เรื่องที่ 7
ผู้แต่ง : .........เอ๊ะ.....ใครกัน....


เรื่องราวบนแผ่นไม้ของเรา

นักแต่งเพลงคนโปรดของฉันเคยบอกว่า ถ้ามีบ้านขอให้เผื่อที่ว่างสักที่
เป็นเฉลียง ยื่นออกไปพบความสุขของโลกนอกบ้าน
….
ที่บ้านสวนกล้วยไข่ของเรา..มีเฉลียง
ที่บ้าน.. เคยมีพ่อ
ในวันที่รู้สึกสบายดีเราเคยปูเสื่อนอนเอกเขนก
แบกบาลคุยกันสองคนประสาพ่อลูก
กลิ่นดอกมะลิยังกำจายจากกระถางนอกชาน
พ่อเป็นคนรอบรู้ เราจึงคุยกันตั้งแต่ต้นไม้ที่เพิ่งปลูกไว้อย่างสารภี
ความรู้สึกดี ๆ ที่ไม่รักแต่คิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ของพ่อกับเพื่อนบางคน
เรื่อยไปจน เรื่องปรากฏการณ์ฝน และเลยเถิดไปจบที่ตะไคร่น้ำสุดขอบฟ้า
….
วันนี้ ที่เฉลียง
ไม่มีพ่อ
วันใดที่คิดถึงพ่อ
คิดถึงความฝันที่ยังไม่จบและอื่น ๆ อีกมากมายที่พ่อฝากเอาไว้
ฉันจึงมายืนที่เฉลียง
เพื่อเตือนให้ตัวเองได้ย้ำคิดย้ำฝันต่อจากวันเก่า
สายลมพัดมาเบา ๆ
แสงดาวส่องประกาย
ทันกับที่หิ่งห้อยจากกิ่งสารภีกระพริบแสง
พ่อ… อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ยังมองลงมาหาฉัน..ที่..เฉลียง

ู^_^ เก่งจังค่ะ ^_^

ซึ้งจัง

ชื่นชมครับ :o)

ถ่ายทอดได้อบอุ่นค่ะ ^_^

เก่งจัง .. @^-^@

@^0^@

น้ำตารื่น :~)

( ^^ )

@^o^@

:)

อ่านจบแล้วนึกถึงเพลงนี้ค่ะ

ชื่อเพลง: คิดถึงเหลือเกิน
ศิลปิน: มาลีวัลย์ เจมีน่า
อัลบั้ม: อะคูสติก เธอผู้เดียว

ไกล อาจจะไกลแสนไกล
อาจจะไกลจนสุดสายตา
เราห่างกันอาจจะไกลสุดฟ้า
อาจจะเกินที่จะพบกัน

* แต่ความห่างไกลไม่เคยห้ามใจ ที่ยังคิดถึง
ส่งไปให้ถึงใจเธอ อยากจะบอกเธอ
คิดถึงเธอเหลือเกิน ...

ยังไม่ลืมที่ได้เคยใกล้กัน ไม่ลืมวันและคืนนั้นเลย
ยังไม่ลืมที่เราคุ้นเคย ที่เราผูกพัน
ก่อนจากกัน จนไกลแสนไกล

อยากบอกเธอ คิดถึงเธอเหลือเกิน ...

ซาบซึ้ง.....