ผมผ่านการเสียเพื่อนรักไปครบ 9 วันนี้เองครับ
> > >
> >
> >อาจจะไม่ใช่เรื่องมงคลนักที่จะบอกเล่ากันแต่สิ่งที่ปราถนาอยบู่ในใจผมตอนนี้คือ
> > >
> > > >หากว่าเรื่องราวนี้จะเป็นบทเรียนหรืออุทาหรณ์แก่ทุกคนที่ผมสามารถบอกต่อได้
> > >
> > > >หากเพื่อนผมสามารถรับรู้ได้เค้าคงเป็นสุขอยู่ ณ
> > >
> >
> >ที่ใดที่หนึ่งเป็นแน่แท้และเค้าคงยินดีและเต็มใจกับสิ่งที่ผมจะฝากให้อีกหลายๆค
> > น..ครับ..........ผมกับเพื่อนรักคนนี้มีกลุ่มจักรยานด้วยกัน
> > > 6 คนเราออกกำลังด้วยการขี่จักรยานวันละประมาณ 30 ก.ม.
> > > ความเร็วประมาณ 27 ก.ม. ต่อ ชั่วโมง
> > > >บางคืนมีโปรแกรมพิเศษต่อกันบ้างโดยเฉลี่ยเพื่อนผมดื่มครั้งละประมาณ
> > > 3 ขวด..(เบียร์)
> > > แต่ในทุกวันปกติก่อนนอนเพื่อนผมจะต้องดื่มประมาณ 3
> > > กระป๋อง
> > >
> >
> >แม้ผมจะไม่ดื่มแต่ผมคิดว่าน่าที่จะเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนผมปฏิบัติเช่นนั้น..
> > (หรือเปล่าครับ)
> > >
> > > >วันหนึ่งเมื่อประมาณ 2
> > >
> >
>เดือนก่อนเราขี่กันเป็นปกติตอนเย็นแต่วันนั้นมีสุนัขวิ่งตัดหน้าและเพื่อนผมโชคร
> >
>้ายชนเข้ากับสุนัขตัวนั้นจนข้อมือหักละเอียดต่อมาต้องเดินทางเข้ามารักษาด้วยการ
> > ผ่าตัดที่โรงพยาบาล...กรุงเทพ...(
> > > กรุณาจำนะครับ)...เนื่อิงจากต้องผ่าตัดใส่เหล็ก
> > >
> >
> >และบังเอิญที่..แพทย์...ตรวจสุขภาพพร้อมไปด้วยปรากฏว่าไปตรวจเจอ....โรคลิ้นหัว
> > ใจโต.....ขั้นอันตรายมากต้องรีบผ่าตัดหัวใจด่วนและเสนอค่าใช้จ่ายเบื้องต้น
> > >
> > > >600000 บาท
> > >
> >เพื่อนผมตกใจมากและเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนับตั้งแต่นั้นมา.....ด้วยอายุเพียง
> > > 36 ปีเท่านั้น
> > >
> >
> >แต่เนื่องด้วยทางครอบครัวคือบิดาของเพืาอนคนนี้เคยเสียชีวิตด้วยโรคนี้เช่นกันเ
> > มื่อ
> > > 10 ปีก่อน
> > >
> >
> >ทางครอบครัวตลอดจนพี่น้องทุกคนเห็นด้วยที่จะตัดสินใจส่งเพื่อนเข้าผ่าตัดตามที่
> > ...แพทย์...วินิจฉัย
> > >
> > >
> >
> >แต่ทางพี่น้องและครอบครัวได้ปรึกษาทางโทรศัพท์กับเครือญาติที่เป็นแพทย์แล้วว่า
> >
>...แพทย์...ที่วินิจฉัยบอกมา...น่าจะเป็นจริงตามนั้นหรือเปล่าปรากฏว่าทุกคนเห็น
> > ด้วยว่าให้รักษาด่วนตามที่...แพทย์...วินิจฉัย
> > >
> > >
> >
> >แต่สิ่งที่เพื่อนผมคาใจก็คือ...อาการที่จะต้องแสดงบ่งบอกว่าป่วยเป็นโรคนี้มันไ
> > ม่มีแม้แต่อย่างเดียวตามที่...แพทย์...วินิจฉัยมา
> > >
> > > >เช่น
> > >
> >
> >จะออกกำลังไม่ได้เลยเด็ดขาดเพราะจะต้องเหนื่อยมากจนทนไม่ได้...กลางคืนคุณจะนอน
> > ไม่หลับแน่นอนและจะต้องตื่นขึ้นมานั่งพักในช่วงดึกไม่ตำกว่า
> > >
> > > >5-6
> > >
> >
>ครั้ง...เครื่องดื่มของเมาจะแตะไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวเพราะจะแสดงอาการทันที..
> >
>.เหงื่อจะออกที่มือมากจนต้องตกใจ.........เชื่อเถิดครับว่าเพื่อนผมไม่เคยมีอากา
> > รเล่านี้เลยมาตลอด
> > > 3 ปีที่รู้จักกันมาจนเป็นเพื่อนรักกันมากกกกกกกก.......
> > >
> >
> >แพทย์...ออกปากว่าเพื่อนผมโกหกอย่ากลัวการผ่าตัดดีกว่า...เค้าจะโกหกทำไมครับ..
