ขออภัยท่านผู้อ่าน ที่รอคอยเรื่องเล่าจากวงเสวนา"กบเหลาดินสอ"มาหลายวัน
ขออภัย.. ที่ข้าพเจ้ามัวอู้ตู้อยู่หลายคืน ไม่ตื่นมาเล่าสักที
..มันนึกไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้จะถ่ายทอดเรื่องราวสวยๆกับความรู้สึกดีๆเหล่านั้นออกมาอย่างไร

( ( ( และ ณ บัดนี้ ) ) )
..ข้าพเจ้าก็ยังเล่าไม่ออกอยู่ดี
-_-'

เอางี้..
มาช่วยกันเล่าดีกว่า
เล่าคนเดียวมันเขินนะ..
(#*-*#)

โอ้ อุแม่เจ้า! (พี่ก้าสอนมา ให้ขึ้นต้นแบบนี้) ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๔ คนสนิทฯกระจายกำลังออกเป็น ๒ กอง (..มันน่าอุแม่เจ้าตรงไหน)
..กองแรก ประกอบด้วย คนสนิทก้อนเล็กๆ ๔ ก้อน ..มานั่งบิดขี้เกียจหน้าเวทีกิจกรรมหอประชุมมหิศรกันแต่เช้า เพื่อรอชมโปรแกรม "ภาพละมุน เรื่องละไม" จากพี่ก้า อรินธรณ์ และ"บทเพลงดอกไม้" ดนตรีเสนาะโสตจากวารุ
เอ..มือกีตาร์บนเวทีเป็นใครหว่า ได้ยินแว่วๆเพียงว่า ฉายาในวงการของเขาคือ "คิง กีตาร์คอร์ด" ..เป็นใครเหรอ.. มีใครรู้จักป่ะ?

ระหว่างนั้น คนสนิทอีกกองหนึ่ง .. ไปโยนชามเล่นที่เมเจอร์ รัชโยธิน ..

เล่าเรื่องไหนดีล่ะ
นึกไม่ออก ใครสักคนตั้งหัวข้อมาก่อนดีไหม
ว่าคืนนั้นคุยเรื่องอะไรกันบ้าง
แล้วค่อยมาเล่าต่อ
เรื่องที่นึกออกก็มี
- เรื่องจริงและต่อเติมเสริมแต่งในหนังสือว้าวุ่น
- เรื่องพี่เจี๊ยบ กับ ค่ารถเมล์ และ อื่นๆ
- เรื่องความรู้สึกสบายดีของนายละเมอฯ (ทีเด็ด)
- เรื่องโครงการรวบรวม ละครถาปัด
ฯลฯ

ยังมีอะไรอีกบ้างหนอ

อ๊ะ อุแม่เจ้า (เอาบ้าง...ชอบเลียนแบบ)
ท่านโฆษก
เล่นเริ่มต้นกันตั้งแต่เช้าเลยเหรอ

เหตุการณ์ ณ สถานโยนชาม เมเจอร์

12.00
ชายสูงอายุคนหนึ่ง รูปร่างอ้วนกลม
นั่งรอคิวที่จองไว้ เพื่อโยนชาม

ประมาณ 12.20
หญิงสูงอายุอีกท่านหนึ่ง
ตามมาร่วมสังคกรรมด้วย

ชายสูงอายุ 1 หญิงสูงอายุ 1
ก่อนจะเริ่มโยนชาม
เสียงต่อรองกัน ดังเซ็งแซ่
"ต่อมา 50 แต้ม ใครแพ้ออกค่าเกม"
"อะไรนะ 50 แต้ม เอาตังค์ไปเลยมั๊ย"
(ช่วงนี้ ผู้ปกครองกรุณาดูแล บุตรหลานให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านอ้วยครับ)
สังคกรรม โยนชาม เริ่มต้นขึ้น โครม โครม

5 นาที ต่อมา
เงาดำเงาหนึ่งผ่านมา ทิ้งบัตรลดราคาชาม ไว้
แล้วลอยหายไป อ๊ะ อุแม่เจ้า
ไสยศาสตร์ มีจริง ไม่เชื่ออย่าลบหลู่

15 นาทีต่อมา
ชายร่างผอม 1 หญิงร่างสันทัด 1
มาร่วมสังคกรรมโยนชามด้วย
ความรุนแรงดำเนินต่อไป
โครม โครม

