเฉลียงตอนเรา11ปีกับ อื่นๆอีกมากมายจนบัดนี้เราก็ยังรักอยู่เรามั่นใจว่าเราต้องฟังเพลงเฉลียงไปจนตาย อยากบอกว่ารู้สึกดีและอบอุ่นใจที่มีที่ๆเราจะพบพูดคุยกับเพื่อนๆชาวเฉลียงและพวกพี่ๆเฉลียงได้ ณ.ที่นี่

อ่านกระทู้พี่ปิ๊กแล้วใจหวิว..น้ำตาคลอค่ะ..
ขอบคุณที่เขียนให้ได้อ่านนะคะ..คงเหมือนกับความรู้สึกของใครๆในที่นี้อีกหลายๆคนรวมถึง pitsie ด้วยค่ะ... :~~