> >
>..ใครอยากตายบ้างครับ....เพื่อนผมท้าทาย...แพทย์...ว่าผมจะถีบจักรยานให้ดูเดี๋ย
> > วนี้มั๊ยครับหมอ....แต่หลังจากทำการฉีกสี...ตรวจแอ็คโค่...ตรวจ
> > >
> > > >เอ็มอาร์ไอ...(อุโมงค์)
> > >
> >
> >แพทย์...ยืนยันตามฟิล์มเอ็กซเรย์ว่ามันโตมากจนต้องรีบรักษาด่วน......รายละเอีย
> > ดคือเพื่อนผมมีลิ้นหัวใจที่รั่วมานานมากแต่ไม่แสดงอาการเลยตลอดมา
> > >
> > >
> >
> >คนเราตามปกติเมื่อหัวใจสูบเลือดเข้าลิ้นจะปิดพอจังหวะฉีดออกก็จะเปิดอีกที..(คง
> >
>พอนึกภาพออกนะครับ)...ลิ้นที่ว่าของเพื่อนมันไม่สามารถปิด..เปิดได้ทำให้หัวใจสู
> > บฉีดอย่างหนัก...และหนักมากกว่าคนปกติหลายเท่านัก
> > >
> > > >จนหลอดเลือดหัวใจบริเวณลิ้นมีเส้นรอบวงรวมถึง 6.5 ซม.
> > > ทั้งที่คนปกติจะมีประมาณ
> > > >2.5 ซม.เท่านั้น
> > > และพร้อมที่จะแตกเมื่อไรก็ได้.........เมื่อวันที่ 9
> > > ก.พ.
> > >
> >
>ได้เข้าเตรียมตัวที่โรงพยาบาลด้วยแรงใจที่จะไม่มีแล้ว...เพื่อนเหมือนรู้ตัวว่าจ
> >
>ะต้องตายแน่..(ทั้งๆที่มันไม่มีอาการน่ะนะครับ)....ก็พูดกับผมกับครอบครัวไว้หลา
> >
>ยอย่าง.....ขณะที่พักรอการผ่าตัดไม่ว่าจะเดินไปไหนทำอะไรจะทำเองทุกอย่างจนแพทย์
> > ต้องเตื่อนว่า...ทำตัวเป็นคนป่วยได้แล้ว...วันที่
> > >
> > > >12 ก.พ. 7 โมงเช้าการผ่าตัดเริ่มขึ้น
> > >
> >
> >เพื่อนผมขึ้นเตียงผ่าตัดด้วยการ..เดินเข้าห้องและก้าวขึ้นเตียงด้วยตัวเอง.....
> > แต่หลังจากดวงตาปิดลงด้วยฤทธิ์ยาสลบจนถึง
> > >
> > > >5 โมงเย็น
> > >
> >
> >...ดวงตายีเล็ก...รอยยิ้มที่พร้อมจะทักทายแก่ทุกคนที่รู้จักมักคุ้น...บัดนี้มั
> >
>นเลือนหายไปจากโลกวุ่นวายใบนี้เสียแล้วครับ....มันหายไปแบบไม่กลับมาอีกเลยครับ.
> >
>.................เพื่อนรักผมเสียชีวิตบนเตียงผ่าตัดครับ......ใครรับผิดชอบหรือ
> >
>???????....มันทดแทนด้วยอะไรได้หรือเปล่าครับ......................เพื่อนผมไม่
> > ได้ป่วยเลยครับ
> > >
> > > >
> > >
> >
> >แพทย์วินิจฉัยด้วยจรรยาบรรณทมี่ครบถ้วนหรือเปล่าครับ.......พี่สาวภรรยาเพื่อนผ
> >
>มเข้าต่อว่าแพทย์ที่ผ่าตัดว่าทำไมน้องเขยต้องตายด้วยหมอทำดีที่สุดหรือยังด้วยอา
> >
>รมณ์ที่สูญเสีย......มัน....ตอบอย่างไรรู้มั๊ยครับ......แพทย์โรงพยาบาลกรุงเทพม
> >
>ันบอกว่า....ครั้งแรกผมคิดว่าจะลดราคารักษาให้นะแต่ตอนนี้ผมไม่ลดแล้วหละ....ไอ้
> >
>สัตว์ในคราบเสื้อกาวด์....มันคิดแต่เรื่องเงินเท่านั้นหรือ.........ที่ผมอยากฝา
> >
>กส่งต่อเรืองราวนี้ต่อให้มากที่สุดก็คือ....อยากให้เช็คให้ดีหลายๆที่หลายๆโรงพย
> >
>าบาวว่าป่วยจริงตามที่...มัน...วินิจฉัยหรือเปล่านะครับ...สมองหนึ่ง...หัวใจหนึ
> > ่ง...ระวังนะครับ
> > >
> > >
> >
> >คนรอบข้างเตือนเพื่อนและครอบครัวแล้วว่าเช็คที่อื่นก่อนดีกว่าอย่าผ่าเลย.....แ
> >
>ต่เพื่อนผมก็อยากหายนะนะครับไม่มีใครอยากตายหรอกใช่มั๊ยครับ.....จำไว้นะครับ..โ
> >
>รงพยาบาลกรุงเทพ...ชื่อนายแพทย์วิชัย....ที่ผ่าเพื่อนผมตายบนเตียงผ่าตัด.......
> > .....
> > > ........รังสฤษฏ์ อารีย์วงศ์..(คีรีบูนปีกบาง)
sources: forwarded mail