ผ่านไป 2 เกม
สังขารเริ่มเป็นตัวแปรสำคัญ
ชายสูงอายุ 1 หญิงสูงอายุ 1
เริ่มออกอาการป้อแป้ พยัก เพยิดกัน
เอื้อนเอ่ยว่า
"ตอนนี้จะบ่าย 3 ละ ถ้าเล่นต่อ กว่าจะเลิก
อาจจะไปไม่ทัน พี่จิกนะ"
(ในใจนึกลุ้นให้ ชายร่างผอม 1 หญิงร่างสันทัด 1 เลิกเล่นด้วย เย้...สำเร็จ)

และแล้ว กิจกรรมการทรมานผู้สูงอายุก็สิ้นสุดลง

ชายสูงอายุ 1 หญิงสูงอายุ 1
ชายร่างผอม 1 หญิงร่างสันทัด 1
รวม 4 ชีวิต เคลื่อนพลจาก เมเจอร์ ไปที่
ไทยพาณิชย์ปาร์ค

จบการรายงานข่าว
จาก
สถานโยนชาม เมเจอร์รัชโยธิน

เมื่อแรกที่ได้ยินชื่อ "กบเหลาดินสอ"
ฉันแอบดีใจ นึกว่าพี่จิกฟิตเขียนหนังสือเล่มใหม่

จริงๆแล้วไม่ใช่ "กบเหลาดินสอ" ก็คือ รวมเล่ม "คุยกับประภาส" เล่ม 3 นั่นเอง
เปลี่ยนชื่อไปเรื่อย..สนุกดี
คงกลัวจะคล้ายปรากฏการณ์ "ยุ้ย เป็นสาวแล้ว ชุดที่ 1-128"
..อดคิดไม่ได้ว่า พี่จิกจะให้ชื่อเล่มต่อไปว่าอะไร
แล้วเราจะจำได้ไหม ว่าเล่มไหนออกก่อนหลัง
ข้อมูลจะเริ่มซับซ้อน ต้องมาแข่งแฟนพันธุ์แท้คุยกับประภาสกันอีก :)

อีกครึ่งชั่วโมง เสวนาจะเริ่มแล้ว
ผู้คนหนาตาขึ้นเรื่อยๆ
อ้าว คนสนิทอีกกองยังไม่มากันเลย
โทรตาม..โทรตาม.. มัวแต่โยนชามกันโครม โครม .. มาช้า ไม่มีที่นั่งดูเสวนาด้วยนะเอ้า

ระหว่างเข้าแถวรับไอติมมหาชัย ที่พี่จิกสั่งมาเลี้ยงชาวประชา..
เสียงพี่ก้าประกาศลั่นว่า "หนังสือกบเหลาดินสอหมดแล้ว!!!"
ห๊าาา... อุแม่เจ้า อุพ่อเจ้า
ไอติมที่อร่อยที่สุดในโลกข้างหน้าก็กำลังจะหมดเช่นกัน
ลุ้น..ลุ้น.. ว่าจะมีเหลือถึงเราหรือเปล่า

..น่าน..ไอติมกะทิขาวอวบก้อนบนสุดถูกตักขึ้นมาแล้ว กำลังจะใส่เครื่องอยู่เชียว
พี่หน้าหมู ณ ไทยมุง เดินมาสะกิดอย่างรู้ใจ "พี่จิกมาแล้วนะ"
ฉันมองออกตามมือพี่หน้าหมูไปหน้าหอประชุม เห็นพี่จิกกำลังคุยกับคนสนิทกองใหญ่อยู่ข้างนอก

"ใส่เครื่องอะไรดีคะ"
"ฮะ?"
"ใส่เครื่องอะไรดีคะ"
"มะ..ไม่ใส่แล้วฮะ ขอบคุณฮะ"
ขาดคำ ฉันคว้าไอติมโดดแผลวออกไปรับพี่จิก

: )

โอ้..อุแม่เจ้า! (ไม่รู้อุทานทำไม - -' )

ตัดภาพมาที่เมื่อเหตุการณ์การทรมานผู้สูงอายุสิ้นสุดลง..

