วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่พวกเราได้เจอกับนาย
เดินทางปลอดภัยนะ แล้วสักวันเราคงได้พบกัน...ที่ปลายฟ้า

สุดปลายฟ้าแทนคำเอ่ยลา
ว่าต่อแต่นี้ไม่อาจพบเห็น
เป็นคืนที่ทรมาน....
ในยามที่ "คิดถึง" กัน

ภาพสุดท้ายระหว่างพวกเราที่มีนายอยู่ด้วย

โดยคุณ :

วันนี้ พี่เชื่อว่า พี่จะไม่ร้องไห้  (กลัวเสีย 100)

พี่จะคิดแค่ว่า ช่วงนี้แกงานยุ่ง เลยไม่สะดวกมาตอบกระทู้ในเว็บบอร์ด
แต่มั่นใจว่า แกยังเข้ามากระทู้อยู่มิได้ขาด เช่นเดิม

แล้วก็มั่นใจว่า ไม่ว่าจะเป็น Meeting คนสนิทฯ กินข้าว ทำบุญ
หรือใน Concert ครั้งหน้าที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
แกจะมาร่วมด้วยไม่ขาด เหมือนเช่นเคยทุกครั้ง

หลับให้สบายนะน้องชาย ...

ปล. แกเป็นคนแรกที่ตายแล้วพี่พูดว่า "แล้วเราเจอกันอีกนะ"
ไม่รู้เหมือนกันว่า เมื่อไหร่ ที่่ไหน ยังไง
แล้วแต่แกตัดสินใจแล้วกัน - -"

คิดถึงแกว่ะ

โดยคุณ :

ถึงวันนี้หนูจะไปส่งพี่หมีไม่ได้แต่หนูก็ฝากพี่ๆ ไปส่งพี่หมีด้วยนะคะ ไว้มีคอนเสิร์ตเฉลียงอีกเมื่อไหร่ หนูจะดูเผื่อพี่หมีนะ แล้วก็..หลังจากนี้ไปถ้าหนูมองฟ้าตอนกลางคืนแล้วเห็นดาวหมีใหญ่ หนูจะนึกถึงพี่หมี พี่หมีส่งประกายวิ๊งๆ ด้วยนะ หนูจะได้รู้ว่าพี่อยู่แถวนั้น :)
สุดท้าย..หนูเชื่อว่าอีกไม่นาน เราคงได้พบกันอีก พี่หมีอย่าลืมทักหนูด้วยนะ :)

คิดถึงพี่หมี

โดยคุณ :

ปล. จะอยู่กับพวกเราเสมอนะ
เรื่องราวบนแผ่นไม้ที่ผ่านมาทั้งหมด จะยังคงอยู่เสมอไป

พี่หมีครับ

วันนี้ผมไม่ได้ไปร่วมงาน แต่ก็ขอส่งข้อความไว้ตรงนี้
สิบกว่าปีแล้วซี่นะที่เราได้รู้จักกัน ครั้งแรกได้รู้จักผ่านชื่อ
ได้อ่านความคิดเห็นที่พี่เขียนไว้ และก็ดีใจที่ได้รู้ว่า
ได้เข้าเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกับพี่ จำได้ว่าครั้งแรกทีจะได้เจอ
พี่ให้เดา ไม่ยอมบอกว่าใครคือ ป.ล. หลังจากนั้นก็ได้พบพี่
ตามงานต่าง ๆ และที่คณะ รวมถึงได้อ่านบทความที่พี่เขียนไว้ในหนังสือจะอ่านไม่อ่าน

ทุกครั้งที่เราพบกันถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ก็รู้ว่าพี่สบายดี
และตอนนี้ก็ยิ่งทำให้ผมรู้ว่า พี่สบายดีแล้ว

ยินดีและดีใจที่ได้รู้จักพี่ครับ

ป.ล. พี่จะอยู่ในใจผมเสมอครับ

โดยคุณ :

สำหรับน้องหมี...(ต่อไปนี้พี่จะเล่น mafia war กะใครหล่ะนี่)

May the hills come down to greet you
May the rocks give shelter in the storm
May the dust be soft beneath your feet
And the dark give rest before the dawn
until we meet again
May God hold you safely in the palm of hand
Until we meet again

โดยคุณ :

เราไม่ค่อยสนิทกับ ป.ล. รูปคู่ก็ไม่มี เจอกันก็ไม่บ่อย ชื่อจริงยังไม่รู้เลย.... (แต่ตอนนี้จำขึ้นใจละ)
พอ ป.ล. ไม่อยู่แล้วเนี่ยล่ะ ถึงรู้ว่าความผูกพันของเรามันสนิทกันมากแล้ว