เสียใจด้วยครับ..ความรู้สึกที่สูญเสียมันยากเพียงแต่จะถ่ายทอดเป็นแค่ตัวหนังสือ หลายเหตุการณ์ของการสูญเสียมันสร้างประโยชน์ได้สำหรับอีกหลายชีวิตที่ยังคงดำเนินอยู่

เสียใจด้วยค่ะ สวรรค์ต้องลงโทษคนชั่วแน่นอนค่ะ ไม่ต้องกลัวค่ะ วันยี่เป็งเป็นกำลังใจให้นะคะ

เสียใจด้วยค่ะ ทำไมหมอถึงเป็นแบบนี้ เงิน.....ไม่มีค่าเท่าการสูญเสียหรอก อยากนี้ต้องเอาศพไปชันสูตรที่โรงพยาบาลอื่นว่าเป็นหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นต้องฟ้อง.....ให้โลกรู้ค่ะ เราไม่ได้จะเอาเงิน แต่เราจะเอาอนาคตเขามาจ่าย แม้จะไม่อาจทดแทน แต่อย่างน้อย คนอีกหลายคนอาจไม่ต้องจ่ายชีวิตเขาอีกก็ได้

อืม อ่านแล้วเศร้า+อึ้งเลยค่ะ ... ถ้าหมอวินิจฉัยผิดอย่างที่ว่าจริง หมอคนนี้ไม่มีจรรยาบรรณของความเป็นหมอเลยแม้แต่นิด ...