เราเหล่านักกีฬาใจกล้าหาญทั้งสี่ ก็เดินเท้าข้ามแยกรัชโยธิน
มุ่งหน้าห้องประชุมมหิศร อาคารไทยพานิชย์ ปาร์ค พลาซ่า
ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา เห็นห้องประชุมใกล้แค่เอื้อม
แต่แล้ว ทันใดนั้น!! โอ้ อุแม่เจ้า!!
กริ๊งง..กริ๊งงง หลั่น ละหลั่น ล้าาาา
เสียงโทรศัพท์นิรนามได้ดังขึ้น..

"ห๊า ว่าไงนะ อยู่ไหนนะ..
..โธ่ ปอ.29 มันผ่าน SCB ที่ไหนเล่า
ลงม้าา ลงมาจากรถเดี๋ยวนี้.."

สรุป เหล่าเรานักกีฬาต้องลากสังขารโรยๆ แขนล้าๆ
ไปรับเด็กชาย(ไม่)น้อยผู้หลงทางนายหนึ่ง
แล้วจึงเดินทางเข้าบริเวณงานโดยสวัสดิภาพ..

จบการรายงาน - -'

Thanks ja.

to be continuted, right? ^_^

sorry it should be "To be continued.... "
-_-''

อ๊ะ อุแม่เจ้า (เอาบ้าง...ชอบเลียนแบบ too)

Thanks for ur report ..
@^-^@ ..

ยังไม่จบ...ยังมีต่อ..ตอนนี้รอท่านโฆฯ สักนิด..
แล้วจะมีต่ออีกนะขอรับ

ขอฟ้องเจ้าค่ะ ฮือ.. ฮือ.. ฮือ...
ไม่มีใครสนใจหนูเลย สะอึก สะอื้น

วันนั้นเจ้าค่ะ วันนั้น
คุณลุงท่าทางใจดีคนนั้น บอกว่า
"ให้หากล่อง 1 ใบ มาสมทบทุน
ใครกินไอติมมหาชัย หรือ มาฟังพี่
หากมีจิตเมตตา ให้ช่วยกันบริจาคสมทบทุน
สำหรับงานมีทติ้ง ที่ โรงเรียนเด็กตาบอดด้วย"

สื่อสารฉับไว
ข่าวสารเดินทางถึงเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่ง

เด็กน้อยด้วยจิตกุศลแรงกล้า วิ่งตื๋อ...บรื้น...
ไปหากล่องโดยพลัน แล้วลากหนูมาเลยค่ะ
"ได้กล่องมาแล้วพี่ เดี๋ยวเอาให้พี่จิกนะ"

ขณะรอเวลา คุณลุงขึ้นเวที
เด็กน้อยมีจิตศรัทธาแก่กล้าเพิ่มขึ้นอีก
"กล่องมันไม่งาม กล่องมันไม่งาม"
ว่าแล้ว เด็กน้อยก็ลากหนูวิ่งตื๋อ
ไปหาเสื้อผ้าให้หนูใส่เจ้าค่ะ

แต่เด็กน้อยจะดูดำดูดีหนู ก็หาได้ไม่
พอได้ยินเสียงจากเวทีเชิญคุณลุงขึ้นเวที
เด็กน้อยก็วิ่งตื๋อ... กลับไปนั่งจดจ่อหน้าเวที
ทิ้งหนูไว้ให้โดดเดี่ยวกับเหล่าคนแปลกหน้า
ที่พยายามปลุกปล้ำ จับหนูแต่งตัว
ฮือ.. ฮือ.. ฮือ..

คุณ คุณทั้งหลายเจ้าคะ เวรกรรมของหนูเจ้าค่ะ
ไม่มีใครสนใจ จะเอาหนูไปให้คุณลุงเลยเจ้าค่ะ
เด็กน้อยคนนั้น ตั้งอกตั้งใจ ฟัง ฟัง ฟัง ฟัง
แล้วหนูล่ะ
"เอาหนูไปให้ลุงสิคะ พี่ขา"
ไม่มีความใส่ใจใดๆบังเกิดขึ้น
เด็กน้อยยังคงนั่งฟังลุงต่อไป
แรงกุศล แรงศรัทธา เมื่อแรกเริ่มอยู่ที่ไหน
ทิ้งหนูไว้เดียวดาย จนกระทั่ง คุณลุง จบรายการ