พี่หมีสมองฯ  กับ น้องหมีปอลอ เวลาใครเรียก หมี ๆ เราก็หันกันทั้งคู่
ตอนนี้ในเว็บก็จะมีหมีอยู่ตัวเดียว ไม่ต้องสับสน แต่จะปะปนไปด้วยความเศร้า และ คิดถึง
หมีทำให้ความสามารถต่าง ๆ ของเราลดลง ทั้งการวาดรูปให้ หรือ เขียนอะไรให้ มันควักความรู้สึกออกมาไม่ถูก
งั้นก็เขียนถึงแค่นี้ล่ะ  ไม่สามารถซะแล้ว

โดยคุณ :

เวลาทำตัวแอบแฝงอยู่ในชมรม เหมือนต้องมี ปล. คอยตามประกบอยู่ตลอด คล้ายกับว่า เฮ้ย แกทำอะไรฉันดูอยู่นะ... ฉันเชื่อว่าแกยังดูอยู่แถวนี้และ

ทุกมีตติ้ง ทุกคอนเสิร์ท พวกเราจะระลึกถึงป.ล.เสมอนะ  


"ต่างหนทางของต่างเรานั้น ถึงแม้ว่ามันจะไกลซักเพียงไหน  ..ไม่รักแต่คิดถึง"

ตั้งแต่วันที่ "น้องหมี" เดินเข้ามาเปิดตัวกับคนสนิทฯ
ก็เป็นวันเริ่มต้นที่พวกเราเริ่มสนิทกัน..
ทุกมีตติ้ง ทุกคอนเสิร์ต และมีนอกรอบกันในบางครั้ง
จะพบว่ามี ป.ล. อยู่ด้วยตลอด..จำได้แม่นว่าในปีนึง
ที่มีตติ้ง ณ ขันอาษา และเป็นวันที่เป่าเค้กวันเกิดให้กับคนเกิดเดือนสิงหาฯ
เราหลายคนน้องหมี(ป.ล.) พี่อ๊อบ(นายละเมอฯ) หรือ พี่เองก็ร่วมชะตากันวันนั้นด้วย
http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=03879
http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=03881
เป็นวันที่จะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไปนะ

ขอให้น้องชายโชคดี เดินทางปลอดภัย และเราคงได้พบกันในวันหนึ่ง
พี่อยู่ทางนี้จะ "คิดถึง" นะ

เดี๋ยวตามไปบ้าย บาย นะจ๊ะ...ห้าโมงเย็นเจอกันเพื่อน

โดยคุณ :

ผ่านมาสิบปีแล้วที่รู้จักกัน เวลามันยาวนานแต่ไม่ว่าจะนึกถึงเมื่อไรก็มีแต่ความทรงจำดีๆเสมอ
น่าดีใจแทนนะ

ไปดีแต่ไม่ต้องกลับมา แล้วสักวันจะไปหาเอง

ป.ล เราไม่เคยเห็นงานศพใครจะมีคนล้นศาลาได้มากมายเท่านี้มาก่อน...อืมม คงเป็นเพราะแกทำเลวไม่เป็นนี่เอง คนอะไร ต้องโพสต์คู่มือการทำเลวขึ้นเฟสบุ๊คอยู่บ่อยๆ - -'

วันนี้จะเดินทางไกลแล้วใช่มะ ขอให้คนที่ทำเลวไม่เป็นอย่างแก ไปอยู่ในภพในภูมิที่สูงส่งที่เหมาะกะแกนะ

แล้วเราจะระลึกถึงอยู่เนืองๆ

โดยคุณ :

แม้ไม่ได้เป็นดอกไม้อันหอมหวล
ก็จงเป็นต้นไม้งามไม่หวั่นไหว
แม้ไม่ได้พบกันจากนี้ไป
เรื่องราวนั้นไซร้อยู่ในใจเรา

ยินดี และดีใจที่ได้รู้จักกัน

ถึงแม้จะไม่เคยคุยกันแต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ
ขอให้พี่หลับสบาย

ลา-กัน ณ วันนี้
ก่อน-ที่เราจะพบกันใหม่
คน-สนิทฯ ถึงต้องจากไกล
ดี-ใจที่เคยได้พบกัน

พี่-ชายตัวใหญ่ใจดี
หมี-นี้ที่ค่อยช่วยเหลือ
ป.-ปลุกปลอบใจเวลาน้องเบื่อ
ล.-ลุยทุกเมื่อยามเราต้องการ

