ดวลเกมชิงรูปพี่จิก เป็นเหตุ....ที่มีผลตามมาเป็นวันนี้ของหมีสมองฯ ๐๔

แบกงานมาทำที่บ้านพร้อมเล่น Net ไปด้วย และในกระทู้ดวลเกมนี่เอง...ที่ทำให้ความรู้สึกนี้เกิดขึ้น
...แว่บแรกในความคิด ฉันเองก็มีความอยากเหมือนกับคนอื่น ๆ น่ะแหละ รูปพี่จิกพร้อมลายเซ็นเชียวนะ แต่พออ่าน ๆ ไป..."ทำไมมีแต่คนอยากได้?" พักหลังนี่ฉันเองก็ตามล่ารางวัลจนมีพัสดุส่งถึงบ้านทุกเดือนแล้ว ...."ฉันอยากจะให้อะไรกับใครบ้าง!" คิดได้ดังนั้นก็ print ข้อความในกระทู้และละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า คว้าเฟรมที่ไม่เสียแรงตุนวันฝนตก คุ้ยอุปกรณ์มาวาดรูปสนองความรู้สึกนี้ให้ทัน
วิ่งไปแกะ CD คอนเสิร์ตที่ได้มาจากการตอบคำถามในเฉลียง เปิดเคียงกัน มีความสุขสนุกคึกคัก
ด้วยความที่ฉันเป็นคนที่ไม่เคยคิดหน้าคิดหลังในการวาดรูป ใช้อารมณ์ดิบช่วงนั้นจริง ๆ
รูปที่ฉันวาดจึงเป็นรูปพี่จิกที่ยิ้มแฉ่งยิ่งกว่าในรูปที่จะได้เป็นรางวัล เพราะเพลงของเฉลียงทำให้เรารู้สึกสบายดี.... วาดยังไม่ทันเสร็จ แต่ CD สองแผ่นนั้นกำลังจะจบ ...
ตอนที่ไปนั่งดูคอนเสิร์ตรอบสองนั้น ฉันไปกับคนที่ไม่ใช่คนที่จะมานั่งร้องไห้เพราะอารมณ์อ่อนไหวได้ จึงต้องกลั้นน้ำตานั่งยื่นหน้าไม่ให้ใครจับได้...
...แต่เมื่อได้อยู่คนเดียวแบบนี้ อารมณ์เลยกระเจิงแบบตามจับไม่ทัน สภาพฉันตอนนั้นน่าสงสารเป็นที่สุด มือถือภู่กัน มองหน้าพี่จิกในเฟรมที่ยิ้มกว้างให้ ช่างไม่รู้เลยว่าฉันไม่ได้คึกคักอีกแล้ว... วาดไม่ได้แล้ว มันกลายเป็นรูปที่วาดไม่เสร็จ....ปาดน้ำตาป้อย ๆ...ๆ แล้วก็เขียนสารภาพบาปไว้ในเฟรมแทน แล้วเอาพี่จิกหันหน้าเข้าฝาผนัง ....

พอคืนนั้นก็ได้ ICQ คุยกับ คนที่ไม่มีใครรู้ว่าใคร ว่าจะฝากรูปไปให้พี่จิก แต่เขาบอกให้เอาไปให้เองเพราะฉันตั้งใจแล้ว ฉันเองก็เลยจะไม่ให้เพราะไงมันเป็นก็รูปที่วาดไม่เสร็จอยู่แล้ว...และไม่รู้จะเอาไปให้ที่ไหน ยังไงเพราะฝากความหวังไว้ที่เขาคนเดียว (ไม่ได้คิดอีกตามเคย)
...มันจึงเลยเถิดเป็นเรื่องของความตั้งใจ, ไม้บรรทัดความคิด และความเป็นตัวตนที่แตกต่างของคนสองคน...แล้วฉันก็กลายเป็นหมีสมองฯ หมองอย่างที่รู้กัน...

