ตั้งแต่จำความได้ของผมนั้น

เท่าที่นึกออกได้จริง ๆ คือ

วันแรกที่ได้ไปเรียนหนังสือตอนเรียนอนุบาล

วันแรกร้องไห้ อาละวาด มากกกก

จนแม่ต้องล่อด้วยการพาไปซื้อของเล่น ที่ร้านขายขนมหน้าโรงเรียน

ตอนนั้นก็น่าจะอายุซัก 3 ขวบ



อยากรู้ว่า ตั้งแต่จำความได้ของคนอื่น ๆ จำได้ในเหตุการณ์ไหน ในอายุที่น้อยที่สุด


คิดกันเล่น เพลิน ๆ นะครับ

ตั้งแต่จำความได้ ตอนอนุบาล 2...

แม่ปลุกไปโรงเรียนตอนเช้า งัวเงีย งัวเงีย

เดินออกจากห้องนอน แม่ปิดประตูทับนิ้ว ; |

เจ็บจัง วันนั้นเลยไม่ได้ไปโรงเรียน

แต่ไปโรงพยาบาลแทน เย็บแผลไป 20 เข็ม

จำได้ ติดตา มีแผลเป็น ติดใจ

โดยคุณ :

ก็จำได้หลายเรื่องนะ ส่วนมากคนเราจะจำเรื่องที่สุดสุดได้ เจ็บสุด ชอบสุด สนุกสุด ช้ำสุด ....
เราว่าเราเริ่มจำได้ตั้งแต่ 3 ขวบนะ   จำได้ว่าเราเคยเป็นเด็กน้อย น่ารัก ตาแป๋ว ไร้เดียงสาและมารยา เหมือนผ้าขาว  แต่เมื่อเติบใหญ่มีสีระบายลงไปมากมาย สดใสบ้าง มืดทึมบ้าง

จำได้ตอน 4 ขวบ
ตื่นนอนมาตอนเช้า แต่ก็ยังสายกว่าพี่สาวกับน้องชาย
ตื่นมาปุ๊บ โผล่หน้าไปที่หน้าต่างปั๊บ
พี่สาวกับน้องชาย โบกมือหยอย ๆ ให้ลงไปเล่นปุ๊บ
ตัดสินใจกระโดดลงไปดังปุบ
สุดท้ายนอนหงายอยู่โรงพยาบาล

แต่อาการนั้นจะหนักหนาปานใด ใครใคร่อยากรู้ โปรดสอบถามที่ตัวหมู่เฮาเอง (มันสยองเล็กน้อยไง กลัวไม่ผ่านเซ็นเซอร์)

โดยคุณ :

นึกออกแค่ลางๆ ว่า  มีแผ่นกระดาษแผ่นใหญ่ ๆ ติดอยู่ที่ผนังภายในบ้าน เป็นโปสเตอร์ตัวอักษร (พะ ยัน ชะ นะ) ไทยและอังกฤษ พ่อจะสอนให้ท่องตัวอักษร แต่อย่างไรนั้นก็จำไม่ได้ แล้วก็ไปโรงเรียนนั่นแหละ  

โรงเรียนก็เป็นผนังไม้ หน้าต่างยังไม่มีเลย มีแต่วงกบของหน้าต่างกับประตู นั่งอยู่แถวหลัง  

มีอยู่ครั้งหนึ่งเดินกลับบ้านเองเนื่องจากที่บ้านต่างคนต่างนึกว่ามีคนไปรับกลับบ้านแล้ว เดินมาเจอวัวในความรู้สึกตอนนั้น โอย ตัวมันใหญ่มาก ไม่กล้าเดินผ่าน แถมมันยังร้องเสียงดังอีก ยืนอยู่เป็นนาน กว่าจะกล้าเดินออกจากตรงนั้นไปบ้าน จะว่าเดินคงไม่ถูกซึ่งจริง ๆ ก็ต้องเรียกว่าวิ่งนั่นแหละ

พอขึ้นชั้นประถมก็ย้ายโรงเรียนจำได้ว่าข้อสอบที่สอบเข้านั้น ให้เขียนเลขแบบถอยหลัง เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ศูนย์

พ่อแม่ไม่มีเวลาว่างนักเนื่องจากทำงานไม่เป็นเวลาแล้วแต่ของ(วัตถุดิบที่ใช้ผลิต) จะมาถึง (ของทะเล)ก็คือเรือเข้าจอดที่สะพานปลานั่นแหละ  เอาเหรียญบาทไปหกเหรียญ ตอนค่ำมืด ซื้อตั๋วเล่นม้าหมุนสามใบ สบายใจเฉิบ กลับมานอนหลับฝันดี

มีอยู่ครั้งหนึ่งวิ่งหนีสุนัขอัลเซเชี่ยน จำได้เลย วิ่งแบบเร็วมากมันก็วิ่งไล่กวดหละ หนีทันซะด้วย รอดตัวไป  

เนื่องจากทางบ้านไม่มีเวลาดูแลมากมายนัก แต่ก็ไม่ถึงกับขาดตกบกพร่อง ชั่วโมงศิลปะคุณครูเรวดีให้เอาอุปกรณ์การวาดและระบายสีไปแต่ดันลืมในชั่วโมงนั้น โดนตีซะ