ขอ-ผลจากน้ำใจแและความดี
ให้-คุ้มครองพี่เมื่อเดินทาง
ฝัน-หรือตื่นภาพเธอก็ไม่จาง
ดี-และงดงาม คือภาพที่เราจะจำขึ้นใจ

* เพิ่งหัดเขียนครั้งแรก ถ้าจะงงๆ ไปบ้างก็ขออภัยเจ้าค่ะ ^ ^"

โดยคุณ :

ขอบใจนะจ้ะ สำหรับมิตรภาพดีๆและรอยยิ้มที่จริงใจ
พี่ขอโทษนะคะ ที่ไม่สะดวกไปส่งน้องขึ้นท้องฟ้า
พี่สัญญาว่า เมื่อไหรที่มีโอกาส พี่จะส่งบุญไปให้จ้ะ

แล้วแวะมาดูบอร์ดเฉลียงบ่อยๆนะ
หลับให้สบายจ้ะ :)

R.I.P. น้องหมี
(ป.ล.หนึ่งเดียวในใจของทุกคนบนเวบเฉลียง)

ป.ล. = ปัจฉิมลิขิต :P
ป.ล. = ปริญญา เลิศสถิตย์พงษ์ :D
ป.ล. = ไปแล้ว :'(  .. 21 เมษายน 2554

โดยคุณ :

ขอให้น้องหมีป.ล. อยู่ในชั้นสรวงสวรรค์ที่สูงที่สุดและดีที่สุด เพราะน้องหมีเป็นคนที่ดีมากคนนึงที่พี่ได้รู้จักนะ แล้วพี่จะมองขึ้นไปข้างบนภาวนาส่งน้องหมีจากตรงนี้นะไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราFCเฉลียงนะน้อง พวกเราจะระลึกถึงน้องหมีป.ล.คนนี้ตลอดไป...

โดยคุณ :

หลับให้สบายนะนายปล. จนกว่าเราจะพบกันใหม่

ด้วยรักและคิดถึง ;-)

โดยคุณ :

มาส่งด้วยคน จะคิดถึงเสมอ

จะมายืนยันประโยคสุดท้ายที่ได้พูดกับแก.....

"แล้วค่อยเจอกันนะ"


ถึงเวลานั้นเราคงมีเรื่องคุยกันเยอะแยะแน่ๆเลย

โดยคุณ :

คิด ถึงคนหนึ่งนั้น   จากไกล
ถึง เพื่อนงามน้ำใจ   เก่งกล้า
นาย ป.ล.รับรู้ไว้   ผองเพื่อน คิดถึง
"ป.ล." สู่ปลายขอบฟ้า  พี่น้องอาลัย

ส่ง นายหมีไปแล้ว   เศร้านัก
"ป.ล." ผ่อนแรงพัก   จากนี้
สู่ สุคติเถิดเพื่อนรัก  หมดห่วง ใดใด
สวรรค์ นำทางชี้   สู่ฟ้าแดนไกล

...เราน่าจะคุยกันให้มากกว่านี้นะ ป.ล. ... อาลัย และ คิดถึงแกนะ ...

โดยคุณ :

ไม่สนิท รู้จักกันไม่กี่ปี เจอกันไม่บ่อย คุยกันไม่มาก แต่พี่เป็นคนนึงที่เข้ามาทักเสมอเวลาเจอกัน มันทำให้รู้สึกไม่หว้าเหว่เลย  พอรู้ข่าว มันเลยใจหายวูป  
ต่อนี้ไปแม้จะไม่เจอกันอีก แม้จะไม่เห็นชื่อ ปล. เขียนโพสอีก แต่ก็เชื่อว่าพี่ไม่ได้จากไปไหนหรอก เวลาที่เราคิดถึง พี่จะอยู่ตรงนี้ (ชี้ไปที่อก) ในใจพวกเราเสมอ  

โดยคุณ :

พี่หมีครับ...

