กว่าจะถึงพระอาทิตย์
..........................................
...ดุจประหนึ่ง...ถอนหายใจเฮือกใหญ่ติดต่อกันสามสี่ที และไม่ทันจะเริ่มต้นถอนรอบที่ห้า หัวหน้างานของหล่อนก็หันขวับมาทันที...
คุณดุจข้องใจ...หรือมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ
เสียงทุ้มใหญ่ ห้าว ดุดัน ไร้อารมณ์ขันโดยสิ้นเชิงถามขึ้น
เอ้อ
ปะ ปล่าวค่ะ...
หล่อนตอบเสียงสั่น มือไม้เย็นเฉียบ ใบหน้าซีดขาวราวกลับจะเป็นลม
หัวหน้างานของหล่อนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เพราะเมื่อตอนบ่ายแก่ ๆเขายังเห็นดุจประหนึ่งแหกปากร้องเพลงลั่นออฟฟิศ คล้อยหลังไม่ถึงชั่วโมง เจ้าหล่อนกลับเปลี่ยนไปเหมือนคนละคน...
"พอดีดุจไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ..."
หญิงสาวเอามือกุมขมับ ทำท่าเหมือนจะเซล้ม
โดยทำเป็นถลามาทางหัวหน้างานพอดี
เฮ้ย
เขาสะดุ้ง เอามือปัดป้องพัลวัน
เอาเถอะ เอาเถอะ เขาพูดละล่ำละลัก
ถ้าคุณไม่สบาย ผมอนุญาตให้คุณลาไปหาหมอก่อนแล้วกัน
จริงเหรอคะหัวหน้า... ดุจประหนึ่งดีดตัวขึ้นตั้งตรงทันควัน ไม่มีวี่แววของคนป่วยเลยสักนิด
ถ้างั้นลาเลยละกันนะคะ หล่อนพูดพลางพนมมือไหว้ขอบคุณเสียงใส แล้วก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเป็นจังหวะช่าช่าช่าออกจากสำนักงานพร้อมผิวปากด้วย
ความสบายอารมณ์...
หญิงสาวออกจากที่นั่นด้วยอาการลิงโลด แต่ไม่ได้ไปหาหมอเหมือนอย่างที่หัวหน้าของหล่อนคาดคิด !!!
ดุจประหนึ่งโบกรถเมล์คันงามที่ผ่านตรงหน้าอย่างแม่นยำ เสียงผู้คนบนรถพากันชื่นชมและปรบมือกันเกรียวกราว ทันทีที่รถจอดสนิทตรงหน้า หล่อน
รีบกระโดดขึ้นรถอย่างทันควัน...
...ในใจของหล่อนนึกถึงจุดมุ่งหมายที่อยู่ตรงหน้าเพียงอย่างเดียว...
ถนนพระอาทิตย์ป้ายหน้าคร้าบบบบ..
เสียงกระเป๋าดังจนแสบหูดังก้อง หล่อนสะดุ้งตื่นทันที แต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามากนัก นอกจากเอามือลูบผมที่กระจุยกระจายให้เข้าที่
พร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อและความมันบริเวณใบหน้า...
หลังลงจากรถ ดุจประหนึ่ง พาตัวเองเดินมาถึงร้านอาหารเล็ก ๆ บนถนนสายนั้น หล่อนชั่งใจอยู่หน้าร้านสักครู่ ก่อนเดินผลุบเข้าไปในร้าน
นั่นไง
หล่อนเห็นเขาไกลไกลแล้ว
เขาคนนั้นยังคงยืนนิ่งสนิทอยู่ข้าง ๆ กำแพงนั่น
สวัสดีค่ะ ดุจประหนึ่งยกมือไหว้ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบ
เอ้อ
หล่อนเริ่มอึกอัก
ดุจขอโทษนะที่มาช้า คือ...
หญิงสาวแก้ตัวเป็นพัลวัน มือไม้ชี้ไปมาจนน่าเวียนหัว
ทุกอย่างยังคงนิ่งเงียบ... !!!!
