.....................................

“หา... ว่าไงนะ...”

เสียงเพื่อนสนิทราวเจ็ดแปดคนของฉัน ต่างพร้อมใจพูดประโยคนี้ราวกับนัดกันไว้ก่อน

“..นี่เธอนัดพี่ก้ามกรามวันศุกร์นี้เหรอ..”

ดุลย์เชษฐ์ได้สติก่อนใคร เลยชิงถามประโยคต่อมากับฉันอย่างร้อนรน

“ช่าย…ย” ฉันตอบอย่างอารมณ์ดี

“นี่เธอไม่รู้เลยเหรอ ว่าศุกร์นี้ มัน…มัน”

ดุลย์เชษฐ์อีกเช่นกันที่ยิงคำถามต่อมากับฉันอีกเช่นเคย

“มันทำไมเหรอดุลย์...”

ฉันเอียงคอทำมุมประมาณหกสิบเจ็ดองศา แล้วถามเสียงเรียบ ๆ ก่อนจะตวาดแว้ดขึ้นสูง
ตอนท้ายเสียง

“มันทำไมเหรอ บอกมานะ..บอกมา...”

“ก็...ก็...เอ่อ…เอ่อ” เพื่อนสาวแต่ชื่อเหมือนชายกลืนน้ำลายเสียงดังเอื้อกๆ ลูกกระเดือกเขยิบขึ้นลงอย่างน่าสงสัย

“เอ่อ..มันเป็นวันศุกร์ที่สิบสามน่ะสิ”

เจ้าหล่อนหลุดคำพูดออกมาอย่างยากเย็น พร้อม ๆ กับชูแขนขึ้นโชว์

“พูดแล้วขนลุกนะยะ” พลางโชว์ให้ดูท่อนแขน พวกเราทุกคนต่างจดจ้องไปยังขนที่แขนนั้น ใครคนหนึ่งหาวออกมาอย่างเสียมารยาท

ในใจฉันเริ่มลังเล ละล้าละลัง พร้อม ๆ กับที่ทุกคนในกลุ่มต่างร้องครางเป็นนกถืดทือเพื่อยืนยันถึงความน่าสะพรึงกลัวของศุกร์สิบสามนั้น

“...อย่าไปเลย เชื่อพวกเราเถอะ เชื่อเถอะ...”

ต่างคนต่างยื่นไม้ยื่นมือมาดึงตัวฉันอย่างวุ่นวาย ฉันปัดมือออกอย่างไว้เชิง

“จะไปอ้ะ…” ฉันพูดเสียงหนักแน่น

“พวกตัวก็รู้นี่ว่าเราไม่ได้เจอพี่เขามานานแล้วนะ แล้วเนี่ยกว่าจะนัดได้...ยากเย็นค่ะ ยากเย็น...”

ฉันอธิบายช้า ๆ แม้จะรับรู้ถึงความห่วงใยของพวกเจ้าหล่อน แต่ความที่อยากเจอหน้าใครคนนั้นมีมากกว่า...

“...ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก...” ฉันเอื้อมมือไปเขย่าไหล่บรรดาเพื่อนฝูง แต่ได้ประมาณหกเจ็ดไหล่ ก็ต้องหยุดเพราะเมื่อยมือ

“เหอะเหอะ ตามจาย….ย “

ดุลย์เชษฐ์ยังไม่เลิกหลอกหลอน พร้อมกับทำเสียงทุ้มใหญ่ ชวนให้กระเดือกลูกนั้นน่าพิศวงยิ่งขึ้น

…………………………

...วันศุกร์...

จริง ๆ ฉันเริ่มลุกลี้ลุกลนตั้งแต่เช้า ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก

“จุ๊ก จุ๊ก” จิ้งจกข้างฝาบ้านร้องทัก

“จื่นจ๋าย...จื่นจ๋าย... จิ๊ก จิ๊ก... จ๋มจ๊ำจ้า”

เขาว่าจิ้งจกทัก มันจะต้องเกิดเหตุการณ์อะไรซักอย่างนะ ฉันเริ่มตื้อ ๆ ในหัว จิ้งจกทักครูรัก เอ…ไม่ใช่กระมัง จิ้งจกทักต้องนอนพัก อือม์ ใกล้เคียง จิ้งจกทักจะคึกคัก นั่น…ไปกันใหญ่

ฉันสะบัดหัวไล่ความมึนงงอยู่ชั่วขณะ ในขณะที่หัวสมองกำลังหาคำตอบให้กับตัวเอง เสียงนาฬิกาก็ดังว่าแปดโมงเช้าพอดี...

