กระดานความรู้สึก


เหนื่อยมากๆ ตอนนี้รู้สึกหมดแรง ไม่อยากเรียนอีกต่อไปแล้ว
พยายามแทบตาย วันๆ นึงแทบไม่ได้นอน นั่งทำรายงาน อ่านหนังสือตลอดก็ยังรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเพื่อนๆ ทั้งๆ ที่เคยเป็นคนเรียนดีมาตลอดตอนอยู่เมืองไทย professor ก็ยังเขียน email มาบอกว่า participation น่าเป็นห่วงมากๆ ตอนนี้รู้สึกท้อมากๆ เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น จะบอกที่บ้านก็ไม่ได้เพราะไม่อยากให้เป็นห่วง เพราะเค้าคิดว่าเราเป็นคนเข้มแข็ง (ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย) จะหยุดพักก็ไม่ได้เพราะว่ามีงานเต็มไปหมด จะทนไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเรียนอีกแล้ว


(ไม่รู้จะระบายที่ไหนก็เลยขอเขียนมาลงที่นี่)
โดยคุณ : Rurujung - [4:00:44  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 1
ลองอ่านหนังสือเรื่อง ชีวิตที่รุ่งเรืองขึ้นมาจากทาสสิคะ อาจจะทำให้ความรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ
โดยคุณ :คีตาญชลี - [8:47:52  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 2
ความรู้สึกแบบนี้ก็เคยเป็นค่ะ ตอนที่ไม่รู้จะทำตัวจบยังไง เรียนไม่รู้เรื่อง จะเลิกเรียนหลายรอบ แต่ก็กัดฟันจบมาได้  ขอบอกว่าอย่าเอาตัวเราไปเทียบกับเพื่อนมากจนเกินไปนะค่ะ  เพราะนั่นเป็นการสร้างความกดดันเกินจำเป็นให้เราค่ะ  เราทำดีที่สุดที่เราทำได้ ถ้ายังไม่ดีพอที่ Professor จะพอใจอีก ก็เดินเข้าไปถาม หรือ เมล์ถามเลย ว่าจะให้ทำไงถึงจะพอใจ เพราะเราก็ทำดีที่สุดแล้ว  ตอนนี้แนะนำให้ไปนอนซักตื่น เอาแบบหลับสนิทๆสักตื่นนึง(ไม่ว่างานจะเยอะแค่ไหนก็ตามค่ะ  เพราะถ้าไม่พักเลยงานออกมาได้ไม่ดีอยู่ดีค่ะ) พอตื่นขึ้นมาแล้วก็มานั่งเรียงลำดับว่า อะไรต้องทำก่อน ทำหลัง แล้วลงมือทำเลย  ทำดีที่สุดที่ทำได้  แล้วผลจะออกมายังก็ตามก็ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว  

แล้วก็ลองเล่าให้ที่บ้านหรือเพื่อสนิทฟังก็ได้ค่ะ คนเราสามารถแสดงความอ่อนแอออกมาได้เสมอแหละค่ะ ไม่มีใครจะสามารถเข็มแข็งได้ตลอดเวลาหรอกค่ะ ทุกคนเป็นมนุษย์เหมือนกัน ก็มีเวลาอ่อนแอได้เหมือนๆกัน คิดว่าที่บ้านคงเข้าใจและให้กำลังใจดีที่สุด  (สั่งสอนเหมือนเก่งกาจ  แต่ที่จริงตัวเองตอนเจอแบบนี้ก็เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน)

