แรกเริ่มรู้จักเฉลียงเมื่อราวๆ ป.4- ป.5
ฟังจากวิทยุครั้งแรกแล้วเกิดสงสัยว่า ...
ทำไมกล้วยไข่ถึงต้องไม่มีกระดูก ก็ในเมื่อมันก็ไม่มีกระดูกอยู่แล้วนี่
จึงเป็นเทปม้วนแรกในชีวิต ที่รบเร้าให้แม่ซื้อ
ความผูกพันก็ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆและเนิ่นนาน

ค่ำคืนวันที่3 จะเป็นคืนที่อยู่ในความทรงจำตลอดไป
อิ่มเอมและสุขใจ ที่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้อีกครั้ง
มันล้นจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยค่ะ
เสียงของพี่จิกยังก้องอยู่ข้างใน "เฉลียงคือที่ที่มีความสุขที่สุด"

ขอบคุณพี่ๆ ทุกคน สำหรับความฝัน จินตนาการ และแรงบันดาลใจ
ความงามของภาษาและดนตรี ที่ช่วยสะกิดสำนึกดีให้เติบโต
ดีใจที่เป็นส่วนหนึ่งในคนรุ่นเฉลียง

เพิ่งอ่านหนังสือเรื่องราวบนแผ่นไม้จบ
ภาพความทรงจำยังคงซ้อนทับไม่รู้ลืม
อยากบอกพี่ๆ ว่า ...
เพียงดอกไม้คลี่บานระบาย โลกก็มีความหมายมากพอ
มีแผ่นไม้ต่อเติมความฝันมากมาย โลกจึงมีความหมายมากพอ

เก็บเศษไม้ไปต่อโครง
เกี่ยวโยงเป็นพื้นแผ่น
สร้างเสริมเติมหนาแน่น
เป็นดินแดนแสนสบาย

เก็บถ้อยมาร้อยคำ
เสริมทำนองร้องกันไป
สร้างสรรค์เพลงมากมาย
หลากหลายจินตนาการ..

เป็นเฉลียงอยู่ใต้ชายคา
เป็นเฉลียงผู้สร้างเสียงดนตรี
ทุกเฉลียงล้วนเป็นสิ่งแสนดี
เฉลียงดั่งมีมนต์ดลใจ

ตกลงจะไปไหมครับเชียงใหม่ ส่งข่าวบอกด่วนเลยนะ...

แก้เป็น ป.6 ค่ะ ตอนป.4-ป.5 นี่ยังไม่ได้เปิดเสียงตามสายในโรงเรียนเลย
สับสนนิดหน่อย ('-.-)

โอ้โห .. พี่เสือน้อย มาแต่งกลอนให้แต่เช้าเชียว
เพราะจัง ขอบคุณค่ะ ^-^

คุณผักบ้าฯ ข้าน้อยต้องขออภัย
ยังไม่แน่ใจจริงๆ เพิ่งพื้นไข้ ไม่รู้จะไปได้ไหม
ถ้าทลายกำแพงได้จะหอบเป้ตามไปนะ

แต่ในที่สุดก็ไม่ไป...เชอะๆ

แล้วผักบ้าลอยฟุ้งไปเหรอ
ส่งข่าวบอกด่วนเลยเนอะ