มีเรื่องนึง ที่ไม่รู้ว่าพี่หมีจำได้หรือเปล่า แต่ก็ยังไม่ได้มีโอกาสจะบอกพี่สักที พอมาถึงโอกาสนี้ ที่ไม่รู้ว่าถ้าไม่บอกตอนนี้ ก็ไม่รู้จะไปบอกตอนไหน (แม้ว่ามันจะดูสายไปหน่อยก็ตาม แต่ก็หวังว่าพี่จะมีโอกาสได้รับรู้นะ)

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 5 - 6 ปีก่อน สมัยที่ผมยังเรียนชั้นปีที่ห้าอยู่ที่จุฬาฯ ตอนนั้นจู่ๆ ผมกับเพื่อนๆ ร่วมตึกกิจกรรม จู่ๆ ก็ได้สถานะ "ผู้นำม๊อบ" อยู่ซะเฉยๆ

เรื่องมันเริ่มต้นก็คือตอนนั้นตึกจุลจักรพงษ์ - ตึกกิจกรรมของจุฬาฯ กำลังจะเปลี่ยนรูปแบบของห้องชมรม จากเดิมที่มีการแบ่งห้องเป็นสัดส่วน การเป็นล็อกๆ ที่ใช้พาร์ทิชั่นกั้นเอา

ซึ่งทั้งหมดทั้งปวง ไม่เคยบอกกับคนบนชมรมเลย

ตอนนั้นบรรดาชาวตึกกิจกรรม ก็พยายามเรียกร้องกันเท่าที่ทำได้ ทั้งประชุม พยายามคุยกับมหาลัย เรื่อยไปจนถึงการไฮด์ปาร์คบนโรงอาหาร

แต่สรุปง่ายๆ สั้นๆ ว่าเราสู้ไม่ได้ว่ะ...สู้ไม่ได้จริงๆ

วันที่ผมรู้ว่ายังไงๆ มหาลัยก็จะเอาแน่ๆ กับการทุบห้องชมรม ผมนั่งทรุดอยู่ที่ขั้นบันไดตึกใหม่คณะวิดยา กับน้องที่สนิทกันอีกคน

ว่ากันอย่างไม่อายเลย ว่าวันนั้นผมร้องไห้ได้อย่างทุเรศมาก

จู่ๆ พี่หมีมาจากไหนก็ไม่้รู้ มานั่งปลอบผมอยู่ ซึ่งเอาเข้าจริง ผมก็จำไม่ได้แล้วว่าพี่พูดอะไรกับผมบ้าง

แต่ไม่เป็นไรครับพี่ ถึงสมองผมจำไม่ได้ แต่ใจมันจำความรู้สึกตอนนั้นได้อยู่

และเท่าที่จำได้ ผมยังไม่เคยขอบคุณพี่ในวันนั้นเลย

ขอบคุณจริงๆ ว่ะพี่ แล้วคงได้เจอกันในที่ใดสักที่หนึ่งนะฮะ

โดยคุณ :

ไปจองที่ให้เราด้วยนะ อีกไม่นานคงได้ตามไป

คิดถึงเสมอ  เมื่อเจอคำว่า "ป.ล."

โดยคุณ :

ยังคิดถึงเวลาที่เราได้กลับบ้านด้วยกัน ได้คุยกันตลอดทาง แต่หมีไม่ต้องมานั่งคุยกับพี่ก็ได้นะ พี่ขอคิดถึงอย่างเดียวพอ

เสียดายที่ยังไม่เคยทำความรู้จักกันส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ขอแสดงความเสียใจและระลึกถึงด้วยนะ น้อง ป.ล. ยอมรับว่าหลายวันมานี่ก็เข้าไปติดตามข่าวคราวตลอดในเฟสบุ๊คกรุ๊ปเฉลียง

อยากบอกคำลา แต่ไม่รู้จะพูดอะไร..บอกได้แค่คำสั้นๆ จากใจว่า...ลาก่อน นะ ป.ล...
อยากไปส่ง แต่ไม่ได้ไป..ขอโบกมือ ส่งด้วยใจจากหน้าคอมฯ นะ ป.ล...


ป.ล.(PS)..ป.ล.(ชื่อ) เป็นคนดี มีน้ำใจ มีเพื่อนฝูงรักใคร่เยอะแยะมากมายจนน่าอิจฉา แต่ไม่กล้าอิจฉา..ใจยังไม่ถึงพอจริงๆ

ไม่รู้จะบรรยายเป็นอักษรยังไง ให้ได้อย่างใจคิด
เลยไม่ประดิษฐ์แล้ว พรั่งพรูมันออกมาเลย ทั้งตัวหนังสือ ทั้งน้ำตา

...........