Fight Fight  เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_^
โดยคุณ :arnis - [8:50:25  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 3
Do exactly what Arnis suggested na ka :)
Very good and practical advice. I do that too :)
The most important point is "ขอบอกว่าอย่าเอาตัวเราไปเทียบกับเพื่อนมากจนเกินไปนะค่ะ  เพราะนั่นเป็นการสร้างความกดดันเกินจำเป็นให้เราค่ะ"
โดยคุณ :namtarn - [9:00:40  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 4
เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เหมือนกัน
วิธีแก้ก็คือ หยุด ... หยุดคิด หยุดพัก หยุดทำอะไรที่ทำให้เหนื่อยใจซักวัน
แล้วลองไปเดินเล่น เดินเที่ยว หรือไม่ก็อ่านหนังสือที่อยากอ่านมานาน (แอบไปยืนอ่านตามร้านหนังสือก็ได้)
พอกลับมาทำงานตรงหน้าที่ทำให้เราเคยท้อ จะรู้สึกว่ามีแรงลุยได้ซักตั้งนึง
อันนี้เป็นข้อแนะนำจากคนที่เคยประสบกับช่วงเวลาที่ร้ายๆ มาเหมือนกัน ลองดูนะ เอาใจช่วยจ๊ะ q(^-^)y
โดยคุณ :akejung - [11:12:51  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 5
มาเป็นกำลังใจให้คะ  สู้ ๆ นะ

ลองโทรหาที่บ้านดูนะคะ...หนูเคยรู้สึกอย่างนี้ และเคยคิดว่าไม่อยากบอกแม่..แต่วันที่ไม่ไหวจริง ๆ แค่หนูเอ๋ยปากแล้วบอกแม่แค่ว่า เหนื่อย ผสมกับเสียงสะอื้น...คำพูดแค่ 2-3 ประโยคของแม่ทำให้หนูกลับมาได้...ถึงหนูยังเรียนสู้เค้าไม่ได้เหมือนเดิม  แต่ที่หนูได้คือ คนที่สำคัญที่สุดของหนูรู้ว่าหนูได้พยายามแล้ว...แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ....แล้วเราก็พยายามของเราต่อไป  แม่เราให้เรา เอ ก็พอแล้ว...

ลองโทรกลับเมืองไทยดูนะคะ....ลองดูนะ
ุู
โดยคุณ :เด็กน้อยไม่ยอมเรียน - [15:55:52  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 6
เรื่องธรรมดาและปกติม๊ากมาก ในชีวิตมันต้องมีจุดอิ่มตัวแบบนี้กันทุกคน แล้วก้อไม่ใช่ครั้งเดียวมันมีได้เรื่อยๆ ช่วงที่เจอกับตัวจะท้อแท้ทรมาณทุกคน แต่ก้อเชื่อว่าพอผ่านไปแล้วก้อจะขำตัวเองทุกคนว่ามันไม่เห็นจะผ่านมายากขนาดนั้นเพราะมันก้อผ่านมาจนได้ไม่ว่าจะผ่านมาแบบไหนก้อตามที ที่สำคัญต้องผ่านมาให้ได้แบบสุดความสามารถของเราแล้วนะมันถึงจะขำออกทีหลัง ไม่งั้นต้องมานั่งคิดอีกว่าถ้าทำอย่างนั้นถ้าพยายามอย่างนี้ ขอแค่อย่าให้เหลือคำว่าถ้าให้คิดก้อพอแล้ว
โดยคุณ :ชายตาบอด -_- - [16:06:57  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 7
เราเพิ่งกลับมาเรียนเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ได้เรียนต่างประเทศ  แต่การทำงานไปด้วยก็ทำให้เหนื่อยไม่น้อย  อยากมาเป็นกำลังใจให้นะคะ  ดูสิ..ในเวปเฉลียง อาจไม่มีใครรู้จักคุณเลยสักคน  แต่เราเป็นกำลังใจให้นะ สู้สู้
โดยคุณ :หนูกุงเอง - [22:04:43  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 8
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ  รอวันที่จะพบกับฟ้าหลังฝนค่ะ  
โดยคุณ :กึ่มศรี - [22:26:07  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 9
เพิ่งได้อ่านหนังสือชื่อ  "อยู่ อย่าง เซน"

มาครับ แล้วมีประโยคหนึ่งน่าสนใจมาก

..........ยามสุข  จงสุข
..........ยามทุกข์ จงทุกข์
..........แล้วชีวิตจะไม่มีปัญหา