เศร้าจังค่ะ เคยได้ยินเรื่องคล้ายๆแบบนี้เหมือนกันจากรายการเจาะใจเมื่อนานมาแล้ว ผู้หญิงคนนึง แต่งงานแล้ว แต่อายุก็ยังไม่มาก มีลูก แล้ว 1 คน เขาเป็นคนรักษาสุขภาพ หมั่นไปตรวจสุขภาพอยู่บ่อย แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง ไปตรวจกับ ร.พ. อะไรก็จำไม่ได้แล้วค่ะ เข้าไปเพราะป่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ เลยต้องตรวจ พอตรวจเสร็จ หมอก็บอกว่า เจอก้อนเนื้อในมดลูก สงสัยจะเป็นเนื้องอกอันตราย ต้องตัดมดลูกทิ้ง
ผู้หญิงคนนั้นเชื่อหมอก็เลยตัวสินใจเข้ารับการผ่าตัด........หลังผ่าตัดเสร็จ ฟื้นขึ้นมาก็ได้รับการเอาอกเอาใจจากพยาบาลและหมอที่ดูแลจนผิดสังเกต ผูหญิงคนนั้นเขาก็เลยถามหมอตรงๆว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ถึงต้องเอาใจขนาดนั้น

สุดท้ายหมอก็เลยรับสารภาพ....ก้อนเนื้อในมดลูกที่ตัดทิ้งไปไม่ใช่เนื้องอก เธอไม่ได้เป็นมะเร็ง......... แต่เธอท้อง!!!!!....เพิ่งท้องอ่อนๆจึงไม่มีอาการ...ก้อนเนื้อนั้นคือลูกของเธอเอง

ผู้หญิงคนนั้นต้องสูญเสียลูก และหมดโอกาสที่จะมีลูกตลอดไป เพราะการวินิจฉัยที่ผิดพลาดของหมอเพียงคนเดียว

ขอขอบคุณบทเรียนของใครๆที่เค้าแลกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะมันเป็นประโยชน์ต่อผู้อยู่
แม้จะโหดร้ายแต่ฝากชื่อไว้ให้โลกได้รับรู้
ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะขอแนะนำว่าให้รีบพิสูตรและทำเรื่องฟ้องก่อนหมดอายุความนะคะ

ซึ้งใจเลยค่ะ เพราะฉันก็เสียคุณตาที่ฉันรัก ด้วยเรื่องทำนองเดียวกัน หมอเอาตาฉันเข้า ICU ซึ่งจริงๆแล้ว ไม่จำเป็นเลย แค่ 10 วันเท่านั้น จากคนดีดี กลายเป็นปอดติดเชื้อ และตายในที่สุด ในตอนแรก ทุกคนต้องการให้ย้าย รพ. แต่คุณตาเขาบอกว่าเขารักษาอยู่กับหมอคนนี้ ไม่อยากเปลี่ยน พวกเราเลยไม่อยากขัดใจคนแก่ แต่ผลก็เป็นอย่างที่เห็น จะโทษใครได้ ได้แต่คิดว่าคุณตาหมดเวรหมดกรรม และไปสบายแล้ว คนที่ยังมีชีวิตอยู่สิ เป็นคนต้องทนทุกข์ ชดใช้เวรกรรม

เจ้าโต ไม่รู้ใช่นายหรือเปล่าจำเพื่อนได้มั๊ย วันชัย  ลัดหนองขี  เมื่อวันที่ 9 ก.ค. 54 เรา&กู  กินเหล้ากะท่านปลัดทวี พิมพ์อุบล ยังพูดถึงนายเสย