พี่หมี... เวลามีคนตาย คำที่หนูหลีกเลี่ยงเสมอคือ "เสียใจด้วย"
เพราะ1.ไม่อยากให้ญาติรู้สึกเสียใจ 2.ปากหนัก 3.เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ชีวิตนี้ยังไม่เคยต้องไปงานศพคนที่สนิทกันขนาดพี่ซักที พี่หมีเปิดซิงคนแรก

และความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อเจอกับตัวเองก็คือ "โ ค ต ร เ สี ย ใ จ เ ล ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย ย"
เสียใจ ที่ทำไมคนดีๆอย่างพี่ไปเร็วนัก โลกยังต้องการพี่อ่ะ
เสียใจ ที่ไม่ได้ใส่ใจช่วยพี่เรื่องหาแฟนจริงจัง เพราะคิดว่าพี่พูดเล่น ทั้งที่พี่ก็บ่นเรื่องนี้ให้ฟังเสมอ
เสียใจ ที่ใช้เวลากับพี่น้อยไป เพราะประมาท นึกว่าเราจะมีเวลาคุยกัน เห็นหน้ากันอีกเยอะ
เสียใจ ที่คนแรกๆที่หนูนึกถึง เวลาจะฟ้อง จะโวยวาย จะเวิ่นเว้อ จะปรึกษา หาตัวช่วย ได้เดินหายไปหนึ่งคน
.....โดยที่ไม่เคยมีซักครั้ง ที่พี่จะขอ ให้หนูช่วยพี่บ้าง... (ยกเว้นเรื่องแฟน)

แต่ทำไงได้ ยังไงพี่ก็ต้องไปสินะ
ความตั้งใจดี  ความเสียสละในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์(+สัตว์+สิ่งของ)ของพี่ หนูจะช่วยสานต่ออีกแรงนะ ไม่ต้องห่วง
พวกเราจะคิดถึง จะกลั่นแกล้ง จะแซวเสีย เหมือนตอนพี่ยังอยู่ ทุกๆอย่าง ทุกๆความรู้สึก จะเหมือนเดิม...ไม่เปลี่ยนแปลง...
แล้วเจอกันนะพี่.. สุภาพบุรุษป.ล.ของหนู

โดยคุณ :

มาส่งม่ะทัน -"-
แต่ไม่เป็นไร พี่หมีนิสัยดีขนาดนี้ย่อมให้อภัยอยู่แล้ว

พี่หมี
ทำไมพอนึกย้อนไป เรามักคุยกันเรื่องวิชาการเสมอนะ
พี่เคยบอกว่า พี่ชอบเลข แต่พี่เลือกเรียนเคมี
ในขณะที่หม่อนชอบเคมี แต่เสร่อเรียนเลข
แต่ตอนนี้ จะชอบ จะเรียนวิชาไหนก็ไม่สำคัญแล้วเนอะ
ก็พี่เล่นหนีขึ้นไปทำงานโรงกลั่นบนนู้นซะแล้วอ่ะ

โชคดีนะคะ พี่หมี
อยู่บนนู้นก็อย่าเผลอทำงานมากไปนะคะ
แล้วไว้พบกันใหม่ค่ะ

ป.ล. โคตรคิดถึง ป.ล. เลยอ่ะค่ะ

ไม่รู้ว่าจะสรรหาตัวอักษรอะไรที่สามารถแทนความรู้สึกในใจได้ทั้งหมด

เวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา พี่ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกับหมีมากนัก แต่ด้วยกิจกรรมที่เราได้ทำด้วยกัน และกระทู้บน webboard แห่งนี้ ทำให้ความผูกพันระหว่างพวกเราได้ก่อตัวขึ้นอย่างเข้มแข็ง (พี่เพิ่งรู้ตัวไม่กี่วันนี้เอง ว่าความผูกพันกับพี่น้องในนี้ มันเข้มแข็งกว่าที่คิดไว้มากมายหลายเท่านัก)

วันที่พี่ไปกราบและฟังเทศน์จากหลวงปู่ท่อนที่บ้านอารีย์ พี่ได้เจอหมี (แต่เดินตามไปทักไม่ทัน) ทำให้รู้ว่าหมีก็มีความสนใจด้านธรรมะเหมือนกัน เสียดายที่เราไม่มีโอกาสได้คุยเรื่องนี้กันเนอะ ตอนนี้พี่กำลังพิมพ์หนังสือธรรมะอยู่ ถ้าเรียบร้อยแล้ว จะทำบุญส่งไปให้อ่านนะ

เคยรู้มาว่าเวลาบนสวรรค์หนึ่งวันเท่ากับ 100 ปี ของโลกมนุษย์ หมีก็รอพี่สักครึ่งวันละกันนะ ช่วงนี้พี่จะเร่งทำความดีทั้ง ทาน ศีล และภาวนา ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันบนโน้น  ^__^

คงคิดถึงหมีทุกครั้งที่เห็นคำว่า ป.ล. และตอนที่ผ่าน BTS กรุงธนบุรี

"โชคดีนะ ไว้เจอกัน"

โดยคุณ :