ไม่รู้ว่าช่วยได้ไหม

แต่แค่ลองนั่งตีความเล่นๆ

ก็ลืมเรื่องอื่นไปได้นะครับ
โดยคุณ :ติดดิน - [23:33:05  17 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 10
พอเข้าใจฮะ เป้นคนที่เรียนไม่เก่ง
แต่ก็ดันมาเรียนโท(ในประเทศนะ)
หลายครั้งพยายามเอาเท้ากายหน้าผาก
เคยสอบแล้วทำได้พอเปิดเกรดเป็นซีบวก
ตอนนั้นอยากเอาเท้าเพื่อนมาช่วยกายหน้าผากด้วย
แล้วก็พยายามผ่านให้ได้ ต่อมาพอมาทำ thesis
ก็เจอเพื่อนแลบที่มีความคิดไม่ตรงกัน
ถามว่าใครถูก ก็ไม่มีหรอกฮะ ไม่มีใครผอดหรือถูก
แค่ความคิดไม่ตรงกัน ก็เอาเท้ากายหน้าผากอีกหลายรอบ
เพราะเราอยากทำงานของเราให้ดีที่สุด หาวิธีใหม่ๆในการทดลอง
แต่เพื่อนเขาบอกว่าไม่ได้ต้องมีอ้างอิง ก็แค่ความคิดไม่ตรงกัน
เออ...พิมพ์ไปชักไม่เกี่ยวแฮะ -____-"
เคยมีคนบอกผมหละฮะว่า
มนุษย์เราต้องผ่านจุดวิฤกติให้ได้
พยายามเข้านะฮะ
ผมผ่านมาหลายอันแล้ว
บัตรผ่านตลอดไม่มีซะด้วย
เป็นกำลังใจให้นะฮะ
โดยคุณ :ป.ล. - [9:53:32  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 11
เป็นกำลังใจให้ฝ่าฟันอุปสรรคความท้อใจ ขอให้มีกำลัง เข้มแข็งโดยไวนะคะ :D

โดยคุณ :แต้ว - [12:51:06  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 12
อดทนเวลาที่ฝนพรำ  อย่างน้อยก็ทำให้เราได้รู้ถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ
ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ


อดทนไว้นะ  เดี๋ยวฝนก็หยุดตกแล้วล่ะ  สู้ๆๆ
โดยคุณ :คุนิมิคุง - [17:04:58  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 13
ทุกข้อด้อย ย่อมมีข้อเด่น
ทุกปัญหา ย่อมมีสิ่งชโลมใจ
-จอห์น  จอห์นสัน

มีเวลาว่างพอ ไปกินไอติมไหมคะ?
อร่อยดีนะ เย็นใจดี:)
โดยคุณ :หมีสมองฯ - [17:11:27  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 14
ใจเย็นๆ ครับ

ปีที่แล้วผมก็มีปัญหาเรื่องเรียนนิดหน่อย จนทำเอาเราเป๋ไปเลย

แต่อดทนไว้ครับ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
โดยคุณ :The แป้ก - [18:48:24  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 15
อุปสรรคเล็กน้อยน่า..

ยังมีคนโดนหนักกว่านี้อีกเยอะ
โดยคุณ :ทีฯ - [19:28:06  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 16
สู้ๆ ค่ะสู้ๆ
โดยคุณ :หนูบิ๊ก - [20:08:07  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 17
เป็นเรื่องธรรมดาของการเรียนต่างบ้านต่างถิ่นนะคะ
ภาษาก็ไม่ใช่ภาษาเรา มีเพื่อนเป็นอเมริกันบอกว่า มันต้องเป็นงานหนักมาก ๆ เลย ที่เราต้องมาเรียน มาอ่าน มาเขียน มาพูด ภาษาที่ไม่ใช่ภาษาตัวเอง
ปัญหาที่ rurujung ประสบอยู่นี้ ไม่ได้เจออยู่คนเดียวหรอก

