ทำไมไม่ใช่แค่ความฝัน
เคยถามตัวเองอย่างงี้บ้างไหม? ตอนนี้ใจมันตั้งคำถามอย่างงี้กับตัวเอง
รู้จัก "มะเร็ง"ไหม แล้วเคยได้ยินเรื่องของคนที่เป็นมะเร็งไหม ในฐานะที่เรียนสายการแพทย์โดยตรง แม้จะไม่ได้รักษาคนก็ตามทีเถอะ ก็ได้เรียนได้รู้ได้ฟังเรื่องนี้มาอย่างละเอียดละออ แต่ก็นั่นแหละในใจกลับไม่เคยคิดที่ใส่ใจอะไรมากมายนอกเหนือจากบทเรียนในวิชา มันก็แค่เรื่องไกลตัว
แต่เมื่อวานนี้เรื่องไกลตัวเรื่องนั้นกลับวนเข้ามาใกล้อย่างไม่น่าเชื่อ คนในครอบครัวที่รักและห่วงใยอย่างยิ่ง กลับต้องมาข้องเกี่ยวกับเรื่องไกลตัวเรื่องนั้น น่าแปลกที่สติสัมปชัญญะที่เคยมีหดหายไปหมด ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดของหมอแบบนั้นคำพูดที่เราเองก็ เคยใช้ เคยพูด เคยฟัง มาบ่อยๆ แต่ทำไมเวลานี้มันกลับบั่นทอดจิตใจได้มากมายขนาดนั้น
เมื่อคืนวานนอนร้องไห้ ตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมา ตั้งคำถามกับตัวเองว่า "แค่ฝันไปใช่ไหม " ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแล้วพรุ่งนี้ คนป่วยจะกลับบ้าน อาทิตย์หน้าเขาจะหายเป็นปกติทุกอย่าง แล้วก็กลับมาส่งยิ้ม นั่งหัวเราะ หยอกล้อที่ระเบียงหน้าบ้านตอนเย็นๆเหมือนเดิม แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องกลับมานั่งรับความจริง ความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้ ความรู้สึกที่เหมือนมีก้อนแข็งตีบตันอยู่ในลำคอเป็นอย่างนี้นี่เอง พยายามตั้งสติอีกครั้งแม้มันจะเหลืออยู่น้อยนิดเต็มที ต้องเข้มแข็งสั่งหัวใจอย่างนี้ อย่าร้องไห้อีกเลย
เดินออกมาจากห้องนอนเจอกับแม่ น่าแปลกที่แม่บอกว่า แม่อยากให้เราแค่ฝันไป นั่นสิคะแม่ "ทำไมมันไม่ใช่แค่ความฝัน" โดยคุณ :
หมูกองโจร - [22:32:01 29 พ.ย. 2544] |