ป.ล..... มีเรื่องจะเม้าท์

แก...ขนมงานแก อร่อยมากกกกก ขนมปังสังขยา ของโปรดฉันเลย ฉันฟาดคนเดียวสองก้อนไม่แบ่งใคร

ไส้สังขยาชาเย็น ได้รสชาเย็นเข้มข้นเหมือนมีคาเฟอีนอยู่มากกว่าเนสกาแฟหนึ่งแก้ว.....ส่วนไส้ใบเตย ก็หอมใบเตย เหมือนได้เคี้ยวต้นใบเตยไปในปากสักหนึ่งกอใหญ่....อร่อยสมเกียรตินาย ป.ล. มาก ๆ  

ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงเต็มงาน หน้าตาดีไฮโซ ๆ ทั้งนั้น (ทำไมแกไม่แนะนำใครให้ไอ้ ทีฯ มันบ้าง) ฉันยังนึก...ตรูเข้างานถูกป่ะหว่า.... งาน เรียบง่าย สงบ สุดซึ้ง ทุกคนมาส่งแกด้วยความรัก

จริง ๆ ฉันกะไม่ร้องไห้ฟ่ะ เพราะฉันพยายามคิดเสมอ ๆ ว่า เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่แก ข้ามเสต็ป แก่ ไปนิดหนึ่ง .... (ใจร้อนนะจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย)

แล้วก็บน เฟซบุ๊ก เค้าท้ากันว่า ใครร้องไห้ เสีย 100 ให้ชมรม

แต่....น้ำตามันหยดจนได้ฟ่ะ  

ฉันโทษพี่หมีสมองฯ ที่นั่งหน้าฉัน กับพี่แต้ว จริง ๆ ฉันไม่ได้เห็นเค้าร้องไห้ แล้วร้องตามหรอกนะ.....

ฉันเห็นแค่ ทิชชู่ ที่พี่หมีสมองฯ ส่งให้พี่แต้ว จากทางด้านหลัง ฉันก็น้ำตาไหลตามแล้ว..... เพราะฉนั้น พี่แต้ว กับพี่หมี จ่ายชมรม คนละ 50 บาทด้วย

แล้วก็เพื่อนแก สมัยไหนก็ไม่รู้ หน้าตาดีมากกกกกกก ตี๋ ขาว หล่อ แมน....โอ้ย พี่แกถอดแว่นปาดน้ำตาตั้งแต่เค้าอ่านประวัติแกประโยคแรกเลย...ที่เหลือจะเหลือหรอ!!!!!

แล้วยังหนังสืองานแกอีก.... หนังสือปราบเซียน อ่านได้ไม่เกินสามหน้า เพราะตาจะพร่ามัวจากคราบน้ำตา...ฉันเอาทิชชู่อันเดิม เช็ดน้ำตา แล้วก็เช็ดน้ำมูก แล้วก็เช็ดน้ำตาอีกรอบ แล้วก็เช็ดน้ำมูกอีกที สลับกันไปมา

พี่แต้วนั่งรถมาจากโคราช เพื่องานแก...แถมมาถึงคนแรกด้วย แต่รอหน้าวัด ฉันมาถึงก็โทรหากัน

เท็ดอยู่ไหน ...
หนูอยู่ในวัดแล้วพี่แต้ว พี่อยู่ไหนอ่ะ...
รออยู่หน้าวัด....
อ้าวเข้ามาสิพี่...ตรง เมรุ อ่ะ เดินเข้ามาดิ
เท็ดออกมารับหน่อยสิ ไปไม่ถูก

(ฉันคิดได้....เออ...พี่แต้วเป็นคริสเตียน นี่หว่า....คงไม่คุ้นเคย)

โอเค พี่เดี่ยวหนูเดินออกไปหา...

แม่ง มิตรภาพระหว่างพวกเรา มันสุดยอดเลยฟ่ะ

คิดถึงแกนะ แล้วเมาท์กันใหม่นะแก

คิดถึงมาก

โดยคุณ :

......
พี่ขอให้น้องหมีไปสู่สุคติครับ
........
พูดได้เท่านี้  ที่เหลือ มันตัน

โดยคุณ :

สามสัปดาห์ก่อนแกมาหาฉันที่งานหนังสือ ไอ้ทียังทักแกว่า มาได้ไงเนี้ยะ...
วันนั้นฉันไปถ่ายงานให้ไอ้ที แกยังมาช่วยถือกระเป๋ากล้อง เดิมตามฉันและถือหนังสือให้ฉัน คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันกับแกได้นั่งกินข้าวกันสองคน คุยเรื่องต่างๆนาๆ แกยังถามเรื่องมิตติ้งที่จะจัดครั้งต่อไปอยู่เลย แกพูดกับฉันว่า
"มีมิตติ้งเมื่อไรบอกนะพี่ มีอะไรอยากให้ช่วยบอกผมได้เลย"
"ได้.... มีมิตติ้งเมื่อไรฉันจะบอกแกนะ"
กว่า 3 ชม. ที่เรานั่งคุย ฉันไม่คิดว่าการคุยกับแกคราวนั้นจะเป็นครั้งสุดท้าย....