อย่าพยายามไปนึกว่าเราด้อยกว่าคนอื่นมากเกินไป
เพราะจะยิ่งทำให้เราเครียด  ทำไปเท่าที่เราทำได้
บางครั้ง การ participation ไม่จำเป็นที่จะต้องตอบคำถามให้ถูก
หรือแสดงความคิดเห็นถูกใจอ.ก็ได้  (ถ้าถูกใจก็ดีไป ^_^)
เราอาจจะเริ่มด้วยการถามคำถาม ในส่วนที่เราไม่เข้าใจ
ถ้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริง ๆ เมลไปถาม หรือขอนัด professor คุยกัน
เสียแต่เนิ่น ๆ เลย บอกถึงปัญหาของเราให้ทราบ ว่าเรามีปัญหาตรงไหน
พร้อม ๆ กับความตั้งใจที่จะแก้จุดบกพร่องตรงนั้น
อ. ส่วนใหญ่น่าจะรับฟัง และบอกแนวทางให้ได้นะคะ

เอ โดยปกติ น่าจะมี TA (GSA) ประจำวิชาอยู่นะคะ  
ถ้าไม่เข้าใจตรงไหน TA ก็สามารถช่วยได้ (โดยส่วนใหญ่ ^_^)
หาเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่เรียนวิชาเดียวกัน ลองเข้าไปถาม ไปทำความรู้จักดู
(เริ่มจาก คนที่ดูน่าจะเป็นมิตรหน่อยก่อน)

บางทีเราอาจกำลังวิ่งเอาหัวชนผนังที่บังเอิญมีอยู่ตรงหน้าพอดีที่เดียวเสียด้วย
ด้วยความมุ่งมั่นที่จะทำอะไรซักอย่างให้สำเร็จลุล่วงไปโดยเร็ว

เหนื่อยมาก ๆ ต้องพักสมอง +พักผ่อนให้พอค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะยิ่งแย่ไปใหญ่
ดูข่าว ดูทีวีบ้าง เพราะบางครั้งลักษณะประโยค การพูดคุยในหนัง หรือข้อมูลข่าวสารต่าง ๆ อาจจะมีประโยชน์ในการพูดคุยกับเพื่อน ๆ อย่างน้อยถ้าเพื่อน ๆ เค้าคุยถึงเรื่องอะไร เราก็พอจะรู้ มีเรื่องคุยบ้าง
พอคุ้นเคยกับเพื่อน ๆ ก็จะไม่ขัดเขินต่อการแสดงความเห็นเชิงวิชาการ
เป็นการนำไปสู่ความกล้าหาญชาญชัยในการมีส่วนร่วมในชั้นค่ะ

สู้ สู้ ค่ะ ^_^Y
โดยคุณ :สี่ปอ - [21:54:37  18 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 18
ขอเป็น 1 ในกำลังใจแล้วกันนะคะ
โดยคุณ :picmee - [1:00:51  19 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 19
ร่วมส่งแรงใจค่ะ..
โดยคุณ :นิ่มนุ่ม - [14:34:07  19 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 20
ถ้าคุณคิดจะยอมแพ้หรือหมดแรงแล้วกับมันแล้วจริงๆ
คุณคงไม่ระบายออกมาอย่างนี้หรอกค่ะ คุณอาจจะหนีมันไปแล้ว

แสดงว่า คุณยังมีแรงอีกเหลือเฟือเลยค่ะ
เพียงแต่อาจต้องใช้เวลาหยุดพักบ้างเท่านั้นเอง

ถอยไปตั้งหลักดีๆ แล้วสู้ต่อนะคะ เอาใจช่วยเต็มที่เลยค่ะ
โดยคุณ :อิ่มเอม - [18:21:42  19 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 21
ลำบากนัก...

ก็ร้องไห้... หาพ่อแม่... ขอกลับบ้าน...
ร้องไห้อีกรอบ... ครวญให้เพื่อนๆฟัง...
ร้องหนักขึ้น บอกแฟนหรือคนรักว่าไม่ไหว

แล้วก็กลับมาบ้านมาซะ...