ยังคงไม่มีแม้แต่เสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น
แต่นั่นก็ทำให้หล่อนรู้สึกสำนึกไม่ ดุจประหนึ่งยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส ปากก็เล่าเรื่องเป็นฉากฉาก
ก็หัวหน้าดุจนะสิ เอะอะเอะอะจะให้ทำโอท่าเดียว (ทำโอ หมายถึงทำงานล่วงเวลา ความหมายตรงข้ามกับทำอู้ หรือทำงานหลังเวลา
ผู้เขียน) นี่ต้องหลอกกันนะว่าจะไปหาหมอ... หล่อนใส่ไม่ยั้ง
เนี่ย ถ้ารู้ว่าดุจไม่ได้ไปหาหมอแต่มาหาพี่เนี่ย สงสัย ฮิฮิ ฮิฮิ... หญิงสาวปิดปากหัวเราะคิกคัก ก่อนเหลือบมองอาการของคู่สนทนา
ไม่ได้เจอกันตั้งนานเนอะ... หล่อนเริ่มเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นว่ามุขตลกที่เคยฮาไปสามบ้านเจ็ดบ้านไม่ได้ผล
ตั้งแต่วันนั้น พี่สบายดีไหมคะ หล่อนยิงคำถามพร้อมสบสายตาอันแสนคุ้นเคยนั้น
ส่วนดุจน่ะสบายดี เฮฮาปาร์ตี้เป็นระยะระยะ
หล่อนเว้นจังหวะชั่วครู่ เขาคนนั้นยังคงรักษาฟอร์มนิ่งไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ...
ดุจประหนึ่งเงยหน้ามองอีกที...
งั้นสั่งข้าวเลยดีกว่า หล่อนใช้มุขรับประทานแก้เขิน นี่ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินไป หล่อนยอมรับว่าเริ่มเห็นเขายิ้มแล้ว...
ดุจประหนึ่งขยับเก้าอี้ให้นั่งสบายมากขึ้น พลางจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างช้า ๆ เขายังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนไป นับจากวันแรกที่ได้เจอ
กัน ดุจประหนึ่งยังคงรู้สึกดีกับเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย...แม้กระทั่งวันนี้...
จริงจริงหล่อนมีเรื่องราวมากมายอยากเล่าให้ฟัง แต่หลังจากที่หล่อนเล่าเรื่องสารพัด...อารัมภบทสารพัน...นับตั้งแต่ตอนที่เข้ามาในร้าน ชายหนุ่มยังคงนั่งเงียบ ดังนั้นชั่วโมงคล้อยหลังหล่อนจึงเลือกการนั่งนิ่ง ๆ แล้วปล่อยให้ความเงียบคลอบคลุมบรรยากาศนั้น...
หล่อนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นหูค่อย ๆ ดังขึ้น...
ดุจประหนึ่งจำได้ มันเป็นเพลงที่ได้ฟังตอนที่เจอกันครั้งสุดท้าย
เพลงนี้ไง จำได้จำได้ ตอนนั้นที่ฟังนะเศร๊าเศร้า... หล่อนพูดเสียงระรัว
ก็คิดว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกไง... หญิงสาวเล่าประกอบเพลง ดวงตาเป็นประกาย พลางปล่อยให้ใจลอยไปตามเสียงเพลงนั้น ชั่วขณะหนึ่งหล่อนรู้สึกอุ่นอุ่นอยู่ที่ขอบดวงตานั้น
ว้า
ร้านนี้มีฝุ่นด้วย น้ำตาไหลเลย... หล่อนหัวเราะกลบเกลื่อน รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับพลางเบือนสายตาออกไปนอกร้าน หยดน้ำใสใสยังคงทิ้งร่องรอยไว้ข้างแก้ม...
เพลงนั้นยังคงเล่าเรื่องราวของมันต่อไป หญิงสาวค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้ช้าช้า...
คงได้เวลากลับแล้วล่ะ หล่อนเอ่ยคำลาพร้อมพร้อมกับยิ้มให้
พี่รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...
หญิงสาวเดินออกจากร้านอาหารบนถนนพระอาทิตย์ไปตามถนนเพียงลำพัง พระจันทร์ดวงโตและกลมสวยยังคงส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า
...ในใจยังคงนึกถึงใครบางคนที่เพิ่งเอ่ยคำลาต่อกัน...
...พร้อมกับเสียงเพลงที่แสนคุ้นหูดังลอยลม
โดยคุณ :
ชมพูพันธุ์ทิพย์ - [1:25:36 22 เม.ย. 2544] |
