: แบกความฝันเป็นรูปเล่มของคนอื่น ๆ อยู่เต็มเป้
ไม่รู้ว่าหนังสือใหญ่-เล็ก สิบเจ็ดเล่มนี้หนักกี่โล
ไม่รู้ว่าหมดเงินไปเท่าไหร่ รู้เพียงยังมีเงินติดกระเป๋ากลับบ้าน ก็ไม่เสียดายแล้ว...

โบกมือลาแยกกับน้อง ๆ ที่ถนนสีลม ด้วยเสียงเพลงที่แว่วมา
ทำให้ฉันเดินเข้าไปหา อย่างไม่หวั่นกับน้ำหนักที่ถ่วงหลังให้หน้าหงายอยู่
เดินไปตามถนนสีลม ผ่านภาพเขียนบนทางเท้า
ผ่านเก้าอี้ที่เชื้อเชิญให้นั่งเป็นนางแบบ
ผ่านสินค้าที่ซื้อเป็นโหล ๆ จากสำเพ็งมาแบ่งขาย

...ฉันเดินผ่านถนนแห่งความฝันของใครต่อใคร
แล้วนั่งฟังเพลงอยู่บนราวเหล็กหน้าธนาคารกรุงเทพ
ตบมือให้กับเพลงแล้วเพลงเล่าที่จบลง
มีหลายเสียงเปาะแปะ ๆ อย่างไม่เต็มไม้เต็มมือนัก
พอ ๆ กับการร้องอย่างเขินอายต่อหน้าชุมชนแห่งนี้....
มือกีตาร์กับมือเบสที่ขยับเพียงแต่ 2 มือ ที่จับคอร์ดกับดีดสาย
นักร้องที่ขยับเพียงแต่เท้ากับโยกตัวเล็กน้อยใส่ในเพลงที่สุดมันส์ !!
มีเพียงมือกลองเท่านั้นที่ใส่กำลังอารมณ์อย่างเต็มที่
ด้วยเพราะรอบตัวมีแต่กลองบังไปหมด ก็ไม่อาจทราบได้....

วันนี้...ถ้าถามว่า หากฉันยังไม่มีอัลบั้มเพลงเป็นของตัวเอง ฉันจะยังร้องเพลงไหม?
- ฉันก็จะร้อง...
ถ้าวันนี้ยังไม่มีคนมาขอซื้อรูปที่ฉันวาด ฉันจะยังวาดรูปอยู่ไหม?
- ฉันก็ยังจะวาดอยู่...
แล้วถ้าวันนี้ ฉันยังไม่มีหนังสือสักเล่มให้ใครซื้อกลับบ้านล่ะ...
ฉันจะยังรักที่จะเขียนอยู่ไหม...?
- ฉันยังรัก และยังทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน!!!

แต่ฉันจะไม่มีวันเอารูปไปนั่งขายอย่างเหนื่อยหน่ายอยู่ริมถนน
ไม่มีวันจะยืนร้องเพลงอยู่ข้างถนน โดยไม่กระโดดโลดเต้นตามจังหวะ
ไม่มีวันที่จะปล่อยความรู้สึกนึกคิดให้หายไป โดยที่ไม่บันทึกมันไว้...

..... ..ฉันให้กำลังใจนักดนตรีพอแล้ว ก็ลุกเดินไปตามถนนไร้รถแห่งนั้น
มองเศษผงชอล์กที่ละเลงอยู่ตามพื้น...
ตอนเด็ก ๆ ฉันชอบวาดการ์ตูนบนถนน
เขียนตั้งเตเล่นกับเพื่อน
ขีดวงกลมเล่นอีกาฟักไข่
เอาถนนที่มีเส้นกลางมาเล่นบาลูน
โยนทอยเส้นด้วยตุ๊กตุ่นยางตามเส้นขวางถนน
ถอดรองเท้าทำโกลล์หนูเตะบอลพลาสติก...
หัดเล่นเสก็ต และหกล้ม...

วันนี้ฉันเกิดคำถาม
"ถ้าเป็นเจ้าของถนนสายหนึ่ง จะทำอะไร?"
แล้วเสียงเพลง " โด้ เร มี โด้ เร มี ซอล...ลา หนูขอเวลาสามนาที "
ก็ดังเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงร้องผิดคีย์อย่างสนุกสนานของเด็กฝูงหนึ่ง
ไม่มีอะไรน่ากลัว น่าอาย ในความคิดของเด็ก ๆ...
ฉันยิ้มระบายให้กับวันนี้ แล้วเดินเข้าประตูรถไฟฟ้าไป
ก่อนที่ใครต่อใครจะหอบเอาความฝันเก็บกลับบ้าน.

หมีสมองฯบ้าพลัง :)

..ฝันดีจงมีแก่ผู้อ่าน

ตอนสุดท้าย...ฉันรู้ว่าเธอ รอ... อยู่ที่หน้า คอมฯ รอใครเข้า มาอ่าน กระทู้ ถึงรู้ว่า!!!!! ไม่มีใครมาอ่าน ฉันก้อจะรอ ด้วยความตั้งใจ

ไปเหมือนกันบ่ายสอง วันอาทิตย์ ตั้งใจไปเจอพี่จิกโดยตรง แต่พอเจอจริงๆไม่กล้า เข้าไปหา
(กลัวรู้ว่าแอบปลื้ม) บ้าดารา คนเยอะมาก ดีใจที่ไม่มีใคร รู้จักเราเลย

:)

เมื่อวันเสาร์ ก็ไปเดินถนนแห่งความฝันที่ถนนพระอาทิตย์มา เป็นถนนความฝันสำหรับตัวเองและใครเองหลายคน

เดิน ทนโคตรๆ เละ หวะ ลูกอีช่างเดิน ขอเดินด้วยคนเดะ

แยกทางกันเดิน แล้ว เหรอ น่า ฉงฉาน

มีความพยายามกัน นะ ขอให้ตั้งใจดีๆ ทีมงานนะ รักกันมากๆหน่อย อย่าลืมเป้าหมายที่วางไว้ซิ

Hi ^0^

For u.

หอมกลิ่นความฝัน

มือมาร เราขอท้านาย ใครจีบหมีสมองได้ก่อน กัน

สู้ นะ

คนเยอะจริงๆเนอะเบียดเสียดกันจนน้ำหนักลดไปหลายกิโล

:)