เรียนก็ไม่จบ เสียเงินทองไปตั้งมากมาย...
คุณพ่อคุณแม่ฝันสลาย เพื่อนฝูงเป็น งง...
คนรัก หรือแฟนพูดไม่ออก...

แต่จะอย่างไร เราก็ได้กลับบ้านแล้ว เย้

กลับมาก็ได้ชื่อว่า... เรียนไม่จบ...
กลับมาก็ต้องมาเริ่มกันใหม่... ว่าแต่จะทำอะไรดีล่ะ???
กลับมาก็ต้องเจอปัญหาใหม่อื่นๆอีก...
หมดปัญหาหนึ่ง ก็ต้องไปเจออีกปัญหาหนึ่ง...
ต่อไปจะทำอย่างไรกับชีวิตดีเน๊อะ

ถ้าคิดได้แล้วก็ทำๆมันไปเถอะนะคุณท่าน
คนอื่นเค้าก็ทำได้ ทำกันมาเยอะแยะ
ที่ทำไม่ได้ก็มีนะไม่ใช่ไม่มี... ว่าแต่...
จะลุยต่อ หรือเลิกซะล่ะท่าน...

วันนี้กำลังจะผ่านไปอีกวันแล้วครับ









โดยคุณ :พี่เฮฮา - [23:51:17  19 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 22
มาร้องไห้เป็นเพื่อนคุณ Rurujung ครับ
เรื่องมันน่าเศร้า น่าท้อแท้ใจแทนเลยจริงๆ

แต่ขอให้เป็นแค่เรื่องท้อแท้ใจก็พอ
อย่าถึงกับเป็นหมดหวังในชีวิตเลยก็แล้วกัน นะครับ
โดยคุณ :หมงครับ - [11:11:28  20 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 23
อีกหนึ่งกำลังใจจ้ะ
โดยคุณ :ดุกดุ๋ย - [14:17:11  20 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 24
เป็นกำลังใจให้เช่นกันนะคะ คิดว่าสถานการณ์แบบนี้คนทุกคนย่อมเคยประสบ อาจจะเป็นคนละรูปแบบ นั่นขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม กาลเวลา และปัจจัยอื่นๆ แต่คิดว่า วิกฤตหรืออุปสรรค มันมีเพื่อให้เราเอาชนะมัน นะคะ เหนื่อยได้ แต่อย่าท้อ เหนื่อนักก็พัก ลองหยุดคิด ทบทวน แล้วเติมกำลังใจให้กับตัวเอง ซึ่งกำลังใจที่ดีที่สุดของเรา ก็คือ พ่อแม่ นั่นเอง....
อุปสรรค ปัญหา บางครั้งมันก็แก้ง่าย บางครั้งก็เล่นเอาเหนื่อย หัวโตเลยทีเดียว แต่ก็พยายามสู้นะคะ ยึดคุณพ่อ คุณแม่เป็นกำลังใจ อย่าลืมว่ากำลังใจจากท่านทั้งสองไม่เคยหมดเลยสำหรับลูกๆ ลองคิดดูว่า...ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่าง ที่เราทำ (เรียนหนัก ขยัน ตั้งใจ อดหลับอดนอน อ่านหนังสือเอาเป็นเอาตาย...) ทุกๆ อย่างนี้เราทำเพื่อท่านทั้งสอง เมื่อเราทำสำเร็จท่านทั้งสองจะดีใจ ภูมิใจกับเราแค่ไหน แล้วกำลังใจมากมายมหาศาลมันจะกลับมา เป็นพลังให้คุณสู้อีกครั้ง...แต่ยังไงก็ตาม อย่าพยายามกดดันตัวเอง อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เพราะมันจะทำให้ท้อและหมดกำลังใจเอาง่ายๆ ที่สำคัญ ก็คือ พูดคุยกับคุณพ่อ คุณแม่ ถ้าคิดว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ นะคะ เพราะท่านทั้งสองพร้อมจะยอมรับและเข้าใจลูกๆ เสมอ
ป.ล. เราเองก็ใช้วิธีนี้เหมือนกัน
โดยคุณ :mamy - [15:23:33  20 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 25
ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจนะคะ อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว คือ มันจะเบรคแตกเป็นบางเวลา แต่ก็จะกลับมาสู้ต่อไปหลังจากได้บ่นได้อะไรให้ใครฟัง พอดีที่เพิ่งเกิดมันมีหลายเรื่องมากๆ รู้สึกว่าช่วงนั้นไม่ใช่เวลาของเราเลย ก็เลยรู้สึกแย่มากๆ ก็รู้ว่ายังไงก็ต้องสู้นะคะ เพราะว่าไม่อยากมองย้อนกลับมาแล้วเสียใจที่ไม่ได้สู้เต็มที่ ติดเป็นนิสัยแล้วค่ะ (แต่ก็มีบางช่วงที่อ่อนแอบ้าง) ก็รู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกันที่กดดันตัวเองไปนิดนึงที่ชอบเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น แต่ว่ามันก็ทำให้เราพยายามมากขึ้น (บางทีก็มากไปหน่อยเหมือนกัน) แต่ก็ขอขอบคุณทุกคนมากค่ะ


