วันนี้คุณได้บอกสิ่งดี ๆ กับคนรักของคุณหรือยังค่ะ...

เห็นสุภาพสตรีอายุราวๆ 25 ปี สองคนแต่งตัวในชุดทำงาน คนหนึ่งผมสั้นอีกคนผมยาว คนผมยาวนั่งลงก่อนแล้วเอ่ยปากขึ้นว่า “ใจเย็นๆน่าเล็กทานไปคุยไปก็ละกันนะ”
น้ำเสียงอ่อนโยนที่แสดงให้เห็นว่าเธอเอาใจใส่เพื่อนของเธอคนนี้มาก คนผมสั้นเอ่ยตอบว่า “โอเค โอเค ฉันเชื่อเธอกบ เพราะมีแต่เธอแหละที่ฉันกล้าคุยเรื่องในครอบครัวให้ฟัง”
สาวผมสั้นค่อยๆบรรจงวางถาดอาหารลง
เธอเริ่มต้นทานอาหารไปอย่างช้าๆ
พร้อมๆกับเอ่ยปากเล่าเรื่องของเธอต่อไปว่า
“ฉันละเซ็งคุณแดงสามีของฉันเหลือเกิน
หากฉันจะลิสท์(list)
คุณสมบัติยอดห่วยของสามีฉันละก้อเธอเอ๋ย
หน้ากระดาษหนึ่งก็คงไม่พอ
กลับบ้านค่ำ แถมเอางานกลับมาอีก
ไม่ชอบดูละครดูแต่เคเบิ้ลทีวี
เวลาดูก็หมุนเปลี่ยนทุกช่อง ชอบเก็บกวาดบ้านด้วยตนเอง ไม่เคยให้ความสนใจดูแลฉันเลย โอ๊ยฉันละเบื่อ
ทีกับลูกน้องตัวเองละก็ประคบประหงมยิ่งกว่าลูกอีก
เฮ้อ” เธอถอนหายใจเสียงดังหลังจากเล่าจบ
เธอเอ่ยถามคู่หูคนสนิทต่อ
“กบเธอแต่งงานมาตั้งห้าปีแล้วมากกว่าฉันตั้งสามปี
ทำไมไม่เห็นบ่นเรื่องสามีของเธอเลย
เธอคงมองโลกในแง่ดีมากเลยนะฉันอิจฉาเธอจังเลย”
กบเอ่ยตอบ

“เล็กฉันก็เคยเป็นอย่างเธอเหมือนกันเมื่อสองสามปีที่
แล้ว วันหนึ่งฉันอัดอั้นมากจนทนไม่ไหว
ด้วยสายเลือดเลขามืออาชีพของฉัน
ซึ่งเหมือนๆกับเธอนี่แหละ
ฉันหยิบกระดาษออกมาแล้วระบายลงไปเลยว่า
รายการความห่วยของสามีฉันเป็นอย่างไร
เธอรู้ไหมว่าฉันได้กี่ข้อ”
เล็กรีบถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “กี่ข้อละ”
กบตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “สามสิบสองข้อ"
กบเล่าต่อ “เย็นวันนั้นฉันตั้งใจว่ากลับบ้านแล้ว
ฉันจะส่งรายงานชิ้นเอกให้สามีของฉันดู
เพียงแต่ว่าฉันต้องไปงานศพลุงของฉันก่อน
ลุงฉันเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์คว่ำ
ซึ่งถือว่าเป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่ได้คาดคิด
ป้าฉันตกใจมากเธอไม่เคยเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้มา
ก่อน ฉันสนิทกับป้าฉันคนนี้มาก
เมื่อฉันไปถึงงานศพฉันก็ไปนั่งคุยกับคุณป้า

