จาก http://www.chaliang.com/guestbook/webboard/03835.html
..............

จำไม่ได้แล้ว...ว่าลูกบ้าลูกไหนพาฉันไปสู่การเผชิญหน้าเผชิญตากับผู้คนในเฉลียงนี่
แต่ก็ขอขอบคุณสิ่งนั้น ที่ทำให้ฉันกล้าหาญ
แปลงร่างจากการเสนอตัวหนังสือหน้าจอให้เป็นหน้าเป็นตา...เป็นแบบที่ถ้าเจอดาราแล้วต้องอุทานว่า...สวยกว่าที่เห็นในทีวี
สารภาพหน่อยได้ไหมวะว่า ตอนที่อยู่ข้างล่างเวทีน่ะ ไม่กล้าหรอกนะที่จะเสนอหน้าแบบนี้ เริ่มจากการตอบกระทู้ถี่ยิบ
เพราะเข้ามานอนกลิ้งวิ่งคลุก อยู่ทุกวัน
แล้วก็สบโอกาสที่ลูกบ้าลูกเล็ก ๆ หอบเอาฉันไปงานบอลระหว่าง บ้านนิติพงษ์กะบ้านเฉลียง
ตื่นเต้น และ ประหม่า เป็นที่สุด...แม้จะพอคุ้นเคยจากที่ได้คุยกันผ่านจออยู่บ้าง
ใครหลายคนเคยเตือนไว้...ในอินเตอร์เนท "ไม่รู้หน้า ไม่รู้ใจ ไม่รู้จัก ไม่รู้จริง"... แต่ฉันไม่รู้สึกอย่างนั้นเมื่ออยู่ในนี้
จากที่มองอยู่ห่าง ๆ ในครั้งนั้น ฉันไม่รู้จะแทรกฝากตัวเข้ามาได้อย่างไร... จะมีใครสนใจคนอื่นของพวกเขาไหม...?
เล่นมุขอะไรกันหว่า...ไม่รู้เรื่องเลย สนิทกันจังนะ ....เฮ้อ

วันนั้นฉันหอบขนมไปสามห่อใหญ่เท่าที่พอถือได้ ยังนึกในใจว่ามันจะพอหรือวะ? วาดภาพไว้ว่าคนคงเยอะแยะ... หน้าผากฉันเคลียร์ที่เอาไว้ให้ไฝเม็ดโตขึ้น เป็นเด๋อ ดอกสะเดาแล้ว
แต่เมื่อไปถึง...มีคนอยู่กระจึ๋งเดียว ขนาดนักบอลยังไม่มีต้องไปขอแบ่งฝ่ายเขา ขนมก็ยังแกะได้ไม่ครบทุกห่อ
บอกแล้วไงว่าวันนี้ขอสารภาพ... อย่าโกรธนะถ้าจะบอกว่าภาพพจน์ที่เห็นและคิดไว้ตอนแรกน่ะ มันดูยิ่งใหญ่จนไม่กล้าแตะต้อง ไม่กล้าเข้ามาหา...
แต่พอมายืนบนเวทีแล้วเข้าคลุกวงนอก มันอบอุ่นจนไม่เป็นคนแปลกหน้าเลย....
แม้บางครั้งจะเอาตัวเองแปะกะข้างฝาบ้างเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับใคร กระนั้นก็จะมีแอบยิ้มและดีใจที่เอาตัวเองมารู้จักกับมิตรภาพที่อยู่ตรงหน้า

จากวันนั้นสู่วันนี้...ฉันยังเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนเชียว ที่ยังแอบอ่าน แอบประหม่า และยังไม่กล้าที่จะมาแนะนำตัวเอ่ยนามจอ แล้วจะได้รับฟังเสียง..."อ๋อ..!!" พร้อม ๆ กันของเหล่าผองเพื่อน
ฉันไม่ใช่คนกล้า มิหนำซ้ำยังขี้อายต่อการเริ่มต้นที่จะรู้จักใคร เพียงแต่มีแรงบ้าบิ่นเพียงพอที่จะได้รู้จักกับมิตรภาพตรงหน้า ที่ฉันวิ่งไปวิ่งมาอยู่เวลามีสุข มีทุกข์

มาเถอะนะ...ไม่ติดธุระปานจะขาดใจ ก็มาเจอกันนะ แปลกหน้าแป๊บเดียว...พอจบการเปล่งเสียงเรียก นามจอ
สิ้นเสียงการตอบรับ..."อ๋อ..ออ ออ" แล้วล่ะก็
หัวใจจะอบอุ่นและมีรอยยิ้มเต็มหน้าเชียว
มาบอกชวนกันช้าไปกระมัง ถ้าใครอ่านระหว่างการตัดสินใจว่า จะไป ไม่ไป อยู่ล่ะก็....ไปเจอกันนะ ว่าจะจริงดังคำฉันบอกหรือไม่
หรือถ้าไปเจอแล้วเป็นไงก็มาเล่าสู่คนที่ไม่ได้ไปกันมั่งละกันค่ะ


โดยคุณ : หมีสมองเล็ก - [ 25 ส.ค. 2544 , 23:32:17 น. ]

สุนทราพจน์ของกระทู้นี้ดีนะครับค่อนข้างจะเป็นสัจจะธรรมของโลกมนุษย์อย่างแท้จริงเลยนะครับ

ขอบคุณถ้ามันยังไม่สาย....ที่จะตัดสินใจให้เจอกัน
มาเจอกันนะ