มันแปลกดีที่ต้องมานั่งคิดถึงภาพของเฉลี่ยงที่จอสี่เหลี่ยมเล็กๆ แทนที่จะเป็นสถานที่ที่เปิดโล่ง ใหญ่ๆกว้างๆ ง่ายๆ ระยิบระยับไปด้วยประกายของความสว่างใสของความคิด และความไม่คิด
ไม่มีทั้งหมด มีแต่ความเสียดายที่กลับมาไม่ทัน ได้แต่ฟัง ได้แต่อ่าน เรื่งราวของเฉลี่ยงที่เกิดอยากจะมาพบเจอกัน มีคนว่ากันว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย...เสียดาย...ที่โดยส่วนตัวเลือกที่จะไม่เชื่อเสียดีกว่าใหม
คิดแค่ว่าเราเขียนตารางเวลาไว้ไม่ตรงกัน เฉลี่ยง เฉลี่ยงด้วยกันเองคงพอจะหาทางจัดตารางเวลาให้ตรงกันได้บ้าง อย่างน้อยก็ยังพอมีโอกาสเห็นอะไรใหม่ๆ จะนั่งอยู่ในบ้านทั้งวันก็ตามใจ...
"ไม่ควรเชื่อ คำว่า ครั้งสุดท้าย จากคำของคนที่ยังมีลมหายใจ,...และยิ่งไม่น่าเชื่อ คั้งสุดท้าย สำหรับ คนที่ยังหายใจ และคิด,...และยิ่งไม่น่าเชื่อเป็นที่สุด สำหรับกลุ่มคนที่ใช้ชื่อว่า เฉลี่ยง"

ลองคิดเล่นๆ ดูเหมือนกันว่ามีโอกาสไดบ้างที่จะได้มีโอกาสพบเจอกันอีก...

เขียนผิดเยอะนะ มาไม่ทันแล้วยังเขียนผิดอีก ...........

เห็นด้วยมากๆค่ะ คิดเช่นเดียวกัน ถึงอย่างไร ก็จะ" ยังมี " ตลอดไป ( เช่นเดียวกับเพลง )