หนูจึงกลายเป็น
แม่สายบัวแต่งตัวเก้อ
ไม่มีใครสนใจหนูเลย ฮือ ฮือ ฮือ...แง

หลังจากเจ้าหนูกล่องดำถูกวางอยู่จนจบรายการ..
มีใครบางคนไปเขย่าเบาๆ...เขย่าแรงๆ
เสียงวัตถุบางอย่างตกลงมาบนมือของใครคนหนึ่ง
แสงไฟสะท้อนวัตถุวาววับ...
เหรียญ 10 บาทนี่เอง..
สีหน้าใครคนนั้นผิดหวังเล็กน้อย...
แต่ก็ยังดีใจที่มีอะไรกลิ้งออกมา

อุแม่เจ้า! -_-'

ขณะที่ไอติมยังคาปาก ฉันรายงานกับพี่จิกและคนอื่นๆว่า"กบเหลาดินสอ"หมดแล้ว..
บังเกิดเสียงโอดโอย อุแม่เจ้า ดังระงมมาจากนักโยนชามทั้งหลาย

..เดินโอดโอยกันจนมาถึงห้องประชุมฯ
พี่จิกหยุดยืนที่หน้าประตู ส่องดูบรรยากาศภายในงาน
ฉันดึงประตู เตรียมเข้างานพร้อมกับทุกคน
แต่พี่จิกกลับเดินเลาะกำแพงห้องไปอีกทาง..
"พี่จิกคะ!?!"
พี่จิกหันกลับมายิ้มน้อยๆ แล้วเดินต่อไป
ปล่อยฉันยืนยิ้มชอบใจอยู่ตรงนั้น (ชอบใจอะไรไม่รู้)
...............
เนื่องจากเก้าอี้ถูกจับจองหมดแล้ว
ทีมโยนชามจึงได้ทำเลชมเสวนาที่"กันเอง"อย่างช่วยไม่ได้..
ไม่ว่าจะเป็นพื้นข้างๆเวทีและหลืบเก้าอี้แถวหน้า
เรียกว่า ถ้ามาช้ากันอีกหน่อย .. อาจ"กันเอง"ถึงขั้นขึ้นไปนั่งตักพี่จิกบนเวทีก็เป็นได้..

เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย : " พี่จิกเว้นวรรคทางการเขียนไป 3 เดือน ..ด้วยความเจ็บป่วยบางประการ..อาการปัจจุบันเป็นอย่างไรบ้างคะ "

พี่จิก : " หายขาดแล้วครับ
คือเป็นโรคไม่เจียมสังขาร
ไปเล่นเทนนิส ซึ่งไม่เคยเล่นมาก่อนตั้งแต่เด็ก
ครูที่สอนเทนนิสให้ลูกสาวเค้าอาสาสอนพ่อด้วย
พ่อก็สนุกใหญ่ ตีไม่ยอมหยุด .. คิดว่า ครูบอกให้หยุดถึงหยุดได้
จนต้องบอกว่า "ครูครับ ไม่ไหวแล้วครับ มันเจ็บ"
ครูเค้าก็บอกว่า "คุณพ่อ! เหนื่อยก็หยุด!"
อ้าว..ก็นึกว่าครูบอกให้หยุด ถึงหยุดได้ :D
ทีแรกก็คิดว่าไม่เป็นไร ..
ไม่น่าเชื่อว่า แค่กระดิกนิ้วนิดเดียว เอ็นที่อักเสบอยู่ มันก็จะอักเสบขึ้นเรื่อยๆ
เผอิญไปได้โปรแกรมตกแต่งภาพมาใหม่ ก็สนุกใหญ่ ถ่ายรูปใครต่อใครมาทำ มาตัดต่อ
สุดท้ายหมอขู่ว่า ถ้าไม่หยุดใช้คอมพิวเตอร์ ตะเกียบ ดินสอ แขนก็จะไปจริงๆ "

เพลงดาบฯ :" ตอนนี้หายแล้ว ก็เว้นวรรคไม่ได้แล้วสิคะ "
พี่จิก : " ก็..ถ้าขี้เกียจก็จะหาเรื่องใหม่มาอ้าง :D "

เอาตอนที่ไปกินข้าวกันน่ะ
ถ้าสามารถเปิดเผยได้