แล้วพอพักน้อย(พักสิบห้านาทีก่อนพักเที่ยง)ก็ออกมาเห็นถุงอุปกรณ์ของเรา เพื่อนที่นั่งตรงประตูมันมาบอกที่หลังว่า "พ่อมึ.. เอามาให้ตั้งแต่ชั่วโมงก่อน กรูลืมบอก" โกรธพอดูเชียวหละ ตอนจะโดนตี ทำไม๊มันไม่บอกเราว่ะ พอพักกลางวัน ก็เลยไม่ไปนั่งทานข้าวกับมันเลย

ขึ้น ประถมสาม มาเรียนที่กรุงเทพฯ  แล้วก็...................................................................................................................................................................................................................

ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านได้หลายปีแล้ว  ที่จำได้แม่นและจำได้เสมอมาว่าเมื่อไรจะเรียนจบซํกทีว่ะ จะได้ทำงานไม่ต้องมานั่งสอบ นั่งทำรายงาน นั่งทำการบ้านคิดมาเป็นสิบกว่าปีเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ไม่อยากจบเลย คิดถึงตอนเรียนจัง (นอกประเด็น)

โดยคุณ :

ร้องเพลงอยากมีหมอนแล้วโดนเพื่อนล้อ
เปล่าหรอก... ย้อนไปรู้สึกจะสุดที่ขวดนมนะ จำขวดนมได้ ไปรร.เตรียมอนุบาลต้องพกขวดนมไปด้วย ติดมาก แล้วก้อจำกระต่ายน้อยที่รร.เตรียมอนุบาลได้

โดยคุณ :

ถ้าถามกันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว จะจำความได้มากกว่านี้
คนอะไรไม่รู้ยิ่งแก่ ยิ่งจำความไม่ได้

จำได้ว่าตอนเด็ก ประมาณ 3-4 ขวบ จะมีรถบัสสีแดงขับมารับที่หน้าบ้าน ไปส่งยังโรงเรียนอนุบาลแถวสุรวงศ์

เหตุการณ์ในวันปกติตอนนั้นจำไม่ได้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แต่ที่จำได้แม่นคือทุกครั้งที่ตื่นสายไม่ทันได้กินข้าวจากบ้าน พี่เลี้ยงก็จะบอกคุณครูประจำรถว่าเรายังไม่กินข้าว
พอถึงโรงเรียนแล้ว คุณครูก็จูงมือพาเราไปโรงอาหาร แล้วก็เสิร์ฟข้าวต้มใส่จานโรยหน้าด้วยหมูหยองให้เรากิน

ขอบคุณข้าวต้มกับหมูหยองที่กินมาตั้งแต่เด็กยันแก่ ที่คอยเตือนให้จำความวันนั้นได้ไม่เลือน

โดยคุณ :

ตั้งแต่จำความได้เหรอ... อื่ม...

จำได้ว่าเวลากลับไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่ต่างจังหวัด
คุณตาจะสอนเลขให้... เป็นความรู้สึกที่ดีมาก....

แล้วที่จำได้มีครั้งนึงที่ไป... คราวนั้นมีพี่ไปอยู่ที่บ้านยายด้วย
เค้าพาไปถ่ายรูปด้วย... สนุกดี... @^_^@

...จำความได้ตอนย่างเข้าวัยสองขวบ...

ตอนเดินไป รร.อนุบาลจะต้องผ่านรั้วบ้านที่มีต้นชบาสีแดง
ถ้าวันไหนพี่เลี้ยงไม่เก็บให้ จะไม่ยอมเดินต่อ
ก็เลยมี "ดอกชบาสีแดง" พกไปโรงเรียนทุกวัน
แต่จำไม่ได้ว่า ขากลับเอาไปไว้ไหนไม่รู้

โตขึ้นเวลาฟังเพลง ต้นชบากับคนตาบอด ทีไร
นึกถึงความจำแรก ทุกที...

ความทรงจำครั้งแรกที่จำได้ เป็นตอนประมาณเกือบ 3 ขวบ เพิ่งเข้าเรียนอนุบาล 1 จำได้ว่านั่งรถโรงเรียน จะมีพี่ชั้นโต ๆ ชอบเล่นด้วย ใจดี ให้ขนมกินทุกวัน แล้วรถโรงเรียนก็จะส่งพี่เขาลงก่อนเราทุกวัน ทำให้เรามองเขาลงจากรถทุกวัน อารมณ์ตอนนั้นประมาณว่าไม่อยากให้พี่เขาลงเลย ไม่ชอบความรู้สึกของการอำลาตั้งแต่นั้นมา แล้วก็จำภาพนั้นได้ติดตาเลย

โดยคุณ :

จำได้ครั้งแรก น่าจะประมาณอายุหลายเดือนอยู่ครับ

ตอนแรกเป็นเหมือนภาพมืดๆแล้วลืมตาตื่นขึ้นมา อยู่บนรถเข็น มีคนเข็นอยู่ในสวนมะม่วงข้างบ้านครับ

หลังจากนั้นก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง มาจำได้อีกทีตอนโตขึ้นมาหน่อยแล้วครับ