เราสองคนนั่งคุยกันสักพักคุณป้าก็หยิบกระดาษโน๊ตสองสามแผ่นออกมา แล้วก็ส่งให้ฉันดูฉันรับมาดูแล้วก็นั่งอ่านในกระดาษนั้น
มีข้อความดังต่อไปนี้.......ถึงสามีที่รักวันนี้ทั้งวันฉันนึกถึงเธอตลอดเวลา
สามสิบห้าปีที่เราอยู่ด้วยกัน
ฉันมักจะบ่นต่อว่าในข้อเสียของเธอมาตลอด
จนกระทั่งถึงวันที่เธอจากไป
เมื่อฉันมีโอกาสทบทวนดูชีวิตคู่ของเรา
ฉันพบว่าฉันได้มองข้ามสิ่งดีๆของเธอไปมากมาย”
กบเล่าด้วยเสียงสั่นเครือ เธอเอ่ยต่อว่า
“ในกระดาษโน๊ตนั้นคุณป้าของฉันบรรยายคุณความดีของลุง ไว้นับร้อยข้อพอฉันอ่านจบน้ำตาของฉันก็นองหน้า”
ป้าฉันเอ่ยกับฉันว่า
“ป้ารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เป็นผู้บอกสิ่งดีๆ
เหล่านี้ในระหว่างที่คุณลุงของหนูยังมีชีวิตอยู่
หลานอย่าทำพลาดแบบป้าอีกคนละ”
ฉันนั่งฟังอยู่แล้วคิดตามไปว่า
มีคนจำนวนมากที่เมื่อคนรักของตนจากไปแล้ว
ค่อยบันทึกคุณความดีของผู้จากไปลงที่หลุมฝังศพ
หรือจัดพิมพ์เป็นเอกสารอย่างดีแต่ว่าผู้จากไปกลับไม่มีโอกาสอ่าน
ซึ่งขณะที่เขามีชีวิตอยู่กับได้ยินแต่สิ่งที่เป็นข้อบกพร่องของเขา

คิดได้อย่างนั้นฉันรีบดึงเอาลิสต์รายการของสามีฉันออกมา แล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กระดาษปลิวว่อนไปตามสายลม

เลิกงานศพแล้วฉันรีบกลับบ้านทันทีพอเจอหน้าสามีฉันก็กระโดดกอดเขาเลย
เสร็จแล้วฉันก็ถือโอกาสสาธยายคุณความดีทั้งหลายของเขาว่ามีอะไรบ้าง
สามีฉันมีสีหน้าแปลกใจเล็กๆแต่ว่าท่าทีเขาดูอ่อนโยนมากขึ้น และเอื้ออาทรกับฉันขึ้นมาทันทีฉันเองก็เริ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อเขามาก

หากเรารักใครแล้วเราบอกสิ่งที่ดีของเขาให้เขาได้ยิน
เขาก็จะรักเราตอบและบอกสิ่งที่ดีตอบกลับมา
สามีฉันก็เผยความในใจถึงข้อดีของฉันอีกมากมายที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เลิกคิดถึงรายการจุดอ่อนของคนที่เรารัก
ฉันคิดว่าเราควรจะรักเขา อย่างที่เขาเป็นแหละ
อย่าไปหวังให้เขาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม
ที่แตกต่างกับเราเลยความรักที่แท้จริงก็คือ
UnconditioningLove คือ

การที่เรารักเขาแล้วไม่ได้ตั้งเงื่อนไขให้เขาเปลี่ยนแปลงอะไร
จงรักเขาอย่างที่เขาเป็น
แล้วโฟกัสในสิ่งที่ดีของเขาซะเราก็จะมีความสุข
เขาก็จะมีความสุข”กบเล่าจบด้วยสีหน้าอิ่มเอิบ

เล็กซึ่งนั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆนัยน์ตาเธอมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ ในมือเธอกำแน่นด้วยเศษกระดาษลิสต์รายการ
ที่บัดนี้ถูกเธอฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

อยู่ๆเล็กเอ่ยขึ้นว่า”ขอบใจมากจ๊ะกบฉันว่าเรารีบกลับออฟฟิศเถอะ"
"ฉันอยากโทรหาสามีของฉันหน่อย"

เอ...พิษณูโลกฯ หายหน้าไปนานนะ

เรื่องนี้น่ารักเชียว

ว่าแต่ว่า
ปัญหาคือ ยังไม่มีใครมาให้เรานึกถึงความดีแบบนี้น่ะ แย่เลย

picmee ไม่มีแน่เหรอ .. ไม่เชื่อหรอก
ชอบเรื่องนี้ด้วย น่ารักดี
รักใครชอบใคร มีดีอะไร ก็บอกๆ ไปเหอะ
เนอะ..

ได้แง่คิดดีๆ อีกอย่าง.. อยากรู้จักคน post จังแฮะ ..เหอๆๆ.. เอาใจช่วย picmee ด้วยคนล่ะกัน

ได้แง่คิดดีๆ อีกอย่าง.. อยากรู้จักคน post จังแฮะ ..เหอๆๆ.. เอาใจช่วย picmee ด้วยคนล่ะกัน