รุ่งขึ้น ฉันเข้า Net อีกครั้ง และสิ่งที่ทำคือ หาที่อยู่ของบ. เวิร์คพอยท์ ...ไปได้ที่ช่อง 5 ดูชื่อผู้ผลิตรายการ ทีแรกกะจะไปเอง แต่วันนั้นหน้าที่รับผิดชอบรออยู่
ฉันนั่งลงเขียนจดหมายถึงพี่จิก พร้อมกับหอบเฟรมและกระดาษที่ print กระทู้ต้นเหตุนั่นไปด้วย...ส่งให้พี่เขาทางไปรษณีย์ อย่างทุลักทุเล (ไม่เคยทำน่ะ... ฉันกับสถานที่ราชการต่าง ๆ รวมทั้งธนาคารไม่ค่อยจะถูกกันนัก) ความรู้สึกตอนนั้นคือได้ทำแล้ว....ความตั้งใจของฉันไปหาพี่เขาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตามที

กลับมานั่งที่เฉลียง ได้เจอกับกำลังใจมากมาย และรู้สึกอุ่นใจ คุ้นเคยมากยิ่งขึ้น ความรู้สึกที่เป็นคนนอกสายตา เริ่มจางไป...แล้ววันที่พี่จิกส่งความขอบคุณมาให้หมีสมองฯนั้น...
ฉันรู้สึกได้ถึงความงี่เง่าของตัวเองชัดขึ้น และเข้าใจคนอื่นมากขึ้น นึกถึง คนที่ไม่มีใครรู้ว่าใคร ในเวลาที่ไม่สามารถบอกเขาได้ว่า...ฉันทำอะไรไปบ้าง และสิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร...

ฉันไม่รู้หรอกว่าใคร จะได้รูปพี่จิกนี้เป็นรางวัล.... แต่สิ่งที่ฉันได้รับนั้น มันมีค่ากับฉันมากแล้ว...
มีรูปที่ฉันวาดในห้องทำงานของพี่จิก.

: วันนี้ของหมีสมองฯ ยาวหน่อยนะ แต่ยังไม่ถึงเสี้ยวของความรู้สึกที่มี...
บางสิ่งที่เกิดในหัวใจ ความเงียบก็อธิบายได้ชัดเจนกว่า

ดีใจที่ทำสำเร็จ เรื่องบางเรื่องนั้นไม่ยากเกินความตั้งใจของเรา ไม่ได้ตั้งใจจะให้หมอง นั่นเป็นเพราะความเป็นเราเหมือนกันที่ควรจะรู้จักด้วย ถ้าอยากให้คนอื่นเข้าใจ ก็ควรจะคิดที่จะเข้าใจคนอื่นก่อน มีอีกหลายเรื่องที่คงจะบอก คงจะมีมาเรื่อย ๆ ตามเวลาที่มันเหมาะสม เหมือนอย่างที่เคยพูดไว้ก่อนเมื่อครั้งแรก ๆ ที่คุยกัน ยังไงก็แล้วแต่ยังมีความรู้สึกที่ดีให้อยู่เหมือนเดิมนะ

คงเจอกันเมื่อชะตากำหนดให้เจอกันอีก

เป็นเรื่องที่น่าประทับใจจริงๆด้วย(เข้าใจๆ)

น่านสิเนอะ

:)

ยอดมากพี่!!! ขอคารวะ 1 จอก ^^

^-^

ซึ้งค่ะ ซึ้ง......

ขอให้มีใจที่แข็งแรงอย่างนี้ตลอดไปค่ะ

สบายใจขึ้นมากแล้วซินะ...ได้รู้จักชีวิตเพิ่มขึ้นอีกด้าน...ได้เข้าใจตัวเองและคนอื่นอีก...

ทำชีวิตให้มีความสุขนะจ๊ะ

...เยี่ยมยุทธ....

ยอดไปเลยค่ะ ทึ่งจัง (^-^)