ป.ล. ฉันเสียใจที่วันนั้นฉันไม่ได้ไปส่งแกที่บ้าน ทั้งๆที่ทุกครั้งที่เราเจอกันฉันจะไปส่งแกตลอด ทำไมวันนั้นฉันไม่ไปส่งแกก็ไม่รู้.....

โดยคุณ :

ขอมาส่งพี่อีกครั้ง...
ขอบคุณพี่ที่ประโยคแรกที่ทักหนูที่งานคอนฯคือช่วยทำบุญหน่อย หนูหย่อนตังลงไป10บาท (มีน้อย) แซวว่าขอให้เอ็นติด ประโยคสองพี่แซวๆว่าหวังสูงจังเลยอวยพรขอให้ติดที่ต้องการเองเลย ซึ่งเป็นคำอวยพรที่ทั้งฮาและน่ารัก แล้วก็จำไม่ได้ว่าคุยไรต่อ วันนั้นหนูหายเขินกับบรรยากาศไปเยอะเลยนะ หนูจำได้ไม่เคยลืม...นั่นคือวันแรกและเป็นเพียงวันเดียวที่ได้พบและคุยกับพี่

แล้วก็มาเห็นชื่อพี่ในบอร์ดนี้ประจำ เจอเฟสแต่ไม่กล้าแอดเสียที ตอนนี้หนูจะแอดไปนะ พี่ไม่ต้องรับหนูตรงนี้ แต่ขอให้รับหนูข้างบนในฐานะคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันแต่เป็นรุ่นน้อง

เรารู้จักกันแค่เท่านี้ แต่กลับใจหายเหลือเกิน

อีกไม่กี่วันหนูก็รู้ผลแอดมิชชั่นแล้ว แล้วหนูจะบอกพี่นะว่าหนูติดแล้ว

หลับให้สบายนะคะพี่

.......คุยเรื่องต่างๆนาๆ แกยังถามเรื่องมิตติ้งที่จะจัดครั้งต่อไปอยู่เลย แกพูดกับฉันว่า
"มีมิตติ้งเมื่อไรบอกนะพี่ มีอะไรอยากให้ช่วยบอกผมได้เลย"
"ได้.... มีมิตติ้งเมื่อไรฉันจะบอกแกนะ"

คืนที่พี่จะทำคลิปชวนมีตติ้งทำหนีตามเฉลียงฯ แผ่นดีวีดีคอนเสิร์ตพี่เจี๊ยบหักครึ่งคาเครื่อง บอกตามตรงว่าตอนนั้นใจไม่ดีว่ะ
คิดถึงแต่พี่เจี๊ยบกับตัวเอง.... และมันก็เป็นคืนที่ ป.ล. หนีไปมีตติ้งที่อื่น

จนป่านนี้พี่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรต่อ ไม่มีทั้งภาพคอนเสิร์ต และ ไม่มีคนช่วยที่ชื่อ ป.ล.
แต่คิดไปคิดมา ป.ล. ช่วยเกินตัวไปแล้วนะ เพราะพวกเรากลับมาหา ป.ล. - กลับมาเจอกันหมดเลย....

@ เด็กน้อยไม่ยอมเรียน พี่ส่งทิชชู่ให้แต้วคายหมากฝรั่งเว้ย เดี๋ยวมันจะติดเก้าอี้อีก ใครร้องไห้อะไร ไม่มี๊.....
ร้องเองยังมาโทษคนอื่น กินขนมก็ไม่แบ่ง อร่อยก็ไม่บอกตอนนั้นจะได้ไปขอเค้ากินมั่ง

ตอนกินสุกี้มีคนเม้าท์ ป.ล. เยอะเลยนะ พวกเราซัดหมี่หยกเพื่อ ป.ล. แล้วแบ่งให้ ป.ล. นิดเดียว ไม่อิ่มใช่มะ? โดนแกล้งอีกแล้ว สม ๆ

โดยคุณ :

พี่ขอมาส่ง ป.ล. ในนี้แทนนะ

จริงๆ พี่กับ ป.ล. ไม่ได้สนิทกันเลย พี่ยังไม่รู้เลยว่า ป.ล. มีชื่อเล่นว่าหมี

พี่จำได้แต่ว่าน้องชายตัวโตๆ ใส่แว่น คือ น้อง ป.ล.

