กาลครั้งหนึ่งเราเคยเป็นเพื่อนกัน แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป การกระทำของเธอก็บอกฉันว่าเธอไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับฉัน ฉันเริ่มหวั่นไหวกับความรู้สึกนั้น เพราะฉันก็เริ่มเป็นเหมือนๆกับเธอ เมื่อเวลาผ่านไปอีกฉันก็เริ่มรับรู้ได้ว่าความรู้สึกของเธอมันเปลี่ยนไปอีก เรากลายมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง ทั้งๆที่ความรู้สึอของฉันยังค้างคา ฉันพอจะรู้สาเหตุของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในใจเธอ นั่นเป็นเพราะ "เขา" ที่เป็นเพื่อนฉันเอง อยากบอกให้รู้ว่าฉันเจ็บแค่ไหนที่มันกลายเป็นแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนเริ่มก่อน แต่ก็ต้องเป็นคนเจ็บใช่ไหม มันยุติธรรมแล้วเหรอ ตอนนี้เธอกำลังมีความสุขอยู่กับเขา ฉันต้องทนอยู่ ทนดูและให้คำปรึกษา อยากบอกเหลือเกินว่าไม่อยากทำ ไม่อยากดูไม่อยากอยูใกล้ แต่ฉันก็ต้องทำ เพาะมันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ฉันได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเธอ

แล้วได้บอกเค้าถึงความรู้สึกนั้นรึเปล่าคะ แต่ยังไงก็ตาม เมื่อกลับไปเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ลองออกมายืนดูไกลๆ...เอาแบบไม่เห็นตัวเองเป็น"คนเจ็บ" แล้วจะมีความสุขมากที่เห็น"เพื่อนรัก"ของเรามีความสุข แรกๆก็ยากค่ะ...ยอมรับ แต่คำพูดของเพื่อนอีกคนช่วยไว้ได้ เค้าพูดขื้นมาว่า"ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปทุกวินาทีอยู่แล้วนี่"...ทำใจให้เข้มแข็ง ยอมรับความเป็นไปที่เปลี่ยนแปลงของโลก ยิ้มและมีความสุขไปกับเค้าอย่างจริงใจดีกว่าค่ะ อย่า"ต้องทนอยู่"เลยค่ะ ทรมานตัวเองเปล่าๆ เอาใจช่วยนะคะ ^^

เป็นครั้งแรกที่พูดนะคะ หลังจากฟัง(อ่าน)มานาน มันบังเอิญตรงกับที่เคยเจอมากอย่างน่าประหลาดใจ ...

หมุนเวียนกันไป
สัจธรรมก็คือเปลี่ยนไป
สุขได้ไม่นาน
ต้องมีทุกข์แทรกไว้
ซ้อนไปอย่างนั้น

ได้อ่านแล้วคิดถึงเพลง เปลี่ยน จังค่ะ

บ่อยครั้งที่ในความรู้สึก
ขอคำว่า "เพื่อน"
มีความหมายมากกว่า
คำว่า "คนรู้ใจ"

บางทีการที่กลับไปเป็น
เพื่อนกันเหมือนอย่างเก่า
อาจทำให้ทั้งเราและเขา
ยังคงเก็บความรู้สึกที่ดีดี
ไว้ได้นานกว่าอย่างอื่น

ยิ่งใกล้....ยิ่งเจ็บ.....