“อิ๊บอ๋าย…..สายแล้วตู...”

ฉันเพิ่งนึกได้ ก่อนจะวิ่งตื๋อเข้าห้องน้ำ และรีบแต่งตัวมาทำงาน

………………………………

ฉันแทบไม่เชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้กับฉัน ด้วยว่าฉันเคยได้รับรางวัลพนักงานดีเด่น ประเภท
เช้าตรู่ก็รู้งาน และไม่เคยมีประวัติว่ามาสายแม้แต่ครั้งเดียว !

...หรือนั่นจะเป็นอาถรรพณ์ของศุกร์สิบสามเสียแล้ว...

ฉันไม่ค่อยมีกระจิตกระใจทำงานเท่าใดนัก ในใจนึกห่วงเหตุการณ์ตอนเย็นที่จะถึงนี้มากกว่า แต่ครั้นจะให้ฉันโทรไปเลิกนัด เพราะเหตุการณ์แปลก ๆ แบบนี้ ฉันคงไม่ ….

แล้วเวลานัดของวันศุกร์ที่สิบสาม...ก็มาถึง...

เรานัดเจอกันที่วัดเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่ต้องเดินลัดเลาะเข้าไปตามทางที่แคบ เปลี่ยว และไม่ค่อยมีบ้านหรือคนพักอาศัยเท่าใดนัก แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจมาทำให้ฉันกล้าที่จะไปเพียงลำพัง...

ฉันค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปในความมืดอย่างช้า ๆ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับก้อนหินตามทางเดิน เป็นจังหวะกุกกักกุ๊บกิ๊บอย่างน่าฉงน

ลมเริ่มกรรโชกแรง จนต้องห่อตัวด้วยความหนาว สายลมพัดหวีดหวิวดังเอี๊ยดอ๊าด ฉันเหลือบไปเห็นแมวดำสองตัววิ่งไล่จับหนูอย่างเอาเป็นเอาตาย และทันทีที่ฉันจดจ้อง ทั้งแมวและหนูต่างพร้อมใจหยุดวิ่ง และเปลี่ยนเป็นเดินช้า ๆ เหมือนประชด

ฉันขยี้ตาเบา ๆ กิ่งไม้ไหวผะเยิบผะยาบ ...ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ !!

“...มาแล้วหรือ...” ร่างนั้นถามขึ้น พร้อมเอี้ยวตัวหันมาหาฉันอย่างช้า ๆ

...คุณพระช่วย !!

ทันทีที่ผู้มาตามนัดหันหน้ามาหา ฉันถึงกับผงะและกรีดร้องอย่างสุดเสียง

“กรี๊ด….ด……ด……ด”

ใบหน้าของเขา โอ้...ไม่...ไม่ มันเหมือนไม่ใช่พี่ก้ามกรามที่ฉันเคยรู้จักและสนิทด้วย เพราะใบหน้านั้นมันขาวซีดเหมือนกระดาษ ไม่มีเลือดฝาดอย่างที่ฉันเคยเห็น

“เป็นอะไรล่ะนั่น เจอหน้าก็กรี๊ดใส่ ถอยออกไปก่อนได้ไหม มาถึงก็เหยียบขากันเลย โอ๊ย ….เจ๊บ…บ…” เจ้าของเสียงใส่มาเป็นชุด

“อ้าว…เอ้อ …โอ้ “ ฉันเริ่มได้สติ และหัวเราะแหะแหะแก้เขิน ก่อนถอนเท้าออกมาจากเท้าของเขา

“ขอโทษค่ะ พี่ก้ามฯ ตกใจหมดเลย หนูก็ว่าทำไมหน้าพี่ไม่มีสีเลือด ที่แท้...โดนหนูเหยียบนี่เอง อิ อิ”

ฉันยังคงไม่สำนึกผิด หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบอกชอบใจ

“แล้วยังนัดมาเจอกันที่วัดอีก บอกว่าอยากมาเวียนเทียนเข้าพรรษา เอ่อ... เขาเวียนไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วไม่ใช่รึ ไปอยู่ไหนมาเล่าแม่คุณ …” เขาใส่อีกหนึ่งชุด

ฉันไม่รู้จะทำอะไรได้แต่บิดนิ้วมือไปมาแก้เขิน ยอดหญ้ายอดอะไรที่อยู่แถวนั้นก็โดนฉันดึงจนโล่งเตียน

“คือเอ้อ…คือ…” ฉันตะกุกตะกัก

“แล้วมาเอาป่านนี้...” เขายกนาฬิกาขึ้นดู

“เก๊าะ... รถมันติดนี่” ฉันเถียงข้าง ๆ คู

“ไอ้เราก็กลัวน้องมันจะรอ อุตส่าห์รีบมา แล้วนึกยังไงนัดพี่มาวันนี้ล่ะ ศุกร์สิบสามเขาว่าอาถรรพณ์ไม่ใช่หรือ ...แล้วเราล่ะไม่กลัวหรือไง…”

เขาหัวเราะพร้อม ๆ กับเขย่าหัวของฉันเบา ๆ

“ฮื่อ…” ฉันส่ายหน้า

“ใครว่าล่ะ ศุกร์สิบสามฝันหวานตังหาก...”

ฉันพูดเสียงเหมือนกระซิบ แต่เขาคงไม่ได้ยินเสียงนั้น ช่างเถอะ... แค่ได้มาเจอหน้า ได้ยินเสียง สำหรับฉันก็เพียงพอแล้ว

ดาวดวงน้อยค่อย ๆ เร้นหลบไปตรงขอบฟ้านั้น บรรยากาศรอบตัวมืดสนิท เราค่อย ๆ เดินเลียบกำแพงวัดมาอย่างช้า ๆ....

น่าแปลก...ที่ระหว่างทางเดินนั้น ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด ไม่นึกเกรงหรือกลัวแม้แต่สิ่งใด…..

……………………………

ชอบตอนจบจังเลย...

อ่านจบแล้วอมยิ้ม กริ่มกรุ่ม .. @^-^@
(มีรึป่าวเนี๊ยะ ศัพท์คำนี้ในภาษาไทย แหะ แหะ .. ^^!)

^_^ อาถรรพณ์ศุกร์สิบสาม

...จิ้งจกบ้านชมพูฯร้องน่ารักจังเลย...
น่ารักแบบนี้เลี้ยงไว้ซักโหลนึงคงจะดี...เนอะ

นั่นดิ จิ้งจกฉลาดๆแบบนี้น่าจับเอามาฝึกขันแทนไก่นะ ^^

^_^อ่านเพลินค่ะ มีภาคต่อไหมเนี่ย ^_^

ชอบประโยคจบจังเลยค่ะ
หวานดี (*-*)

ใครว่าศุกร์สิบสาม น่ากลัวนะ.... จะส่งเรื่องนี้ไปให้อ่าน

^o^

: )

หวานซะ

@^o^@

ชอบค่ะ หนุกดี แต่มีภาคต่อไหมคะ อยากรู้ตอนต่อไปค่ะ ว่าเดินไปด้วยกันแล้วเจออะไรอีก ^o^

นั่นดิ จิ้งจกฉลาดๆแบบนี้น่าจับเอามาฝึกขันแทนไก่นะ ^^
โดยคุณ : ไก่น้อย - [ 13 ก.ค. 2544 , 08:22:21 น.]

ไก่น้อย....
เบื่อเสียงไก่แล้วหรือ?????????

ไก่มันร้อง กุ๊กกุ๊ก... กุ๊กกุ๊ก... กุ๊กกุ๊ก...

(-_-)'' ห้ามเบื่อ!!

ไก่มันร้อง กุ๊กกู กุ๊ก-กู กุ๊กกะกู ต่างหากหล่ะ

ไก่มันร้อง กุ๊กกู กุ๊ก-กู กุ๊กกะกู ต่างหากหล่ะ
โดยคุณ : ไก่น้อย - [ 15 ก.ค. 2544 , 17:15:02 น.]

อืมม................

เพิ่งรู้ว่าไก่ร้อง กุ๊กกะกู

หวาน.............หยด