ป.ล. ก็จะจำพี่ได้ เราเจอกันไม่บ่อย แต่ทุกทีที่เจอกัน ป.ล. ก็จะเข้ามาทัก "พี่มะลิ" ก่อนทุกครั้ง

พี่เจอ ป.ล. ครั้งสุดท้ายที่คอนเสิร์ตพี่เจี๊ยบ ยังจำได้ว่า ป.ล. บิ๊วท์ให้ประมูลรูปพี่ๆเฉลียงอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ถึงพี่จะไม่สนิทกับ ป.ล. แต่ก็รู้สึกตกใจตั้งแต่วันที่รู้ข่าว บอกตามตรงว่างงมากๆ

ไม่ว่าตอนนี้ ป.ล. จะอยู่ที่ไหน ป.ล. คงรู้แล้วว่ามีคนรักและคิดถึง ป.ล. มากแค่ไหน

อย่างที่หลายๆคนบอกไว้ "ไม่ต้องกลับมานะ เดี๋ยวจะไปหาเอง"

หลับฝันดีนะน้องชาย

โดยคุณ :

Link หนังสืองาน ป.ล.ค่ะ
http://www.facebook.com/media/set/fbx/?set=a.10150239744705519.363771.613655518

โดยคุณ :

พี่มะลิอ้วนฯ
ชอบประโยคนี้อ่ะ .... "ไม่ต้องกลับมานะ เดี๋ยวจะไปหาเอง"




ปัจฉิมลิขิต (ไม่กล้าเขียนย่อ เดี๋ยวสับสน - -" )
เข้าใจว่าทางโน้นสบายดี ถ้าไม่สบาย ปล. มันคงกลับมาแล้ว

พี่มะลิอ้วนฯ
ชอบประโยคนี้อ่ะ .... "ไม่ต้องกลับมานะ เดี๋ยวจะไปหาเอง"


เอ่อ  picmee  ครับ
พี่มะลิที่พูด.... "ไม่ต้องกลับมานะ เดี๋ยวจะไปหาเอง"
เข้าใจว่าไม่อ้วนนะครับ

ส่วนพี่มะลิอ้วนฯ ไม่ได้พูดครับ

โดยคุณ :

เป็นไรมากมั้ยพี่ปิ๊ก

โดยคุณ :

อ้าววว มี 2 มะลิเหรอ

โดยคุณ :

ทีฯ ก็ต้องเข้าใจว่าของอย่างงี้มันเป็นไปตามวัย...อุ๊บส์ !!!

โดยคุณ :

พี่มะลิ ที่สวย ๆ อ่ะ เคยมา มีตติ้งที่รางน้ำ ด้วยกันครั้งหนึ่ง พี่ปิ๊กก็อยู่

โดยคุณ :

เกือบ10ปีแล้วจะจำได้ไหม  ต่อให้วัยรุ่นก็หลงลืมได้

โดยคุณ :

ขออภัยที่กระทู้ด้านบนเสียงดัง  พอจะจำได้แระ

โดยคุณ :

วันนี้ดูรูปหมู่ด้านบนแล้วนึกอะไรได้บางอย่าง (ไม่ได้บิ้วท์นะคะ)

คือ.....

ทุกทีเวลามีรูปหมู่แบบนี้จะออกแนวว่าเป็นที่ระลึกในวาระที่เจอะกัน
ประมาณว่าดีใจที่เจอกันอีก

ไม่นึกว่า....
จะมีวันที่ต้องมีรูปแนวนี้เพื่อเป็นที่ระลึกถึงคนที่อยู่ในรูปที่จากไป

......................

เผลอไม่ทันไรค่อนปีแล้วเนาะ
กลับมาอ่านใหม่ก็ยังนั่งน้ำตานองหน้าคอมเหมือนเดิมเลย
ไม่รู้จะร้องไห้ทำไมเนาะ พี่หมีก็ไปสบายแล้วแท้ๆ
เหลือแต่พวกเรานี่แหละ ที่จะได้อยู่สนุกสนานกับน้ำท่วม ดินถล่ม และนู่นนี่นั่นที่กำลังจะจ่อเข้ามา

อยู่บนฟ้าสบายดีใช่มั้ยพี่..
คิดถึงอะ