ปล. ตอนนี้ตีสามแล้วยังอยู่ที่โรงเรียนทำรายงานอยู่เลย  
โดยคุณ :Rurujung - [17:55:15  20 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 26
ดีใจด้วยนะคะที่ผ่านความอ่อนแอของตัวเองมาได้
หลังจากนี้..เต็มที่เลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
โดยคุณ :อิ่มเอม - [21:54:43  20 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 27
สู้ๆ..
ไม่รู้จะแนะนำอะไรแต่จะเป็นกำลังใจให้นะคะ
โดยคุณ :เจ้าขา - [1:49:09  21 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 28
ดีใจด้วยนะคะ ที่ผ่านมันมาได้อีกครั้งหนึ่ง การเรียนปริญญาโทมันมีปัญหาและอุปสรรคมากมาย ถือว่ามันเป็นบททดสอบนอกตำราก็แล้วกันนะคะ พยายามเข้าไป สู้ๆ เขื่อว่าทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
โดยคุณ :mamy - [14:43:05  28 ก.พ. 2547]

ความคิดเห็นที่ 29
ความคิดเหมือนกันเลยค่ะตอนแรกก็คิดว่าทำได้เลยเลือกเรียนต่อแต่เรียนไปได้กลางเทอมก็คิดว่าไม่ไหวแล้วไม่เรียนแล้ว(นิติ)มัน
กดดันมากเวลาสอบเกรดก็ไม่ดีพอเห็นแล้วไม่อยากเรียนตอนนี้คบกับแฟนอยู่1ปีกว่าแล้วโทรปรึกษาแฟนเขารีก็บอกให้เรียนเพื่อ
อนาคตแต่เราไม่อยากเรียนแล้วเราอยากที่จะอยู่กับเขาทำงานด้วยกันพอมีตังค์เราก็จะเรียนต่อปวส.1ปีและต่อป.ตรี2ปีเราบอกกับเขาตอนนี้โทรไปบอกคณุแม่แล้วเขาก็ถามเราคุยกันประมาณ1ชั่วโมงได้แม่เขาก็พูดว่าถ้าพูดแล้วไม่อยากเรียนก็ไม่บังคับบังคับ
ไปก็จะไม่เป็นผลลองดูว่าทำงานจะหนักแค่ไหนการศึกษาไม่มีคำว่าสายถ้าคนเราจะเรียนจริงๆ    ให้คำปรึกษาด้วยนะค่ะตอนนี้มืดทุกด้าน
โดยคุณ :เด็กมมส - [8:54:35  25 ส.ค. 2553]

ขอเชิญร่วมเสนอแนะความคิดเห็นครับ
จาก :
email :
icq :
รูปภาพ :

รายละเอียด

อาการ :



กรุณาคลิก "ส่งข้อมูล" เพียงครั้งเดียวครับ....